บุตรอสูรบรรพกาล ตอนที่ 180 แผนร้าย

 

“นายน้อย ทําไมท่านถึงมาอยู่ที่นี่ได้”ต้าชิงถามด้วยสีหน้าตกใจ แม้อาณาจักรต่างๆจะตกลงสงบศึกกันแล้ว แต่ก็ไม่ได้กลายเป็นพันธมิตรกันแต่อย่างไร แม้พวกมันจะไม่โจมตีกันแต่ก็ไม่ได้เปิดรับคนจากอีกอาณาจักรเสียเท่าไหร่ ทําให้การที่นายน้อยของพวกมันมาอยู่ที่นี่จึงไม่ใช่เรื่องปกติที่ควรเกิดขึ้น

 

“เรื่องนั้น ข้าต้องถามพวกพี่มากกว่า”ไป๋จูเหวินว่าพลางมองพลังของทั้ง 2 คน พวกมันยามนี้อยู่ระดับเทียนเซียนขั้นที่ 4 หากไม่ใช่เพราะเสียงและหน้าตาของพวกมันไม่เปลี่ยนแปลงไป๋จูเหวินคงมองว่าเป็นคนอื่นแน่ๆ

 

“ตอนนั้นพวกเราหลงทางในเขตอสูรปะการังขอรับ” ต้าเฉินตอบเสียงเบา

 

“พวกเราหาทางออกจนพบ แต่กลับกลายเป็นว่าพวกเราออกมาทางฝั่งของอาณาจักรชูขอรับ แต่ตอนนั้นพวกเรายังไม่ทราบว่าที่ๆเราออกมาคือเขตของอาณาจักรชู พวกเราเลยถามทางจากคนตามเมืองเพื่อหาทางไปยังกลุ่มนักล่าอสูร แต่พอมาถึงพวกเราถึงได้ทราบว่าพวกเราอยู่คนละอาณาจักรขอรับ” ต้าชิงตอบพลางแสดงท่าที่ละอายออกมา หากไม่ใช่เพราะพวกมันโดนอสูรปลาระดับต่ําเข้าล้อมจนพลาดตกลงไปในซอกปะการังละก็พวกมันคงไม่หลงทางง่านๆเป็นแน่ แต่ไม่ว่าจะอย่างไรการหลงทางของหน่วยสํารวจนั้นช่างเป็นเรื่องน่าอายจริงๆ

 

“พวกท่านก็เลยกลับไม่ได้งั้นเหรอ”ไป๋จูเหวินถามพลาง นึกภาพตาม

 

“ขอรับ พวกเรารู้ตัวก็อยู่หน้าเขตของกลุ่มนักล่าอสูรแห่งนี้แล้ว แถมตอนนั้นยังเป็นช่วงรับสมัครคนอีกด้วย พวกเราไม่กล้าบอกว่ามาผิดอาณาจักรก็เลยเนียนเข้า สมัครไปเลย”ต้าเฉินว่าพลางยิ้มเจื่อนๆ พวกมันตอนนั้นยังมีระดับอยู่แค่หลอมรวมนภา ขึ้นโดนจับได้มีหวังได้หายตัวสาบสูญอย่างแน่นอน

 

“แล้ว…ทําไมพวกท่านถึงเพิ่มระดับขึ้นมาพรวดพราด แบบนี้ละไป๋จูเหวินถามด้วยความข้องใจ ตอนแรกได้ยินว่าต้าชิงต้าเฉินกลายเป็นรองอาวุโสของกลุ่มนักล่าอสูรแห่งอาณาจักรชู ไป๋จูเหวินก็สับสนอยู่ลึกๆว่าทําไมพวกมันถึงได้ตําแหน่งสูงนัก แต่หากพวกมันกลายเป็นคนหนุ่มผู้ก้าวข้ามระดับเทียนเซียนได้ตําแหน่งรองอาวุโสคงเล็กเกินไปเสียด้วย

 

“เรื่องนั้น เพราะตําราที่นายน้อยให้มาขอรับ”ต้าชิงว่า พลางเรียกตํารา 2 เล่มออกมา มันคือตําราที่ไป๋จูเหวินเจอ ในแหวนมิติที่น้าพยัคฆ์ให้มา พลังเทพจุติและวิชาอีกเล่มที่ต้องใช้ 2 คนฝึกพร้อมกัน วิชาเทพประสานนั่นเอง หรือว่า ที่ทั้ง 2 ฝึกฝนได้รวดเร็วเช่นนี้เพราะวิชาเทพประสานกัน?

 

“ทันทีที่เริ่มฝึกวิชาเทพประสาน พวกเราก็เพิ่มพลังวิญญาณได้ราวกัดติดปีกบินเลยขอรับ มันน่าเหลือเชื่อจริงๆ” ต้าเฉินว่าพลางปล่อยพลังเซียนออกมา พวกมันทั้ง 2 ที่ เคยติดอยู่ระดับ 1 ของขั้นก่อกําเนิดไม่อยากจะเชื่อเสียด้วยซ้ําว่าจะสามารถแตะระดับเทียนเซียนได้ แถมยังทะลุไปอยู่ขั้นที่ 4 อีกต่างหาก ยามนี้หากพวกมันฝึกฝนต่อไปเรื่อยๆระดับเทียนเซียนขั้นที่ 10 ก็ไม่ได้ไกลเกินฝันเลย

 

“เข้าใจแล้ว ว่าแต่ทําไมพวกท่านถึงไม่กลับไปอาณาจักรล่ะ”ไป๋จูเหวินถามเพราะในเมื่อพวกมันเพิ่มระดับได้ถึงขนาดนี้แล้ว แถมยังเป็นถึงรองอาวุโส การข้ามแดนกลับไปอาณาจักรอี้ย่อมไม่ได้ยากเย็นเลย

 

“เรื่องนั้นเหรออสูรเหล่านี้ยังไงล่ะขอรับ”ต้าชิงตอบพลางมองไปรอบๆ เหล่าอสูรในกรงของกลุ่มนักล่าอสูรนั้นเต็มไปด้วยอสุรระดับสูงที่อสูรทั้ง 4 ของหวงหลงไม่อาจเทียบได้เลย

 

“ราชาอสูรวางแผนที่จะปล่อยอสูรเหล่านี้เข้าโจมตีกลุ่มนักล่าอสูรของอาณาจักร แล้วทําให้เรื่องเป็นเพียงการบุกโจมตีของอสูรเท่านั้นขอรับ”ต้าชิงตอบเสียงเบาราวกับกระ

ฮิป

 

“ทําไมพวกมันต้องโจมตีกลุ่มนักล่าอสูรของอาณาจักรเราด้วยล่ะ”ไป๋จูเหวินถามด้วยท่าที่ประหลาดใจ

 

“เพราะอิจฉาขอรับ” ต้าเฉินตอบ

 

“เจ้าราชานั่นอิจฉากลุ่มนักล่าอสูรของเราที่มีวิชาแยกแยะอสูร ทําให้ได้รับความเชื่อใจจากอาณาจักรมากกว่าพวกมันขอรับ” ต้าเฉินเล่าราวกับกําลังนินทาราชาอสูรก็ไม่ปาน

“พวกเจ้าเป็นคนของอาณาจักรอู่จริงๆสินะ” อยู่ๆที่ด้านหลังของพวกต้าชิงก็ปรากฏร่างของคนๆหนึ่งยืนอยู่เหนือกรงของเหล่าอสูร

 

“อาวุโส.”ต้าชิงถึงกับสะดุ้งโหยงเมื่อเห็นอาวุโสของกลุ่มนักล่าอสูรยืนอยู่เหนือพวกมัน ในกลุ่มนักล่าอสูรของอาณาจักรชูนั้น นอกจากหัวหน้าที่อยู่ระดับเทียนเซียนขั้นที่ 10 แล้ว รองหัวหน้าเองก็อยู่ระดับเทียนเซียนขั้น 9 กันทั้ง 2 คน นอกจากนี้เหล่าอาวุโสทั้ง 3 แห่งกลุ่มนักล่าอสูรยังอยู่ระดับ 8 กันทั้งหมด เรียกได้ว่ากําลังรบน่าขนลุกมากทีเดียว

 

“ไอ้พวกทรยศ.ไม่สิ พวกเจ้ามันหนอนบ่อนไส้อาวุโสคํารามพลางกระโดดลงมาเบื้องล่างด้วยท่าที่ดุดัน ด้วยรพลังระดับเทียนเซียนขั้นที่ 8 นั้นทําให้มันเหนือกว่าทั้งไป๋จูเหวินและต้าชิงต้าเฉินเสียอีก

 

ตูม! ร่างของปะทะเข้ากับฝ่ามือเพลิงผลาญคล้อยสํานึกของไป๋จูเหวินเข้าอย่างจัง ทําให้มันชะงักเท้าไปหลายวินาที สร้างความแตกตื่นใจให้มันไม่น้อย

 

ผลัก!! อาวุโสของกลุ่มนักล่าอสูรอาณาจักรชูเตะเข้าที่ร่างของต้าเฉินอย่างแรงจนร่างกระเด็นไปกระแทกกรงของอสูร ส่วนต้าชิงนั้นก็ชิงโอกาสตรงหน้าโจมตีด้วยกระบี่ของตนทันที

 

เครั้ง.ผลัก!! อาวุโสใช้ดาบของมันฟันใส่กระบีของต้าชิงอย่างรุนแรงจนต้าชิงต้านแรงเอาไว้ไม่ไหวกระเด็นไปติดกรงอีกทาง

 

“นายน้อย หนีไป” ต้าชิงว่าพลางรักษาตัวเองอย่างเร่งด่วน พลังโจมตีของคนระดับเทียนเซียนขั้นที่ 8 นั้นน่ากลัวจ ริงๆ

 

“ตายซะ” อาวุโสยกดาบขึ้นเหนือหัวหมายจะฟันไป๋จูเหวินให้ตายในดาบเดียว

 

ฟุบ! อยู่ๆแขนที่ถือดาบเอาไว้ของมันก็รู้สึกร้อนขึ้นมา พริบตาเดียวมันก็เข้าใจได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น แขนของมันขาด!!

 

“อะไรกัน” อาวุโสของกลุ่มนักล่าอสูรว่าพลางกุมแขนของตนเอาไว้ มันสัมผัสอะไรรอบๆไม่ได้เลยเป็นไปได้หรือไม่ว่าจะมียอดฝีมือช่วยเหลือมันจากเงามืดอีกที

 

“ออกมา”อาวุโสว่าพลางมองไปรอบๆ แต่หากไม่ใช่ไป๋จูเหวินก็คงไม่ทราบหรอกว่าการโจมตีเมื่อครู่นั้นมาจากอสูรปักเป้าที่ลอยอยู่เหนือหัวพวกมันขึ้นไปหลายร้อยเมตรจนมองด้วยตาเปล่าไม่เห็น ดูเหมือนมันจะพ่นกระแสลมออกมาจากปากของมันจนกลายเป็นกระสุนวายุตัดเอาแขนของอาวุโสขาดหายไปทั้งๆแบบนั้น

 

“หนอย ไม่ออกมาสินะ” อาวุโสว่าพลางเก็บแขนตนเองขี้นมา มันสาดสายตามองไปรอบๆด้วยควาหวาดกลัว แม้แต่มันเองที่อยู่ระดับเทียนเซียนขั้น 8 ยังโดนตัดแขนได้ในพริบตา อีกฝ่ายย่อมไม่ใช่คนธรรมดาเป็นแน่

 

เคร้งๆ อาวุโสเดินไปที่กรงของอสูรระดับมายาขั้นที่ 9 พลางไขกุญแจออกอย่างรวดเร็ว

 

“ถ้าเจ้าไม่ออกมา คนของเจ้าได้โดนอสูรพวกนี้ฆ่าตายแน่ๆ” อาวุโสว่าพลางเริ่มไขกรงที่ละกรงๆอย่างรวดเร็วแม้จะมีแค่แขนเดียวก็ตาม

 

“ฆ่ามันซะ”ไม่ทราบทําไมยอดฝีมือที่ช่วยเหลือไป๋จูเหวินถึงไม่ออกมาช่วยไป๋จูเหวิน แต่ในเมื่อมันไม่ออกมาไป๋จูเหวินก็คงต้องโดนอสุรพวกนี้ฆ่าเท่านั้น

 

“กรรร” พวกอสูรได้ฟังคําสั่งกลับไม่มีท่าที่เชื่อฟังแต่อย่างไร มันเพียงเดินเข้าไปหาไป๋จูเหวินช้าๆพลางนั่งลงตรงหน้าไป๋จูเหวินราวกับสัตว์เลี้ยงที่ถูกฝึกให้เชื่อง

 

“บอกให้ฆ่าไงวะ จําที่โดนไม่ได้หรือยังไง”อาวุโสว่าพลางเรียกแส้ออกมาจากมิติของมัน แม้ในนี้จะมีอสูรตนหนึ่งที่พลังเหนือกว่ามัน แต่มันก็ใช้แส้ฝึกจนเชื่องไปแล้ว ยามนี้เหล่าอาวุโสต่างสามารถควบคุมเหล่าอสูรได้กันทุกคนแล้ว เพียงแต่ไม่ทราบทําไมตอนนี้พวกมันถึงไม่ยอมฟังคําสั่ง

 

“พวกท่านโดนทําร้ายมาสินะ”ไป๋จูเหวินว่าพลางเดินเข้าไปหาอสูรระดับมายาขั้นที่ 9 ซึ่งมีรูปร่างเป็นหมีสีขาวทั้งตัว

 

“กรร” หมีขาวส่งเสียงคํารามต่ําๆพลางก้มลงมองไป๋จูเหวิน

 

“หนีไป” หมีขาวว่าพลางลุกขึ้นยืนสองขา

 

“พวกมันยังมีคนที่แข็งแกร่งกว่านี้อยู่” หมีขาวพูดพลางตรงเข้าโจมตีอาวุโสในทันที

 

“ใช่แล้ว หากราชาอสูรมาพวกเจ้าคงหนีไม่รอดแน่ๆ”อสูรกบที่มีดอกไม้สีเหลืองทองบ้านอยู่บนหลังพูดพลางใช้แส้เถาวัลเข้ามัดร่างของอาวุโสเอาไว้ ท่าทางพวกมันจะกลัว เพียงราชาอสูรเท่านั้น เลยอยากให้ไป๋จูเหวินหนีไปก่อนที่ราชาอสูรจะมา

 

“ไม่”ไป๋จูเหวินว่าพลางเดินเข้าไปหาหมีขาวช้าๆ

 

“พวกเราหนีไปกันให้หมดนี่ละ”ไป๋จูเหวินว่าพลางรวบรวมพลังวิญญาณและพลังอสูรเอาไว้ ก่อนที่มันจะปล่อยฝ่ามือเพลิงผลาญคล้อยสํานึกใส่กําแพงรูปร่างเหมือนกรงอย่างจัง

 

ตูม! น่าเสียดายที่กําลังของไป๋จูเหวินยามนี้ยังไม่มากพอที่จะโจมตีกําแพงกรงขังจนพังได้

 

ตูม!! ตูม! เห็นไป๋จูเหวินทําเช่นนั้นเหล่าอสูรระดับตํานาน ต่างก็หันมาช่วยไป๋จูเหวินในทันที พวกมันกระแทกคนละที่สองที่จนกําแพงกรุงงอออกจนพวกมันสามารถลอดผ่านไป

 

“ไปกันเถอะ”ไป๋จูเหวินว่าพลางกระโดดขึ้นไปขี่บนไหล่ของอสูรหมีขาว

 

“อสูรหมีขาวที่พึ่งตบอาวุโสจนร่วงไปคิดอยู่ครู่หนึ่ง ท่าทางไป๋จูเหวินจะไม่ยอมไปหากมันไม่ไปด้วย อย่างน้อยถ้ามันรีบไปก็อาจจะหนีจากราชาอสูรได้ทันก็ได้

 

โครมมม!! อสูรหมีขาวกระโดดกระแทกกําแพงกรงจนมันขาดออกจากกันเป็นรูขนาดใหญ่ ความจริงกําแพงพวกนี้กันพวกมันไม่ได้อยู่แล้ว แต่พวกมันเพียงกลัวราชาอสูรเท่านั้น

 

“ไปกันเลย” อสูรมีขาวว่าพลางตะกุยพื้นอย่างรวดเร็ว อย่างน้อยหากเจอราชาอสูรพวกมันค่อยช่วยกันโจมตีให้ไป๋จูเหวินหนีไปก่อนก็พอ