“หนูฝานซิง รีบไปลองเร็ว!”  

 

 

ไหลหรงยิ้มน้อยๆ “ไปเถอะค่ะคุณหนูเฉิน อย่าทำให้นายหญิงผิดหวัง”  

 

 

เฉินฝานซิงเดินเข้าไป เห็นชุดราตรีเปิดไหล่สีแชมเปญที่อยู่ในมือของหญิงชรา ด้านบนของชุดปักด้วยด้ายสีทองเป็นริ้วย่นดูหรูหราและสูงค่า  

 

 

แม้แต่พนักงานในร้านเองที่เข้ามาโค้งตัวให้เสร็จก็เอ่ยขึ้น  

 

 

“ตาถึงมากเลยค่ะคุณผู้หญิง นี่เป็นคอลเลคชั่นใหม่ล่าสุดของทางร้านเราเลยนะคะ ส่งตรงมาจากฝรั่งเศสเลย เพิ่งถึงร้านมาได้ไม่ถึงสองชั่วโมงเองค่ะ”  

 

 

แววตาของหญิงชราเปล่งประกายขึ้นอย่างได้ใจ “งั้นคงเป็นความโชคดีของหนูเฉินของฉันแล้วล่ะ เพิ่งมาก็เจอเข้าพอดี”  

 

 

พนักงานพูดเสริม “พูดถูกเลยค่ะคุณผู้หญิง”  

 

 

“ฝานซิงลูก รีบไปลองเร็ว!”  

 

 

เฉินฝานซิงถูกพนักงานพาไปยังห้องลองเสื้อ  

 

 

และไหลหรงก็ได้พาหญิงชราเดินไปรอที่จุดนั่งรอ  

 

 

“เชียนโหรวๆ มาดูนี่สิ ชุดราตรีตัวนี้สวยสุดๆ ไปเลยว่าไหม”  

 

 

อยู่ๆ เสียงสดใสก็ดังขึ้นในร้านอันเงียบสงบ ดึงดูดความสนใจเป็นอย่างมาก  

 

 

หญิงชราและไหลหรงที่รออยู่ที่จุดพักผ่อนอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว  

 

 

ทั้งคู่พร้อมใจกันหันไปมอง ภาพที่เห็นคือหญิงสาวหน้าตาน่ารักสองคน  

 

 

คนหนึ่งสวมเดรสจั๊มเอวสีขาว ตรงไหล่ห้อยกระเป๋าหนังกุชชี่ ผมยาวเลยบ่า หน้าตาสวยและน่ารัก  

 

 

และมือของเจ้าหล่อนก็ยังลากมือผู้หญิงอีกคนที่อยู่ในเสื้อเชิ้ตสีขาวยัดในกระโปรงทรงเอสีเทาปักลายลูกไม้หวานแหวว  

 

 

สวมเสื้อกันลมสีเทาบางๆ สวมหมวกกันแดด เห็นได้ชัดว่ากำลังปิดบังตัวตน  

 

 

อาจเป็นเพราะถึงมายังที่ที่ไม่มีผู้คนพลุกพล่าน หญิงสาวจึงกล้าเงยหน้า เปิดเผยหน้าตาอันสะสวยนั้นออกมา  

 

 

แสงสะท้อนปรากฏขึ้นในดวงตาอันคมกริบของไหลหรง  

 

 

“นายหญิง…”  

 

 

“ฉันดูออก”  

 

 

น้ำเสียงของหญิงชราทั้งทุ้มต่ำและน่าเกรงขาม มองไปยังสองสาวที่ห่างออกไปไม่ไกลด้วยสายตาเย็นชา  

 

 

“อืม สวยจริงๆ ด้วย”  

 

 

หญิงสาวที่สวมหมวกอยู่ก็ตอบออกมาอย่างอดใจไม่ไหว ฟังดูแล้วเธอเองก็ถูกใจชุดราตรีชุดนี้อยู่ไม่น้อย  

 

 

“งั้นเชียนโหรวเธอรีบไปลองเลย อีกไม่กี่วันก็จะต้องใส่มันในงานเลี้ยง จะต้องเด่นกว่าทุกคนในงานแน่ๆ”  

 

 

เฉินเชียนโหรวเผยรอยยิ้มอ่อนหวาน “ใช่ที่ไหนกันเล่า”  

 

 

เธอพูดแบบนั้นแต่กลับหยิบกระโปรงขึ้นมา ภายในดวงตาคู่นั้นฉาบไปด้วยประกายแห่งความตื่นเต้น  

 

 

งานเลี้ยงที่สมาคมสกุลป๋อศุกร์นี้ หากเธอได้สวมมัน ไม่แน่อาจจะเป็นอย่างที่หลินเฟยเฟยพูดไว้ เธอจะต้องเด่นที่สุดในงาน!  

 

 

เฉินเชียนโหรวอยากลองจนเนื้อเต้น  

 

 

แต่ตอนที่เธอกำลังเตรียมจะไปถามไซส์เพื่อที่จะได้ลองอยู่นั้น ประตูห้องลองเสื้อก็เปิดขึ้นในเวลานั้นพอดี  

 

 

เฉินฝานซิงที่สวมชุดราตรีเรียบร้อยแล้วก้าวเดินออกมา  

 

 

ชุดแบบเปิดไหล่เก๋ไก๋และดูเซ็กซี่ ลายเส้นที่ประณีต สง่างาม  

 

 

เรียบง่ายและสง่า บวกกับความท่าทางเย็นชาจนเข้ากระดูกของเฉินฝานซิง เสริมให้ชุดราตรีชุดนี้ดูสูงค่าขึ้นไม่น้อย  

 

 

หลินเฟยเฟยและเฉินเชียนโหรวชะงักไป  

 

 

ชุดราตรีชุดนั้น เป็นชุดที่พวกเขาเพิ่งถูกใจไปไม่ใช่เหรอ  

 

 

ทั้งสวยทั้งดูดีมากๆ เลย!  

 

 

ผ่านไปครู่หนึ่งพวกเธอถึงเรียกสติกลับมาได้ คิ้วของหลินเฟยเฟยย่นเข้าหากันอย่างนึกรังเกียจ  

 

 

“เฉินฝานซิง ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่!”  

 

 

เฉินฝานซิงปราดมองพวกนั้นครั้งหนึ่ง หน้าผากเกลี้ยงเกลาก็ขมวดขึ้นเล็กน้อย  

 

 

โลกแคบอะไรแบบนี้!  

 

 

“พี่! ทำไมพี่ถึงมาอยู่ที่นี้ได้!”  

 

 

ความเย็นเยียบและความริษยาปรากฏขึ้นในแววตาของเฉินเชียนโหรว สีหน้าเปลี่ยนไปเป็นทั้งช็อกทั้งตกใจ รีบตรงเข้าไปหยุดอยู่ข้างๆ เฉินฝานซิง  

 

 

เฉินฝานซิงถอยไปหนึ่งก้าว แล้วจ้องมองเธออย่างเย็นชา  

 

 

“เธอไม่พอใจที่น้ำครั้งก่อนมันยังร้อนไม่พอใช่ไหม!”  

 

 

เฉินเชียนโหรวหน้าชาไปทันที เท้าก็หยุดชะงักลง