บทที่85หนามยอก

สามีของหวางหย่าเหม่ยจะฟังคำอธิบายของเธอได้ยังไง ในเมื่อเขาเต็มไปด้วยความโกรธ ยิ่งมาเห็นภรรยาตัวเองอยู่ในห้องกับไห่ฉงเซิ่งตามลำพังแบบนี้ ไม่ว่าเป็นผู้ชายคนไหนก็รับไม่ได้ทั้งนั้น

เขาลากหวางหย่าเหม่ยขึ้นมาตบตี

สภาพของไห่ฉงเซิ่งก็ไม่ได้ดีมากนัก เขาถูกเตะลงใต้โต๊ะ และยังมีตะกร้าขยะอยู่บนหัวด้วย

“ชายหมากับหญิงหมา!” อีกฝ่ายก่นด่าพร้อมกับเดินออกจากบริษัท

หวางหย่าเหม่ยร้องไห้เสียงดังอยู่ในห้องทำงาน

ไห่ฉงเซิ่งดึงตะกร้าขยะออก คายกระดาษในปากของเขาทิ้ง และพูดอย่างโหดเหี้ยมว่า “ผมจะแจ้งความ ผมจะแจ้งความ!”

“แจ้งความจะมีประโยชน์อะไร” หวางหย่าเหม่ยกล่าว “ยังกล้ามาบอกว่าตัวเองทำงานอาชีพนี้อีก นายไม่รู้หรือไงถึงแม้วันนี้เราโทรแจ้งตำรวจและขอให้พวกเขายกเลิกได้ แต่ผ่านไปไม่กี่วันพวกก็โพสต์ขึ้นอีกเราจะทำยังไงดี?”

ในตอนนี้สีหน้าของไห่ฉงเซิ่งเขียวทั้งใบ

จริงอยู่ เขาทำงานอาชีพนี้มาหลายปีแล้ว และเขารู้แนวทางของวงการนี้ดีกว่าใครๆ

เพียงแค่แจ้งความอย่างเดียวไม่สามารถควบคุมการเผยแพร่ได้ และหากควบคุมได้จริงมันจะจบลงแค่นี้จริงหรือ? ช่องของบริษัทก็ยังคงไม่สามารถเปิดได้อยู่ดี!

หวางหย่าเหม่ยกล่าวว่า “มาถึงขั้นนี้แล้วเราไม่มีทางเลือกอื่น เราต้องไปขอโทษคนอื่น”

เธอเหลือบมองนาฬิกาของเธอ “ฉันจำได้ว่าผู้ชายคนนั้นบอกว่าเขาจะอยู่แค่ชั่วโมงเดียว และตอนนี้ก็ผ่านไปห้าสิบนาทีแล้ว เร็วๆ เรารีบไปหาพวกเขากันเถอะ !!!”

ไห่ฉงเซิ่งลุกขึ้นจากพื้นอย่างไม่เต็มใจ จากนั้นก็วิ่งออกจากประตูกับหวางหย่าเหม่ย

ภายในร้านกาแฟตรงข้าม

เจียงชื่อและติงเมิ่งเหยนยังคงนั่งดื่มกาแฟอยู่

ติงเมิ่งเหยนบิดขี้เกียจ “ดูเหมือนว่าคุณจะคำนวณผิด พวกเขาคงไม่คิดจะมา”

เจียงชื่อเหลือบมองนาฬิกาของเขา “เหลือเวลาอีกสิบนาที ไม่ต้องรีบร้อน”

“เฮ่ย คนที่ไม่มีขอบเขตอย่างหวางหย่าเหม่ยและไห่ฉงเซิ่ง ฉันคิดว่าวิธีของคุณอาจใช้ไม่ได้กับพวกเขา พวกเขามีผิวหนังที่หนากว่ากำแพงเมืองด้วยซ้ำ”

“มันได้ผลหรือไม่ เดี๋ยวก็รู้”

ทั้งสองยังคงนั่งรอต่อไป ทันใดนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นดาดาดา …

ฟู้พ ว่องไวเหมือนลมพัด หวางหย่าเหม่ยและไห่ฉงเซิ่งวิ่งไปที่โต๊ะของพวกเขา และพูดว่า “พวกเราทำผิดต่อท่านทั้งสองคน ได้โปรดยกเลิกการเล่นงานพวกเราได้ไหม?”

เจียงชื่อยิ้ม และง้างขาของเขาพูดขึ้นว่า “พวกคุณคุยกับภรรยาของฉันก็พอ ไม่จำเป็นต้องมาบอกฉัน”

หวางหย่าเหม่ยน้ำตาไหล “คุณผู้หญิงที่สวยงามและใจดีคะ โปรดยกโทษให้ฉันด้วย ฉันสำนึกผิดแล้วจริงๆ ฉันไม่ควรเห็นแก่เงินและเผยแพร่ข่าวประพันธ์มั่วซั่วเหล่านั้น ฉันสมควรตาย ฉันสมควรตายจริงๆ!”

ติงเมิ่งเหยนแสดงสีหน้าเฉยชาและไม่สนใจเธอ

หวางหย่าเหม่ยเลยมองไปที่เจียงชื่ออีกครั้ง “นี่ … ”

เจียงชื่อยักไหล่ “ภรรยาของฉันไม่ยกโทษให้คุณ ฉันก็ช่วยไม่ได้”

หวางหย่าเหม่ยต้องดำเนินการขอร้องต่อไป

ไห่ฉงเซิ่งทำได้แค่คุกเข่าลง และกล่าวอย่างจริงจังว่า “คุณติง เรารู้ตัวว่าทำผิดไปแล้วจริงๆ ถ้าคุณปล่อยเราไป ผมจะกลับไปโพสต์จดหมายขอโทษทันที และจะรีบจัดงานแถลงข่าวทันที เพื่อชี้แจงรายละเอียดเกี่ยวกับข่าวลือของคุณ และกอบกู้ชื่อเสียงของคุณกลับมา คุณว่าดีไหม ”

ติงเมิ่งเหยนมองไปที่เขาแล้วยิ้มและพูดว่า “แล้วเงินล่ะ?”

“เงินเหรอ?”

“ใช่ คุณเคยบอกว่ามีค่าใช้จ่ายห้าล้านในการถอนข่าวหนึ่งชิ้น เราต้องทำการถอนข่าวตั้งหลายชิ้น ฉันก็จะไม่เก็บคุณเยอะ คุณให้ฉัน 100 ล้านก็พอ”

ใบหน้าของไห่ฉงเซิ่งเกือบบีบเป็นชิ้นเดียว “คุณนายของผมครับ อย่าล้อเล่นกับผมแบบนี้เลย ผมจะไปเอาเงิน100ล้านที่ไหนมาให้คุณ~~ ”

“ไม่มีเงิน100ล้านใช่ไหม? ง่ายนิดเดียว เริ่มตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณต้องรายงานข้อบกพร่องของตัวเองหนึ่งรายการต่อสาธารณะทุกวัน เป็นเวลาสามสิบวัน”

“คุณว่าไงนะ? นี่มัน … ”

“ทำไม่ได้เหรอ?”

“ทำได้ ทำได้”