เจียงชื่อจงใจบอกให้เขารู้เรื่องนี้ และเหตุผลที่ว่าทำไมเขาถึงเผื่อเวลาไว้สองวันให้กับเหวยซือใช้เป็นประโยชน์ ความจริงแล้วเจียงชื่อไม่ได้ประมาท แต่เขากระทำโดยเจตนาของเขา

สำหรับความโกรธและการจนปัญญาของเจียงชื่อนั้น ทั้งหมดเป็นแค่การแสดง เกรงว่าเจียงชื่อคงจะซ่อนตัวอยู่ในออฟฟิศเพื่อฉลองมากกว่า?

เหวยซือแพ้แล้ว แพ้อย่างราบคาบ

เขาภูมิใจในไอคิวของเขามาโดยตลอด แต่ในคราวนี้ เขาจำเป็นต้องจ่ายค่าไอคิวของเขาอย่างหนัก

เพราะหินที่เจียงชื่อคัดแยกออกมานั้นไม่ใช่หินชั้นหนึ่ง แต่เป็นหินขยะทั้งนั้น

และที่น่าตลกกว่านั้นก็คือ เหวยซือยังเป็นคนไปแย่งหินเหล่านี้มาจากซัพพลายเออร์ทั้งสามเจ้า หมดกัน ทุกอย่างหมดกันแล้ว

เพื่อที่จะแย่งชิงสินค้าเหล่านี้ เขาใช้เงินทั้งหมดของบริษัท แถมยังกู้ผ่านธนาคารเพิ่มอีก 600 ล้านหยวนอีกด้วย

เดิมทีคิดว่าหลังจากตัดหินเสร็จแล้ว เครื่องประดับเส้ายินก็จะโด่งดังและทำเงินได้มากมาย

แต่ที่ไหนได้ การถ่ายทอดสดในครั้งนี้เป็นการประหารชีวิตเขาชัดๆ

ต่อให้เขาอยากปิดบังเรื่องนี้สักแค่ไหน แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้อยู่แล้ว เพราะทั้งหมดนี้ถูกเขาถ่ายทอดสดออกไปเรียบร้อย ไม่เกินวันพรุ่งนี้ คนจากธนาคารต้องมาหาเขาถึงที่แน่นอน

เขาเสียเงินทั้งหมดของบริษัทไป แถมยังติดหนี้ก้อนโตกับธนาคารอีกด้วย

ไม่มีปัญญาชดใช้

จุดจบเดียวที่รอเครื่องประดับเส้ายินอยู่นั้นก็คือ ‘การล้มละลาย’

นับตั้งแต่เหวยซือออกมาใช้ชีวิตอยู่ในสังคม เขาไม่เคยพ่ายแพ้ให้ใครอย่างราบคาบขนาดนี้มาก่อนเลย และในครั้งนี้ เขาต้องชดใช้สำหรับความมั่นใจของเขา และราคาที่ต้องชดใช้นี้ มันเป็นบทเรียนที่สาสมแก่เขามา

เสียง ‘พรึ่บ’ ดังขึ้น เหวยซือล้มลงกับพื้นทันที

ร่างกายที่มีสมรรถภาพดีเยี่ยมแบบเขายังไม่สามารถทนรับแรงต้านทานนี้ได้ สมองของเขาหยุดทำงานลง สองตาปิดลง และเขาก็เป็นลมคาบนเวทีทันที

“ผู้จัดการทั่วไปครับ?”

“รีบเรียกรถพยาบาลเร็วเข้า!”

“โทรเรียกรถพยาบาล เร็วเข้า!”

ไม่กี่นาทีหลังจากนั้น รถพยาบาลก็ขับไปที่ประตู ผู้คนก็รีบยกเหวยซือขึ้นรถแล้วส่งไปที่โรงพยาบาล

สำหรับสถานการณ์ในห้องประชุม หน้าจอเหล่านั้นยังคงถ่ายทอดสดการตัดหิน

แต่ไม่มีใครอยากดูต่อแล้ว เพราะการตัดหินขี้หมามันไม่น่าสนใจจริงๆ เหล่าเศรษฐีและคนรวยจึงทยอยกันจากไป

แต่พวกเขาไม่ได้มาโดยเปล่าประโยชน์

ถึงแม้ไม่ได้เห็นช่วงเวลาแห่งประวัติศาสตร์ แต่ก็ได้เห็นการโชว์ตลกแล้ว

เจียงชื่อนั่งอยู่บนเก้าอี้ เขาหยิบแก้วไวน์บนโต๊ะแล้วริมเต็มแก้ว จากนั้นริมให้ฉีเจิ้นเต็มแก้วเช่นกัน

ฉีเจิ้นก็ยกแก้วของเขาขึ้นแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “น้องเจียง ใช้ได้จริงๆ เลยนะ ตาคมจริงๆ คัดแยกหินขยะทั้งหมดออกไป ทำให้เหวยซือขาดทุนย่อยยับ ไม่มีโอกาสได้คืนอีกด้วย!”

นี่เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว

เขาไม่ได้คิดจะทำอะไรใครง่ายๆ แต่ถ้าคิดแล้วต้องทำให้ถึงที่สุด

“ชัยชนะในศึกแรก หมดแก้ว”

“หมดแก้วครับ”

ทั้งสองชนแก้วแล้วหมดแก้วด้วยกัน ไวน์ที่หมักไว้นานแสนนานนี้ มันดื่มแล้วรู้สึกมีความสุขจริงๆ

หลังจากเหตุการณ์นี้ ทุกคนได้รู้จักเจียงชื่ออีกครั้ง และไม่มีใครกล้าแย่งสินค้าของเครื่องประดับดาวฤกษ์อีกเลย

เพราะพวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่านั่นเป็นสินค้าคุณภาพหรือสินค้าขยะ

และไม่มีใครรู้ว่าเขาจะซื้อจริงหรือแค่หลอก หรือทั้งหมดเป็นกับดักของเขา จะจริงหรือจะเท็จ ไม่มีใครสามารถเข้าใจได้ นอกจากเจียงชื่อคนเดียว

หลังจากการเผชิญหน้ากันในครั้งนี้ ชื่อเสียงของเจียงชื่อกลายเป็นตำนานในอุตสาหกรรมเครื่องประดับไปแล้ว

และหลังจากทั้งสองดื่มเสร็จ เจียงชื่อวางแก้วไวน์ลงเบาๆ แล้วลุกขึ้นบอกว่า “การแสดงจบแล้ว ท่านประธานครับ เราควรกลับบ้านไปตัดหญ้าต่อแล้วนะครับ”

ฉีเจิ้นพยักหน้าตอบ “นั่นคือสิ่งที่ผมต้องการเลยครับ!”