<มุมมองของฮิซามูระ​ สึคาสะ>

…เอ๊ะ? เมื่อไหร่ชั้นจะตื่นจากฝันนี่สักทีล่ะ

นับตั้งเเต่ที่ชั้นกลายมาเป็น​ ฮิซามูระ​ สึคาสะ​ ก็ผ่านมาหลายชั่วโมงเเล้ว

ตอนนี้ชั้นกลับมาที่บ้านของตัวเอง​ เเล้ว​ในขณะที่นอนอยู่บนเตียงก็เล่นโทรศัพท์ไปด้วย

ชั้นเล่นโทรศัพท์อย่างกับว่าอยู่ในโลกเเห่งความจริง​จนทําให้ลืมไปเลยว่าตอนนี้ชั้นอยู่ในโลกของมังงะ

ตอนนี้เหมือนชั้นจะฝันว่าตัวเองเข้ามาอยู่ในโลกของมังงะที่ชอบ​ “เพราะมีลูกคุณหนูที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กขัดขวางอยู่​ เลิฟคอมธรรมดาๆคงเป็นไปไม่ได้”

ยิ่งกว่านั้นคงเพราะชั้นมีชื่อเดียวกันกับ​ ฮิซามูระ​ สึคาสะ​ ตัวละครจากมังงะ​ล่ะมั้ง ชั้นเลยกลายมาเป็นตัวเขาในฝันนี่

ชั้นคิดว่า​ตัวเองจะตื่นทันทีหลังจากที่สารภาพรักอย่างร้อนเเรงกับเซย์จังตอนหลังเลิกเรียนนั่นเเล้ว​ เเต่ทําไมชั้นถึงยังไม่ตื่นขึ้นสักทีล่ะ?

ถึงจะอยู่ในความฝันชั้นก็ยังกินข้าวได้ตามปกติ​เเถมมันยังรู้สึกสมจริงมากเรื่องรสชาติเองก็ปกติด้วย

จะว่าไป​ที่นี่เป็นความฝันจริงๆงั้นเหรอ?

มันสมจริงมากๆถึงขนาดที่ชั้นสงสัยออกมาเเบบนั้นเลยล่ะ

เเต่เรื่องที่ว่าชั้นได้เข้ามาในโลกของมังงะน่ะ​ ไม่ว่าจะมองจากมุมไหนมันก็ไม่สมจริงเลยสักนิด

ถึงชั้นจะไม่เคยมีความฝันที่ชัดเจนขนาดนี้มาก่อน เเต่ตอนนี้คิดว่าเป็นฝันไว้ก่อนดีกว่า

“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ​ดูเหมือนชั้นจะกลายเป็น​ ฮิซามูระ​ สึคาสะ​ ตัวละครจากมังงะจริงๆสินะ”

ในหลายชั่วโมงมานี้​ชั้นส่องกระจกดูตัวเองหลายรอบ​ เเต่ไม่ว่าจะมองยังไงก็ยังเป็นหน้าเดิมของชั้น

มันเป็นหน้าของ​ ฮิซามูระ​ สึคาสะ​ ในโลกเเห่งความจริง​ไม่ใช่หน้าของ​ ฮิซามูระ​ สึคาสะ​ ตัวละครจากมังงะ

ไม่รู้ว่าเพราะอยู่ในฝันรึเปล่า​ เเต่ชั้นจําหน้าของฮิซามูระ​ สึคาสะ​ ตัวละครจากมังงะไม่ได้เลย

ถึงอย่างนั้นต่อให้จําไม่ได้ก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง

“ถึงจะดีที่ยังอยู่ในฝันก็เถอะ​ เเต่ไม่มีอะไรให้ทําเลยน้า~”

ชั้นพึมพําออกมาเเบบนั้นในขณะที่นอนอยู่บนเตียง

ตั้งเเต่เมื่อกี้นี้ชั้นเล่นเกมมือถือเเละดูวิดีโอบนเว็บไซต์​อยู่หรอก​ เเต่เรื่องเเบบนั้นในโลกความจริงก็สามารถทําได้

จะว่าไปจนถึงเมื่อกี้ชั้นยังลืมไปเลยว่านี่เป็นโลกเเห่งความฝัน

หรือบางทีตัวชั้นในโลกเเห่งความจริงจะถูกรถบรรทุกชนเเละอยู่ในภาวะโคม่า​จนทําให้ตื่นขึ้นไม่ได้งั้นเหรอ

พอลองคิดเเบบนั้น​ ตัวชั้นก็กลัวกับการที่จะลืมตาตื่นขึ้น​มา​ทันที

เลิกคิดเรื่องน่ากลัวเเบบนั้นดีกว่า

ก่อนอื่นไหนๆก็มาอยู่ในโลกของมังงะที่ชั้นชอบทั้งที​ มาคิดถึงเรื่องที่จะทําได้เเค่ภายในฝันนี้ดีกว่า

จะทําอะไรดีนะ.. อ๊ะ!

“จริงด้วย​ ลองติดต่อใครสักคนผ่านโทรศัพท์ดูดีกว่า”

มีเเอพเเบบนั้นไหมนะ.. เจอเเล้ว! RINE

ถึงชื่อจะต่างจากเเอพในโลกเเห่งความจริง​นิดหน่อย เเต่จุดนั้นชั้นจะไม่สนละกัน

ชั้นเปิด​ RINE เเละตรวจสอบว่า​ ฮิซามูระ​ สึคาสะ​ มีรายชื่อติดต่อกับใครบ้าง

โอ้​ ดูเหมือนชั้นจะเจอ​ ชิเกโมโตะ​ ยูอิจิ​ ตัวเอกของมังงะด้วย

ก็คงต้องเป็นเเบบนั้นเเหละนะ​ ตอนนี้ชั้นเป็นเพื่อนสนิทของ​ ชิเกโมโตะ​ ยูอิจิ​ เเน่นอนอยู่เเล้วที่จะมีข้อมูลติดต่อของเขา

นอกจากนี้.. ​มี​ของ ฟุจิเสะ​ ชิโฮะ​ ด้วยงั้นเหรอ?​ เเถมยัง​มีของ โทโจวอิน​ คาโอริ​ อีก!

ฮิซามูระ​ สึคาสะ​ นายมีข้อมูลติดต่อของนางเอกหลักทั้งสองเลยเหรอ?

เเป๊ปนะ​ ถ้าอย่างนั้น.. หรือว่าจะมีของเธอคนนั้นด้วยงั้นเหรอ!

“เจอเเล้ว!”

ชั้นนอนอยู่บนเตียง​เเต่ว่าชั่วขณะที่ชั้นเจอชื่อของเธอคนนั้น​ ชั้นดีใจจนเผลอลุกยืนขึ้นมา

บนหน้าจอของ​ RINE ตอนนี้มีคํา​ว่า​ [ชิมาดะ​ เซย์]​ อยู่

อย่างที่คิดมีข้อมูลติดต่อของเซย์จังจริงๆด้วยสินะ!

เยี่ยม! เเน่นอนว่าชั้นจะต้องติดต่อเธอไปอยู่เเล้ว!

ชั้นไม่รู้ว่าตัวเองจะอยู่ในโลกนี้ไปได้อีกนานเเค่ไหนด้วยนี่นะ

ไม่มีทางที่ชั้นจะไม่ติดต่อหาเธอหรอก

เอาล่ะ​ จะเขียนว่ายังไงดีนะ

ชั้นมั่นใจว่าเธอจําเรื่องสารภาพรักก่อนหน้านี้ได้​ งั้นชั้นจะพูดถึงเรื่องนั้นละกัน

ถ้าเป็นไปได้​ ชั้นอยากจะได้คําตอบของเธอต่อให้จะผ่านทาง​ RINE​ ก็เถอะ

เเละหวังว่าจะได้โทรคุยกันด้วย.. เอาล่ะ!

“ก่อนอื่นชั้นจะพิมพ์ข้อความไปก่อนละกัน​ ส่ง!”

ถ้าได้ข้อความตอบกลับเร็วๆก็คงดีน้า.. โอ๊ะ​ ขึ้นว่าอ่านเเล้วด้วยนี่!

◇ ◇ ◇

“อ๊ะ..!? ระ..รอเเป๊ปนะ​ ชิโฮะ! เมื่อกี้คือว่ามี RINE ส่งมาจาก​ฮิซามูระน่ะ!”

[เอ๊ะ​ โกหกน่า!? ส่งมาว่ายังไงหรอ!?]​

“คุ… [เซย์จัง​ ยังตื่นอยู่รึเปล่า? ทุกเรื่องที่พูดวันนี้เป็นความรู้สึกของชั้นจริงๆ​นะ​ ชั้นจะไม่เร่งให้รีบบอกคําตอบหรอก​ เเต่ชั้นจะดีใจมากนะถ้ามันเป็นคําตอบที่ดีน่ะ]​ ส่งมาเเบบนั้นน่ะ..”

[ว้าว! ว่าไงดีล่ะ​สุดยอดไปเลย!​ รู้สึกใจเต้นเลยล่ะ! นี่​ เซย์จังเองก็รีบตอบกลับไปสิ!]​

“ฉะ.. ฉัน​จะตอบกลับยังไงดีล่ะ!?”

[เรื่องนั้นเซย์จังต้องคิดเองนะ! นั่นไง​ ไม่เกี่ยวกับฉันหรอก​ สิ่งที่สําคัญน่ะคือความรู้สึกของเซย์จังต่างหากล่ะ!]​

“นะ..นั่นเป็นคําพูดที่ฉันบอกกับชิโฮะวันนี้ไม่ใช่เหรอ! อย่ามาเลียนเเบบนะ!”

[ฟุฟุ~ นั่นสินะ​ เเต่ก่อนอื่นต้องรีบตอบกลับก่อนนะ​ มันขึ้นว่าเธออ่านเเล้วใช่ไหมล่ะ]​

“อ๊ะ​ จริงด้วย​ เอ่อ… จะทํายังไงดีล่ะเนี่ย!”

◇ ◇ ◇

…ดูเหมือน​จะไม่มีข้อความตอบกลับมาเเฮะ

มันผ่านมาห้านาทีเเล้วหลังจากที่ขึ้นว่าอ่านเเล้ว

ไม่สิ​ ต่อให้มันจะขึ้นว่าอ่านเเล้ว​ เเต่เธออาจจะอยู่ในสถานการณ์​ที่ไม่สามารถตอบกลับทันทีได้ก็ได้นี่นะ

สถานการณ์ที่ไม่สามารถตอบกลับทันทีได้.. อะไรกันนะ​ อาบนํ้างั้นเหรอ?

คุ… ไม่ได้นะ​ จะมาจินตนาการถึงเซย์จังขณะอาบนํ้าไม่ได้นะตัวชั้น!

เเม้เเต่ในฉบับมังงะก็ยังไม่มีฉากเซอร์วิสของเซย์จังมากขนาดนั้นเลยนี่นะ​ ชั้นอยากจะให้คุณผู้เเต่งช่วยวาดฉากเซอร์วิสของเซย์จังออกมาให้มากกว่านี้หน่อยในอนาคต

ป๊อม~​ ป๊อม~

“อ๊ะ.. มาเเล้ว!”

หลังจากที่ได้ยินเสียงที่เป็น​เอกลักษณ์​นั่น​ ชั้นก็เปิดหน้าต่าง​ RINE ขึ้นมาทันที

ข้อความตอบกลับของเซย์จังคือ…

[ขอบคุณนะ​ ความรู้สึกของฮิซามูระทําให้ฉันมีความสุขจริงๆ​ เเต่ว่าฉันอยากจะให้รอสักหน่อย​ ฉันเองก็อยากจะเผชิญหน้า​กับความรู้สึกของนายอย่างจริงจังเหมือนกัน]

….! ช่างเป็นผู้หญิง​ที่น่ารักอะไรอย่างนี้!

ชั้นเเคปหน้าจอข้อความนี้โดยไม่รู้ตัว

ไม่สิ​ ถึงจะบอกว่าเเคปหน้าจอเเต่ภาพก็คงอยู่ในฝันนี่ล่ะ​ ชั้นไม่คิดว่าจะเอามันไปในโทรศัพท์​ของโลกเเห่งความ​จริงด้วยได้หรอก

ดูเหมือนเธอจะนึกเรื่องการสารภาพรักของชั้นอย่างจริงจัง​ เเละกําลังคิดอยู่

เเค่ข้อความนี้เพียงอย่างเดียวก็สามารถถ่ายทอดเรื่องนั้นออกมาได้

ถึงจะน่าเสียดายที่ไม่ได้คําตอบจากเธอ​ เเต่เเค่ได้รู้ว่าเซย์จังเป็นคนจริงจังเเละนิสัยดีอย่างที่คิดไว้​ ก็คุ้มค่าที่ส่งข้อความไปเเล้ว

ถ้าชั้นถูกบอกมาว่า​ “ฉันจะลองคบกับนายเล่นๆดูก็ได้” ถ้าถูกบอกออกมาเเบบนั้น​ ถึงจะดีใจเเต่ก็คงรู้สึกขัดเเย้งอยู่ด้วยเล็กน้อย

หรือเพราะนี่เป็นฝันชั้นอาจจะเเค่สร้างอิมเมจ​ของเซย์จังขึ้นมาเอง​ เเละคิดว่าเธอจะส่งข้อความเเบบนี้มาก็ได้

…ไม่ต้องคิดให้ลึกซึ้งดีกว่า

ไหนๆก็อยู่ในฝันเเล้ว​ ชั้นต้องเพลิดเพลินไปกับมันสินะ

เเต่ว่าก่อนอื่นชั้นต้องส่งข้อความตอบกลับก่อนล่ะนะ

◇ ◇ ◇

“ชะ.. ชิโฮะ​ มันขึ้นว่าอ่านเเล้วเเท้ๆ​ ทําไมเขายังไม่ตอบกลับมาเลยล่ะ..!”

[เซย์จัง​ มันพึ่งจะสามนาทีหลังจากที่เธอส่งข้อความไปเองนะ​ เขาเองก็คงกําลังคิดว่าจะตอบกลับข้อความนั่นยังไงดีเหมือนกันนั่นเเหละ]

“มะ.. มันเป็นข้อความที่ทําให้ต้องคิดถึงขนาดนั้นเลยเหรอ?”

[อืม คงจะใช่มั้ง? บางทีถ้าเป็นฉันอาจจะสลบก่อนที่จะได้คิดคําตอบก็ได้นะ]​

“ทะ.. ทําไมล่ะ!?”

[ก็เเบบข้อความที่น่ารักน่าเอ็นดูนั่น​ เเค่อ่านอย่างเดียวก็คงทําให้สลบเเล้ว​ล่ะ]​

“ก่อนส่งชิโฮะบอกว่าข้อความมันไม่เป็นไรไม่ใช่หรือไง!”

[อืม รูปประโยค​มันก็ไม่ผิดหรอก​ ฉันมั่นใจว่าเขาจะสามารถรู้ได้เเน่ว่าเซย์จังจริงจังเเค่ไหน​ เพราะฉะนั้นไม่ต้องกังวลไปหรอกนะ]​

“อืออ… อ๊ะ! มะ.. มาเเล้ว!”

[เขียนไว้ว่ายังไงบ้างเหรอ?]​

“ขะ..เขาบอกว่า​ [ชั้นเองก็ดีใจที่เซย์จังคิดเรื่องนั้นอย่างจริงจังเหมือนกัน​ ขอบคุณนะ​ เเค่คําว่าชอบคงไม่พอ]​ น่ะ”

[เซย์จัง​ มีต่อจากนี้อีกใช่ไหมล่ะ?]​

“ทะ.. ทําไมถึงรู้ล่ะ!”

[ก็เซย์จัง​ ดูออกง่ายนี่นา เเล้วต่อจากนั้นล่ะ?]​

“คะ.. เเค่คําว่าชอบคงไม่พอ​ ชะ.. ชั้นรักเธอ… บอกออกมาเเบบนั้นน่ะ”

[ว้าว! ฉันเองก็เริ่มรู้สึกอายขึ้นมาด้วยเเล้ว​สิ!]​

“คะ.. คนที่รู้สึกอายที่สุดคือฉันต่างหาก!​ ทําไมตัวฉันต้องเป็นคนอ่านมันออกมาด้วยล่ะ..!?”