ตอนที่ 416

แก้ทาง

“อ…”เสียงร้องของอสูรตนหนึ่งดังขึ้นเพียงอึดใจเดียวเท่านั้นก่อนที่ร่างของมันจะร่วงลงไปนอนกับพื้นพร้อมเสียงที่เงียบกริบราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย ร่างของอสูรตนนั้นโดนลากเข้าไปหลบในมุมหนึ่ง ก่อนที่จะสลายหายไปเหลือแต่แก่นอสูรเท่านั้น

วูบ.. ร่างของชิงชิวที่ลอบเข้ามาในวังหลวงของอาณาจักรเผิงค่อยๆลอดเข้าไปตามเส้นทางเข้าวังอย่างช้าๆ โชคดีที่คราวก่อนที่มาอาณาจักรเผิงชิงชิวได้เดินสำรวจรอบๆรวมทั้งแอบไปเที่ยวนอกเมืองกับไป๋หลินมาแล้ว ทำให้ชิงชิวพอจะทราบเส้นทางเข้าไปในวังหลวงอยู่ก่อน

ฟุบ!! ร่างของชิงชิวทะยานวาบไปข้างหน้าโดยที่อสูรตนไหนต่างก็ไม่ได้ยิน ชิงชิวจำเป็นต้องเลือกสังหารอสูรบางตัวที่มีประสาทรับรู้กลิ่นหรือเสียงได้ดีเป็นบางครั้งเพื่อลดความเสี่ยงที่จะโดนเจอตัว แม่ชิงชิวจะทราบดีอยู่แล้วว่าปัญหาหลักของมันคือเจ้าอสูรตาเดียวที่มีความสามารถดวงตาเหมือนดวงตาสีม่วงขององค์จักรพรรดิและองค์หญิงไป๋หลินนั่นเอง

ตุบ…ชิงชิวไม่จำเป็นต้องคิดมากมุ่งตรงไปยังวังที่ใหญ่ที่สุดในบรรดาวังต่างๆของอาณาจักรเผิงทันที ชินอี้จับตัวไป๋หลินมาเพราะพลังของราคะ มันย่อมจัดให้ไป๋หลินอยู่ในวังที่ใหญ่ที่สุดอย่างแน่นอน

“ชิงชิง ไป๋หลิน”ชิงชิวลอบมองเข้าไปทางหน้าต่างก็พบเข้ากับร่างของไป๋หลินและชิงชิงอย่างที่คิดเอาไว้ เพียงแต่รอบข้างไม่มีสัญญาณของอสูรระดับบรรพกาลเลย เหตุใดองค์หญิงถึงไม่หนีออกมาเองเล่า…

“พี่ชิว…”ชิงชิงหันมาเห็นชิงชิวเข้าพอดี ทำให้นางมีสีหน้าดีใจมาก แต่พักเดียวใบหน้าดีอกดีใจของนางก็หายไป

“มาเถอะชิงชิง คลุมนี่เอาไว้”ชิงชิวว่าพลางกระโดดเข้าไปในตัววัง ที่นี่ไม่มีกุญแจ หรือกรงเหล็กขังเอาไว้ ทำให่ชิงชิวสามารถเข้าไปในห้องได้อย่างง่ายดาย

“พี่ชิว ไม่ได้”ชิงชิงตอบพลางส่ายหน้าช้าๆ

“ไม่ต้องกลัว เจ้าไม่มีพลังวิญญาณไม่มีพลังอสูร ขอเพียงตามพี่มาเจ้าจะปลอดภัย”ชิงชิวว่าพลางมองไปทางไป๋หลิน ตัวไป๋หลินเองก็ฝึกวิชาซ่อนพลังอสูรและพลังวิญญาณได้เชี่ยวชาญในระดับหนึ่งแล้ว ขอเพียงไม่เผลอปล่อยพลังวิญญาณออกไปย่อมสามารถใช้ผ้าคลุมใยแมงมุมของชิงชิวออกไปได้ไม่ยาก ขอเพียงหนีพ้นเจ้าอสูรตาเดียวไปได้ก็เกินพอ

“พี่ชิว ข้าไปไม่ได้จริงๆ”ชิงชิงว่าพลางส่ายหน้า

“พี่ชิว อย่าพาชิงชิงออกไปเลย มัน….”

เปรี้ยง!! ไป๋หลินยังพูดไม่ทันจบ เก้าอี้ตัวหนึ่งก็พุ่งเข้ามาใส่ชิงชิวอย่างจัง พริบตานั้นชิงชิวก็หันไปมองว่าผู้ใดคือผู้โจมตี

“แกนี่เอง”ชิงชิวกำหมัดแน่นพลางมองไปทางอสูรตาเดียว ไม่ต้องสงสัยเลย ชินอี้ย่อมส่งมันมาคอยป้องกันไม่ให้มันพาตัวไป๋หลินออกไปได้แน่ๆ

“เสียใจด้วย แต่องค์หญิงต้องอยู่ที่นี่”อสูรตาเดียวว่าพลางเดินเข้ามาหาชิงชิวช้าๆ หากยังมีเจ้าอสูรตาเดียวอยู่ ชิงชิวก็ไม่มีทางพาไป๋หลินและชิงชิงออกไปได้แน่ๆ ชิงชิวจึงตัดสินใจที่จะจัดการเจ้าอสูรตาเดียวมันเสียตรงนี้ทันที

เปรี้ยง!! ร่างของอสูรตาเดียวพุ่งเข้ามาต่อยเข้าที่ร่างของชิงชิวเข้าอย่างจัง พลังระดับยอดฝีมือหรือสูงกว่านิดหน่อยของมันมากพอแล้วที่จะส่งชิงชิวให้ลอยออกไปนอกห้องของไป๋หลิน

“พี่ชิว ท่านเป็นอะไรหรือเปล่า”ชิงชิวถามพลางทำท่าเหมือนจะตามชิงชิวไป แต่ไป๋หลินกลับดึงร่างของนางเอาไว้เสียก่อน

“ไม่…ข้าไม่เป็นไร”ชิงชิวตอบพลางมองไปทางอสูรตาเดียวนิ่ง นอกจากความสามารถของดวงตาแล้ว ระดับของอสูรตาเดียวก็เพียงพอๆกับเหล่ายอดฝีมือเท่านั้น ไม่ใช่ระดับที่ชิงชิวจะสู้ไม่ได้เลย เพียงแต่เพราะดวงตาของมันทำให้ความสามารถของชิงชิวใช้งานไม่ได้เท่านั้น

เปรี้ยง!! หมัดของอสูรตาเดียวตรงเข้ามาโจมตีซ้ำไปที่ชิงชิวทันที แม้ความสามารถล่องหนหายตัวจะใช้ไม่ได้ แต่ดวงตาของชิงชิวก็มองเห็นหมัดของอีกฝ่ายค่อนข้างชัดทีเดียว ทำให้อสูรตาเดียวคว้าได้แต่ลมเท่านั้น

คราวก่อนชิงชิวมัวแต่ตกตะลึงเรื่องความสามารถดวงตาของอีกฝ่าย ทำให้เกิดพลาดท่าขึ้นมาแต่หากตั้งสติดีๆก็ไม่ใช่ว่าจะสู้ไม่ได้

ฟุบๆๆๆ ดาบสั้นและมีดล่องหนของชิงชิวปาดไปตามร่างของอสูรตาเดียวอย่างรวดเร็ว อาจจะเพราะมันพัฒนาพลังของดวงตามากเกินไปก็ได้ ทำให้ทั้งพลังโจมตีและพลังป้องกันของมันน้อยกว่าอสูรในระดับเดียวกันมาก แถมมันยังไม่มีความสามารถฟื้นฟูอีกต่างหาก ทำให้ชิงชิวสามารถรับมือได้ในระดับหนึ่งทีเดียว

เปรี้ยง!! อยู่ๆที่ด้านหลังของชิงชิวก็เหมือนมีบางอย่างเข้ามากระแทก มันคือกระสุนวายุของอสูรตนหนึ่งนั่นเอง

“เชอะ”ชิงชิวกัดฟันกรอดพลางปล่อยโอกาสโจมตีใส่อสูรตาเดียวให้หลุดลอยไปอย่างช่วยไม่ได้ ความน่ากลัวของอสูรตาเดียวไม่ใช่ความสามารถด้านการต่อสู้ แต่มันสามารถชี้จุดของชิงชิวให้อสูรตนอื่นได้นั่นเอง

เปรี้ยง!! กระสุนวายุของอสูรปักษาตัวหนึ่งกระแทกเข้าที่พื้นข้างๆตัวชิงชิงอย่างจัง โชคดีที่การบอกของอสูรตาเดียวยังไม่แม่นยำเต็มที่ทำให้กระสุนวายุยังพลาดเป้าอยู่บ้าง แต่หากชิงชิวยังอยู่กับที่ไม่เคลื่อนไหวไปไหนก็คงจ้องโดนเล่นงานเข้าจนได้แน่ๆ ทำให้ชิงชิวออกวิ่งไปรอบๆเพื่อหลบกระสุนวายุของอสูรปักษาด้านบน

ฟุบ!!! ใยแมงมุมของชิงชิวพุ่งวาบเข้าไปหาอสูรปักษาที่เข้ามาช่วยโจมตี เพราะอสูรปักษาไม่สามารถมองเห็นใยแมงมุมของชิงชิวได้เลยโดนใยแมงมุมของชิงชิวพันเข้าในพริบตา ก่อนที่ชิงชิวจะออกแรงดึงวาบทีเดียวก็ดึงเอาอสูรปักษาลงมาที่พื้นแล้ว

ฉึก!! ดาบสั้นของชิงชิวแทงเข้าไปที่ร่างของอสูรปักษาเข้าอย่างจัง ทำให้อสูรปักษาตายคาที่กลายเป็นแก่นอสูรไปทั้งๆแบบนั้น

“อย่าให้มันพาตัวองค์หญิงออกไปได้”เสียงของเหล่าอสูรจำนวนหนึ่งที่พากันวิ่งเข้ามาล้อมชิงชิวเอาไว้ทำให้ชิงชิวรู้สึกหนักใจไม่น้อย แต่หากไม่มีอสูรตาเดียวคอยบอกตำแหน่งละก็…

เปรี้ยง!! ชิงชิวเลิกวิ่งหนีจากอสูรตาเดียวแล้วตรงเข้าไปเล่นงานอสูรตาเดียวเป็นตนแรก แต่เพราะมันมองเห็นชิงชิวอย่างชัดเจนเลยสามารถรับดาบของชิงชิวได้อย่างแม่นยำ

เปรี้ยงๆๆๆๆ!! ชิงชิวฟันดาบใส่ร่างของอสูรตาเดียวไปหลายครั้ง สร้างบาดแผลให้มันไม่น้อย แต่ก็ยังไม่สามารถสร้างบาดแผลหนักได้แต่อย่างไร

“เปล่าประโยชน์”อสูรตาเดียวคำรามพลางต่อยหมัดใส่ร่างของชิงชิวเข้าอย่างจัง แต่ชิงชิวเองก็ยังสามารถถอยออกมาเพื่อลดแรงกระแทกได้อยู่

“มองให้ดีล่ะ ก่อนที่ข้าจะหายไป”ชิงชิวคำรามพลางเร่งพลังวิญญาณออกมา หลังจากพลาดท่าตอนที่ชินอี้กำลังจะจับตัวไป๋หลินไป ชิงชิวก็ครุ่นคิดมาตลอดว่าจะจัดการกับดวงตาสีม่วงของอสูรตาเดียวได้อย่างไร และคำตอบที่ชิงชิวได้ก็คือ

วูบ!! แสงสีขาวสว่างวาบออกมาจากร่างของชิงชิว มันคือพลังของวิชาเทวะปราบมารนั่นเอง หากเป็นคนอื่นมองคงเห็นเป็นเพียงแสงสีขาวที่ส่องออกมาจากร่างของชิงชิวเท่านั้น แต่กับดวงตาสีม่วงที่แยกแยะทุกสิ่งด้วยพลังแล้ว ชิงชิวที่ปล่อยพลังเทวะปราบมารออกมาต่อหน้าอสูรตาเดียวก็เหมือนโดนระเบิดแสงเข้าเต็มตาเลยทีเดียว

“อากก”อสูรตาเดียวยกมือขึ้นปิดดวงตาของตน แต่เพราะดวงตาสีม่วงสามารถมองเห็นได้แม้จะมีสิ่งกีดขวางทำให้การปิดตาของมันไร้ความหมาย พริบตานั้นชิงชิวพุ่งวาบเข้าใส่อสูรตาเดียวก่อนจะใช้ทั้งมีดและดาบสั้นแทงเข้าไปที่หัวใจของมันอย่างจัง

“อัก…”อสูรตาเดียวกระอักเลือดออกมาก่อนจะล้มตัวลงนอนกับพื้นและตายไปในที่สุด เท่านี้รอบๆตัวชิงชิวก็เหลือแต่เพียงอสูรทั่วๆไปเท่านั้น

วูบ…. ร่างของชิงชิวหายวับไปกับตา ก่อนจะเข้าไปโจมตีเหล่าอสูรที่เข้ามาขัดขวางอย่างรวดเร็ว ยามนี้อสูรระดับบรรพกาลทั้งหมดอยู่ที่หน้าเมืองเพื่อป้องกันองค์จักรพรรดิและพระมเหสี ทำให้อสูรในวังมีแต่ระดับยอดฝีมือทั้งสิ้น และอสูรระดับยอดฝีมือที่มองไม่เห็นตัวชิงชิวก็ไม่ได้สร้างความกดดันให้ชิงชิวขนาดนั้น

“อากก” ชิงชิวอาศัยความสามารถล่องหนหายตัวสังหารอสูรไปทีละตัวๆอย่างช้าๆ แม้จะใช้เวลามากหน่อยแต่ชิงชิวก็สามารถสู้กับเหล่าอสูรระดับยอดฝีมือได้ เพียงแต่มีสิ่งหนึ่งที่ชิงชิวสงสัย เหตุใดองค์หญิงถึงไม่ลงมือต่อสู้กัน….

ฟุบๆๆๆๆ ระหว่างกำลังสงสัยอยู่นั้น อยู่ๆใต้เท้าของชิงชิวก็ปรากฏรากไม้จำนวนมากขึ้นมาพันตามตัวของชิงชิวเอาไว้ ทำเอาชิงชิวใจหายวาบ

“เจ้านี่เป็นตัวน่ารำคาญอย่างที่องค์ชายบอกจริงๆ”อสูรหมูป่าตนหนึ่งพูดพลางบังคับรากไม้ให้พันร่างของชิงชิวเอาไว้ แม้ชิงชิวจะพยายามดิ้นแต่ก็เปล่าประโยชน์ เพราะรากไม้เหล่านั้นถูกบังคับด้วยพลังของอสูรระดับบรรพกาลนั่นเอง

“…..”ชิงชิวอึ้งไปทันทีเพราะไม่คิดว่าชินอี้จะยังเหลืออสูรระดับบรรพกาลเอาไว้ในวังหลวง แถมมันยังใช้ความสามารถจับตัวชิงชิวเอาไว้ได้แล้วอีกต่างหาก

“ความสามารถของเจ้ามันน่ารำคาญ แต่ถ้าจับตัวได้ก็จัดการไม่ยาก”อสูรหมูป่าพูดพลางเล็งเขี้ยวของมันที่งองุ้มมาข้างหน้าราวกับหอกเข้ามาหาชิงชิว เป็นอย่างที่มันพูด พลังป้องกันของชิงชิวไม่เหมือนของไป๋จูเหวินหรือไป๋หลินที่มีเกราะแมงมุม ตัวมันนั้นหาฏโดนโจมตีเข้าก็บาดเจ็บได้ไม่ยาก ยิ่งเป็นเขี้ยวของอสูรระดับบรรพกาลอย่างอสูรหมูป่าตรงหน้าแล้วหากโดนเข้าจังๆชิงชิวคงไม่รอดแน่ๆ

“ตาย”อสูรหมูป่าคำราม ก่อนจะพุ่งพรวดเข้ามาหมายจะแทงร่างของชิงชิวที่ไม่สามารถขยับได้

ฟุบ!! แต่ก่อนที่ชิงชิวจะโดนแทงเข้ากลางลำตัว ร่างๆหนึ่งก็ลอยวูบผ่านหน้าของชิงชิวไปเสียก่อน

“…….”อสูรหมูป่าชะงักเท้าแทบจะไม่ทันเมื่อเห็นว่าคนที่เข้ามาขวางคือใคร และมันก็ทราบดีแล้วด้วยว่าหากโจมตีองค์หญิงไป๋หลินละก็มันต้องโดนชินอี้ฆ่าตายแน่ๆ

ฉึก!! กระบี่ของไป๋หลินแทงเข้าไปที่หัวของอสูรหมูป่าอย่างจัง มันมัวแต่ตกตะลึงไม่ป้องกันตัวเลยแม้แต่น้อย ส่วนไป๋หลินก็ลืมตัวเข้ามาช่วยชิงชิวเสียแล้ว

“พี่ชิว….”ไป๋หลินพูดพลางมองมาทางชิงชิวด้วยใบหน้าซีดเผือด ขอบตาของนางปรากฏน้ำตาซึมออกมาช้าๆ แต่นั่นไม่ใช่น้ำตาของความดีใจหรือโล่งใจ

“ข้าขอโทษ”ไป๋หลินตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ราวกับตนเองได้กระทำเรื่องผิดพลาดลงไปเสียแล้ว