สายตาสั่นเครือ เคลื่อนกลับมายังนายหญิงสกุลป๋ออย่างประหลาดใจ ก่อนที่มันจะทอประกายขึ้นมาอย่างคนได้สติ  

 

 

เป็นเด็กที่ฉลาดจริงๆ พูดนิดเดียวก็เข้าใจได้ทะลุปรุโปร่ง  

 

 

“พูดน่ะไม่ยาก แต่ในเวลาแบบนี้ไม่ใช่ว่าใครจะข้ามผ่านมันไปได้ง่ายๆ แต่แค่หนูยอมรับมันแล้ว มันก็เป็นแค่ปัญหาของเวลาเท่านั้น”  

 

 

เฉินฝานซิงพยักหน้ารับคล้ายจะเข้าใจ  

 

 

หลังจากนั้นทั้งคู่ก็ยังพูดคุยต่อกันอีกสักพัก จนหน้าของหญิงชราเริ่มมีสีหน้างัวเงีย  

 

 

เฉินฝานซิงเห็นดังนั้นจึงลุกขึ้นขอตัวลา แต่ผลก็คือนายหญิงสกุลป๋อไม่ยอมให้เธอกลับ  

 

 

“เดี๋ยวสิลูก อย่าเพิ่งไป อยู่ทานอาหารเย็นกับย่าก่อนแล้วค่อยกลับ”  

 

 

“คือ…”  

 

 

“ฝานซิง หนูจะปฏิเสธย่าได้ลงคอเหรอ”  

 

 

“…”  

 

 

เฉินฝานซิงมองสายตาอันน่าสงสารจับใจของหญิงชราอย่างจนปัญญา ใครจะไปกล้าปฏิเสธได้ลงคอ  

 

 

“แต่คุณย่าง่วงแล้วนี่คะ…”  

 

 

นายหญิงคลี่ยิ้ม “ย่าว่าหนูก็ง่วงแล้วเหมือนกันนะ งั้นหนูก็พักผ่อนสักหน่อยดีไหม”  

 

 

“นี่ไม่ค่อย…” เหมาะสม…  

 

 

ไม่ทันจะได้พูดจบ หญิงชราก็ได้หันไปออกคำสั่งกับบ่าวรับใช้ที่ยืนอยู่ข้างกาย  

 

 

“ไหลหรง ไป พาคุณหนูเฉินขึ้นไปพักผ่อนบนชั้นสองห้องขวามือสุด”  

 

 

เฉินฝานซิง: “…”  

 

 

ไหลหรง: “…”  

 

 

ห้องขวามือสุด นั่นมันห้องคุณชายไม่ใช่เหรอ  

 

 

ใจร้อนอะไรขนาดนั้น  

 

 

นี่มันเกือบจะจับคุณหนูเฉินถวายให้คุณชายจนถึงเตียงเลยนะ!   

 

 

ไม่สิ เธอผิดแล้ว!  

 

 

ตอนนี้นายหญิงจับคุณหนูเฉินถวายจนถึงเตียงคุณชายไปแล้ว!   

 

 

แต่คุณชายไม่เคยอนุญาตให้ใครล่วงล้ำเข้าไปในอาณาเขตส่วนตัว โดยเฉพาะห้องนอน  

 

 

ไม่กลัวคุณชายกลับมาแล้วจับคุณหนูโยนลงจากเตียงเลยหรือยังไง  

 

 

หากถึงตอนนั้น จะทำตัวไม่ถูกแค่ไหน  

 

 

“นายหญิง…”  

 

 

แค่คิดจะทักท้วง นายหญิงก็หันขวับมาส่งสายตาอาพิฆาตมาให้จนพลิกลิ้นแทบไม่ทัน  

 

 

“อิฉันแค่อยากจะถามว่า คุณหนูเฉินจะอาบน้ำสักหน่อยแล้วค่อยพักผ่อนหรือเปล่าคะ ถ้าเช่นนั้นอิฉันจะได้สั่งให้คนไปเตรียมน้ำให้อาบ”  

 

 

ไหนๆ ก็จะประเคนให้ถึงเตียงแล้ว งั้นก็ต้องอาบน้ำทำความสะอาดให้ตัวหอมๆ ก่อนแล้วค่อยส่งไปเหอะ!  

 

 

ได้ฟังดังนั้นสายตานายหญิงสกุลป๋อก็พราวประกาย จ้องมองไหลหรงอย่างชื่นชม  

 

 

“ใช่ๆ ใช่! อาบน้ำสักหน่อยแล้วค่อยนอนจะได้สบายๆ ตัว รีบไปบอกให้คนเตรียมน้ำสิ”  

 

 

“…”  

 

 

สุดท้ายเฉินฝานซิงก็จนปัญญาและหมดหนทางจะปฏิเสธ  

 

 

หรือจะว่าไป เมื่อพูดถึงเรื่องอาบน้ำแล้ว ลึกๆ แล้วเธอเองก็ไม่ค่อยอยากจะปฏิเสธเท่าไหร่นัก  

 

 

–  

 

 

เฉินฝานซิงถูกพามายังห้องตามที่หญิงชราได้สั่งไว้  

 

 

ประจวบเหมาะกับที่บ่าวรับใช้ในห้องอาบน้ำเตรียมน้ำไว้ให้เสร็จแล้วออกมา ก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับไหลหลงโดยที่ไม่ลืมที่จะค่อยๆ ปิดประตูลงอย่างเบามือ  

 

 

สายตาพร่างพราวกวาดไปรอบๆ ห้องที่ไม่คุ้นเคย  

 

 

ภาพที่เห็นคือห้องสีขาว ตกแต่งด้วยสีดำบางส่วน  

 

 

เตียงคู่หลังใหญ่วางอยู่ใจกลางห้อง เครื่องนอนต่างๆ เป็นลายตารางใหญ่สีขาวเทาไม่ตายตัวแต่ดูเข้ากันทั้งยังดูหรูและเยือกเย็น  

 

 

พรมขนฟูผืนสีดำถูกปูไว้รอบเตียง  

 

 

ทั้งห้องดูสะอาดตา แสงสว่างสาดส่องเข้ามายังห้องนอน เรียบง่ายแต่ก็หรูหรา  

 

 

เธอพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ แล้วเดินมายังประตูห้องน้ำก่อนจะจัดการถอดรองเท้าไว้หน้าประตูเดินเท้าเปล่าเข้าห้องน้ำอาบน้ำไป  

 

 

เมื่อคุ้นเคยกับห้องสุดเรียบหรูในบ้านหลังนี้แล้ว อ่างอาบน้ำที่ใหญ่โตตรงหน้าก็ไม่สามารถทำให้เธอประหลาดใจได้อีกต่อไป  

 

 

ในยามที่ร่างกายไร้อาภรณ์หย่อนตัวลงแช่ในน้ำที่อุ่นร้อน ดูเหมือนว่าความคับแค้นและความเหนื่อยล้าค่อยๆ มลายไปในพริบตา  

 

 

สายน้ำอันนุ่มลื่นดุจผ้าแพรที่ไหลผ่าน คอยโอบล้อมร่างกายเธอเอาไว้ด้วยความอบอุ่นจนเลือดที่เย็นเยียบในร่างกายค่อยๆ กลับมาอุ่นขึ้นทีละน้อย  

 

 

เธอผ่อนลมหายใจออกอย่าผ่อนคลายเอนกายพิงขอบอ่างไว้แล้วหลับตาลงช้าๆ