ตอนที่ 194 เปลี่ยนทุกหนึ่งนาที  

 

 

ชุยหังไม่คิดว่าหลูจื้อเป็นคนตรงขนาดนี้ มีอะไรก็บอกตัวเองหมด  

 

 

[อืม แล้วไม่ดีเหรอ] ชุยหังตอบอย่างไม่แน่ใจนัก  

 

 

หลูจื้อรีบตอบกลับมา [ทำไม ไม่สบายใจเหรอ]  

 

 

ในสถานการณ์แบบนี้ ตัวเองไม่มีความรู้สึกอะไรเลยคงจะเป็นเรื่องโกหก  

 

 

หลูจื้อวิดีโอคอลมาให้เขา ชุยหังรู้สึกสับสนเล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกที่หลูจื้อวิดีโอคอลมาหาเขา  

 

 

หลังจากลังเลอยู่สักพัก ชุยหังจึงกดรับสาย  

 

 

ในระหว่างเฟสคอล หลูจื้อยังคงสวมชุดเครื่องแบบ แต่ก็ยังดูเปล่งประกาย และหล่อมาก  

 

 

ชุยหังตกอยู่ในภวังค์ ความรู้สึกไม่ดีเมื่อสักครู่เหมือนว่าจะถูกลืมไว้ข้างหลังทันที  

 

 

“ฉันขอดูห้องพักหน่อย” หลูจื้อเอ่ยบอก  

 

 

โชคดีที่คนในห้องพักไปเรียนด้วยตัวเองรอบเย็น แต่ชุยหังอารมณ์ไม่ค่อยดี จึงไม่ได้ไป  

 

 

ชุยหังใช้มือถือถ่ายทุกมุมของห้องพักให้หลูจื้อดู  

 

 

“นี่สวยแล้วเหรอจริงๆ เหรอ พวกนายจะรักษาให้อยู่ได้นานแค่ไหน” หลูจื้อเอ่ยถาม  

 

 

ชุยหังเอ่ยตอบ “รักษาได้นานแค่ไหน ก็แค่นั้นแหละ”  

 

 

“ฉันขอดูผ้าห่มของนายหน่อย” หลูจื้อพูดขึ้น  

 

 

ชุยหังรู้สึกอายเล็กน้อย จากนั้นก็ให้เขาดูผ้าห่มของตัวเองที่ถูกขยำเป็นก้อน  

 

 

“ที่แท้ สภาพที่จริงกูถูกเปิดเผย” หลูจื้อเอ่ยบอก  

 

 

ชุยหังเอ่ยตอบ “ช่วยไม่ได้นะ ไม่ต้องมาตรวจสอบแล้ว ใครจะพับผ้าเป็นก้อนเต้าหู้ซ้อนกันเหมือนนายล่ะ”  

 

 

“เหมือนว่าต้องฝึกนายดีๆ แล้ว” หลูจื้อเอ่ยต่อ  

 

 

“นายปล่อยฉันไปเถอะ ฉันคงฉุดไม่ขึ้นแล้วล่ะ” ชุยหังตอบไป  

 

 

หลูจื้อเงียบไปสักพักแล้วเอ่ยถาม “คิดถึงฉันไหม”  

 

 

ชุยหังตะลึงกับคำถามนี้ จะให้เขาตอบว่ายังไงล่ะ  

 

 

ความคิดถึงของเขาไม่ใช่ว่าติดอยู่บนหน้าแล้วเหรอ มันกำลังจะล้นออกจากหน้าจอไปแล้ว  

 

 

ชุยหังพยักหน้าแล้วเอ่ยตอบ “อืม”  

 

 

หลูจื้อยิ้มอวดฟันขาวแล้วเอ่ยบอก “ถ้างั้น พรุ่งนี้ฉันไปหานาย?”  

 

 

ชุยหังเอ่ยถาม “นายว่างเหรอ”  

 

 

“คงต้องว่างนะ ถ้าไม่ไปหานาย แล้วนายหนีไปกับคนอื่นจะทำยังไงล่ะ” หลูจื้อพูดไป  

 

 

ชุยหังเอ่ยบอก “ฉันไม่กล้าหรอก เดี๋ยวขาหักเอาง่ายๆ”  

 

 

หลูจื้อหัวเราะแล้วเอ่ยตอบ “อืม ก็จริง”  

 

 

“พรุ่งนี้จะมาตอนไหน” ชุยหังเอ่ยถาม  

 

 

หลูจื้อคิดสักพักแล้วเอ่ยตอบ “น่าจะออกไปช่วงเช้านะ นายจะตื่นหรือยัง”  

 

 

“ตื่นแล้ว ฉันไม่ใช่หมูนะ”  

 

 

“แต่ก็ไม่ต่างกันมากนะ ฉันจะพานายไปที่ฮู่ปู้เซี่ยง นายยังไม่เคยไปใช่ไหม” หลูจื้อเอ่ยถาม  

 

 

ชุยหังเอ่ยตอบ “ใช่ เคยคุยกันนานแล้ว แต่ยังไม่เคยไปเลย”  

 

 

“โอเค งั้นก็ดีเลย พรุ่งนี้ตื่นเช้ามารอฉันหน่อย”  

 

 

“อืม ได้”  

 

 

อารมณ์ของชุยหังอารมณ์ดีขึ้นกว่าก่อนหน้านี้มาก ราวกับว่าก่อนหน้านี้ไม่มีเรื่องที่คุยกับซ่งไข่  

 

 

‘พ่อแม่ของเขาคิดยังไง จะคิดยังไงก็ไม่เกี่ยวอะไรกับตัวเอง’  

 

 

‘ตราบใดที่หลูจื้อไม่เห็นด้วย พวกเขาก็แค่กระวนกระวายในเท่านั้นเอง’  

 

 

ความคิดของเขาเปลี่ยนไปทุกหนึ่งนาที เดี๋ยวก็เศร้า เดี๋ยวก็ให้กำลังใจตัวเอง เพื่อให้ตัวเองมีความหวัง  

 

 

“ผลการแข่งขันประกวดตกแต่งห้องพักของพวกนายเป็นยังไงบ้าง” จู่ๆ หลูจื้อก็เอ่ยถึงการแข่งขันของชุยหัง  

 

 

“รางวัลชมเชย รางวัลเล็กๆ” ชุยหังเอ่ยตอบ  

 

 

“ห้องสวยขนาดนี้ยังไม่ถูกเลือกอีกเหรอ” หลูจื้อเอ่ยถาม  

 

 

ชุยหังเอ่ยตอบ “เพราะว่าเตรียมการแสดงได้แย่มาก พวกเขาไม่ค่อยจริงจังกัน เพราะยังไงก็ได้คะแนนแล้ว ก็เลยร้องเพลงไปอย่างนั้น เป็นไปไม่ได้เลยที่จะชนะ วัฒนธรรมห้องพักก็ไม่มี ความร่วมมือก็ไม่มี จะชนะได้ยังไงล่ะ”  

 

 

หลูจื้อพูดขึ้น “ไม่เป็นไรนะ พวกนายยังเด็ก ค่อยๆ เรียนรู้กันไป”  

 

 

“พูดเหมือนว่านายเป็นผู้ใหญ่ขนาดนั้น” ชุยหังเอ่ยตอบ  

 

 

หลูจื้อโน้มตัวไปที่หน้าจอแล้วกระซิบว่า “ใหญ่ไม่ใหญ่ นายไม่รู้เหรอ”  

 

 

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 195 เรื่องของอนาคต  

 

 

ชุยหังหน้าแดง  ในเวลานี้ทำไมหลูจื้อถึงพูดเรื่องนี้ขึ้นมาได้นะ  

 

 

“นายเป็นทหาร ปกติแล้วนายเก็บกดใช่ไหม” ชุยหังเอ่ยถาม  

 

 

หลูจื้อเอ่ยตอบ “นายว่าไงล่ะ นอกจากฝึกอบรม ก็มีเวลาไม่มากแล้ว”  

 

 

“อืม เห็นได้จากตอนนี้แล้ว นายนับวันก็ยิ่งมาลงที่ฉันนะ” ชุยหังเอ่ยบอก  

 

 

หลูจื้อเอ่ยตอบ “เรื่องนี้ต้องโทษตัวนายเองนะ ถ้าหากว่าก่อนหน้านี้นายไม่ออกไปไหนมาไหนกับฉัน ตอนนี้จะโดนฉันกินเหรอ”  

 

 

ชุยหังหัวเราะอย่างช่วยไม่ได้แล้วเอ่ยบอก “อืม เรื่องนี้ฉันไม่มีอะไรจะโต้แย้งแล้ว”  

 

 

“ถ้านายจะแย้ง นายก็ลองแย้งมา” หลูจื้อเอ่ยบอก  

 

 

ชุยหังเอ่ยตอบ “ไม่จำเป็น ไม่จำเป็นต้องทำเรื่องที่ไม่มีประโยชน์หรอก”  

 

 

“รู้ก็ดีแล้ว นับวันก็ยิ่งเชื่อฟังนะ” หลูจื้อเอ่ยบอก  

 

 

ชุยหังคิดอยู่สักพัก ในที่สุดก็ถามคำถามนั้นออกไป  

 

 

“เรื่องนั้น ถ้าพ่อแม่ของนายยังแนะนำคนให้นายรู้จักอีก นายจะทำไง”  

 

 

หลูจื้อเงียบไปชั่วขณะ จากนั้นใบหน้าดูลำบากใจเล็กน้อย  

 

 

“ทำไมจู่ๆ ถึงถามเรื่องนี้ ยังกังวลอยู่เหรอ”  

 

 

ชุยหังเอ่ยตอบ “ใช่ นายดูไม่ออกเหรอ”  

 

 

“เรื่องของอนาคต ใครจะรู้ล่ะ พวกเขาจะหาก็หา ฉันก็ปฏิเสธไป ไม่ต้องเสียเวลาทั้งสองฝ่าย” หลูจื้อเอ่ยบอก  

 

 

ชุยหังเอ่ยถาม “ฉันไม่รู้จะพูดยังไงดี แต่พวกเขานับก็อายุมากขึ้นทุกวัน ถ้าหากว่าพวกเขาใช้วิธีมัดมือชกจะทำยังไงล่ะ”  

 

 

“ไม่มีทาง พวกเขาเป็นคนมีการศึกษา ไม่มีทางทำอะไรหุนหันพลันแล่นแบบนั้น” หลูจื้อตอบอย่างมั่นใจ  

 

 

“บ้านนายมีคนแก่ไม่ใช่เหรอ” ชุยหังเอ่ยถาม  

 

 

หลูจื้อเอ่ยถาม “นายหมายถึงย่าของฉันเหรอ”  

 

 

“อืม ท่านอายุมากแล้ว บางเรื่องนายน่าจะไม่กล้าทำให้ท่านตกใจใช่ไหม” ชุยหังเอ่ยถาม  

 

 

หลูจื้อเอ่ยตอบ “ไม่กล้า ถ้าหากว่าท่านก็บังคับฉัน ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน”  

 

 

ในตอนนั้นชุยหังรู้สึกว่าใจดิ่งลึกลงมากกับคำตอบที่ไม่ได้คาดหวัง แต่ก็เป็นความจริงที่สุดแล้ว  

 

 

คำตอบที่เขาต้องการนั้น เป็นเรื่องที่ไม่ไม่สมเหตุสมผล  

 

 

อย่างน้อยที่สุดก็คือเข้ากับบ้านของหลูจื้อไม่ได้  

 

 

“เป็นอะไร ไม่สบายใจอีกแล้วเหรอ” หลูจื้อเห็นสีหน้าของชุยหัง ก็รู้ว่าเขาไม่ค่อยสบายใจ  

 

 

ปัญหานี้เป็นปัญหาที่พัวพันมาก่อนตอนที่พวกเขาอยู่ด้วยกันก่อนหน้านี้ หลังจากนั้นเขาก็ตั้งใจอย่างมากเพื่อให้ชุยหังมั่นใจ ชุยหังถึงยอมเข้าใจ  

 

 

อย่างไรก็ตามเหมือนว่าตอนนี้พวกเขาต่างก็คิดไม่รอบคอบ  

 

 

เรื่องบางเรื่อง ไม่ใช่ว่าพวกเขาอย่างจะทำอย่างไรก็สามารถทำอย่างนั้นได้  

 

 

ความจริงนั้นไม่เคยปราณีพวกเขา แต่จะขัดเกลาให้พวกเขาเห็นอะไรชัดเจนขึ้น  

 

 

ชุยหังเอ่ยตอบ “ก็ไม่ใช่หรอก ทุกคนต่างก็มีครอบครัวนะ”  

 

 

หลูจื้อเอ่ยตอบ “ใช่ ที่จริงเรื่องนี้ฉันก็กังวลนะ ฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลย”  

 

 

ชุยหังไม่รู้ว่าควรพูดอย่างไรดี จึงเอ่ยบอก “ฉันก็ไม่น่าถามคำถามนี้เลย ทำให้นายไม่สบายใจ”  

 

 

หลูจื้อรีบตอบ “ทำไมเป็นปัญหาของนายล่ะ เพราะว่าฉันเป็นสามีของนาย ปัญหาเหล่านี้ก็ควรให้ฉันช่วยแก้ไขสิ”  

 

 

ชุยหังรู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมาจึงพยักหน้าเบาๆ แล้วฝังศีรษะลงในอ้อมแขนของตัวเอง  

 

 

“จูบฉันหน่อย” หลูจื้อเอ่ยบอก  

 

 

ชุยหังมองไปนอกประตูเพื่อดูว่าไม่มีคนเดินผ่าน จากนั้นก็ทำหน้ามุ่ยเล็กน้อยพร้อมกับโน้มตัวไปจูบหน้าจอ  

 

 

“ทำไมไม่ได้ยินเสียง” หลูจื้อไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด  

 

 

ชุยหังเอ่ยตอบ “ถ้างั้นนายก็ทำแบบมีเสียงให้ฉันสิ”  

 

 

หลูจื้อหัวเราะแล้วเอ่ยบอก “พรุ่งนี้เจอกัน จะทำแบบมีเสียงให้นายแน่นอน”