SPH: บทที่ 100 ของจริง หรือ ของปลอม?
“ความสามารถส่วนตัว?”
เย่หยูหัวเราะเบา ๆ และถามว่า “ลุงฮัน หมายความว่าอย่างไรครับ?”
ฮันชือเยี่ย จ้องมองเย่หยู และพูดด้วยน้ำเสียงต่ำว่า “ครอบครัวฮันของเรา เป็นผู้รอบรู้ และคุณป้า
ก็หมกมุ่นอยู่กับการประดิษฐ์ตัวอักษรและการวาดภาพ”
ฮันชือเยี่ย ชี้ไปที่ภาพวาด และการประดิษฐ์ตัวอักษรบนผนัง พูดอย่างภูมิใจ “ดูนี่!” นี่เป็นผลงานของอาจารย์ที่มีชื่อเสียง
ในยุคปัจจุบัน! “
เย่หยู มองตามทิศทางที่ฮันชือเยี่ย ชี้ให้ดู
ต้องบอกว่าของสะสมของฮันชือเยี่ย นั้นค่อนข้างสมบูรณ์ ภาพวาดบนผนัง ล้วนเป็นฝีมือของผู้เชี่ยวชาญที่มีชื่อเสียงจากราชวงศ์ต่าง ๆ
เย่หยู มีพรสวรรค์และความรู้ระดับปรมาจารย์ด้านวรรณกรรม ในสายตาของเย่หยู การประดิษฐ์ตัวอักษรและภาพวาดเหล่านี้ค่อนข้างดีอย่างมาก
ฮันชือเยี่ย พอใจมาก กับการแสดงออกที่ตกใจของเย่หยู เมื่อพบ ของสะสมของเขาและ มองดูอย่างละเอียดถี่ถ้วน

เมื่อมองไปที่ฮันเสวี่ย ฮันชือเยี่ยก็พูดว่า “เสี่ยวเสวี่ยได้รับอิทธิพลจากแม่ของเธอ มาตั้งแต่เด็ก และชอบวาดรูปมาก”
“ฉันไม่ต้องการส่งเสี่ยวเสวี่ย ไปอยู่กับเศรษฐีใหม่ ที่ไม่รู้อะไรแม้แต่นิดเดียว!”
เย่หยู ยกคิ้วของเขา นี่คือการท้าทายศักดิ์ศรีของปรมาจารย์ด้านวรรณกรรม!
“ลุงฮัน จากนั้นตามที่คุณพูด คุณจะพิจารณาว่ามีรสนิยมดีอย่างไรครับ?”
ฮันชือเยี่ย หัวเราะเบา ๆ ชี้ไปที่กล่องของขวัญที่เย่หยูนำมา และพูดว่า “ไม่ได้บอกว่า นำภาพวาดและแปรงมาไม่ใช่หรือ?”
“จากนั้น ทุกคนเป็นพยานในเรื่องนี้! ของขวัญชิ้นนี้ จะต้องได้รับการคัดเลือกอย่างรอบคอบโดยตัวคุณ ใช่มั้ย?”
เย่หยู พยักหน้าและกล่าวว่า “แน่นอนของขวัญชิ้นนี้ ถูกเขียนขึ้นโดยผู้เชี่ยวชาญที่มีชื่อเสียง”
“ฝีมือของปรมาจารย์?” ฮันชือเยี่ย เย้ยหยัน “หากของขวัญที่คุณนำมา สามารถทำให้ป้าของคุณ ตอบสนองได้
ฉันก็ไม่มีอะไรจะพูด!”

หลังจากพูดอย่างนั้น ฮันชือเยี่ย ก็หันหน้าไปหา หมิ่นโหรว และพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มลึกว่า “ภรรยา คุณไม่สามารถลดมาตรฐานของคุณลงได้!”
หมิ่นโหรว จ้องไปที่ ฮันชือเยี่ย และพูดขอโทษเย่หยู ว่า “เสวี่ยหยู ไม่ใช่ว่าป้า ไม่อยากช่วย แต่ป้า รักการประดิษฐ์ตัวอักษรมากที่สุด”
“เดิมที ป้ามีความสุขที่ได้เห็นสิ่งประดิษฐ์ตัวอักษร และภาพวาดใด ๆ ที่คุณนำมาให้เป็นของขวัญ แต่เนื่องจากลุงของคุณ พูดอย่างนั้น อย่าตำหนิป้าสำหรับมาตรฐานระดับสูงเลยนะ!”
เมื่อเห็นสีหน้าขอโทษของหมิ่นโหรว เย่หยูโบกมือ “ป้าไม่จำเป็นต้องขอโทษผม เชื่อว่าป้าจะต้องพอใจกับภาพนี้แน่นอน!”
เมื่อเห็นว่าเย่หยูว่นั้น มั่นใจมาก หมิ่นโหรว จึงพยักหน้าลงและพูดว่า “โอเค”
หมิ่นโหรว เปิดกล่องและคลี่ภาพวาดออกมา ด้วยมือของเธอ
เมื่อนำม้วนภาพวาดออกมา และถือมันไว้ในมือของเธอ หมิ่นโหรวร้องอุทาน “เอ๋!” นี่มันคือกระดาษซวน
ที่ดีที่สุดนี่นา! “

ฮันชือเยี่ย ตะโกนและพูดเบา ๆ ว่า “ภาพวาดที่ดี สิ่งที่ฉันมองคือจิตรกร ไม่ใช่กระดาษวาดรูป!”
หมิ่นโหรว กลอกตาของเธอไปที่ฮันชือเยี่ย เธอหยิบม้วนภาพวาด และเดินไปที่โต๊ะ ด้วยขั้นตอนที่สง่างาม
จากนั้นเธอก็คลี่ม้วนกระดาษออกอย่างช้าๆ
บนกระดาษสีขาวราวหิมะ ของกระดาษซวน มีสีน้ำหมึกหนา ปกคลุมกระดาษ ผีเสื้อหลากสีนับไม่ถ้วน โบยไปมา
เป็นคู่ท่ามกลางดอกไม้นับหมื่น
สายลมแผ่วเบาอย่างอ่อนโยน ทำให้ ผีเสื้อโบยบิน ราวกับว่าพวกมันไม่กี่ตัว วนเวียนรอบๆ พุ้มไม้ บางตัวกำลังบินวนอยู่รอบๆ บางตัวอยู่บนไหล่ของเธอ
บางครั้งก็บินมาเกาะที่นิ้วมือเธอ หยอกล้อเล่นกับตัวอื่นๆในฝูง
“ดี!” รูปวาดที่ดี! นี่คือผลงานชิ้นเอก! “
หมิ่นโหรว เป็นคนแรกที่กลับมามีสติ เธอมองไปที่ภาพวาด ฤดูใบไม้ผลิ ฤดูใบไม้ร่วงและกลิ่นหอมของภาพวาดบนโต๊ะ
ด้วยความประหลาดใจ และชื่นชม

ตาที่มีเสน่ห์ของฮันเสวี่ย ยังคงจ้องมองไปที่ ผลงานที่แท้จริงของถังป๋อหู เมื่อคิดถึงความรู้สึกที่แวบขึ้นมาโดยไม่รู้ของเธอ และ ใบหน้าไม่ใส่ใจของเย่หยู ใบหน้าที่ขี้อายของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดง
ฮันชือเยี่ย มองดูภาพวาด ด้วยความตกใจ เขาไม่เคยคิดเลยว่า เย่หยู จะนำผลงานชิ้นเอกที่น่าอัศจรรย์เช่นนี้มา!
“ใครเป็นคนวาดภาพนี้?”
เย่หยู ชี้ไปที่ตราประทับบนภาพวาด และพูดเสียงดังว่า “ถังหยิน ผลงานที่แท้จริงของถังป๋อหู!”
“เป็นไปไม่ได้!”
ฮันชือเยี่ย ตะโกนเสียงดัง พูดอย่างเยือกเย็นว่า “เย่หยู คุณรู้หรือไม่ว่า ถังป๋อหู คือใคร? มันเป็นเรื่องยากขนาดไหนที่จะได้ผลงานจริงของเขา”
ฮันเสวี่ย มองที่ตราประทับและกล่าวว่า “ดูสิ ตรานี้เขียนขึ้น เป็นตราประทับส่วนตัวของถังหยิน” มันจะไม่เป็น ผลงานที่แท้จริงของถังป๋อหู ได้อย่างไร?
และภาพวาดนี้ยอดเยี่ยมมาก!

ฮันชือเยี่ย ถอนหายใจและพูดว่า “ถึงแม้ว่าภาพวาดนี้จะดี แต่มันไม่สามารถ เป็นงานที่แท้จริงของถังหยินได้หรอก!”
“ฮันเสวี่ย ส่วนใหญ่เป็นเพียงการลอกเลียนแบบงานที่แท้จริงของถังหยิน ซึ่งอาจกล่าวได้ว่าเป็นสิ่งที่หายาก
เหมือนขนหงส์ กับเขากิเลน
หมิ่นโหรว ซึ่งยืนอยู่ข้างๆก็แสดงออกสีหน้าเหงาหงอยเช่นกัน
เมื่อได้ยินดังนั้น การแสดงออกของฮันชือเยี่ย กลายเป็นพึงพอใจ เขาพูดกับ เย่หยูว่า ว่า “เสวี่ยหยู ไม่ใช่ว่าลุงไม่เห็นด้วย
ที่จะให้คุณสองคนอยู่ด้วยกัน
มันเป็นเพียงภาพวาดนี้ทำให้ป้าคุณผิดหวัง!”
การเผชิญหน้ากับความพึงพอใจของ ฮันชือเยี่ย และความผิดหวังของหมิ่นโหรว, เย่หยู ไม่ได้ตื่นตระหนก แต่ กล่าวโดยไม่แยแสว่า “คุณป้า ภาพวาดฤดูใบไม้ผลิ ฤดูใบไม้ร่วง และกลิ่นหอมของภาพวาดนี้ เป็นงานที่แท้จริงของถังหยิน”
หมิ่นโหรวเมื่อได้ยิน คำยืนยันจากเย่หยู เธอก้มตัวลงอีกครั้ง และตรวจสอบอย่างรอบคอบ
“ศิลปะการวาดภาพนั้นงดงามและสง่างาม แนวคิดนั้นลึกลับ และเข้าไม่ถึง นี่เป็นสไตล์การวาดภาพตามปกติของถังหยิน”
หมิ่นโหรว ยื่นมือออกมาและจับหมึกเบา ๆ เธออุทานอย่างนุ่มนวล “แต่ดูเหมือนว่าหมึกจะถูกวาดมาจนถึงตอนนี้!”
หมิ่นโหรว มองตราประทับที่มุมล่างซ้ายของภาพวาด และพูดด้วยความประหลาดใจว่า “ตราประทับนี้ เป็นตราส่วนตัวของถังหยิน
โดยปกติการเลียนแบบจะไม่ใช้ตราประทับนี้”
หมิ่นโหรวลุกขึ้นยืนตัวตรง หัวของเธอเต็มไปด้วยความสงสัย เธอไม่สามารถบอกได้ว่าสิ่งนี้เป็นของจริงหรือของปลอม
ก๊อกๆ!
ลุงโจว คนขับรถ เคาะประตู และตะโกนใส่ฮันชือเยี่ย ว่า “คุณฮัน คุณฉีซวนมาถึงแล้ว!”

หมิ่นโหรวรู้สึกประหลาดใจ และดวงตาของเธอก็สว่างขึ้น “อาจารย์อยู่ที่นี่เหรอ?” รีบเชิญเข้ามา! “
ตึกๆ!
เสียงฝีเท้าที่มั่นคงมาจาก ด้านนอกประตู ตามด้วยชายชราผอมบาง ที่มีผมสีขาวและมีหนวดเคราสีขาว
เดินเข้าไปในห้องโถง
เมื่อเห็นชายชราเดินเข้ามาหา ฮันชือเยี่ย และ หมิ่นโหรว รีบไปข้างหน้าเพื่อช่วยประคองชายชรา
“พี่ฉี คุณมาที่นี่ทำไม?”
“อาจารย์!” คุณมาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่? “
ฮันชือเยี่ย และหมิ่นโหรว ตะโกนในเวลาเดียวกัน ดูเหมือนว่าการมาถึง ของชายชราทำให้พวกเขามีความสุขมาก
ฮันเสวี่ย เห็นว่าเย่หยู ไม่รู้จักชายชรา เธอจึงกระซิบที่หูของเย่หยูว่า “นี่คืออาจารย์ ฉีซวนเหริน จิตรกรคนสำคัญจากประเทศจีน!” เขาเป็นอาจารย์ของแม่ฉันด้วย “

ฉีซานจ้าว นั่งบนโซฟา ด้วยการช่วยเหลือของ ฮันชือเยี่ย และ หมิ่นโหรว เขามองไปที่หมิ่นโหรว และพูดด้วยรอยยิ้ม “เด็กคนนี้ พวกเราไม่ได้เจอกันมานานเท่าไหร่แล้ว?”
ดวงตาของหมิ่นโหรว แดงรื้น เมื่อเธอได้ยินคำถามของ ฉีซวน เธอพูดอย่างตื่นเต้น “มันเป็นเวลาห้าปีแล้ว ที่ฉันแยกย้ายกับอาจารย์!”
ฉีซานเหริน พยักหน้าและพูดด้วยอารมณ์ความหลังว่า “จำได้ว่า ครั้งแรกที่คุณเรียนรู้การวาดภาพจากฉัน คุณอยู่ในวัยเดียวกับฮันเสวี่ย ตอนนี้ 20 ปีผ่านไป
เพียงชั่วพริบตา!”
ฮันเสวี่ย พยายามยืนข้างฉีซวน และดึงแขนของชายชรา จากนั้นเธอพูดอย่างมีเสน่ห์ว่า “คุณปู่ฉี แม่ของฉันสวยมั้ย ในสมัยก่อน?
ฉี ซวนจ้าว หัวเราะอย่างเต็มที่ เมื่อได้ยินสิ่งนี้ เขาลูบเครา และแตะไปที่หน้าผากของฮันเสวี่ย แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ฮ่าฮ่า เธอ มีวิญญาณแห่งความแก่นเซี้ยว!
แม่ของเธอ เชื่อฟังมากกว่าคุณเสียอีก!”

เมื่อมองไปที่ลูกศิษย์ของเขา ที่อายุห่างกันหลายปี ฉีซวนเหริน ถอนหายใจและพูดว่า “ในอดีตความสามารถของหมิ่นโหรวนั้นโดดเด่นที่สุด ในหมู่นักเรียนของฉันมันน่าเสียดายที่เธอ ไม่ได้ทำงานในโลกศิลปะต่อไป .”
หมิ่นโหรว พูดอย่างหดหู่ “อ่า มันก็เป็นเพราะฉัน ไม่มีบุญ ที่จะฟังคำสอนของอาจารย์ต่อไป”
ฉีซวนจ้าว มองเย่หยู ซึ่งกำลังนั่งอยู่ข้าง ๆ และถามว่า “หนุ่มหล่อ คนนี้คือใครกัน?”

ฮันเสวี่ยได้ยิน ฉีซวนถามดังนั้น จึงตอบกลับอย่างรวดเร็วว่า “คุณปู่ฉี นี่คือแฟนของหนู เป็นยังไงบ้าง?
ฉีซวน มองดูที่ เย่หยูและพยักหน้า กล่าวอย่างพึงพอใจว่า “ชายหนุ่มคนนี้ ไม่เลว!” ดวงตาของเขาสะอาด
และวิญญาณของเขาแข็งแกร่ง! “
ฮันชือเยี่ย ตะโกนอย่างเย็นชา “หยุดพูดพล่าม แฟนอะไรกัน!” ทุกอย่างยังไม่เรียบร้อย! “
ฮันเสวี่ย พูดด้วยความโกรธต่อฮันชือเยี่ย ว่า “พ่อ ไม่น่าเชื่อถือ! เย่หยู ได้นำผลงานของปรมาจารย์ชิ้นหนึ่งมาแสดงให้ดู
แต่พ่อก็ยังคงไม่พอใจ
ฮันชือเยี่ยไขว่ห้าง แล้วพูดอย่างเยือกเย็นว่า “มันเป็นเรื่องจริง ใครบอกให้เขานำของปลอมมาล่ะ?”
ฉีซวนสับสน เขาหันไปหาหมิ่นโหรว และถามว่า “เกิดอะไรขึ้นฦ” ผลงานของปรมาจารย์ ? ของเลียนแบบ? “
ดวงตาของหมิ่นโหรวสว่างขึ้น เมื่อเธอพูดอย่างตื่นเต้น“ อาจารย์โปรดช่วยชี้แนะด้วย มีภาพวาดของถังหยินอยู่ที่นี่ คุณช่วยดูให้หน่อย ว่าเป็นของจริงหรือไม่?”