บุตรอสูรบรรพกาล บุตรอสูรบรรพกาล 324 ข่าวลือ

Now you are reading บุตรอสูรบรรพกาล Chapter บุตรอสูรบรรพกาล 324 ข่าวลือ at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

ตอนที่ 324

ข่าวลือ

“วากกกกกก”เหล่าช่างฝีมือที่ไป๋จูเหวินพามาด้วยกำลังร้องตะโกนด้วยความตกใจเมื่อต้องขึ้นมาบนหลังของหลินหลิน แต่เพราะคราวนี้ช่างฝีมือมีจำนวนมากเกินไป ทำให้ไป๋จูเหวินให้ไป๋ไป่เปลี่ยนร่างเป็นมังกรแล้วพาพวกช่างฝีมือที่เหลือบินตามหลินหลินมา แน่นอนว่าพวกมันได้รับประสบการณ์ระทึกใจกันถ้วนหน้า

“ฮ้าๆ ยอดไปเลยใช่ไหมล่ะ หุบเขาหลิวขจีนั่นสามารถข้ามผ่านได้ในวันเดียวเชียวนะ”อิงยี่หัวเราะพลางคุยอวดกับเหล่าช่างฝีมืออย่างภูมิอกภูมิใจ เพราะมันมีประสบการณ์นั่งหลังหลินหลินมาหลายครั้งแล้ว เรียกได้ว่ามีเรื่องคุยอวดให้พวกช่างฝีมือที่พึ่งเคยขี่หลังหลินหลินครั้งแรกหลายเรื่องทีเดียว

“ยอดเลย แบบนี้ไม่กี่วันก็ไปถึงอาณาจักรโฮ…ข้าหมายถึงเมืองหลวงเก่าอาณาจักรไป๋แล้วสินะ”นายช่างคนหนึ่งพูดพลางหายใจอย่างโล่งอก พอนั่งบนหลังหลินหลินไปสักพักแล้วพวกมันก็รู้สึกชินขึ้นมา เอาจริงๆนอกจากแรงลมที่มากกว่าปกติแล้วมันนิ่งกว่ารถม้าเสียอีก นอกจากจะเร็วแล้ว ยังนั่งสบายอย่างน่าประหลาด ทำเอาพวกช่างฝีมือสนใจหลินหลินกันอย่างมาก แถมหลินหลินไม่ต้องมีคนบังคับ นางสามารถเดินทางได้เองโดยไม่หลง ทำให้นางเดินทางได้ตลอดวันตลอดคืน ทำให้เพียงพริบตาเดียวเมืองหลวงเก่าของอาณาจักรไป๋ก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าพวกมันเสียแล้ว

“ท่านพ่อ”แทบจะทันทีที่มาถึงวังมังกร ไป๋หลินก็วิ่งเข้ามาหาไป๋จูเหวินเป็นคนแรก โดยมีเหม่ยหลินและปิงปิงเดินตามมาจากด้านหลัง

“เป็นยังไงบ้างเจ้าคะ ท่านพ่อชนะหรือเปล่า”ไป๋หลินถามด้วยท่าทีอยากรู้

“ชนะ”ไป๋จูเหวินตอบเบาๆพลางมองไปด้านหลัง ยังไงคนด้านหลังไป๋จูเหวินก็เป็นคนของอาณาจักรหลิวมาก่อน จะพูดเรื่องเอาชนะอาณาจักรหลิวได้แล้วให้บุตรสาวฟังอย่างโอ้อวดก็คงไม่ได้ ไป๋จูเหวินจึงเพียงตอบเบาๆพลางแนะนำเหล่าผู้ร่วมทางให้เหม่ยหลินและบุตรสาวรู้จัก

“องค์หญิงหลิวเมิ่ง ท่านติดตามมาด้วยเช่นนี้เกิดอะไรขึ้นหรือ”อยู่ๆเหม่ยหลินก็มองมาทางหลิวเมิ่งที่ตามมาด้วยเช่นกัน น่าแปลกองค์หญิงของอาณาจักรที่พึ่งโดนตีแตกไปทำไมถึงติดตามสามีนางมา เรื่องนี้มีกลิ่นแปลกๆเสียแล้ว

“ข้าขอร้องให้จักรพรรดิไป๋ปล่อยพี่น้องของข้าไปโดยแลกกับการที่ข้าจะรับใช้ท่านเจ้าค่ะ แล้วตอนนี้ข้าก็ไม่ใช่องค์หญิงแล้ว”หลิวเมิ่งตอบออกมาด้วยท่าทีสงบเสงี่ยมอย่างมาก นางได้ช่วยงานไป๋จูเหวินมาได้หลายวันแล้ว เห็นมันไม่ใช่คนเลวร้ายอย่างที่คิดเอาไว้ตอนแรก แม้จะยังมีความแค้นสังหารบิดาอยู่ แต่หลิวเมิ่งก็จนปัญญาจะทำอะไรไป๋จูเหวิน

คนๆนี้นอกจากจะมีฝีมือแล้ว ยังมีเหล่าอสูรคอยรับใช้อีกต่างหาก ลำพังอดีตองค์หญิงอย่างนางมีหรือจะทำอะไรได้

“งั้นหรือ ท่านยอมปล่อยพี่น้องของนางหลังจากสังหารบิดาของนางงั้นหรือ”เหม่ยหลินถามพลางมองมาทางไป๋จูเหวินนิ่ง

“ไม่ได้ปล่อยเสียทีเดียว แค่เปลี่ยนที่คุมขังเท่านั้น”ไป๋จูเหวินตอบออกไปตามตรง

“งั้นเหรอ ท่านทำเพื่อพวกมันขนาดนี้ข้าล่ะสงสัยจริงๆว่าท่านได้รับข้อเสนออะไร”เหม่ยหลินว่าพลางหันหลังเดินกลับเข้าไปในปราสาท ทำเอาไป๋จูเหวินได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ

“ท่านพ่อ เมื่อกี้ท่านแม่โกรธด้วยล่ะ”ไป๋หลินว่าพลางกระตุกชายเสื้อไป๋จูเหวินเบาๆ

“พ่อรู้แล้ว”ไป๋จูเหวินตอบพลางหันมาสั่งให้ทหารอสูรที่ประจำอยู่ในวังหลวงเก่าพาเหล่าช่างฝีมือไปที่โรงงานของรูบี้ ก่อนที่ตัวเองจะขอตัวไปตามง้อภรรยาเสียหน่อย

“เจ้าเองก็หึงเป็นเหมือนกันนะ”ไป๋จูเหวินว่าพลางเดินเข้ามานั่งข้างๆเหม่ยหลิน ตอนนี้วังหลวงเก่าจะถูกเปลี่ยนเป็นเมืองร้อยแปดอสูรสาขาไป๋แล้ว ทำให้ตอนนี้เหม่ยหลินเป็นเจ้าของวังแห่งนี้นางจึงนั่งอยู่บนบัลลังก์แทนไป๋จูเหวินเสียแล้ว

“ก็สามีข้าพาผู้หญิงสวยๆไปไหนมาไหนด้วยนี่นา”เหม่ยหลินตอบพลางกอดแขนของไป๋จูเหวินเอาไว้ราวกับท่าทีโกรธๆเมื่อครู่เป็นเรื่องโกหก

“ไม่มีใครสวยเท่าเจ้าเสียหน่อย”ไป๋จูเหวินตอบพลางมองเหม่ยหลินที่กำลังกอดตนเองเอาไว้

“ช่วงนี้มีแต่ข่าวของท่านเต็มไปหมดเลย พวกอสูรเองก็บอกว่าท่านจะรับองค์หญิงหลิวเมิ่งมาเป็นมเหสีรองเสียด้วย”ได้ยินเช่นนั้นไป๋จูเหวินก็ทราบเสียทีว่าทำไมเหม่ยหลินถึงมีอาการเช่นนี้ ท่าทางข่าวของพวกอสูรจะเดินทางไวกว่าหลินหลินเสียอีก

“ข้าไม่มีความคิดแบบนั้นเสียหน่อย”ไป๋จูเหวินตอบพลางเลื่อนมือไปจับมือเหม่ยหลินเอาไว้

“ข้าไว้ใจท่านนะแต่ข้าไม่ไว้ใจนาง”เหม่ยหลินทำแก้มป่องพลางมองไปทางประตู สามีเนื้อหอมไม่น้อยเลย ในเมืองหลวงก็มีพวกสาวๆมาตามกรีดกราดกันตลอด แต่เพราะไม่เคยมีใครมาใกล้ชิดขนาดนี้เหม่ยหลินเลยไม่ได้คิดอะไรแท้ๆ

“ข้าพึ่งสังหารบิดานางไป นางคงไม่คิดแบบนั้นหรอก”พอหลังจากพี่น้องของนางถูกย้ายไปวังนอเมืองแล้ว หลิวเมิ่งก็ไม่มีท่าทีเช่นนั้นอีกเลย นางวางตัวเหมือนผู้ตรวจการที่มาเฝ้าดูการทำงานของไป๋จูเหวินไม่มีผิด แถมนางยังแนะนำได้ดี ทำให้ไป๋จูเหวินคิดว่าการยอมให้นางอยู่ในตำแหน่งผู้ช่วยก็ไม่เลว

“เรื่องนั้นก็ไม่แน่หรอก แถมตอนนี้ท่านยังเป็นจักรพรรดิแล้วด้วย”เหม่ยหลินทำหน้ามุ่ยพลางมองไป๋จูเหวินด้วยท่าทีหงอยๆ ถึงจะรู้ว่าไม่มีอะไร แต่ข่าวช่วงนี้ค่อนข้างทำนางลำบากใจจริงๆ ไหนจะเรื่องผู้สืบราชบัลลังก์ ไหนจะมเหสีขององค์จักรพรรดิต้องมีหลายๆพระองค์อีก เรื่องพวกนี้เหมือนตอนที่อู๋หมิงเจอตอนรับตำแหน่งใหม่ๆไม่มีผิด

“เรื่องมเหสีรองข้าไม่คิดจะมีหรอก แต่เรื่องรัชทายาทนี่….”ไป๋จูเหวินยิ้มพลางก้มลงหอมแก้มเหม่ยหลินช้าๆ ยังไงไป๋หลินก็เป็นองค์หญิง จะไม่มีองค์ชายไว้สืบราชบัลลังก์ก็คงโดนพวกขุนนางบ่นแน่ๆ

“…….ท่านยังมีงานต้องทำไม่ใช่หรือไง”เหม่ยหลินเปลี่ยนเรื่องพรากลุกจากบัลลังก์ไปทันที ทำเอาไป๋จูเหวินได้แต่หัวเราะออกมา แน่นอนมันยังมีงานอยู่ แต่ก็แค่ตอนกลางวันนะ

.

.

“องค์จักรพรรดิ”หลังจากเหม่ยหลินขอตัวไปหาไป๋หลินแล้ว ไป๋จูเหวินก็เดินทางมาที่โรงงานของรูบี้ที่ตั้งอยู่ด้านหลังของวังหลวงเก่าแห่งนี้ แต่เพียงก้าวเข้ามาก็โดนเรียกตัวเสียแล้ว

“มีอะไรงั้นหรือ”ไป๋จูเหวินถามพลางมองไปรอบๆ คนงานใหม่กำลังฟังคำอธิบายจากเหล่าคนงานอสูรกันอย่างตั้งใจ เหลือแต่รูบี้กับเพิร์ลที่ยังปวดหัวกันอยู่ตรงโต๊ะวางแผนซึ่งตอนนี้นอกจากพิมพ์เขียวแล้วยังมีแผนที่อีกต่างหาก

“หุบเขาหลิวขจีมันชันไปหน่อย เราคงพาดรางรถไฟผ่านไม่ได้”รูบี้ตอบพลางชี้ไปบนแผนที่

“อ้อมไปไม่ได้หรือ”ไป๋จูเหวินถามพลางเลิกคิ้วสงสัย ตอนวางแผนเส้นทางแรกก็ใช้การอ้อมเอาไม่ใช่หรืออย่างไร

“มันไกลเกินไป ขืนต้องอ้อมต้องเปลืองแร่โลหะในการทำรางเยอะกว่าเดิมมาก แถมถ้าใช้งานจริงได้ก็ต้องให้รถอ้อมเป็นวันเลย ข้าเลยอยากจะขอคำแนะนำว่าควรเจาะอุโมงค์ดีหรือไม่”เพิร์ลตอบพลางชี้ไปที่หุบเขาหลิวขจีที่อยู่บนเส้นทางระหว่างเมืองหลวงเก่าและเมืองหลวงใหม่ของอาณาจักรไป๋ หากจะสร้างรถไฟยาวถึงเขตอสูรผาไร้ก้น จุดนี้ก็เป็นปัญหาจริงๆ

“อืม…ข้าจะลองถามพวกอสูรดู น่าจะมีหลายๆตนที่สามารถสร้างอุโมงค์ได้”ไป๋จูเหวินตอบพลางเริ่มประชุมปัญหากับรูบี้ นอกจากเรื่องเส้นทางแล้วยังมีเรื่องเตาหลอมที่ไม่พอต่อความต้องการ เพราะมีช่างฝีมือเพิ่มขึ้นมา แถมการประกอบตัวรถไฟเองยังมีปัญหาอีกหลายๆอย่างที่ยังแก้ไม่จบ

“องค์จักรพรรดิ”อยู่ๆหลิวเมิ่งก็เดินเข้ามาหาไป๋จูเหวินหลังจากนางเห็นแล้วว่าไป๋จูเหวินประชุมกับพวกรูบี้เสร็จแล้ว

“มีอะไรเหรอ”ไป๋จูเหวินถามพลางมองมาทางนาง เห็นนางมีท่าทีกังวลใจเช่นนี้ก็พอเดาได้ว่าเรื่องที่นางจะพูดคืออะไร

“น้องชายของข้า หลิวอิง….”หลิวเมิ่งตอบด้วยท่าทีกล้าๆกลัวๆ ความจริงสาเหตุที่นางดื้อแพ่งจะมาเมืองหลวงเก่าของอาณาจักรไป๋ให้ได้ไม่ใช่เพราะหน้าที่ผู้ช่วย แต่เพราะนางอยากมาเจอหลิวอิงที่ยังโดนจับอยู่ที่นี่

“ไม่ต้องห่วง หลังเสร็จงานข้าจะพาหลิวอิงไปอยู่กับพวกพี่น้องเจ้า”ไป๋จูเหวินตอบพลางถอนหายใจออกมา มันจับชูเจินไปอยู่เมืองทางเหนือแล้วตามที่ตกลงกันเอาไว้กับจักรพรรดิอาณาจักรชู แต่หลิวอิงยังอยู่ในคุกเพราะฝ่ายอาณาจักรหลิวไม่ยอมจำนน จนตอนนี้ต้องล่มสลายไปเองไป๋จูเหวินก็พึ่งจะได้กลับมาทำให้หลิวอิงยังอยู่ในคุกไม่ทราบข่าวคราวอะไรเลย

“เรื่องนั้นข้าทราบดีเจ้าค่ะ แต่…ข้าขอพบมันหน่อยได้หรือไม่”หลิวเมิ่งขอร้องพลางส่งสายตาอ้อนวอนมาทางไป๋จูเหวิน

“ข่าวที่ว่าเจ้าจะรับมเหสีรองนี่ท่าทางจะจริงแฮะ”เพิร์ลพูดพลางมองมาทางไป๋จูเหวินกับหลิวเมิ่ง แม้ตัวไป๋จูเหวินจะไม่ได้คิดอะไร แต่ท่าทางทั้งสองดูใกล้ชิดกันมากทีเดียว

“เจ้าไปฟังเรื่องไร้สาระนั่นมาจากไหน”ไป๋จูเหวินว่าพลางมองมาทางเพิร์ล เรื่องแบบนี้ไม่มีอสูรตนไหนเอาไปบอกเหม่ยหลินหรอก ท่าทางต้นเหตุจะเป็นเพิร์ลนี่เองกระมัง

“พวกลูกน้องของอสูรวัวสามเศียรไง”เพิร์ลตอบพลางเลิกคิ้วเล็กน้อย นี่มันยังไม่ทราบใช่ไหมว่าทำอะไรผิด

“ท่าทางเจ้ากับอสูรวัวสามเศียรจะว่างงานกันจริงๆนะ คงต้องหางานให้พวกเจ้าเพิ่มซะแล้ว”ไป๋จูเหวินตอบพลางคาดโทษเพิร์ลที่ยังทำหน้าตางงๆอยู่เลย

.

.

ครืดดด…. กรงที่ทำจากโลหะถูกลากเปิดออกจนเกิดเสียงประหลาดดังไปทั่วห้องใต้ดิน แต่เพราะคุกพึ่งสร้างใหม่หลังจากไป๋จูเหวินทำลายเมืองไปกว่าครึ่ง คุกใต้ดินที่ควรจะสกปรกกลับเหมือนห้องใหม่เสียอย่างนั้น

“พี่เมิ่ง”ทันทีที่เห็นว่าใครเปิดประตูคุก หลิวอิงก็ยิ้มกว้างทันที

“พวกท่านบุกมาถึงวังหลวงแล้วสินะ อาณาจักรไป๋คงโดนอาณาจักรหลิวขยี้แล้วสินะขอรับ”หลิวอิงว่าพลางลุกขึ้นยืนเดินเข้ามาหาพี่สาวด้วยท่าทีดีอกดีใจ

เพี๊ย! ยังไม่ทันพูดพร่ำทำเพลง หลิวเมิ่งก็ตบหน้าหลิวอิงเข้าอย่างจัง ทำเอาตัวมันล้มลงไปอีกรอบ

“เจ้า…เจ้านี่มันไม่ได้รู้อะไรเลย”หลิวเมิ่งว่าพลางกำหมัดแน่น จนป่านนี้มันยังเชื่อว่าอาณาจักรตนจะสามารถถล่มอาณาจักรไป๋แล้วมาช่วยมันออกไปได้อีกงั้นเหรอ

“เจ้ารู้หรือเปล่าว่าเจ้าทำอะไรลงไป ท่านพ่อสิ้นแล้ว ส่วนอาณาจักรหลิวก็ล่มสลาย ทั้งหมดเพราะเจ้า”หลิวเมิ่งพูดจบก็คุกเข่าลงกับพื้น พลางยกแขนทุบตีหลิวอิงไปหลายครั้ง แต่แรงของนางจะไปทำอะไรน้องชายที่มีพลังเหนือกว่านาได้กันนอกจากระบายอารมณ์เท่านั้น

“ท่านพ่อ….อาณาจักร…..”หลิวอิงตัวสั่นสะท้านพลางมองไปที่ด้านหลังของพี่สาวตนเอง ที่หน้าประตูคุกมีไป๋จูเหวินยืนอยู่ เพราะมันเป็นคนพาหลิวเมิ่งมาที่คุกแห่งนี้เอง ตอนนี้ยังปล่อยหลิวอิงไปไม่ได้ ทำได้แค่ให้หลิวเมิ่งได้เยี่ยมมันเท่านั้น

“ทำไมท่านถึงมากับมันท่านพี่”หลิวอิงสะดุ้งวาบพลางมองมาทางไป๋จูเหวิน

“เพราะเจ้าเป็นน้องชายของข้ายังไงล่ะ….ข้าถึงขอร้องให้จักรพรรดิไป๋ให้พาข้ามาเยี่ยมเจ้า”หลิวเมิ่งระบายอารมณ์ได้ไม่นานก็หยุดทำร้ายหลิวอิง ยังไงมันก็เป็นน้องชายผู้เสนน่ารักของนาง หากมีโอกาสนางก็อยากจะอบรมสั่งสอนมันอีก

“เจ้า เจ้าทำอะไรพี่สาวข้า”หลิวอิงว่าพลางชี้ไปทางไป๋จูเหวิน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าในสมองมันจินตนาการไปไหนต่อไหนแล้ว ทำเอาไป๋จูเหวินได้แต่ถอนหายใจเฮือกออกมา นี่องค์จักรพรรดิองค์อื่นๆทำอะไรกันไว้นักหนานะ ถึงมีแต่คนคิดแบบนี้

Related

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด

บุตรอสูรบรรพกาล บุตรอสูรบรรพกาล 324 ข่าวลือ

Now you are reading บุตรอสูรบรรพกาล Chapter บุตรอสูรบรรพกาล 324 ข่าวลือ at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

ตอนที่ 324

ข่าวลือ

“วากกกกกก”เหล่าช่างฝีมือที่ไป๋จูเหวินพามาด้วยกำลังร้องตะโกนด้วยความตกใจเมื่อต้องขึ้นมาบนหลังของหลินหลิน แต่เพราะคราวนี้ช่างฝีมือมีจำนวนมากเกินไป ทำให้ไป๋จูเหวินให้ไป๋ไป่เปลี่ยนร่างเป็นมังกรแล้วพาพวกช่างฝีมือที่เหลือบินตามหลินหลินมา แน่นอนว่าพวกมันได้รับประสบการณ์ระทึกใจกันถ้วนหน้า

“ฮ้าๆ ยอดไปเลยใช่ไหมล่ะ หุบเขาหลิวขจีนั่นสามารถข้ามผ่านได้ในวันเดียวเชียวนะ”อิงยี่หัวเราะพลางคุยอวดกับเหล่าช่างฝีมืออย่างภูมิอกภูมิใจ เพราะมันมีประสบการณ์นั่งหลังหลินหลินมาหลายครั้งแล้ว เรียกได้ว่ามีเรื่องคุยอวดให้พวกช่างฝีมือที่พึ่งเคยขี่หลังหลินหลินครั้งแรกหลายเรื่องทีเดียว

“ยอดเลย แบบนี้ไม่กี่วันก็ไปถึงอาณาจักรโฮ…ข้าหมายถึงเมืองหลวงเก่าอาณาจักรไป๋แล้วสินะ”นายช่างคนหนึ่งพูดพลางหายใจอย่างโล่งอก พอนั่งบนหลังหลินหลินไปสักพักแล้วพวกมันก็รู้สึกชินขึ้นมา เอาจริงๆนอกจากแรงลมที่มากกว่าปกติแล้วมันนิ่งกว่ารถม้าเสียอีก นอกจากจะเร็วแล้ว ยังนั่งสบายอย่างน่าประหลาด ทำเอาพวกช่างฝีมือสนใจหลินหลินกันอย่างมาก แถมหลินหลินไม่ต้องมีคนบังคับ นางสามารถเดินทางได้เองโดยไม่หลง ทำให้นางเดินทางได้ตลอดวันตลอดคืน ทำให้เพียงพริบตาเดียวเมืองหลวงเก่าของอาณาจักรไป๋ก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าพวกมันเสียแล้ว

“ท่านพ่อ”แทบจะทันทีที่มาถึงวังมังกร ไป๋หลินก็วิ่งเข้ามาหาไป๋จูเหวินเป็นคนแรก โดยมีเหม่ยหลินและปิงปิงเดินตามมาจากด้านหลัง

“เป็นยังไงบ้างเจ้าคะ ท่านพ่อชนะหรือเปล่า”ไป๋หลินถามด้วยท่าทีอยากรู้

“ชนะ”ไป๋จูเหวินตอบเบาๆพลางมองไปด้านหลัง ยังไงคนด้านหลังไป๋จูเหวินก็เป็นคนของอาณาจักรหลิวมาก่อน จะพูดเรื่องเอาชนะอาณาจักรหลิวได้แล้วให้บุตรสาวฟังอย่างโอ้อวดก็คงไม่ได้ ไป๋จูเหวินจึงเพียงตอบเบาๆพลางแนะนำเหล่าผู้ร่วมทางให้เหม่ยหลินและบุตรสาวรู้จัก

“องค์หญิงหลิวเมิ่ง ท่านติดตามมาด้วยเช่นนี้เกิดอะไรขึ้นหรือ”อยู่ๆเหม่ยหลินก็มองมาทางหลิวเมิ่งที่ตามมาด้วยเช่นกัน น่าแปลกองค์หญิงของอาณาจักรที่พึ่งโดนตีแตกไปทำไมถึงติดตามสามีนางมา เรื่องนี้มีกลิ่นแปลกๆเสียแล้ว

“ข้าขอร้องให้จักรพรรดิไป๋ปล่อยพี่น้องของข้าไปโดยแลกกับการที่ข้าจะรับใช้ท่านเจ้าค่ะ แล้วตอนนี้ข้าก็ไม่ใช่องค์หญิงแล้ว”หลิวเมิ่งตอบออกมาด้วยท่าทีสงบเสงี่ยมอย่างมาก นางได้ช่วยงานไป๋จูเหวินมาได้หลายวันแล้ว เห็นมันไม่ใช่คนเลวร้ายอย่างที่คิดเอาไว้ตอนแรก แม้จะยังมีความแค้นสังหารบิดาอยู่ แต่หลิวเมิ่งก็จนปัญญาจะทำอะไรไป๋จูเหวิน

คนๆนี้นอกจากจะมีฝีมือแล้ว ยังมีเหล่าอสูรคอยรับใช้อีกต่างหาก ลำพังอดีตองค์หญิงอย่างนางมีหรือจะทำอะไรได้

“งั้นหรือ ท่านยอมปล่อยพี่น้องของนางหลังจากสังหารบิดาของนางงั้นหรือ”เหม่ยหลินถามพลางมองมาทางไป๋จูเหวินนิ่ง

“ไม่ได้ปล่อยเสียทีเดียว แค่เปลี่ยนที่คุมขังเท่านั้น”ไป๋จูเหวินตอบออกไปตามตรง

“งั้นเหรอ ท่านทำเพื่อพวกมันขนาดนี้ข้าล่ะสงสัยจริงๆว่าท่านได้รับข้อเสนออะไร”เหม่ยหลินว่าพลางหันหลังเดินกลับเข้าไปในปราสาท ทำเอาไป๋จูเหวินได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ

“ท่านพ่อ เมื่อกี้ท่านแม่โกรธด้วยล่ะ”ไป๋หลินว่าพลางกระตุกชายเสื้อไป๋จูเหวินเบาๆ

“พ่อรู้แล้ว”ไป๋จูเหวินตอบพลางหันมาสั่งให้ทหารอสูรที่ประจำอยู่ในวังหลวงเก่าพาเหล่าช่างฝีมือไปที่โรงงานของรูบี้ ก่อนที่ตัวเองจะขอตัวไปตามง้อภรรยาเสียหน่อย

“เจ้าเองก็หึงเป็นเหมือนกันนะ”ไป๋จูเหวินว่าพลางเดินเข้ามานั่งข้างๆเหม่ยหลิน ตอนนี้วังหลวงเก่าจะถูกเปลี่ยนเป็นเมืองร้อยแปดอสูรสาขาไป๋แล้ว ทำให้ตอนนี้เหม่ยหลินเป็นเจ้าของวังแห่งนี้นางจึงนั่งอยู่บนบัลลังก์แทนไป๋จูเหวินเสียแล้ว

“ก็สามีข้าพาผู้หญิงสวยๆไปไหนมาไหนด้วยนี่นา”เหม่ยหลินตอบพลางกอดแขนของไป๋จูเหวินเอาไว้ราวกับท่าทีโกรธๆเมื่อครู่เป็นเรื่องโกหก

“ไม่มีใครสวยเท่าเจ้าเสียหน่อย”ไป๋จูเหวินตอบพลางมองเหม่ยหลินที่กำลังกอดตนเองเอาไว้

“ช่วงนี้มีแต่ข่าวของท่านเต็มไปหมดเลย พวกอสูรเองก็บอกว่าท่านจะรับองค์หญิงหลิวเมิ่งมาเป็นมเหสีรองเสียด้วย”ได้ยินเช่นนั้นไป๋จูเหวินก็ทราบเสียทีว่าทำไมเหม่ยหลินถึงมีอาการเช่นนี้ ท่าทางข่าวของพวกอสูรจะเดินทางไวกว่าหลินหลินเสียอีก

“ข้าไม่มีความคิดแบบนั้นเสียหน่อย”ไป๋จูเหวินตอบพลางเลื่อนมือไปจับมือเหม่ยหลินเอาไว้

“ข้าไว้ใจท่านนะแต่ข้าไม่ไว้ใจนาง”เหม่ยหลินทำแก้มป่องพลางมองไปทางประตู สามีเนื้อหอมไม่น้อยเลย ในเมืองหลวงก็มีพวกสาวๆมาตามกรีดกราดกันตลอด แต่เพราะไม่เคยมีใครมาใกล้ชิดขนาดนี้เหม่ยหลินเลยไม่ได้คิดอะไรแท้ๆ

“ข้าพึ่งสังหารบิดานางไป นางคงไม่คิดแบบนั้นหรอก”พอหลังจากพี่น้องของนางถูกย้ายไปวังนอเมืองแล้ว หลิวเมิ่งก็ไม่มีท่าทีเช่นนั้นอีกเลย นางวางตัวเหมือนผู้ตรวจการที่มาเฝ้าดูการทำงานของไป๋จูเหวินไม่มีผิด แถมนางยังแนะนำได้ดี ทำให้ไป๋จูเหวินคิดว่าการยอมให้นางอยู่ในตำแหน่งผู้ช่วยก็ไม่เลว

“เรื่องนั้นก็ไม่แน่หรอก แถมตอนนี้ท่านยังเป็นจักรพรรดิแล้วด้วย”เหม่ยหลินทำหน้ามุ่ยพลางมองไป๋จูเหวินด้วยท่าทีหงอยๆ ถึงจะรู้ว่าไม่มีอะไร แต่ข่าวช่วงนี้ค่อนข้างทำนางลำบากใจจริงๆ ไหนจะเรื่องผู้สืบราชบัลลังก์ ไหนจะมเหสีขององค์จักรพรรดิต้องมีหลายๆพระองค์อีก เรื่องพวกนี้เหมือนตอนที่อู๋หมิงเจอตอนรับตำแหน่งใหม่ๆไม่มีผิด

“เรื่องมเหสีรองข้าไม่คิดจะมีหรอก แต่เรื่องรัชทายาทนี่….”ไป๋จูเหวินยิ้มพลางก้มลงหอมแก้มเหม่ยหลินช้าๆ ยังไงไป๋หลินก็เป็นองค์หญิง จะไม่มีองค์ชายไว้สืบราชบัลลังก์ก็คงโดนพวกขุนนางบ่นแน่ๆ

“…….ท่านยังมีงานต้องทำไม่ใช่หรือไง”เหม่ยหลินเปลี่ยนเรื่องพรากลุกจากบัลลังก์ไปทันที ทำเอาไป๋จูเหวินได้แต่หัวเราะออกมา แน่นอนมันยังมีงานอยู่ แต่ก็แค่ตอนกลางวันนะ

.

.

“องค์จักรพรรดิ”หลังจากเหม่ยหลินขอตัวไปหาไป๋หลินแล้ว ไป๋จูเหวินก็เดินทางมาที่โรงงานของรูบี้ที่ตั้งอยู่ด้านหลังของวังหลวงเก่าแห่งนี้ แต่เพียงก้าวเข้ามาก็โดนเรียกตัวเสียแล้ว

“มีอะไรงั้นหรือ”ไป๋จูเหวินถามพลางมองไปรอบๆ คนงานใหม่กำลังฟังคำอธิบายจากเหล่าคนงานอสูรกันอย่างตั้งใจ เหลือแต่รูบี้กับเพิร์ลที่ยังปวดหัวกันอยู่ตรงโต๊ะวางแผนซึ่งตอนนี้นอกจากพิมพ์เขียวแล้วยังมีแผนที่อีกต่างหาก

“หุบเขาหลิวขจีมันชันไปหน่อย เราคงพาดรางรถไฟผ่านไม่ได้”รูบี้ตอบพลางชี้ไปบนแผนที่

“อ้อมไปไม่ได้หรือ”ไป๋จูเหวินถามพลางเลิกคิ้วสงสัย ตอนวางแผนเส้นทางแรกก็ใช้การอ้อมเอาไม่ใช่หรืออย่างไร

“มันไกลเกินไป ขืนต้องอ้อมต้องเปลืองแร่โลหะในการทำรางเยอะกว่าเดิมมาก แถมถ้าใช้งานจริงได้ก็ต้องให้รถอ้อมเป็นวันเลย ข้าเลยอยากจะขอคำแนะนำว่าควรเจาะอุโมงค์ดีหรือไม่”เพิร์ลตอบพลางชี้ไปที่หุบเขาหลิวขจีที่อยู่บนเส้นทางระหว่างเมืองหลวงเก่าและเมืองหลวงใหม่ของอาณาจักรไป๋ หากจะสร้างรถไฟยาวถึงเขตอสูรผาไร้ก้น จุดนี้ก็เป็นปัญหาจริงๆ

“อืม…ข้าจะลองถามพวกอสูรดู น่าจะมีหลายๆตนที่สามารถสร้างอุโมงค์ได้”ไป๋จูเหวินตอบพลางเริ่มประชุมปัญหากับรูบี้ นอกจากเรื่องเส้นทางแล้วยังมีเรื่องเตาหลอมที่ไม่พอต่อความต้องการ เพราะมีช่างฝีมือเพิ่มขึ้นมา แถมการประกอบตัวรถไฟเองยังมีปัญหาอีกหลายๆอย่างที่ยังแก้ไม่จบ

“องค์จักรพรรดิ”อยู่ๆหลิวเมิ่งก็เดินเข้ามาหาไป๋จูเหวินหลังจากนางเห็นแล้วว่าไป๋จูเหวินประชุมกับพวกรูบี้เสร็จแล้ว

“มีอะไรเหรอ”ไป๋จูเหวินถามพลางมองมาทางนาง เห็นนางมีท่าทีกังวลใจเช่นนี้ก็พอเดาได้ว่าเรื่องที่นางจะพูดคืออะไร

“น้องชายของข้า หลิวอิง….”หลิวเมิ่งตอบด้วยท่าทีกล้าๆกลัวๆ ความจริงสาเหตุที่นางดื้อแพ่งจะมาเมืองหลวงเก่าของอาณาจักรไป๋ให้ได้ไม่ใช่เพราะหน้าที่ผู้ช่วย แต่เพราะนางอยากมาเจอหลิวอิงที่ยังโดนจับอยู่ที่นี่

“ไม่ต้องห่วง หลังเสร็จงานข้าจะพาหลิวอิงไปอยู่กับพวกพี่น้องเจ้า”ไป๋จูเหวินตอบพลางถอนหายใจออกมา มันจับชูเจินไปอยู่เมืองทางเหนือแล้วตามที่ตกลงกันเอาไว้กับจักรพรรดิอาณาจักรชู แต่หลิวอิงยังอยู่ในคุกเพราะฝ่ายอาณาจักรหลิวไม่ยอมจำนน จนตอนนี้ต้องล่มสลายไปเองไป๋จูเหวินก็พึ่งจะได้กลับมาทำให้หลิวอิงยังอยู่ในคุกไม่ทราบข่าวคราวอะไรเลย

“เรื่องนั้นข้าทราบดีเจ้าค่ะ แต่…ข้าขอพบมันหน่อยได้หรือไม่”หลิวเมิ่งขอร้องพลางส่งสายตาอ้อนวอนมาทางไป๋จูเหวิน

“ข่าวที่ว่าเจ้าจะรับมเหสีรองนี่ท่าทางจะจริงแฮะ”เพิร์ลพูดพลางมองมาทางไป๋จูเหวินกับหลิวเมิ่ง แม้ตัวไป๋จูเหวินจะไม่ได้คิดอะไร แต่ท่าทางทั้งสองดูใกล้ชิดกันมากทีเดียว

“เจ้าไปฟังเรื่องไร้สาระนั่นมาจากไหน”ไป๋จูเหวินว่าพลางมองมาทางเพิร์ล เรื่องแบบนี้ไม่มีอสูรตนไหนเอาไปบอกเหม่ยหลินหรอก ท่าทางต้นเหตุจะเป็นเพิร์ลนี่เองกระมัง

“พวกลูกน้องของอสูรวัวสามเศียรไง”เพิร์ลตอบพลางเลิกคิ้วเล็กน้อย นี่มันยังไม่ทราบใช่ไหมว่าทำอะไรผิด

“ท่าทางเจ้ากับอสูรวัวสามเศียรจะว่างงานกันจริงๆนะ คงต้องหางานให้พวกเจ้าเพิ่มซะแล้ว”ไป๋จูเหวินตอบพลางคาดโทษเพิร์ลที่ยังทำหน้าตางงๆอยู่เลย

.

.

ครืดดด…. กรงที่ทำจากโลหะถูกลากเปิดออกจนเกิดเสียงประหลาดดังไปทั่วห้องใต้ดิน แต่เพราะคุกพึ่งสร้างใหม่หลังจากไป๋จูเหวินทำลายเมืองไปกว่าครึ่ง คุกใต้ดินที่ควรจะสกปรกกลับเหมือนห้องใหม่เสียอย่างนั้น

“พี่เมิ่ง”ทันทีที่เห็นว่าใครเปิดประตูคุก หลิวอิงก็ยิ้มกว้างทันที

“พวกท่านบุกมาถึงวังหลวงแล้วสินะ อาณาจักรไป๋คงโดนอาณาจักรหลิวขยี้แล้วสินะขอรับ”หลิวอิงว่าพลางลุกขึ้นยืนเดินเข้ามาหาพี่สาวด้วยท่าทีดีอกดีใจ

เพี๊ย! ยังไม่ทันพูดพร่ำทำเพลง หลิวเมิ่งก็ตบหน้าหลิวอิงเข้าอย่างจัง ทำเอาตัวมันล้มลงไปอีกรอบ

“เจ้า…เจ้านี่มันไม่ได้รู้อะไรเลย”หลิวเมิ่งว่าพลางกำหมัดแน่น จนป่านนี้มันยังเชื่อว่าอาณาจักรตนจะสามารถถล่มอาณาจักรไป๋แล้วมาช่วยมันออกไปได้อีกงั้นเหรอ

“เจ้ารู้หรือเปล่าว่าเจ้าทำอะไรลงไป ท่านพ่อสิ้นแล้ว ส่วนอาณาจักรหลิวก็ล่มสลาย ทั้งหมดเพราะเจ้า”หลิวเมิ่งพูดจบก็คุกเข่าลงกับพื้น พลางยกแขนทุบตีหลิวอิงไปหลายครั้ง แต่แรงของนางจะไปทำอะไรน้องชายที่มีพลังเหนือกว่านาได้กันนอกจากระบายอารมณ์เท่านั้น

“ท่านพ่อ….อาณาจักร…..”หลิวอิงตัวสั่นสะท้านพลางมองไปที่ด้านหลังของพี่สาวตนเอง ที่หน้าประตูคุกมีไป๋จูเหวินยืนอยู่ เพราะมันเป็นคนพาหลิวเมิ่งมาที่คุกแห่งนี้เอง ตอนนี้ยังปล่อยหลิวอิงไปไม่ได้ ทำได้แค่ให้หลิวเมิ่งได้เยี่ยมมันเท่านั้น

“ทำไมท่านถึงมากับมันท่านพี่”หลิวอิงสะดุ้งวาบพลางมองมาทางไป๋จูเหวิน

“เพราะเจ้าเป็นน้องชายของข้ายังไงล่ะ….ข้าถึงขอร้องให้จักรพรรดิไป๋ให้พาข้ามาเยี่ยมเจ้า”หลิวเมิ่งระบายอารมณ์ได้ไม่นานก็หยุดทำร้ายหลิวอิง ยังไงมันก็เป็นน้องชายผู้เสนน่ารักของนาง หากมีโอกาสนางก็อยากจะอบรมสั่งสอนมันอีก

“เจ้า เจ้าทำอะไรพี่สาวข้า”หลิวอิงว่าพลางชี้ไปทางไป๋จูเหวิน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าในสมองมันจินตนาการไปไหนต่อไหนแล้ว ทำเอาไป๋จูเหวินได้แต่ถอนหายใจเฮือกออกมา นี่องค์จักรพรรดิองค์อื่นๆทำอะไรกันไว้นักหนานะ ถึงมีแต่คนคิดแบบนี้

Related

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด

บุตรอสูรบรรพกาล บุตรอสูรบรรพกาล 324 ข่าวลือ

Now you are reading บุตรอสูรบรรพกาล Chapter บุตรอสูรบรรพกาล 324 ข่าวลือ at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

ตอนที่ 324

ข่าวลือ

“วากกกกกก”เหล่าช่างฝีมือที่ไป๋จูเหวินพามาด้วยกำลังร้องตะโกนด้วยความตกใจเมื่อต้องขึ้นมาบนหลังของหลินหลิน แต่เพราะคราวนี้ช่างฝีมือมีจำนวนมากเกินไป ทำให้ไป๋จูเหวินให้ไป๋ไป่เปลี่ยนร่างเป็นมังกรแล้วพาพวกช่างฝีมือที่เหลือบินตามหลินหลินมา แน่นอนว่าพวกมันได้รับประสบการณ์ระทึกใจกันถ้วนหน้า

“ฮ้าๆ ยอดไปเลยใช่ไหมล่ะ หุบเขาหลิวขจีนั่นสามารถข้ามผ่านได้ในวันเดียวเชียวนะ”อิงยี่หัวเราะพลางคุยอวดกับเหล่าช่างฝีมืออย่างภูมิอกภูมิใจ เพราะมันมีประสบการณ์นั่งหลังหลินหลินมาหลายครั้งแล้ว เรียกได้ว่ามีเรื่องคุยอวดให้พวกช่างฝีมือที่พึ่งเคยขี่หลังหลินหลินครั้งแรกหลายเรื่องทีเดียว

“ยอดเลย แบบนี้ไม่กี่วันก็ไปถึงอาณาจักรโฮ…ข้าหมายถึงเมืองหลวงเก่าอาณาจักรไป๋แล้วสินะ”นายช่างคนหนึ่งพูดพลางหายใจอย่างโล่งอก พอนั่งบนหลังหลินหลินไปสักพักแล้วพวกมันก็รู้สึกชินขึ้นมา เอาจริงๆนอกจากแรงลมที่มากกว่าปกติแล้วมันนิ่งกว่ารถม้าเสียอีก นอกจากจะเร็วแล้ว ยังนั่งสบายอย่างน่าประหลาด ทำเอาพวกช่างฝีมือสนใจหลินหลินกันอย่างมาก แถมหลินหลินไม่ต้องมีคนบังคับ นางสามารถเดินทางได้เองโดยไม่หลง ทำให้นางเดินทางได้ตลอดวันตลอดคืน ทำให้เพียงพริบตาเดียวเมืองหลวงเก่าของอาณาจักรไป๋ก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าพวกมันเสียแล้ว

“ท่านพ่อ”แทบจะทันทีที่มาถึงวังมังกร ไป๋หลินก็วิ่งเข้ามาหาไป๋จูเหวินเป็นคนแรก โดยมีเหม่ยหลินและปิงปิงเดินตามมาจากด้านหลัง

“เป็นยังไงบ้างเจ้าคะ ท่านพ่อชนะหรือเปล่า”ไป๋หลินถามด้วยท่าทีอยากรู้

“ชนะ”ไป๋จูเหวินตอบเบาๆพลางมองไปด้านหลัง ยังไงคนด้านหลังไป๋จูเหวินก็เป็นคนของอาณาจักรหลิวมาก่อน จะพูดเรื่องเอาชนะอาณาจักรหลิวได้แล้วให้บุตรสาวฟังอย่างโอ้อวดก็คงไม่ได้ ไป๋จูเหวินจึงเพียงตอบเบาๆพลางแนะนำเหล่าผู้ร่วมทางให้เหม่ยหลินและบุตรสาวรู้จัก

“องค์หญิงหลิวเมิ่ง ท่านติดตามมาด้วยเช่นนี้เกิดอะไรขึ้นหรือ”อยู่ๆเหม่ยหลินก็มองมาทางหลิวเมิ่งที่ตามมาด้วยเช่นกัน น่าแปลกองค์หญิงของอาณาจักรที่พึ่งโดนตีแตกไปทำไมถึงติดตามสามีนางมา เรื่องนี้มีกลิ่นแปลกๆเสียแล้ว

“ข้าขอร้องให้จักรพรรดิไป๋ปล่อยพี่น้องของข้าไปโดยแลกกับการที่ข้าจะรับใช้ท่านเจ้าค่ะ แล้วตอนนี้ข้าก็ไม่ใช่องค์หญิงแล้ว”หลิวเมิ่งตอบออกมาด้วยท่าทีสงบเสงี่ยมอย่างมาก นางได้ช่วยงานไป๋จูเหวินมาได้หลายวันแล้ว เห็นมันไม่ใช่คนเลวร้ายอย่างที่คิดเอาไว้ตอนแรก แม้จะยังมีความแค้นสังหารบิดาอยู่ แต่หลิวเมิ่งก็จนปัญญาจะทำอะไรไป๋จูเหวิน

คนๆนี้นอกจากจะมีฝีมือแล้ว ยังมีเหล่าอสูรคอยรับใช้อีกต่างหาก ลำพังอดีตองค์หญิงอย่างนางมีหรือจะทำอะไรได้

“งั้นหรือ ท่านยอมปล่อยพี่น้องของนางหลังจากสังหารบิดาของนางงั้นหรือ”เหม่ยหลินถามพลางมองมาทางไป๋จูเหวินนิ่ง

“ไม่ได้ปล่อยเสียทีเดียว แค่เปลี่ยนที่คุมขังเท่านั้น”ไป๋จูเหวินตอบออกไปตามตรง

“งั้นเหรอ ท่านทำเพื่อพวกมันขนาดนี้ข้าล่ะสงสัยจริงๆว่าท่านได้รับข้อเสนออะไร”เหม่ยหลินว่าพลางหันหลังเดินกลับเข้าไปในปราสาท ทำเอาไป๋จูเหวินได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ

“ท่านพ่อ เมื่อกี้ท่านแม่โกรธด้วยล่ะ”ไป๋หลินว่าพลางกระตุกชายเสื้อไป๋จูเหวินเบาๆ

“พ่อรู้แล้ว”ไป๋จูเหวินตอบพลางหันมาสั่งให้ทหารอสูรที่ประจำอยู่ในวังหลวงเก่าพาเหล่าช่างฝีมือไปที่โรงงานของรูบี้ ก่อนที่ตัวเองจะขอตัวไปตามง้อภรรยาเสียหน่อย

“เจ้าเองก็หึงเป็นเหมือนกันนะ”ไป๋จูเหวินว่าพลางเดินเข้ามานั่งข้างๆเหม่ยหลิน ตอนนี้วังหลวงเก่าจะถูกเปลี่ยนเป็นเมืองร้อยแปดอสูรสาขาไป๋แล้ว ทำให้ตอนนี้เหม่ยหลินเป็นเจ้าของวังแห่งนี้นางจึงนั่งอยู่บนบัลลังก์แทนไป๋จูเหวินเสียแล้ว

“ก็สามีข้าพาผู้หญิงสวยๆไปไหนมาไหนด้วยนี่นา”เหม่ยหลินตอบพลางกอดแขนของไป๋จูเหวินเอาไว้ราวกับท่าทีโกรธๆเมื่อครู่เป็นเรื่องโกหก

“ไม่มีใครสวยเท่าเจ้าเสียหน่อย”ไป๋จูเหวินตอบพลางมองเหม่ยหลินที่กำลังกอดตนเองเอาไว้

“ช่วงนี้มีแต่ข่าวของท่านเต็มไปหมดเลย พวกอสูรเองก็บอกว่าท่านจะรับองค์หญิงหลิวเมิ่งมาเป็นมเหสีรองเสียด้วย”ได้ยินเช่นนั้นไป๋จูเหวินก็ทราบเสียทีว่าทำไมเหม่ยหลินถึงมีอาการเช่นนี้ ท่าทางข่าวของพวกอสูรจะเดินทางไวกว่าหลินหลินเสียอีก

“ข้าไม่มีความคิดแบบนั้นเสียหน่อย”ไป๋จูเหวินตอบพลางเลื่อนมือไปจับมือเหม่ยหลินเอาไว้

“ข้าไว้ใจท่านนะแต่ข้าไม่ไว้ใจนาง”เหม่ยหลินทำแก้มป่องพลางมองไปทางประตู สามีเนื้อหอมไม่น้อยเลย ในเมืองหลวงก็มีพวกสาวๆมาตามกรีดกราดกันตลอด แต่เพราะไม่เคยมีใครมาใกล้ชิดขนาดนี้เหม่ยหลินเลยไม่ได้คิดอะไรแท้ๆ

“ข้าพึ่งสังหารบิดานางไป นางคงไม่คิดแบบนั้นหรอก”พอหลังจากพี่น้องของนางถูกย้ายไปวังนอเมืองแล้ว หลิวเมิ่งก็ไม่มีท่าทีเช่นนั้นอีกเลย นางวางตัวเหมือนผู้ตรวจการที่มาเฝ้าดูการทำงานของไป๋จูเหวินไม่มีผิด แถมนางยังแนะนำได้ดี ทำให้ไป๋จูเหวินคิดว่าการยอมให้นางอยู่ในตำแหน่งผู้ช่วยก็ไม่เลว

“เรื่องนั้นก็ไม่แน่หรอก แถมตอนนี้ท่านยังเป็นจักรพรรดิแล้วด้วย”เหม่ยหลินทำหน้ามุ่ยพลางมองไป๋จูเหวินด้วยท่าทีหงอยๆ ถึงจะรู้ว่าไม่มีอะไร แต่ข่าวช่วงนี้ค่อนข้างทำนางลำบากใจจริงๆ ไหนจะเรื่องผู้สืบราชบัลลังก์ ไหนจะมเหสีขององค์จักรพรรดิต้องมีหลายๆพระองค์อีก เรื่องพวกนี้เหมือนตอนที่อู๋หมิงเจอตอนรับตำแหน่งใหม่ๆไม่มีผิด

“เรื่องมเหสีรองข้าไม่คิดจะมีหรอก แต่เรื่องรัชทายาทนี่….”ไป๋จูเหวินยิ้มพลางก้มลงหอมแก้มเหม่ยหลินช้าๆ ยังไงไป๋หลินก็เป็นองค์หญิง จะไม่มีองค์ชายไว้สืบราชบัลลังก์ก็คงโดนพวกขุนนางบ่นแน่ๆ

“…….ท่านยังมีงานต้องทำไม่ใช่หรือไง”เหม่ยหลินเปลี่ยนเรื่องพรากลุกจากบัลลังก์ไปทันที ทำเอาไป๋จูเหวินได้แต่หัวเราะออกมา แน่นอนมันยังมีงานอยู่ แต่ก็แค่ตอนกลางวันนะ

.

.

“องค์จักรพรรดิ”หลังจากเหม่ยหลินขอตัวไปหาไป๋หลินแล้ว ไป๋จูเหวินก็เดินทางมาที่โรงงานของรูบี้ที่ตั้งอยู่ด้านหลังของวังหลวงเก่าแห่งนี้ แต่เพียงก้าวเข้ามาก็โดนเรียกตัวเสียแล้ว

“มีอะไรงั้นหรือ”ไป๋จูเหวินถามพลางมองไปรอบๆ คนงานใหม่กำลังฟังคำอธิบายจากเหล่าคนงานอสูรกันอย่างตั้งใจ เหลือแต่รูบี้กับเพิร์ลที่ยังปวดหัวกันอยู่ตรงโต๊ะวางแผนซึ่งตอนนี้นอกจากพิมพ์เขียวแล้วยังมีแผนที่อีกต่างหาก

“หุบเขาหลิวขจีมันชันไปหน่อย เราคงพาดรางรถไฟผ่านไม่ได้”รูบี้ตอบพลางชี้ไปบนแผนที่

“อ้อมไปไม่ได้หรือ”ไป๋จูเหวินถามพลางเลิกคิ้วสงสัย ตอนวางแผนเส้นทางแรกก็ใช้การอ้อมเอาไม่ใช่หรืออย่างไร

“มันไกลเกินไป ขืนต้องอ้อมต้องเปลืองแร่โลหะในการทำรางเยอะกว่าเดิมมาก แถมถ้าใช้งานจริงได้ก็ต้องให้รถอ้อมเป็นวันเลย ข้าเลยอยากจะขอคำแนะนำว่าควรเจาะอุโมงค์ดีหรือไม่”เพิร์ลตอบพลางชี้ไปที่หุบเขาหลิวขจีที่อยู่บนเส้นทางระหว่างเมืองหลวงเก่าและเมืองหลวงใหม่ของอาณาจักรไป๋ หากจะสร้างรถไฟยาวถึงเขตอสูรผาไร้ก้น จุดนี้ก็เป็นปัญหาจริงๆ

“อืม…ข้าจะลองถามพวกอสูรดู น่าจะมีหลายๆตนที่สามารถสร้างอุโมงค์ได้”ไป๋จูเหวินตอบพลางเริ่มประชุมปัญหากับรูบี้ นอกจากเรื่องเส้นทางแล้วยังมีเรื่องเตาหลอมที่ไม่พอต่อความต้องการ เพราะมีช่างฝีมือเพิ่มขึ้นมา แถมการประกอบตัวรถไฟเองยังมีปัญหาอีกหลายๆอย่างที่ยังแก้ไม่จบ

“องค์จักรพรรดิ”อยู่ๆหลิวเมิ่งก็เดินเข้ามาหาไป๋จูเหวินหลังจากนางเห็นแล้วว่าไป๋จูเหวินประชุมกับพวกรูบี้เสร็จแล้ว

“มีอะไรเหรอ”ไป๋จูเหวินถามพลางมองมาทางนาง เห็นนางมีท่าทีกังวลใจเช่นนี้ก็พอเดาได้ว่าเรื่องที่นางจะพูดคืออะไร

“น้องชายของข้า หลิวอิง….”หลิวเมิ่งตอบด้วยท่าทีกล้าๆกลัวๆ ความจริงสาเหตุที่นางดื้อแพ่งจะมาเมืองหลวงเก่าของอาณาจักรไป๋ให้ได้ไม่ใช่เพราะหน้าที่ผู้ช่วย แต่เพราะนางอยากมาเจอหลิวอิงที่ยังโดนจับอยู่ที่นี่

“ไม่ต้องห่วง หลังเสร็จงานข้าจะพาหลิวอิงไปอยู่กับพวกพี่น้องเจ้า”ไป๋จูเหวินตอบพลางถอนหายใจออกมา มันจับชูเจินไปอยู่เมืองทางเหนือแล้วตามที่ตกลงกันเอาไว้กับจักรพรรดิอาณาจักรชู แต่หลิวอิงยังอยู่ในคุกเพราะฝ่ายอาณาจักรหลิวไม่ยอมจำนน จนตอนนี้ต้องล่มสลายไปเองไป๋จูเหวินก็พึ่งจะได้กลับมาทำให้หลิวอิงยังอยู่ในคุกไม่ทราบข่าวคราวอะไรเลย

“เรื่องนั้นข้าทราบดีเจ้าค่ะ แต่…ข้าขอพบมันหน่อยได้หรือไม่”หลิวเมิ่งขอร้องพลางส่งสายตาอ้อนวอนมาทางไป๋จูเหวิน

“ข่าวที่ว่าเจ้าจะรับมเหสีรองนี่ท่าทางจะจริงแฮะ”เพิร์ลพูดพลางมองมาทางไป๋จูเหวินกับหลิวเมิ่ง แม้ตัวไป๋จูเหวินจะไม่ได้คิดอะไร แต่ท่าทางทั้งสองดูใกล้ชิดกันมากทีเดียว

“เจ้าไปฟังเรื่องไร้สาระนั่นมาจากไหน”ไป๋จูเหวินว่าพลางมองมาทางเพิร์ล เรื่องแบบนี้ไม่มีอสูรตนไหนเอาไปบอกเหม่ยหลินหรอก ท่าทางต้นเหตุจะเป็นเพิร์ลนี่เองกระมัง

“พวกลูกน้องของอสูรวัวสามเศียรไง”เพิร์ลตอบพลางเลิกคิ้วเล็กน้อย นี่มันยังไม่ทราบใช่ไหมว่าทำอะไรผิด

“ท่าทางเจ้ากับอสูรวัวสามเศียรจะว่างงานกันจริงๆนะ คงต้องหางานให้พวกเจ้าเพิ่มซะแล้ว”ไป๋จูเหวินตอบพลางคาดโทษเพิร์ลที่ยังทำหน้าตางงๆอยู่เลย

.

.

ครืดดด…. กรงที่ทำจากโลหะถูกลากเปิดออกจนเกิดเสียงประหลาดดังไปทั่วห้องใต้ดิน แต่เพราะคุกพึ่งสร้างใหม่หลังจากไป๋จูเหวินทำลายเมืองไปกว่าครึ่ง คุกใต้ดินที่ควรจะสกปรกกลับเหมือนห้องใหม่เสียอย่างนั้น

“พี่เมิ่ง”ทันทีที่เห็นว่าใครเปิดประตูคุก หลิวอิงก็ยิ้มกว้างทันที

“พวกท่านบุกมาถึงวังหลวงแล้วสินะ อาณาจักรไป๋คงโดนอาณาจักรหลิวขยี้แล้วสินะขอรับ”หลิวอิงว่าพลางลุกขึ้นยืนเดินเข้ามาหาพี่สาวด้วยท่าทีดีอกดีใจ

เพี๊ย! ยังไม่ทันพูดพร่ำทำเพลง หลิวเมิ่งก็ตบหน้าหลิวอิงเข้าอย่างจัง ทำเอาตัวมันล้มลงไปอีกรอบ

“เจ้า…เจ้านี่มันไม่ได้รู้อะไรเลย”หลิวเมิ่งว่าพลางกำหมัดแน่น จนป่านนี้มันยังเชื่อว่าอาณาจักรตนจะสามารถถล่มอาณาจักรไป๋แล้วมาช่วยมันออกไปได้อีกงั้นเหรอ

“เจ้ารู้หรือเปล่าว่าเจ้าทำอะไรลงไป ท่านพ่อสิ้นแล้ว ส่วนอาณาจักรหลิวก็ล่มสลาย ทั้งหมดเพราะเจ้า”หลิวเมิ่งพูดจบก็คุกเข่าลงกับพื้น พลางยกแขนทุบตีหลิวอิงไปหลายครั้ง แต่แรงของนางจะไปทำอะไรน้องชายที่มีพลังเหนือกว่านาได้กันนอกจากระบายอารมณ์เท่านั้น

“ท่านพ่อ….อาณาจักร…..”หลิวอิงตัวสั่นสะท้านพลางมองไปที่ด้านหลังของพี่สาวตนเอง ที่หน้าประตูคุกมีไป๋จูเหวินยืนอยู่ เพราะมันเป็นคนพาหลิวเมิ่งมาที่คุกแห่งนี้เอง ตอนนี้ยังปล่อยหลิวอิงไปไม่ได้ ทำได้แค่ให้หลิวเมิ่งได้เยี่ยมมันเท่านั้น

“ทำไมท่านถึงมากับมันท่านพี่”หลิวอิงสะดุ้งวาบพลางมองมาทางไป๋จูเหวิน

“เพราะเจ้าเป็นน้องชายของข้ายังไงล่ะ….ข้าถึงขอร้องให้จักรพรรดิไป๋ให้พาข้ามาเยี่ยมเจ้า”หลิวเมิ่งระบายอารมณ์ได้ไม่นานก็หยุดทำร้ายหลิวอิง ยังไงมันก็เป็นน้องชายผู้เสนน่ารักของนาง หากมีโอกาสนางก็อยากจะอบรมสั่งสอนมันอีก

“เจ้า เจ้าทำอะไรพี่สาวข้า”หลิวอิงว่าพลางชี้ไปทางไป๋จูเหวิน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าในสมองมันจินตนาการไปไหนต่อไหนแล้ว ทำเอาไป๋จูเหวินได้แต่ถอนหายใจเฮือกออกมา นี่องค์จักรพรรดิองค์อื่นๆทำอะไรกันไว้นักหนานะ ถึงมีแต่คนคิดแบบนี้

Related

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด

×

Pengaturan Membaca

Background :

Size :

A-16A+