วังมายานภาหยกถูกม่านแสงสีขาวแวววาวปกคลุมไว้

และด้านล่างของวัง มีบันไดห้าสีพร่ามัวทอดยาวจากประตูวังออกไปนอกม่านแสง คงเป็นทางเข้าเดียวของวังมายานภาหยก

หลิ่วหมิงมองดูบันไดห้าสีทีหนึ่ง และไม่ได้รีบเข้าไปแต่อย่างใด แต่กลับมองไปยังม่านแสงสีขาวที่ปกคลุมอยู่ด้านนอก และสังเกตดูชั้นจำกัดป้องกันที่ผู้ฝึกฝนในสมัยบรรพกาลวางไว้

ม่านแสงแวววาวราวกับหยก ดูเหมือนมันจะสงบมาก แต่กลับให้ความรู้สึกหนาแน่นอย่างบอกไม่ถูก

หลิ่วหมิงปล่อยจิตส่วนหนึ่งไปกวาดดูอย่างช้าๆ

แต่ขณะที่ยังอยู่ห่างจากม่านแสงหลายฉื่อนั้น ก็ดูเหมือนว่าพลังจิตของเขาจะปะทะกับสิ่งกีดขวางไร้รูปหนึ่งชั้น จนไม่อาจเข้าไปได้เลยแม้แต่น้อย ทั้งยังมีกลิ่นไออันตรายแผ่ออกมาจากส่วนที่อยู่ลึกๆ

ประจักษ์ชัดว่าหากมีคนคิดจะบุกเข้าไป จะต้องไม่มีผลลัพธ์ที่ดีแต่อย่างใด

หลิ่วหมิงดึงจิตกลับมาอย่างรวดเร็ว ขณะเดียวกันก็เผยแววตาลังเลออกมา

ลำพังแค่เกราะป้องกันวังมายานภาหยก ยังมหัศจรรย์ถึงเพียงนี้ สมกับเป็นวัตถุในสมัยบรรพกาลจริงๆ

ขณะนั้นเอง มีเสียงดังลั่นมาจากบันไดห้าสี พอมองออกไปไกลๆ ก็ค้นพบว่ามีคนลองปีนป่ายบันไดห้าสีอยู่

หลิ่วหมิงจ้องมองด้วยสีหน้าเรียบเฉย

ผู้ที่กำลังลองปีนบันได้อยู่ในขณะนี้ เป็นชายหนุ่มใบหน้าเหลืองซีด พอหลิ่วหมิงมองออกไปก็จำได้ในทันที คนผู้นี้ก็คือผู้ที่ตะโกนชื่อวังมายานภาหยกออกมาเป็นคนแรกในตอนที่อยู่ในตลาดฉางหยางนั่นเอง

ที่แท้คนผู้นี้ก็มีเศษกระจกนภาหยกอยู่ด้วยชิ้นหนึ่ง มิน่าล่ะถึงได้ตื่นเต้นเช่นนี้

แต่พอชายหนุ่มใบหน้าเหลืองซีดเหยียบบันได้ห้าสีขั้นแรก ก็มีแสงห้าสีจางๆ เปล่งประกายออกมา ร่างของเขาสั่นไหวเล็กน้อย จากนั้นก็กลับมาสงบอย่างรวดเร็ว

หลิ่วหมิงเห็นเช่นนี้ ก็ขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้

ฝึกฝนมาจนถึงระดับของเหลวแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่จะยืนไม่มั่นคงโดยไม่มีเหตุผล ประจักษ์ชัดว่ามีชั้นจำกัดพิเศษอะไรอยู่บนบันได ที่ทำให้เขายืนได้ไม่มั่นคง

พอคิดดูอย่างละเอียด เขาก็พอจะเข้าใจขึ้นมาเล็กน้อย คิดว่าการทดสอบของวังมายานภาหยกที่เถ้าแก่เย่และคนอื่นๆ พูดถึง คงเป็นการปีนป่ายบันไดห้าสีนี้

ชายใบหน้าซีดเหลืองสูดหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก็ก้าวไปยังขั้นที่สอง ขั้นที่สาม……

ยิ่งเดินสูงขึ้นเรื่อยๆ แสงห้าสีบนบันไดก็ยิ่งเปล่งประกายมากขึ้น ราวกับว่าพยายามฉุดลากฝีก้าวของเขาไว้

บันไดยาวๆ นี้มีร้อยขั้นพอดี

ชายหนุ่มใบหน้าซีดเหลืองค่อยๆ ก้าวขึ้นไปท่ามกลางสายตาจับจ้องของผู้คนทั้งหมด ขณะที่เดินไปได้สิบกว่าขั้นนั้น ก็มองเห็นร่างของเขาโงนเงนอย่างชัดเจน

หลิ่วหมิงก็ใจจดใจจ่อขึ้นมา มันยากที่จะมีคนสาธิตให้ดูก่อน เขาย่อมตั้งใจดูให้ดีๆ

เมื่อชายใบหน้าซีดเหลืองเหยียบบันไดขั้นที่ยี่สิบนั้น ก็มีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นบนหน้าผาก เท้าขวาที่ยกขึ้นมาสั่นไหวราวกับพื้นลื่น และสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปในฉับพลัน

แต่พอชายหนุ่มใบหน้าซีดเหลืองตะโกนออกมา แสงสีเหลืองก็พุ่งออกจากร่าง เมื่อแสงสีเหลืองเกาะตัวกัน ร่างของเขาก็ยืนได้อย่างมั่นคง

สถานการณ์ในเวลาต่อมาก็คล้ายกับตอนเริ่มต้น หลังจากโคจรพลังเวทจนทรงตัวได้แล้ว เขาก็เริ่มเดินเหินได้อย่างมั่นคง แต่พอเดินไปถึงขั้นที่สามสิบกว่า ก็เริ่มโงนเงนไปมา

หลิ่วหมิงแอบส่ายหน้า ขั้นบันไดยังเหลือกว่าครึ่งหนึ่ง คนผู้นี้ก็เผยท่าทีอ่อนระโหยโรยแรงออกมาแล้ว คิดว่าคงยืนหยัดต่อไปได้ไม่นาน

เป็นอย่างที่คิดไว้ ขณะที่ชายหนุ่มใบหน้าซีดเหลืองเหยียบบันไดห้าสีขั้นที่สี่สิบกว่านั้น ก็มีเหงื่อออกมาราวกับเครื่องปรุงรส ร่างของเขาคลอนแคลนเล็กน้อย ดวงตาเผยแววเฉียบขาดออกมา จากนั้นก็กระชากขาเพื่อก้าวเดินต่อ แต่ร่างของเขากลับสั่นสะเทือนขึ้นมา พอมีเสียงร้องออกมาอย่างฉับพลัน เขาก็ล้มตัวลงด้านข้าง เมื่อร่างสัมผัสกับบันได ก็ถูกแสงผลักกระเด็นออกจากขั้นบันไดไป

หลิ่วหมิงเห็นเช่นนี้ก็ส่ายหน้าไปมา

หลังจากชายหนุ่มใบหน้าเหลืองซีดกระเด็นออกไปแล้ว แสงสีเขียวก็พุ่งออกจากแขนของเขาในฉับพลัน และพุ่งกระพริบออกไปไกลๆ

ท่ามกลางแสงสีเขียว พอจะมองเห็นสิ่งของที่เปล่งประกายแวววาวอยู่รำไร

ผู้ฝึกฝนที่ดูความสนุกอยู่ด้านล่าง ต่างก็พากันส่งเสียงฮือฮาขึ้นมา ทันใดนั้น มีแสงหลบหลีกหลายสิบลำพุ่งไปยังแสงสีเขียวอย่างบ้าคลั่ง

หลิ่วหมิงไม่ได้เผยสีหน้าประหลาดใจออกมา สำหรับเหตุการณ์เช่นนี้ เถ้าแก่เย่และคนอื่นๆ ได้พูดให้เขาฟังแล้ว

หากไม่ผ่านด่านการทดสอบของวังมายานภาหยกล่ะก็ เศษกระจกนภาหยกบนตัวก็จะหลุดออกจากร่างไป

แต่ว่าเศษกระจกหนึ่งชิ้น สามารถใช้ทดสอบได้ครั้งเดียวเท่านั้น ต่อให้จะมีคนได้มันมา ก็ต้องรอให้วังมายานภาหยกเปิดครั้งต่อไปถึงจะใช้ได้

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เศษกระจกนภาหยกเป็นกุญแจในการเปิดวังมายาครั้งต่อไป มันยังคงเป็นสิ่งของล้ำค่าที่ใครๆ ก็ต้องการ

ชายหนุ่มใบหน้าซีดเหลืองควบคุมร่างกายของตนเองให้ค่อยๆ ร่วงลงอย่างยากเย็น ดูเหมือนว่าเวลาแค่ไม่นาน พลังเวทในร่างก็หายไปจนหมดสิ้น

บรรดาฝูงชนที่ล้อมรอบต่างก็ชี้ไปที่ชายหนุ่มใบหน้าซีดเหลือง แม้กระทั่งยังมีคนหัวเราะเยาะเย้ยออกมาด้วย

ชายหนุ่มมีสีหน้าดูไม่ได้อย่างถึงขีดสุด ทันใดนั้นเขาก็กระทืบเท้า และกลายเป็นแสงสีเหลืองพุ่งออกไปในทันที

หลังจากคนแรกล้มเหลว ก็ไม่มีคนลองขึ้นไปอยู่ชั่วขณะหนึ่ง ดูเหมือนต่างก็รอให้มีคนที่สองมาปรากฏตัว เพื่อต้องการหาเบาะแสบางอย่างของบันได

เรื่องที่เป็นจุดสนใจเช่นนี้ หลิ่วหมิงย่อมไม่ไปทำอย่างแน่นอน เขาได้แต่รอคอยอย่างเงียบๆ เหมือนกับคนอื่นๆ

ผ่านไปไม่นาน ลำแสงสีม่วงลำหนึ่งก็พุ่งมาจากตลาดฉางหยาง และร่อนลงด้านล่างของบันไดโดยตรง

หลิ่วหมิงขมวดคิ้วเล็กน้อย กลิ่นไอที่แผ่ออกจากแสงหลบหลีกนี้ เขารู้สึกคุ้นเคยเป็นอย่างมาก

พอแสงสีม่วงดับลง ชายหนุ่มเนตรอินทนิลที่มีรูปร่างสูงใหญ่ก็โผล่ออกมา

หลิ่วหมิงอึ้งไปทันที

ชายหนุ่มผู้นี้ไม่ใช่ใครที่ไหน เขาคือจั้งเสวียนที่หลิ่วหมิงเคยคบค้าสมาคมตอนอยู่ในแดนอบอ้าวนั่นเอง เห็นได้ชัดว่าเขามาเพราะวังมายานภาหยกนี้เช่นกัน

และแขนของเขาที่ขาดไปในตอนนั้น ก็กลับมามีสภาพสมบูรณ์ดังเดิมแล้ว คิดว่าคงใช้เคล็ดวิชาบางอย่างในการฟื้นฟู

ท่ามกลางสายตาตกตะลึงเล็กน้อยของฝูงชน จั้งเสวียนกลับไม่สนใจผู้ฝึกฝนที่อยู่รอบด้านเลยแม้แต่น้อย เขาก้าวไม่กี่ก้าวก็มาถึงหน้าบันได และก้าวขึ้นบันไดขั้นที่หนึ่งไป

หลิ่วหมิงก็ดูเหมือนจะไม่ทักทายอะไร แต่กลับยืนเอามือกอดอก มองดูอยู่ท่ามกลางฝูงชนด้วยความสนใจ

เขารู้จักพลังของจั้งเสวียนดี เชื่อว่าผลลัพธ์คงไม่เหมือนกับคนในก่อนหน้านี้

เป็นอย่างที่คาดการณ์ไว้ จั้งเสวียนเร็วกว่าชายหนุ่มใบหน้าซีดเหลืองไม่น้อย ครู่เดียวก็ผ่านไปได้ครึ่งหนึ่งแล้ว

ตอนแรกชายหนุ่มใบหน้าซีดเหลืองเดินขึ้นไปได้เกือบครึ่งหนึ่ง ก็ถูกโจมตีจนกระเด็นออกมาอย่างรุนแรง แต่พอจั้งเสวียนมาถึงจุดนี้ สีหน้าของเขายังคงไม่สะทกสะท้าน ราวกับว่าไม่มีอะไรติดขัด

“จุ๊ๆ! คนผู้นี้มีพลังไม่ธรรมดา!”

“แข็งแกร่งกว่าคนที่มีใบหน้าซีดเหลืองในก่อนหน้านั้นมาก เห็นได้ชัดว่ายังไม่ได้ใช้พลังทั้งหมด”

ฝูงชนพากันวิพากษ์วิจารณ์ออกมา ประจักษ์ชัดว่าค่อนข้างถือหางจั้งเสวียนมาก นอกจากนี้ยังมีคนจำนวนหนึ่ง ที่รู้สึกคาดไม่ถึง ทั้งยังสังเกตดูจั้งเสวียนเงียบๆ เหมือนกับหลิ่วหมิง

หลิ่วหมิงขยับสายตามองไปยังฝูงชนบางกลุ่มทันที

เมื่อครู่ เขารับรู้ได้ว่ามีสายตากวาดมองดู จากทางด้านนั้น แต่ก็ถูกละกลับไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อเขาเขม้นตามอง ก็ค้นพบว่าหญิงสาวชุดม่วงแห่งตระกูลโอวหยางกับผู้เฒ่าเฉียวต่างก็ยืนอยู่ที่นั่น ดวงตางดงามทั้งคู่ของหญิงสาวเป็นประกาย สีหน้าสงบผิดปกติ

“หรือว่าสายตาเมื่อครู่จะเป็นของหญิงสาวชุดม่วงผู้นี้” หลิ่วหมิงรู้สึกกลัดกลุ้มขึ้นมา ดูเหมือนเขากับคุณหนูตระกูลโอวหยางผู้นี้ จะไม่เคยพบหน้ากันมาก่อน

เขาคิดเช่นนี้อยู่ในใจ หลังจากสังเกตดูเล็กน้อยแล้ว ก็ละสายตากลับมาอย่างรวดเร็ว และมองไปยังบันไดห้าสีต่อ

ขณะนี้ จั้งเสวียนได้ขึ้นไปถึงชั้นที่แปดสิบแล้ว แต่บนตัวมีปราณแกร่งสีเหลืองแผ่ออกมา ความเร็วก็ช้าลงกว่าก่อนหน้านั้นมาก

ขณะที่เดินขึ้นถึงชั้นที่แปดสิบห้านั้น แสงสีเหลืองบนตัวจั้งเสวียนก็ดูแสบตามากขึ้นกว่าเดิม ดูเหมือนว่าจะใส่พลังเวทเข้าไปไม่น้อย

พอถึงบันไดขั้นที่เก้าสิบ เขาก็เดินเหินลำบากเล็กน้อย หน้าอกยุบเข้ายุบออกอยู่ไม่หยุด มีเหงื่อขนาดเท่าเม็ดถั่วผุดออกมาตรงหน้าผาก ทุกย่างก้าวดูลำบากเป็นอย่างยิ่ง

ขณะที่มาถึงบันไดห้าขั้นสุดท้ายนั้น จั้งเสวียนก็สูดหายใจเข้าลึกๆ และทำท่ามือแปลกประหลาด ปราณแกร่งคุ้มร่างเปล่งประกายอย่างบ้าคลั่ง แสงสีม่วงเปล่งประกายในดวงตาทั้งสอง

“ต๊อกๆ!” เขาก้าวเท้าติดต่อกันห้าก้าว ฝูงชนรอบด้านรู้สึกเพียงแค่ว่าแสงสีม่วงที่อยู่ด้านบนเปล่งประกายอย่างรวดเร็ว จากนั้นชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ก็ขึ้นไปถึงบันไดขั้นที่หนึ่งร้อย และปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าประตูวัง

ผู้ฝึกฝนที่อยู่รอบด้านอุทานออกมาด้วยความตกใจ บ้างก็รู้สึกอิจฉา บ้างก็รู้สึกริษยา บ้างก็แสดงสีหน้าราวกับกำลังคิดอะไรอยู่

หลิ่วหมิงยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชน และขมวดคิ้วโดยไม่ตั้งใจ

เขามองเห็นได้อย่างชัดเจน แม้จั้งเสวียนจะผ่านการทดสอบอย่างราบรื่น แต่ขณะที่เหยียบบันไดขั้นสุดท้ายนั้น ก็เริ่มมีโลหิตไหลออกมาตรงมุมปากเล็กน้อย

และบันไดขั้นที่สูงที่สุด เป็นแผ่นหินขนาดใหญ่ที่เชื่อมกับทางเข้าวังโดยตรง และไม่มีแสงประหลาดห้าสีแล้ว

จั้งเสวียนยืนอยู่บนพื้นราบ แสงสีเขียวเปล่งออกมาจากแขน หลังจากมีเสียงดัง “ฟู่!” ร่างของเขาก็ทะลุเข้าไปในม่านแสงบริเวณประตูโดยตรง และกระพริบหายไปอย่างไร้ร่องรอย

พอเห็นจั้งเสวียนเข้าไปในวังมายานภาหยกอย่างราบรื่น ผู้ฝึกฝนที่มีเศษกระจกนภาหยกอยู่บนตัว ต่างก็มีสีหน้าคึกคักขึ้นมาไม่น้อย พวกเขาพากันเดินออกจากฝูงชน เพื่อลองขึ้นบันไดห้าสีโดยไม่ชักช้า

เพราะในตำนานเล่ากันว่า อยู่ในวังมายานภาหยกนานเท่าใด ผลประโยชน์ก็จะมากขึ้นเท่านั้น ผู้ที่เข้าไปก่อนย่อมได้เปรียบกว่าเล็กน้อย

เห็นได้ชัดว่าผู้ที่ได้รับเศษกระจกนภาหยกล้วนไม่ใช่คนธรรมดา การฝึกฝนก็อยู่ที่ระดับของเหลวขั้นกลางถึงขั้นปลาย ไม่มีผู้อ่อนแอแม้แต่เพียงผู้เดียว

ไม่นาน ก็มีคนสามคนไปรับการทดสอบ แต่ทว่ามีเพียงแค่คนเดียวที่อาศัยอาวุธจิตวิญญาณระดับสุดยอดถึงพอจะผ่านพ้นไปได้ ส่วนอีกสองคนก็ถูกโจมตีจนร่วงลงมา เศษกระจกโบราณบนแขนก็ทำให้เกิดการแย่งชิงขึ้นมาอีกครั้ง

ฉากนี้ทำให้ผู้คนจำนวนมากที่มีเศษกระจกรู้สึกเหมือนโดยเอาน้ำเย็นราดหัว จิตใจที่เดิมทีคึกคักอยากจะลองดูกลับหยุดชะงักในทันที

เวลานั้นไม่มีคนไปปีนบันไดอยู่ชั่วขณะหนึ่ง

ขณะนั้นเอง ชายหนุ่มชุดผ้าแพรที่มีใบหน้าแคบยาวก็ค่อยๆ ก้าวออกจากฝูงชน ดวงตาของเขาเผยแววฮึกเหิมอยู่รำไร

พอหลิ่วหมิงเห็นใบหน้าของคุณผู้นี้อย่างชัดเจน ก็ต้องเผยสีหน้าประหลาดใจอย่างอดไม่ได้

คนผู้นี้เขาก็รู้จักเช่นกัน ซึ่งก็คือซาทางเทียน ศิษย์สายในที่เคยแลกมือกับเขาครั้งหนึ่ง

………………………………