ตกกลางคืนชุยหังก็นอนไม่หลับอีกตามเคย  

 

 

ในเรื่องของความรู้สึกเขามักจะเป็นคนคอยยอมเสมอ  

 

 

แต่นั่นไม่ได้แปลว่าเขาจะโกรธไม่เป็น  

 

 

ถ้าหลิวเฮ่อยังเป็นแบบนี้อยู่ ตนก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจ  

 

 

ทั้งๆ ที่ตนระหกระเหินมาหลายพันลี้ ก้าวข้ามแม่น้ำเหลือง  [1]  แล้วต่อด้วยแม่น้ำแยงซีเกียง  [2]  มาตั้งไกลกว่าจะถึงเมืองเอ้อ ต่อให้เขาจะโกรธมากแค่ไหนแต่แค่เอ่ยปากถามเรื่องอากาศที่นี่กับเขาสักหน่อยมันจะตายหรือยังไง  

 

 

คิดทบทวนไปมาหลายครั้ง สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจได้ ในเมื่อเขายังทำตัวพอผ่านๆ แบบขอไปทีแบบนี้กับตนอยู่ อย่างมากตนก็แค่ลองไม่สนใจเขาก่อนสักสองสามวันดูก็แล้วกัน  

 

 

ดูสิว่าสุดท้ายแล้วใครกันที่จะทนไหว มีอะไรยากกัน  

 

 

เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาสองคน เขาเองก็เชื่อมั่นมากอยู่พอสมควร  

 

 

ดังนั้นการกระทบกระทั่งแบบนี้ ความแตกแยกแบบนี้ กลับไม่ได้ทำให้เขารู้สึกว่ามันจะทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเรามาถึงจุดจบได้  

 

 

ชย่าอวี่ชิวพูดขอให้ชุยหังไปนอนด้วยอีกแล้ว บอกว่าวันพรุ่งนี้ต้องรายงานตัวแล้ว พวกเขาแต่ละคนต้องกลับเข้าพักตามหอพักของแต่ละคณะแล้ว อยากให้เขานอนกอดก็หาโอกาสยากแล้วนะ  

 

 

จากที่เขาพูดก็คือว่าโอกาสแบบนี้พลาดแล้วพลาดเลยนะ  

 

 

ชุยหังพูดขึ้น: “ลืมมันซะเถอะเดี๋ยวได้ร้อนตายกันหมด”  

 

 

“ไม่เป็นไรฉันอ้วน ร่างกายฉันเนี่ยหน้าหนาวอบอุ่นหน้าร้อนเย็นสบายช่วยเป็นแอร์สาธารณะให้ได้” เขาพูดปนล้อเล่น  

 

 

ชุยหังก็ไม่ได้เก็บมาใส่ใจก่อนจะกลอกตาไปมาแล้วเข้าไปหาเขา  

 

 

เพื่อนจากทางใต้สองคนนั้นดูเหมือนว่าจะเริ่มส่งเสียงกรนออกมาแล้วตามระเบียบ นอนหลับไปอย่างรวดเร็ว  

 

 

แต่ว่าเขากับชย่าอวี่ชิวกลับเป็นเพราะร้อนมากจนเกินรับไหวข่มตานอนหลับไม่ลงเลยจริงๆ  

 

 

“ชุยหัง นายนอนหลับหรือเปล่า” ชย่าอวี่ชิวกระซิบถามเสียงเบา  

 

 

ชุยหังพูดตอบ: “ร้อนสุดจะทน”  

 

 

“พรุ่งนี้ไปหาซื้อพัดลมกันสักเครื่องเถอะ ในเมื่อพรุ่งนี้ต้องกลับเข้าหอพักประจำของตัวเองกันแล้ว” ชย่าอวี่ชิวพูด  

 

 

ชุยหังได้ยินแบบนั้นก็คิดว่าพรุ่งนี้พวกเขาจะยังได้อยู่ด้วยกันอีกหรอ  

 

 

“จริงสิฉันยังไม่มีวีแชทนายเลย นายเพิ่มเพื่อนฉันก็แล้วกัน” ชย่าอวี่ชิวยื่นโทรศัพท์มือถือของตัวเองส่งมาให้  

 

 

ชุยหังคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกดเพิ่มเพื่อนไป  

 

 

ชย่าอวี่ชิวจ้องมองดูรูปภาพโปรไฟล์วีแชทที่ปรากฏขึ้นก่อนจะพูดว่า: “รูปโปรของนายนี่ดูไปแล้วทำไมยังกับเด็กเลย”  

 

 

ชุยหังเหลือบตาลงเป็นเส้นตรงก่อนจะพูดต่อ: “ที่จริงฉันก็ดูเด็กอยู่แล้ว อันนี้โทษฉันไม่ได้นะ”  

 

 

“ลืมมันเถอะ ดูรูปนี้สิแต่งซะพื้นกำแพงข้างหลังเบลอจนจะเป็นกระจกอยู่แล้ว” ชย่าอวี่ชิวพูด  

 

 

ชุยหังโต้กลับ: “พอเลย รูปโปรนายดูดีนักเชียว หนูน้อยสามตัว ขนาดรูปตัวเองสักรูปยังไม่กล้าลงเลย”  

 

 

“นั่นเรียกหนูหรอ นั่นมันกระรอกเถอะ” ชย่าอวี่ชิวพูดยิ้มๆ  

 

 

ชุยหังพูดต่อ: “ยังไงก็ไม่ใช่คนอยู่ดี”  

 

 

“พอพอพอ นายมีเหตุผล ไม่ไหวละร้อนมากเลยฉันจะไปอาบน้ำสักหน่อย นายจะไปไหม” ชย่าอวี่ชิวถามเขา  

 

 

ชุยหังคิดไปคิดมาตอนแรกก็ไม่อยากจะไป แต่ว่าตอนนี้มันร้อนมากจริงๆ จนเนื้อตัวเปียกชุ่มเหนียวเหนอะไปหมดแล้ว  

 

 

เขาพูดตอบ: “โอเค ไปกันเถอะ”  

 

 

เมื่อมาถึงห้องน้ำชุยหังตั้งใจจะเดินเข้าหลบยืนตรงมุม โดยยืนหันหลังให้ชย่าอวี่ชิว  

 

 

“เป็นไรไปอะ ไม่กล้ามองคนหรอ” ชย่าอวี่ชิวดูท่าทีก่อนจะถามเขา  

 

 

ชุยหังตอบ: “ไม่เป็นไร ก็แค่ตรงนี้อยู่ใกล้ริมหน้าต่างมันเย็นสดชื่น”  

 

 

“จริงหรอฉันขอสดชื่นๆ ด้วยหน่อย” ชย่าอวี่ชิวพูดก่อนที่จะเดินเปลือยล่อนจ้อนมาทางนี้  

 

 

ชุยหังตื่นเต้นไปหมดแต่ต้องรักษาท่าทีของตัวเองให้นิ่งเข้าไว้  

 

 

“สดชื่นจริงๆ ด้วย มาช่วยถูหลังให้ฉันหน่อยสิ” ชย่าอวี่ชิวพูดออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ  

 

 

ชุยหังพยายามควบคุมลมหายใจของตัวเองก่อนจะหันไปช่วยเขาถู  

 

 

“ทำไมมือนายมันไม่มีแรงเอาซะเลยอะ เมื่อเย็นนายกินข้าวไปแล้วไม่ใช่หรอ” ชย่าอวี่ชิวถาม  

 

 

ชุยหังออกแรงเพิ่มเข้าไปอีกก่อนจะพูดต่อ: “ถ้ายังพูดมากฉันจะถูให้ตายไปเลย”  

 

 

“โอเคๆ ฉันผิดไปแล้ว ไม่พูดแล้ว” ชย่าอวี่ชิวพูด  

 

 

ทั้งสองคนอาบน้ำอยู่สักพักก็รีบกลับเข้าห้องพักไป  

 

 

เมื่อกลับถึงห้องก็ใช้โอกาสที่เนื้อตัวกำลังสดชื่นเย็นสบายรีบนอนลงบนเตียงหลับตาพริ้มเข้าสู่ห้วงความฝันในทันที  

 

 

 

 

 

——  

 

 

[1]  แม่น้ำเหลือง  เป็นแม่น้ำที่ยาวเป็นอันดับสองของประเทศจีน  

 

 

[2]  แม่น้ำแยงซีเกียง  เป็นแม่น้ำที่ยาวที่สุดของประเทศจีน