ฃ

ตอนที่ 50 – ตารางการแข่งขัน

วันนี้ตอนบ่ายทั้งสามคนมีคาบเรียนเพียงสองคาบ ดังนั้นจึงเลิกเรียนเร็วมาก การซ้อมทีมก็จบเร็วเหมือนกัน ตอนที่ไปถึงโรงอาหารเป็นเวลารับประทานอาหารพอดี คนแน่นมาก แต่เหออวี้และเกาเกอต่างก็ไม่พูดคุยกัน บรรยากาศในวงเล็ก ๆ ของทั้งสามคนเย็นชากว่าเมื่อวานที่ทั้งโรงอาหารไม่มีคนเสียอีก

โจวม่อค่อนข้างกังวล รู้สึกว่านี่ไม่ใช่การแก้ปัญหาระยะยาว แต่เขาก็คลี่คลายสถานการณ์อย่างนี้ไม่ได้จริง ๆ แผนการพวกนั้นของเขาเกาเกอหลับตาก็ยังดูออก สุดท้ายเขายังไม่ทันคิดแผนอะไรออกเหออวี้ก็กินข้าวเสร็จแล้ว หยิบจานขึ้นมาแล้วลุกขึ้นยืน

“ผมไปก่อนนะ” เขากล่าว

“พรุ่งนี้อย่าสายนะ” เกาเกอพูด

“อืม” เหออวี้ส่งเสียงตอบรับ จากนั้นก็หันไปพยักหน้าให้โจวม่อแล้วจากไปทั้งอย่างนั้น

เมื่อหมดคาบเรียนในบ่ายวันที่สองเกาเกอก็ไม่ได้มาปรากฏตัวด้านนอกห้องเรียนของพวกเหออวี้ ตัวเหออวี้เองยังไม่ทันสังเกตเห็นก็มีเพื่อนนักศึกษาที่สังเกตได้ก่อนแล้ว

“เหออวี้ วันนี้รุ่นพี่เกาเกอทำไมถึงไม่ได้มาเอาตัวนายไปล่ะ” คนไม่น้อยเลิกคิ้วถามเขา เนื่องจากอยู่ภาควิชาเดียวกัน ทุกคนก็เลยรู้จักเกาเกอกันหมด นักศึกษาบางส่วนที่เล่น The Kings of Glory ก็ยังได้ยินมาด้วยว่ารุ่นพี่สาวคนนี้มีชื่อเสียงในแวดวง The Kings ของมหาวิทยาลัยไม่เบา นึกว่าตอนนี้เหออวี้ถูกเตะออกจากทีมไปแล้ว มีคนที่เดินมาหาเตรียมที่จะปลอบใจเขา

“คุ้นทางแล้ว ไม่ต้องให้ใครมานำทางอีก” เหออวี้ตอบไปแบบนั้นทำให้คนที่ได้ยินอึ้งไป

“ไปก่อนนะ” หลังจากกล่าวคำอำลากับเพื่อนนักศึกษาแล้วเหออวี้ก็เดินจากไป ทำให้เพื่อนที่เล่น The Kings หลาย ๆ คนมารวมตัวแล้วสบตากันไปมา

“ทำไมดูเหมือนต่างจากตำนานที่พูดกันจังเลยอะ”

“นี่ก็สิบกว่าวันแล้วนะ…”

ในกลุ่มคนมีอยู่สองคนที่เข้าชมรม The Kings of Glory ฟังจากที่คนวงในซุบซิบกัน เกาเกอตามตำนานนั้นน่ากลัวสุด ๆ พวกเขาแอบพนันกันลับ ๆ ว่าเหออวี้จะอยู่ได้นานแค่ไหนกว่าจะต้องออกจากทีมคลื่น7 ตามข้อมูลที่ได้รับมาจากรุ่นพี่คนส่วนมากออกมาภายในระยะเวลาหนึ่งสัปดาห์ ส่วนพวกที่อยู่ได้เกินสัปดาห์ก็ดื่มเหล้าย้อมใจกันเป็นหลัก ไม่งั้นก็คือดื้อด้านอดทน แต่พวกนี้สุดท้ายแล้วก็โดนเกาเกอเตะทิ้งอยู่ดี ผลลัพธ์ก็ยังเหมือนเดิม

คนทั้งหมดเกาศีรษะแกรก ๆ คิดหาเหตุผลไม่ออก สุดท้ายพวกที่อยู่ชมรม The Kings ทั้งสองคนก็เริ่มเก็บข้าวเก็บของ

“ไปก่อนนะ” ทั้งสองคนกล่าว

“ไปไหน” คนที่เหลือถามไปตามเรื่องตามราว เนื่องจากสายสัมพันธ์ด้าน The Kings ทำให้พวกเขาหลายคนตอนนี้สนิทสนมกันแล้ว

“ลีกภายในมหาวิทยาลัยกำลังจะเริ่มแล้ว พวกเราที่เป็นเด็กใหม่ในชมรมก็ต้องไปช่วยด้วย ไปนะ” ทั้งสองคนพูดจบแล้วก็จากไป

“เออ พวกเรามารวมทีมสมัครแข่งขันกันมั่งดีไหม” หนึ่งในกลุ่มคนที่เหลืออยู่พูดโพล่งขึ้นมาด้วยความสนใจ

“ระดับอย่างพวกเราอะนะ” มีคนพูดขึ้นมาทันที พวกเขาหลายคนต่างก็เคยเล่นเกมด้วยกันมา รู้จักกันและกันเป็นอย่างดี ยังล้มลุกคลุกคลานอยู่แถว ๆ gold กับ platinum อยู่เลย บอกว่าจะมาตั้งทีมกันก็น่าตลกไปหน่อย

“ทำไมล่ะ เหออวี้ก็ยังลงได้เลย” คนผู้นั้นยกเหออวี้มาเป็นตัวอย่าง แรงค์ของเหออวี้พวกเขาก็ทราบชัดเหมือนกัน

“ไม่ใช่เพราะเขามีพวกรุ่นพี่เกาเกอช่วยแบกหรอกเหรอ” มีคนพูดขึ้น

“ถ้ามีเขาถ่วงเอาไว้จะไปเล่นบ้าอะไรได้อีกล่ะ ที่จริงแล้วไม่เล่นก็เหมือนเล่น!”

“เอาก็เอา ฉันไงก็ได้”

“งั้นก็ตามนี้”

“ต้องไปสมัครที่ไหน”

“ถามพวกจางลี่ซงก็รู้เอง” คนหนึ่งพูดขึ้นแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา

พวกที่ตั้งทีมเล่น ๆ แบบนี้แล้วลงแข่งขำ ๆ ในลีกภายในมหาวิทยาลัยแต่ละเทอมไม่รู้ว่ามีอยู่เท่าไหร่ ส่วนมากก็มีท่าทีอย่างที่พวกเขาพูดคุยกันนี่แหละ : ไงก็ได้ แค่เล่นขำ ๆ

แต่ว่าพวกที่ตั้งใจแข่งหวังผลสำเร็จก็ยังมีอยู่ไม่น้อย ผู้เล่นในทีมพวกนี้เก่งกว่ามาก อย่างน้อยก็มีแรงค์ conqueror กันหมดถึงได้มีความมั่นใจแบบนี้ ในมหาวิทยาลัยตงเจียงมีทีมประเภทนี้ไม่น้อยเลยจริง ๆ เทอมนี้เป็นปีการศึกษาใหม่ มีบัณฑิตจบการศึกษาออกไป มีนักศึกษาใหม่เข้ามา หลายทีมประสบกับภาวะเปลี่ยนถ่ายสายเลือดใหม่ เกาเกอและโจวม่อในฐานะนักศึกษาปีสามเข้าใจสถานการณ์ของทีมแกร่งในสถาบันพวกนี้เป็นอย่างดี เมื่อเห็นว่าการแข่งขันใกล้เข้ามาก็พูดคุยกันถึงเรื่องความเปลี่ยนแปลงของแต่ละทีม รวมไปถึงเรื่องที่ว่าแมวของชเรอดิงเงอร์จะเป็นสมาชิกใหม่ของทีมใด ๆ บ้างไหมด้วย แล้วเหออวี้ก็เปิดประตูเข้ามา

“มาแล้วเหรอ” โจวม่อทักทายเหออวี้อย่างใส่ใจ กับสมาชิกที่หามาไม่ง่ายคนนี้เขาให้ความสำคัญมาก

“อืม” เหออวี้พยักหน้า ทั้งสามคนไม่ได้เรียนด้วยกัน แน่นอนว่าตารางเรียนก็ย่อมไม่เหมือนกัน เวลาเลิกเรียนไม่ตรงกันดังนั้นจึงมีคนที่มาสายกว่าเป็นเรื่องปกติ วันนี้เหออวี้มีคาบเรียนมากกว่าจึงมาช้าที่สุด

“เมื่อวานเวลาเดิมแมวของชเรอดิงเงอร์ไม่ได้ปรากฏตัวขึ้นในรายชื่อผู้เล่นใกล้เคียง” เหออวี้เข้ามานั่งลงแล้วเอ่ยขึ้น

“นายยังจำได้!” โจวม่อตื่นเต้นเล็กน้อย ว่ากันความตรงแล้วเมื่อคืนนี้เขากังวลมาก ไม่รู้ว่าการทะเลาะกันของเหออวี้กับเกาเกอจะทำให้เหออวี้ออกจากทีมรึเปล่า เมื่อเห็นว่าเหออวี้ยังคงพยายามหาสมาชิกให้ทีมก็แสดงว่าไม่มีความคิดแบบนั้น

“แหงสิครับ ทำไมเหรอ” เหออวี้สงสัย

“ไม่มีอะไร พวกเราก็กำลังหาอยู่ว่าทีมต่าง ๆ มีสมาชิกที่แข็งแกร่งเพิ่มขึ้นมาบ้างไหม ยังไม่ได้ยินชื่อไอดีนี้เลย” โจวม่อกล่าว

“หวังว่าจะได้เจอกันอีกครั้งนะ” เหออวี้บอก แล้วเปิดเกมในโทรศัพท์มือถือ

“มา” เกาเกอที่อยู่อีกด้านพูดออกมาเพียงคำเดียว หน้าเกมของเธอเปิดเข้าไปที่ห้องโหมดแบทเทิลแล้วเชิญโจวม่อกับเหออวี้

“เริ่มเลยเหรอ” โจวม่อมองดูทั้งสองคนแล้วก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อดี ได้แต่ตอบรับคำเชิญเข้าเกมไป เกมเริ่มต้นขึ้นทันที

การพูดคุยระหว่างเหออวี้กับเกาเกออย่างสั้น ๆ ห้วน ๆ แบบเมื่อวานยังคงดำเนินต่อไป คำพูดไร้สาระแม้แต่ครึ่งคำก็ยังไม่มี ท่าทีเช่นนี้ระบาดเข้าสู่ตัวโจวม่อด้วย เมื่อพบว่าโจวม่อมีปัญหาอะไรก็ไร้ความปรานีเหมือนกัน

ในการซ้อมวันนี้โจวม่อก็ยังเล่นผ่านไปด้วยความหวาดผวา การเล่นวันนี้ทำได้ไม่ค่อยดี แพ้เยอะชนะน้อย เกมที่แพ้ย่อมหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีปัญหาเยอะหน่อย ทั้งสองคนชี้นิ้วว่ากันไปมาสักพักแล้วก็หันไปมองโจวม่อโดยพร้อมเพรียงกัน โจวม่อหลับตาลง — อะไรที่จะมาก็ต้องมา ก็ปล่อยให้ลมพายุมันพัดกระหน่ำมาเลยเถอะ!

“รุ่นพี่โจวม่อวันนี้เล่นรับไปหน่อยนะครับ”

ทั้งสองคนเห็นโจวม่อเป็นอย่างนี้ก็ยังไม่คิดที่จะปล่อยเขาไป เริ่มถล่มอย่างไม่พูดพล่ามทำเพลง เริ่มจากทิศทางใหญ่ ๆ ก่อน จากนั้นก็เริ่มบรรยายรายละเอียดไปทีละเกม โจวม่อตอนแรกก็ได้แต่ร้อง “อืม ๆๆ” ยอมรับอย่างนอบน้อมเท่านั้น แต่แล้วก็ค่อย ๆ อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากสอดแทรกขึ้นมาทีละเล็กละน้อย บ้างก็เป็นการอธิบายความคิดของตัวเอง บ้างก็เป็นการโต้เถียงไม่เห็นด้วยกับคำพูดของอีกสองคน สรุปก็คือมีการสื่อสารและแลกเปลี่ยนความเห็นกัน หลังจากคุยกันเสร็จแล้วโจวม่อก็พบว่าตัวเองอยากที่จะลองเล่นอีกสักเกม เอาสิ่งที่เพิ่งจะพูดคุยกันมาลองใช้ดู

ผลก็คือไม่ทันที่เขาจะได้เริ่มเสนอขึ้นมา อีกสองคนพูดจบก็ลุกขึ้นพร้อมกัน

“วันนี้พอแค่นี้” เกาเกอพูด

“กินข้าวเถอะ” เหออวี้พูด

ทั้งสองคนก้าวเท้ายาว ๆ ออกไป โจวม่อได้แต่นั่งมึน ๆ งง ๆ อยู่ในห้องเป็นนานสองนานแล้วก็ออกจากห้องไปอย่างจนใจ

อีกหลายวันต่อมาก็ผ่านพ้นไปด้วยบรรยากาศประมาณนี้ เมื่อไม่มีการมานั่งถนอมน้ำใจกัน สมาธิที่มีต่อเกมก็พัฒนาขึ้นอีก ในการอภิปรายกันหลังจากฝึกซ้อมทุกวันโจวม่อก็ไม่ได้ทำเหมือนกับว่ามันเป็นการโดนลงโทษอีกต่อไป เขาเริ่มจะโต้เถียง เริ่มจะอธิบาย เขาพบว่าในขั้นตอนที่สามารถแลกเปลี่ยนความคิดของทั้งสองฝ่ายนี้ทำให้เขารู้สึกเหมือนกำลังพัฒนาไปอีกขั้น

นี่ก็คือการฝึกซ้อมที่แท้จริง!

โจวม่อค่อนข้างตื่นเต้น รู้สึกว่าพวกเขาได้พบจังหวะการฝึกซ้อมที่ถูกต้องเสียที ส่วนเรื่องระหว่างเหออวี้กับเกาเกอยังไงในหลายวันที่ผ่านมานี้ก็ไม่ได้รู้สึกว่าพวกเขามีปัญหากับวิธีการคบหากันแบบนี้เลย โจวม่อก็เลยเลิกกังวล โชคร้ายที่พวกเขายังหาแมวของชเรอดิงเงอร์ไม่เจอสักที ในบรรดาไอดีใหม่ ๆ ที่เกาเกอกับโจวม่อได้ยินมาก็ไม่มีชื่อนี้ และในช่วงเวลาที่เหออวี้เคยพบกับแมวของชเรอดิงเงอร์ก็ได้เจอแมวของชเรอดิงเงอร์ในรายชื่อผู้เล่นใกล้เคียงอยู่สองรอบ แต่ทั้งสองครั้งก็อยู่ในเกมตลอด ไม่สามารถติดต่อกันได้

เพียงพริบตาเดียวก็ผ่านไปอีกหนึ่งสัปดาห์ การรับสมัครสำหรับลีกภายในมหาวิทยาลัยก็สิ้นสุดลงแล้วในสัปดาห์ที่ผ่านมา การจับคู่แข่งขันก็ง่ายมาก หลังจากคีย์รายชื่อทีมทั้งหมดเข้าไปในคอมพิวเตอร์แล้วระบบก็จับคู่ให้โดยอัตโนมัติ เนื่องจากมีทีมที่เข้าร่วมมาก เวลาที่ใช้กับกำลังคนก็ไม่เพียงพอทำให้ระบบการแข่งขันเป็นแบบแพ้คัดออก เพียงเกมเดียวก็รู้ผลแพ้ชนะ กล่าวได้ว่ามีประสิทธิภาพมาก

ทีมที่สมัครแข่งขำ ๆ ไม่แคร์มากนักเกี่ยวกับตารางการแข่ง แข่งกับใครก็ช่างมัน

แต่ทีมที่ตั้งใจจริงไม่สามารถชิวได้แบบนั้น เมื่อถึงวันประกาศตารางการแข่งขันต่างก็ไปรอฟังข่าวจากชมรม The Kings กันหมด เนื่องจากว่ามีทีมที่เข้าร่วมเยอะเป็นพิเศษก็เลยไม่มีการแปะประกาศลงบอร์ดและได้แต่โพสต์ลงออนไลน์ วันนี้โจวม่อนั่งรีเฟรชแอคเคาท์ทางการของชมรม The Kings รัว ๆ ตั้งแต่เริ่มลืมตาตื่น สุดท้ายรอจนถึงตอนเที่ยงจึงมีการประกาศตารางแข่งออกมา ยังไม่ทันที่จะเห็นคลื่น7 ก็มีข้อความส่วนตัวส่งมาที่โทรศพท์มือถือแล้ว มาจากจางเฉิงห่าว มีเจ็ดตัวอักษรใหญ่ ๆ : 5555555!

โจวม่ออึ้งไป แต่แล้วก็มีลางสังหรณ์ขึ้นมาทันที จางเฉิงห่าวด้านโน้นดูเหมือนจะไม่อาจทนรอ ส่งภาพแคปหน้าจอตามมาทันที เป็นส่วนหนึ่งของตารางการแข่งขัน ตรงกลางภาพเขียนชื่อของทีมสองทีมที่จะเจอกันในรอบแรก : ทีมคลื่น7 VS ทีมหวงเฉา

…………………………………………………