พรึบ! ตะเกียงที่ติดอยู่บนผนังของห้องลงโทษถูกจุดขึ้นพร้อมร่างของไปจูเหวินและพ่อของเพิร์ลที่ก้าว เข้ามาอย่างระมัดระวัง

“ที่นี่คือสถานที่กักขังปีศาจที่พวกเราเหล่าคนของตระกูลโรซารี่ต้องคอยดูแล”พ่อของเพิร์ลเล่าพลางน้ําตะเกียงอันหนึ่งจากผนังมาถือก่อนจะพาไปเหวินเดินเข้าไปในตัวห้องลงโทษช้าๆภายในนั้นเหมือนถ้ําที่สร้างขึ้นเพื่อเดินทางไปยังที่ไหนสักที่ไม่มีผิด ดูแล้วเหมือนห้องที่ไปจูเหวินเคยไปฝึกวิชาที่ไหนสักที่แต่ถึงจะคุ้นๆแต่ไปจูเหวินก็นึกไม่ออกเสียที

“ทางนี้” พ่อของเพิร์ลส่องไฟไปที่ประตูเหล็กบานหนึ่งซึ่งมีขนาดพอจะเอาช้างสักตัวเดินผ่านได้อย่างง่ายดายเลยมันเปิดประตูออกพลางพาไปจูเหวินเข้าไปภายในประตูอย่างช้าๆ และเมื่อแสงไฟสาดส่องไปด้านในไปจูเหวินก็พบว่าห้องภายในนั้นเป็นห้องเปล่าๆที่มีกําแพงสร้างจากน้ําแข็งเท่านั้นเอง

“ข้าจะให้เจ้าอยู่ในนี้ 3 วันเป็นการลง โทษ” พูดจบพ่อของเพิร์ลกวางตะเกียงเอาไว้ก่อนจะปิดประตูขังไปจูเหวินเอาไว้ในห้อง

“อย่าหลงเชื่อคําพูดของมัน จําคําข้าเอาไว้” พ่อของเพิร์ลพูดทิ้งท้ายเอาไว้แค่นั้นก่อนจะปิดประตูลงการลงโทษเช่นนี้เป็นบทลงโทษที่เบาที่สุดของบ้านโรซา รี่แล้ว นอกจากจะช่วยลงโทษเด็กรุ่นใหม่แล้วยังช่วยทดสอบจิตใจได้ดีอีกด้วย

” ภายในห้องลงโทษ ไปจูเหวินกลับไม่ทราบเลยว่า การลงโทษมีอะไรบ้างหรือแค่สํานึกผิดในห้องเพียง 3 วันเท่านั้น ซึ่งเวลา 3 วันไม่ได้ทําให้ผู้ฝึกฝนพลังวิญญาณหรือผู้ ใช้พลังรูนรู้สึกอะไรเลยพวกมันแทบไม่ต้องกินอาหารเสียด้วยซ้ําอย่าว่าแต่ไปจูเหวินมีของในมิติของตนเองอีกต่างหาก

“แล้วเจ้าเป็นใครงั้นเหรอ”ไปจูเหวินถามพลางมองไป ที่กําแพงด้านหนึ่งในห้องแห่งนี้มีกําแพงทั้งสิ้น 4 ด้านนอกจากด้านที่เป็นประตูแล้วต่างทําจากน้ําแข็งทั้งสิ้น โดยจะมี ด้านหนึ่งที่ไม่ใช่ทางตันที่กําแพงด้านตรงข้ามประตูนั้นจ ริงๆแล้วมีห้องอีกห้องถูกปิดตายเอาไว้โดยภายในห้องนั้นมีร่างของสิ่งมีชีวิตตนหนึ่งนอนอยู่

“เจ้า สัมผัสถึงข้าได้งั้นเหรอ” เสียงตอบกลับมานั้นเป็น เสียงของผู้หญิง แต่ไม่ใช่เสียงของหญิงสาวเสียงของนางท่า ทางจะเป็นผู้หญิงที่มีอายุใยระดับหนึ่งแล้ว

“ขอรับ”ไปจูเหวินตอบ นอกจากดวงตาของมันจะเห็นอยู่ แล้วว่าหลังกําแพงมีใครบางคนอยู่แม้แต่พลังอสูรในร่างของมันยังบอกให้มันได้ทราบว่าหลังกําแพงนั้นมีบางอย่าง

“แปลก ปกติหากข้าไม่ส่งเสียงพวกเจ้าก็ไม่รู้สึกถึง ข้าหรอกนะ” เสียงที่ตอบกลับมาว่าพลางเดินเข้ามาใกล้ๆกําแพง ด้วยความท่าน้ําแข็งค่อนข้างบาง พอปีศาจที่พูดถึงเดิน เข้ามาใกล้ก็พอจะเห็นเงาของมันได้ลางๆ

“เจ้าไม่กลัวข้างั้นเหรอ”เงาดําขนาดใหญ่นั่นพูดพ ลางจ้องมองร่างของไปจูเหวินผ่านน้ําแข็งหากดูจากเงาที่สะ ท้อนผ่านชั้นน้ําแข็งมานั้น ฝั่งตรงข้ามคือปีศาจที่มีขนาดใหญ่มากมันเดินด้วยสี่ขาท่าทางเหมือนเสือไม่มีผิด

“ไม่ขอรับ”ไปจูเหวินตอบพลางเอียงคอสงสัย ไม่รู้ทําไม มันถึงไม่มีท่าที่หวาดกลัวอีกฝ่ายเลยตรงกันข้ามมันอยากจะ เห็นอีกฝ่ายชัดๆมากกว่า

“เจ้าเป็นเด็กที่แปลกจริงๆ” เสียงอีกฝั่งหัวเราะก่อนที่เงา นั้นจะหมอบลงกับพื้นราวกับกําลังจะนอน

“แล้วท่านมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงขอรับ”ไปจูเหวินถามด้วยค วามแปลกใจ ด้วยดวงตาของมันทําให้ทราบว่าห้องฝั่ง ตรงข้ามนั้นไม่มีทางออกเลย

“ข้าโดนผู้ใช้มนตราของเผ่าเจ้าขังเอาไว้ น่าจะสักพันปี ได้แล้วกระมัง ห้องนี้สร้างจากน้ําแข็งที่แข็งแกร่งมาก ไม่มี ช่องว่างให้ข้าแทรกตัวออกไปเลย” เสียงฝั่งตรงข้ามตอบด้วยท่าที่น่าสงสาร ในเวลานี้หากเป็นคนอื่นคงพากันนี้ กว่าปีศาจกําลังหลอกลวงตัวเองอยู่แน่ๆแต่ไปจูเหวินกลับไม่ รู้สึกอย่างนั้นเลย

“ให้ข้าช่วยพาท่านออกไปดีหรือไม่”ไปจูเหวินถา มพลางยิ้มกว้าง ทําเอาปีศาจที่อยู่ฝั่งตรงข้ามประหลาดใจอย่างมาก ปกติแล้วอีกฝ่ายต้องตอบมาว่า อย่ามาหลอกข้าให้ ยากเลยเจ้าปีศาจไม่ใช่หรืออย่างไร

“ถ้าเจ้าคิดว่าทําได้ก็ลองดู” ปีศาจว่าพลางฟุบตัวลงนอน แม้แต่นางเอกยังทําลายกําแพงน้ําแข็งนี้ไม่ได้ขนาดพลังของ นางเพิ่มมามากกว่าสมัยก่อยมากแล้วแท้ๆ

ตูม!! ไม่พูดพร่ําทําเพลง ไปจูเหวินใช้ฝ่ามือเพลิงพิโรธใส่ กําแพงน้ําแข็งทันที แต่ก็เป็นอย่างที่ปีศาจว่าน้ําแข็งที่บาง จนมองเห็นอีกฝั่งได้ลางๆนั้นกลับแข็งแกร่งมากจนน่าประหลาด

“เห็นไหมข้าบอกเจ้าแล้ว”ปีศาจว่าพลางมองกําแพง ตรงหน้าด้วยท่าที่นิ่งเฉย นางรู้อยู่แล้วว่ามันไม่มีทางแตกแน่ๆ

ตูม! ไปจูเหิวนลองใช้อีกฝ่ามือ แต่ผลก็เหมือนเดิม มันไม่มี ร่องรอยแตกร้าวเลย

วูบ..อยู่ๆพลังรอบตัวไปจูเหวินก็สูงขึ้นมากจนแม้แต่ ปีศาจที่อยู่ฝั่งตรงข้ามยังต้องตกตะลึง

ตูม! ฝ่ามือเพลิงผลาญคล้อยสํานึกของไปจูเหวินกระแทก เข้ากับกําแพงน้ําแข็งอย่างรุนแรงจนกําแพงด้า นอื่นๆเกิดรอยแตกร้าว แต่กําแพงน้ําแข็งที่กั้นระหว่าง ห้องของไปจูเหวินกับปีศาจเอาไว้กลับยังไม่มีท่าที่จะเป็นอะไรเลย

แกรัก… แม้จะเล็กน้อย แต่บนกําแพงก็ปรากฏรอยร้าวขึ้น มาแล้วทําให้ไปจูเหวินยิ้มออกมาได้บ้าง

ตูม! ในเมื่อฝ่ามือเพลิงผลาญคล้อยสํานึกได้ผล ไปจูเหวิ นก็ซัดฝ่ามือเพลิงผลาญคล้อยสํานึกออกไปอีกฝ่ามือ ละอีกฝ่ามือจนกระทั่งพลังของมันหมด มันก็นั่งพักเพื่อรวบรวมพลังก่อนจะเริ่มทําลายกําแพงอีกครั้ง

ตูม!! น่าแปลก นั่นคือสิ่งที่ปีศาจกําลังคิดอยู่ในใจ ไม่ ใช่ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่มีตระกูลโรซารี่คนไหนตัดสินใจช่วยนาง แต่ก็พึ่งเคยเจอคนที่พยายามขนาดนี้

ตูม!! เสียงฝ่ามือของไปจูเหวินราวกับเสียงหัวใจของนาง แม้อีก่ายจะเป็นมนุษย์แต่นางก็เริ่มรู้สึกว่าเด็กหนุ่มคนนี้ช่าง เป็นคนที่ดีจริงๆ บางทีพอออกไปได้ นางอาจจะลองพูดคุยกับเด็กคนนี้ดู

หากนับตามพลังของอาณาจักรที่ไปจูเหวินเคยอยู่แล้ว อสูรที่อยู่ฝั่งตรงข้ามนั้นอยู่ระดับมายาขั้นต้นคนที่สามารถจับนางขังอยู่ในกรงน้ําแข็งเช่นนี้ได้ย่อมไม่ธรรมดา แถมเวลายังผ่านมาแล้วนับพันปี แทนที่น้ําแข็งจะอ่อนแรงลง มันกลับฝัง ลึกลงไปในพื้นน้ําแข็งของดินแดนทางเหนือสะสมเอาพลังธาตุน้ําแข็งทําให้เกราะแข็งแกร่งยิ่งขึ้น จึงไม่แปลกเลยที่ไปจูเหวินจะเจาะไม่ได้ง่ายๆ แต่ถึงอย่างนั้นเมื่อโดนฝ่ามือเพลิงผลาญคล้อยสํานึกติดต่อกันหลายครั้งเข้ารอยร้าวก็ เริ่มใหญ่ขึ้นๆจนใกล้จะเจาะทะลุไปอีกฝั่ง

ตูม! เวลา 3 วันที่ไปจูเหวินอยู่ในห้องลงโทษ ไปจูเหวินโจมตีกําแพงน้ําแข็งอย่างต่อเนื่อง แต่ก็ทําได้แค่เจาะกําแพงได้เพียงรูขนาดเล็กเท่านั้น

ตูม!! ในที่สุดกําแพงก็ทะลุแต่รอยที่ทะลุเข้าไปนั้นกลับ ทําได้แค่สอดเข็มเข้าไปเท่านั้น

“ขอโทษที่พี่สาว ข้าทําได้แค่นี้เอง”ไปจูเหวินว่าพลางถอน หายใจออกมา 3 วันที่พวกมันอยู่ด้วยกันได้พูดคุยอะไรด้วยกันไม่น้อย นางเล่าเรื่องก่อนที่นางจะโดนขัง และค วามเข้าใจผิดที่ทําให้นางโดนขังด้วยน่าเสียดายที่ไปจูเหวินไม่มีเรื่องอะไรจะเล่าให้ฟังเลย

“ไม่เป็นไร เท่านี้ก็พอแล้ว” ปีศาจพูดจบ จุดที่ไปจูเหวินเจาะเอาไว้ก็ปรากฏควันสีขาวลอยออกมาด้วยความรวดเร็ว เพียงไม่กี่อึดใจภายในห้องที่ไปจูเหวินอยู่ก็เต็มไปด้วยควันสีขาวราวกับเมฆหมอกไม่มีผิด

“ขอบใจเจ้ามาก”เสียงของปีศาจดังขึ้นรอบๆตัวไปจูเหวินก่อนที่หมอกควันเหล่านั้นจะรวมตัวกันกลายเป็นร่างของเสื้อสีขาวที่ตัวใหญ่กว่าไปจูเหวินหลายเท่า หากมองดีๆ จะพบว่านางคือเผ่าพยัคฆ์เมฆา เผ่าเดียวกับไปห์อสูรของหวงหลงนั่นเอง

4.”ครู่หนึ่งปีศาจเสือคิดจะบอกลาและจากไปจูเหวินไปเพราะหากพวกมนุษย์รู้ว่านางหลุดออกมาจากกรงน้ําแข็งแล้วอาจจะโดนไล่ล่าได้ แต่พอได้อยู่ในห้องเดียวกับไปจู เหวินแล้วนางกลับรู้สึกบางอย่าง นางรู้สึกอยากอยู่กับไปจู เหวินต่อทั้งๆที่นางควรหนีไปได้แล้ว

“พะ เพื่อเป็นการตอบแทน…”ปีศาจเสือว่าพลางย่อขนาเดตัวให้เท่ากับเสือปกติทั่วไป ทั้งนี้เพราะร่างนางเป็นเมฆหมอกทั้งตัวทําให้นางสามารถเปลี่ยนแปลงร่างกายได้ตา มต้องการ

“ข้าจะอยู่ช่วยเหลือเจ้าสักหน่อยแล้วกัน” ปีศาจเสือว่าพลางเดินเข้ามาใกล้ไปจูเหวิน แม้จะความจําเสื่อมต่ําพลังดึงดูดอสูรก็ยังทํางานอยู่ตลอด พอไม่มีกําแพงน้ํา แข็งกั้นอสูรพยัคฆ์เมฆาอย่างนางก็โดนความสามารถนี้จึงดูดในทันที

“แต่ว่า ถ้าคนอื่นมาเห็นท่าน”ไปจูเหวินว่าพลางเสือขาวที่อยู่ตรงหน้าต่อให้เป็นเสือธรรมดา คนอื่นๆคงต้องตกใจแน่ๆ

“ไม่เป็นไรหรอก” พยัคฆ์เมฆาว่าพลางสลายร่างตัวเองกลายเป็นเมฆหมอก ก่อนจะเข้ามาล้อมร่างของไปจูเหวินเอาไว้

ฟุบ! ร่างของนางหายเข้าไปในเสื้อผ้าของไปจูเหวินอย่างรวดเร็วยามนี้หากไม่มีสัมผัสพลังอสูรเหมือนไปจูเหวินก็ไม่มี ทางรู้เลยว่าใต้เสื้อผ้าของไปจูเหวินมีอสูรอยู่ตัวหนึ่ง

“เพิร์ล” หลังจากพยัคฆ์เมฆาซ่อนในเสื้อผ้าของไปจูเหวิ นแล้วประตูเหล็กที่ปิดมาตลอด 3 วันก็พลันเปิดออก ด้วยความตกใจกลัวว่าคนอื่นจะรู้เรื่องที่ตนปล่อยปีศาจออกมาไปจูเหวินจีใช้พลังธาตุน้ําแข็งแช่แข็งรอยที่มันเจาะเอาไว้

“ครบ 3 วันแล้วเจ้าออกมาได้แล้ว” พ่อของเพิร์ลพูดพลางมองสภาพภายในห้องแม้จะปิดรอยเจาะบนกําแพงไปแล้วแต่ก็มีรอยแตกร้าวอื่นๆอีกแถมเศษน้ําแข็งยังร่วม เต็มห้องอีก

“ขะ ข้าฝึกวิชาระหว่างถูกขังอยู่ขอรับ”ไปจูเหวิ นแก้ตัวพลางมองไปรอบๆ

“อืม…ก็ดี” พ่อของเพิร์ลตอบ แม้สภาพห้องจะ เละไปหน่อย แต่ไม่นานมันก็จะซ่อมแซมตัวเองเพราะมันเกิด จากน้ําแข็ง แถมกําแพงกั้นระหว่างห้องนี้กับปีศาจก็ แข็งแกร่งมาก พ่อของเพิร์ลจึงไม่คิดว่ามันจะโดนเจาะแล้ว แต่อย่างไร

“พ่อรู้ว่าเจ้าเหนื่อย แต่พรุ่งนี้เจ้าช่วยเดินทางไปที่ๆหนึ่ง ใหเพ่อได้หรือไม่” พ่อของเพิร์ลถามพลางมองไปจูเหวินที่เดินตามมา

“ขอรับ?”ไปจูเหวินตอบรับเบาๆ เอาจริงๆมันก็เสียพลังไปเยอะ แต่ก็ไม่ได้เหนื่อยขนาดเดินทางไม่ไหวหรอก

“ข้าอยากจะให้เจ้าไปเยี่ยมคู่หมั้นของเจ้าที่เมืองทางตะวันตกหน่อยนางยังไม่รู้ว่าเจ้ากลับมาแล้ว”