หยวนหยาเหว่ยหัวเราะเยาะว่า “ด้วยดวงตาของคุณ? ตลกสิ้นดี คุณจะเดิมพันอนาคตของทั้งบริษัทด้วยการตัดสินใจด้วยดวงตาของคุณงั้นเหรอ? จะง่ายเกินไปไหม?”

ผู้นำก็คัดค้านแล้ว และสุนัขรับใช้ที่เหลือของเขาต่างก็แสดงความไม่พอใจ

ทุกคนกล่าวโทษเจียงชื่อว่าความคิดของเขาตลกสิ้นดี ไม่มีสาระเลยแม้แต่นิด

กระทั่งผ่านไปพักใหญ่ เสียงวุ่นวายเหล่านั้นก็ยังไม่หยุดลง

ในที่สุด ฉีเจิ้นที่เหลือทนก็ตบโต๊ะด้วยความแรง “เงียบให้หมด!”

เขากวาดมองไปรอบๆ และไม่มีใครกล้าออกเสียงอีก

เมื่อเห็นสถานการณ์ดังกล่าว ฉีเจิ้นก็ยิ่งเชื่อในคำพูดของเจียงชื่อว่าเหล่าผู้นำของบริษัทนั้นได้กลายเป็นคนของหยวนหยาเหว่ยแทบทั้งหมดแล้ว ถ้าไม่รีบจัดการกับคนเหล่านี้ เกรงว่าสาขาเขตเจียงหนานคงจบจบเห่แน่นอน

เขาระงับความโกรธของเขาและพูดอย่างจริงจังว่า “ทุกคนฟังผมก่อน เรื่องนี้อาจฟังดูบ้าๆ บอๆ แต่ว่า ฝีมือของเจียงชื่อทุกคนรู้ๆ กันอยู่แล้ว”

“ไม่ว่าจะเป็นปาฏิหาริย์ของหินหยกชั้นยอดทั้ง 100 ชิ้นนั้น หรือว่าบริษัทหลายสิบบริษัทที่พากันมาเซ็นสัญญากับเจียงชื่อ”

“เจียงชื่อมีพรสวรรค์ที่ยอดเยี่ยมในการคัดเลือกหินหยก ไม่มีใครเทียบเขาได้ ดังนั้น ผมกล้าเดิมพันอนาคตของบริษัทไว้ที่ตัวเขา”

“พูดให้แย่ที่สุด ต่อให้เจียงชื่อแพ้เดิมพัน แล้วทำไมล่ะ? ถ้าไม่มีเจียงชื่อก็ไม่มีเครื่องประดับดาวฤกษ์ในวันนี้ ฉะนั้นผมกล้าเดิมพัน!”

ประธานบริษัทพูดเช่นนี้แล้ว แล้วคนอื่นๆ จะกล้าคัดค้านได้อย่างไร?

ต่อให้ไม่ชอบเจียงชื่อ แต่ตอนนี้พวกเขาทำอะไรไม่ได้แล้วจริงๆ

ฉีเจิ้นไม่ปล่อยโอกาสให้คนอื่นๆ แสดงความคิดเห็น จากนั้นพูดต่อ “ที่ผมเรียกพวกคุณมา ไม่ได้จะปรึกษาหารือกันนะ แต่เป็นการแจ้งให้ทราบมากกว่า จำไว้ให้ดี ต่อจากนี้เป็นต้นไป ทุกคนในบริษัทต้องให้ความร่วมมือกับเจียงชื่อ มิฉะนั้นไสหัวออกไปให้พ้น!”

ไม่มีใครกล้าสบตาฉีเจิ้นเลยสักคน

“เลิกประชุม”

ด้วยคำสั่งของฉีเจิ้น ทุกคนค่อยๆ ลุกขึ้นแล้วออกจากห้องประชุมทีละคน

หลังจากทุกคนจากไป ฉีเจิ้นกับเจียงชื่อก็มองหน้ากัน พวกเขาไม่จำเป็นต้องพูดอะไรแต่ต่างก็เข้าใจกันแล้ว

การแสดงจำอวดคู่นี้ถือว่าสิ้นสุดลง และต่อจากนี้ ถึงตาของอีกฝ่ายแสดงแล้ว

ในอีกด้านหนึ่ง

หยวนหยาเหว่ยกับฉังหยังที่กลับไปถึงออฟฟิศก็รีบล็อคประตูห้องทันที จากนั้นทั้งสองก็กระซิบพูดคุยในห้องอย่างเงียบๆ

“ไม่สิ ฉีเจิ้นกับเจียงชื่อมันคิดจะทำอะไรกัน? พวกมันจะไร้สาระเกินไปหน่อยไหม?” ฉีเจิ้นไม่เข้าใจอะไรเลย แล้วดึงสาขาทั่วโลกมาเกี่ยวข้องด้วย แถมยังเดิมพันอนาคตของเครื่องประดับดาวฤกษ์ไว้ที่การตัดสินใจของเจียงชื่อ นี่มันจะไม่บ้าไปหน่อยหรือ?

ฉังหยังยิ้มพูดอย่างเยาะเย้ย “ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอครับ? ไหนๆ จุดประสงค์ของเราก็คือทำลายเครื่องประดับดาวฤกษ์ ตอนนี้เขาทางแล้ว เราไม่จำเป็นต้องทำอะไรเลย พวกมันฆ่าตัวตายชัดๆ”

หยวนหยาเหว่ยขมวดคิ้ว

จากนั้นนั่งลงแล้วใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบาๆ

“แล้วคุณว่า เจียงชื่อมันจะทำได้อย่างที่พูดไหม?”

“เป็นไปได้ไงล่ะครับ?”

หยวนหยาเหว่ยยิ่งคิดก็ยิ่งกังวล “ยังจำเหตุการณ์ล่าสุดได้ไหม? มันเลือกหินชั้นหนึ่งออกมา 100 ก้อนโดยไม่ผิดพลาด ความสามารถของเจียงชื่อมันเหนือกว่าคนทั่วไปจริงๆ นะ อีกอย่างช่วงนี้ผมแอบสังเกตมันแล้ว บริษัทเครื่องประดับทุกแห่งที่ร่วมมือกับเจียงชื่อจะสร้างรายได้มหาศาล และทุกครั้งที่เจียงชื่อคัดเลือกหินหยาบให้พวกเขา มันไม่มีครั้งไหนที่ผิดพลาดเลย เจียงชื่อมันมีวิธีแยกแยะหินชั้นหนึ่งจริงๆ นะ”

ฉังหยังก็รู้สึกไม่ดีเช่นกัน

เขาจึงพูดอย่างกังวลใจว่า “ถ้าหากเป็นอย่างที่พูดจริงๆ สถานการณ์มันจะไม่ค่อยดีเลยนะครับ ถ้าเจียงชื่อใช้เงิน 2500 ล้านแล้วซื้อหินหยาบชั้นดีจากซัพพลายเออร์หลักทั้งสามเจ้านั้นได้จริงๆ ทางเหวยซือก็คงเหลือแต่หินธรรมดาที่ให้เขาซื้อแล้ว และถ้าเขาอยากได้ของดีกว่านี้ ยังต้องเสียเงินหลายเท่าเพื่อซื้อจากที่อื่น ถ้าแบบนี้ เงินทุนของเครื่องประดับเส้ายินต้องหมดคลังแน่ครับ”