ภาพตรงหน้าคือมือสวยหน้ามอง  

 

 

ในระยะเผาขน  

 

 

ถึงขนาดว่าที่รับรู้ได้ถึงสัมผัสอุ่นที่จากมือที่คอยเคลียคลอใบหน้าของเธอ  

 

 

เสี้ยวนาทีที่สูดกลิ่นอายเย็นเข้าปอด ศีรษะก็ร่นถอยหลัง  

 

 

เป็นเวลาเดียวกันกับที่ดวงตาเปิดออก ภาพของชายหนุ่มสะท้อนขึ้นจากนัยน์ตาดำสนิทราวบ่อน้ำลึก  

 

 

ดวงตาพร่างพราวฉายแววตื่นตระหนกและระวังตัวอย่างชัดเจน  

 

 

ป๋อจิ่งชวนเก็บมือกลับเข้ามาอย่างเงียบๆ  

 

 

“ตื่นแล้ว?”  

 

 

“คุณ…คุณมาอยู่ที่นี่ได้ไง”  

 

 

เขาไม่โต้ตอบ ยกยิ้มขึ้นพลางค่อยๆ ลดสายตาไปมองยังใต้ขากรรไกรและใต้…  

 

 

แววตาสุภาพเป็นที่สุด แต่ทว่าเฉินฝานซิงก็สามารถเห็นสิ่งที่แอบแฝงอยู่จากสีหน้าคลุมเครือ  

 

 

เธอรีบผุดขึ้นนั่ง  

 

 

ร่นถอยหลังตามสัญชาตญาณ ร่างตกลงในช่องว่างข้างหลังทันทีจนหงายท้องลงไปอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว  

 

 

เวลานี้เฉินฝานซิงมีเพียงความเสียใจและระอา  

 

 

เป็นแบบนี้อีกแล้ว!  

 

 

ทำไมเธอต้องทำเรื่องขายหน้าต่อหน้าผู้ชายคนนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า!  

 

 

การตกลงไปกองบนพื้นห้องไม่ได้เกิดขึ้นตามที่จินตนาการไว้!  

 

 

ราวกับครั้งแรกที่ทั้งสองได้สัมผัสกัน เธอไม่เพียงแค่ปะทะเข้ากับร่างของเขาเท่านั้นทว่าความรู้สึกที่ไม่คุ้นเคยนี้  

 

 

ดูเหมือนว่า…  

 

 

จะชนเข้ากับหัวใจไปด้วยเสียอย่างนั้น  

 

 

การปะทะที่ทำให้จิตใจไม่สงบแบบนั้นกลับกลายเป็นความรู้สึกแปลกใหม่  

 

 

เขานิ่งเงียบไม่กี่นาที มองดูความอึดอัดใจและลุกลี้ลุกลนที่ปรากฏอยู่บนใบหน้าของหญิงสาว มุมปากจึงค่อยๆ คลี่ยิ้มขึ้น  

 

 

“คุณมักจะเลินเล่อแบบนี้เสมอเหรอ” เขาถามด้วยน้ำเสียงน่าฟังตามมาด้วยเสียงกลั้วขำ  

 

 

“ฉันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน”  

 

 

เฉินฝานซิงเร่งอธิบายอย่างร้อนรน หลังจากที่เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าคมสันกว้างขึ้นความอึดอัดใจก็ชัดขึ้นตามกัน  

 

 

“เป็นแบบนี้เฉพาะอยู่ต่อหน้าผม?”  

 

 

คำถามตรงๆ ไม่อ้อมค้อมแม้แต่น้อย ทำให้เฉินฝานซิงหันหน้าหนีไม่โต้ตอบ  

 

 

ป๋อจิ่งชวนหัวเราะเสียงต่ำ “ช่างดีอะไรอย่างนี้”  

 

 

เฉินฝานซิงหน้าเริ่มขึ้นสี  

 

 

“คุณ…มาทำอะไรในนี้”  

 

 

เขากระตุกยิ้มชวนมองกว่าครั้งไหนๆ  

 

 

“คุณใช้อ่างอาบน้ำผม สวมเสื้อคลุมอาบน้ำผม นอนบนเตียงผม ยังจะถามอีกว่าผมมาทำอะไรที่นี่”  

 

 

เฉินฝานซิงกลับมาเผชิญหน้ากับเขาอย่างตกตะลึง หน้าสวยร้อนฉ่าจนแทบไหม นัยน์ตาไม่มีสิ่งใดนอกจากความอึดอัดและประหลาดใจ  

 

 

“นี่ห้องคุณ?!”  

 

 

มองปฏิกิริยาของเธอ ความกระจ่างแจ้งจึงปรากฏขึ้นในแววตา เห็นได้ชัดว่านี่คงเป็นผลงานชิ้นโบแดงของใครบางคน  

 

 

มิน่าล่ะ เมื่อกี้ไหลหรงถึงได้ทำสายตาแปลกๆ  

 

 

“ถ้าไม่ใช่ล่ะ คุณจะคิดว่าผมตั้งใจเข้ามาเพื่อล่วงเกินคุณ?”  

 

 

เธอชะงักค้างสายตากวาดไปมาระหว่างเขาทั้งคู่ไปมาสองครั้ง  

 

 

ขนาดไม่ได้ตั้งใจเข้ามาหายังเสียเปรียบไปขนาดนี้แล้ว แล้วถ้าเขาตั้งใจล่ะ