เสียงแผ่วเบาทำหัวใจเธอเต้นระส่ำ  

 

 

เธอไม่รู้มาก่อนเลยว่าจะมีใครเอื้อนเอ่ยชื่อของเธอได้อบอุ่นถึงเพียงนี้  

 

 

และเป็นครั้งแรกที่รับรู้ว่าที่คุณแม่เคยบอกว่าชื่อของเธอนั้นเป็นชื่อที่ไพเราะนั่นคือเรื่องจริง  

 

 

ฝานซิง…  

 

 

ฟังตอนนี้แล้วรู้สึกว่ามันเพราะจริงๆ  

 

 

เธอไม่ไหวติง โดยปล่อยให้เขากุมเอาไว้และปล่อยให้เขาเอื้อนเอ่ยชื่อของตัวเอง  

 

 

ลืมไปหมดแล้วว่าเธอยอมให้เขาสามารถไล่ตามเธอได้แต่ไม่ต้องการให้เขาก้าวได้เร็วขนาดนี้  

 

 

“วันสองวันนี้นี้ผมคงจะยุ่งหน่อย คุณเองก็พักผ่อนมากๆ ไว้ผมจะโทรหา”  

 

 

ฝ่ามือที่กุมมือเธอไว้ค่อนข้างแน่น เสียงทุ้มต่ำในลำคอเปี่ยมไปด้วยความอาลัยอาวรณ์  

 

 

“อืม” เธอครางรับเบาคล้อยตามแบบที่หาได้ยาก  

 

 

เขายิ้ม นัยน์ตาราวบ่อน้ำลึกเกิดระลอกคลื่นบางๆ ที่สามารถทำให้หัวใจสั่นคลอน  

 

 

เธอขยับมือพยายามจะดึงกลับมา ในเมื่อพูดจบไปตั้งนานแล้วเธอก็ควรจะลงจากรถได้แล้ว  

 

 

แต่ป๋อจิ่งชวนกลับไม่ยอมปล่อยเธอแถมยังกระชับฝ่ามือแน่นขึ้นกว่าเดิม  

 

 

“ศุกร์หน้าทำตัวให้ว่างไว้นะ”  

 

 

“ทำไมคะ มีอะไรงั้นเหรอ”  

 

 

ป๋อจิ่งชวนพยักหน้ารับเบาๆ  

 

 

“อืม ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร”  

 

 

“งั้น…”  

 

 

“จะปฏิเสธผม?”  

 

 

เขาจ้องเธอ ความกระจ่างแจ้งปรากฏชัดในดวงตาสีนิล  

 

 

เธอเม้มปาก “จะไปไหน”  

 

 

เบาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยจนแทบไม่สังเกตเห็น “เมื่อถึงเวลานั้นผมจะให้อวี๋ซงมารับคุณเอง”  

 

 

“…ค่ะ”  

 

 

เธอตอบรับ แต่มือที่กลับโดนอีกคนกุมไว้ไม่ยอมปล่อย  

 

 

เธอก้มลงมองสองมือที่เกี่ยวรัดกันอยู่อย่างอดใจไม่ไหว บนมือเธอมีกาวติดอยู่หรือไงนะ  

 

 

ถึงทำให้แกะยากแกะเย็นขนาดนี้  

 

 

“เอ่อ…รู้สึกว่าครั้งต่อไปจะไม่ได้จับง่ายๆ แบบนี้แล้ว”  

 

 

ป๋อจิ่งชวนไขข้อสงสัยให้เธอ  

 

 

คุณไปเรียนวิชาอ่านใจมาหรือไงนะ  

 

 

เธอได้พูดสักคำหรือยัง  

 

 

ในฐานะผู้นำตัวเล็กๆ เฉินฝานซิงชอบคนที่ฉลาดมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ในฐานะพนักงานและผู้ช่วยตัวเองนั้นเป็นเรื่องที่หาได้ยากเย็น  

 

 

ทว่าตั้งแต่วินาทีที่รู้ว่ายังมีผู้ชายที่ชื่อป๋อจิ่งชวนคนนี้อยู่บนโลก มีหลายครั้งหลายคราที่ทำให้เธอต้องเป็นความคิดของตัวเอง  

 

 

บางครั้งมนุษย์ก็ฉลาดเกินไปก็ใช่ว่าจะเป็นเรื่องดี  

 

 

เธอออกแรงดึงมือกลับยื้อยุดอยู่นานจนหน้าขึ้นสี  

 

 

“ฉันจะลงไปล่ะ”  

 

 

ป๋อจิ่งชวนเก็บมือกลับมาวางไว้บนพนักแขนอย่างง่ายดาย จ้องมองเธอด้วยรอยยิ้มอบอุ่น  

 

 

“โอเค ไปเถอะระวังฝนด้วย”  

 

 

“อืม”  

 

 

เฉินฝานซิงเปิดประตูแล้วพุ่งออกไปอย่างไม่รีรอ  

 

 

ไอความหนาวเย็นพัดโชยเข้ามา ตามมาด้วยเสียงฝนตกปรอยๆ ทำให้เธอผงะไปเล็กน้อย  

 

 

อากาศที่อบอุ่นและบรรยากาศเงียบสงบ นาทีที่เปิดประตูออกเสียงระงมและความหนาวเย็นอย่างกับโลกน้ำแข็งก็ทะลักเข้ามา  

 

 

อวี๋ซงรีบเอาร่มมาบังศีรษะของเธอไว้ไม่ปล่อยให้หยาดฝนได้สัมผัสโดนเธอแม้แต่น้อย  

 

 

หัวใจที่เริ่มหนาวเย็นเมื่อสักครู่ได้สงบลงทันใด  

 

 

“ระวังครับคุณหนูเฉิน”  

 

 

อวี๋ซงใช้น้ำเสียงนอบน้อมเป็นพิเศษ ถึงขนาดว่าดวงตาทั้งคู่จ้องเธอไม่วางตาราวกับกลัวว่าเธอจะมีรอยขีดข่วน  

 

 

“ขอบคุณค่ะ”  

 

 

เธอก้มตัวลงจากรถพร้อมทั้งปิดประตูในเวลาเดียว  

 

 

ประตูรถที่ปิดสนิทตัดขาดจากความหวานเย็นที่ลอดผ่านเข้ามาจนในรถกลับมาอุ่นอีกครั้ง  

 

 

ป๋อจิ่งชวนนั่งอยู่ในรถ แสงวูบวาบปรากฏขึ้นจางๆ ในดวงตาสีดำขลับ มุมปากบางยกขึ้นสูง  

 

 

ผู้หญิงน่ารัก