SPH: บทที่ 167 ผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ ขั้นสร้างกระดูก

 

ขออภัยด้วย ผมตั้งใจมากเกินไป

 

เมื่อเผชิญหน้ากับคําถามของเฉิงจื่อ เย่หยูยิ้มอย่างแผ่วเบา “ไอ้หย๋า! แม้แขนของเขาจะหักแล้ว ผมก็เสียใจจริงๆ ผมไม่ตั้งใจใช้กําลังมากเกินไป!”

 

“แก!”

 

ใบหน้าของเฉิงจื่อ เปลี่ยนเป็นสีแดง และเขาก็โกรธมากจนพูดไม่ออก

 

ด้านหลังเย่หยู ซิงเหมิง และหยางเฟิง ก็อ้าปากค้าง เมื่อมองดูเย่หยูด้วยความประหลาดใจ

 

” ท่านอาจารย์ฉันเห็นภาพลวงตาหรือเปล่า? ตอนนี้ฉันเห็นเย่หยู ส่งผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ขั้นสร้างกระดูก ลอยออกไปด้วยการเตะเพียงครั้งเดียว!”

 

หยางเฟิงวู เบิกตากว้าง เมื่อเธอมองไปที่ด้านหลังของเย่หยู เธอถามซิงเหมิง ด้วยความไม่เชื่อ

 

อึก!

 

ซิงเหมิงอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ําลายของเขา ในขณะที่เขาพึมพํา “ฉัน …ฉันเห็น เย่หยู ส่งผู้สู้ขั้น สร้างกระดูกลอยออกไป ด้วยการเตะเพียงครั้งเดียว ดูเหมือนว่าฉันกําลังประสาทหลอนนิดๆ!”

 

ซิงเหมิงและหยางเฟิงวูมองหน้ากัน แล้วมองกลับไปที่เย่หยู อย่างกระตือรือร้น

 

ดวงตาของหยางเฟิงวูสว่างขึ้น เมื่อเธอมองดูที่ร่างผอมแห้งนี้เล็กน้อย นี่มันเจ๋งเกินไปแล้ว!

 

” อ้ากกก!” “ฉันตายแน่ๆ!”

 

โจวหยาง ยังนอนตะโกนก้องอยู่บนพื้น ขาของเขาเตะอย่างดุเดือดบนพื้น เหมือนแมลงที่ถูกย่างสด!

 

ช่างเป็นสิ่งที่น่าอายมาก!” เฉิงจื่อถ่มน้ําลายรด และพูดกับคนที่อยู่ข้างหลังเขาว่า “เร็วเข้า ช่วยเขาด้วย!”

 

คนที่อยู่เบื้องหลังเฉิงจื่อ ช่วยให้โจวหยางลุกขึ้นมา

 

ในที่สุดโจวหยางก็ได้สติ ใบหน้าของเขาซีดเผือด ในขณะที่เขาก้มศีรษะลง และอดทนความเจ็บปวด ไม่กล้าที่จะมองตาเย่หยูอีก

 

เย่หยู มองไปที่เฉิงจื่อที่เงียบงัน และลูกน้องที่เหลืออีกสามคนของเขา หัวเราะเบา ๆ แล้วพูดว่า “เฮ้! การทดสอบของผมยังไม่เสร็จ! รีบเร็ว ใครจะต่อสู้กับผม!”

 

พรึ่บ!

 

คนสามคนที่อยู่เบื้องหลังเฉิงจื่อ ทุกคนก้าวถอยหลังไปด้วยความกลัว คิดว่าเย่หยูจะ เลือกพวกเขา

 

หางตาของเฉิงจื่อกระตุก ขณะที่เขาพูดด้วยใบหน้าที่มืดมน ”ไม่จําเป็นต้องมีการทดสอบอีก เสร็จสิ้นแล้ว!”

 

คนสามคนที่อยู่เบื้องหลังเฉิงชื่อทุกคนมีสีหน้าสนุกสนาน เพราะพวกเขารีบพูดว่า “ถูกต้อง! คุณไม่จําเป็นต้องทดสอบมันอีก!”

 

“เราทุกคนยอมรับความแข็งแกร่งของคุณ ข้อมูลของคุณจะถูกบันทึกไว้ในพันธมิตรการต่อสู้”

 

“ถูกต้อง ถูกต้องแล้ว!” ถ้าไม่มีอะไรแล้ว เราขอตัวก่อน?

 

เย่หยูมองไปที่คนไม่กี่คน มองดูแล้วยิ้มมุมปากของเขา ติดอยู่ในรอยยิ้ม “ไม่มีทาง!”

 

“เมื่อพูดถึงการต่อสู้ แน่นอนว่าจะต้องมีการสู้กลับ! ผมออกไปหนึ่งกระวนท่า คุณต้องตอบโต้มาอย่างน้อยหนึ่งกระบวนท่า! แต่โจวหยางไม่สามารถตอบโต้ได้

 

ได้ดังนั้นมันจะสําคัญอย่างไร ถ้าเขาปลิวออกไป?” การทดสอบไม่สมบูรณ์ ให้ดําเนินการต่อให้จบสิ้น!”

 

พวกเขาทั้งสามตัวสั่นสะเทือน ขณะที่พวกเขามองเย่หยูด้วยความหวาดกลัว จากนั้นพวกเขาหันไปดูที่เฉิงจื่อ เพื่อขอความช่วยเหลือ

 

ใบหน้าของเฉิงจื่อมืดลง เมื่อเขาสบถภายในใจ แต่เขาไม่สามารถแสดงให้เห็นได้บนใบหน้าของเขา ไม่เช่นนั้นลูกน้องของเขาจะไม่กล้าออกมาต่อสู้กับเย่หยู

 

“คุณไป!”

 

เฉิงจื่อ ชี้และตะโกนไปที่หนึ่งในลูกน้องของเขา

 

“ไม่ ผมไม่ไป! ผมปวดท้อง!”

 

ลูกน้องที่ถูกเลือก มีการเปลี่ยนแปลงการแสดงออกของเขา ในขณะที่เขาตอบด้วยความกลัว

 

“ถ้างั้น คุณไป!”

 

นิ้วของเฉิงจื่อ ขยับและชี้ไปที่ลูกน้องคนต่อไปของเขา

 

” ภรรยาของผม กําลังจะคลอดลูก ผมต้องกลับไปแล้ว!”

 

ลูกน้องกลอกตาของเขา ใบหน้าของเขาไม่มีความสุขเลย

 

เฉิงจื่อ ชี้ไปที่ลูกน้องคนสุดท้าย และตะโกนว่า “คุณ! ต้องเป็นคุณแล้ว ออกไป!”

 

ลูกน้องคนนี้มีหน้าบูดบึงและขาสั่น “ฉันยังไม่ได้ปิดแก๊ส แม่ของผมยังคงนอนอยู่บนเตียง ผมต้องกลับไปแล้ว!”

 

เฉิงจื่อ ลดมือของเขาและพูดอย่างโกรธแค้น

 

ลูกน้องทั้งสามก้มหัวลง และอดทนต่อน้ําลายที่พ่นออกมาจากปากของเฉิงจื่อ ราวกับว่าสายลมเย็นพัดผ่านยอดเขา เมื่อเขาเจอคนที่แข็งแกร่งกว่าพวกเขา

 

เฉิงจื่อ หันไปมองเย่หยู เผยรอยยิ้มแข็งค้าง” น้องชาย เนื่องจากลูกน้องของฉันกําลังรีบเร่ง ทําไมเราไม่ลืมเรื่องทดสอบนี้ไปล่ะ?”

 

เย่หยู ส่ายหัวของเขา “ไม่! กฏของพันธมิตรการต่อสู้ต้องเป็นกฏ จะหย่อนยานไม่ได้”

 

เมื่อเห็นลูกน้องทั้งสามของเขา ดวงตาของเย่หยูก็ยิ้ม และเขาก็พูดเบา ๆ ว่า “แล้วคุณล่ะ ทั้งสามคนก็เข้ามาพร้อมกันเลย ตราบใดที่คุณคนใดคนหนึ่งขยับก็เสร็จสมบูรณ์”

 

เมื่อได้ยินคําพูดของเย่หยู ลูกน้องทั้งสามของเฉิงจื่อก็มองหน้ากัน และพยักหน้าอย่างลับๆ นี่ลงตัวที่สุด!

 

เนื่องจากบุคคลนั้นไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา คนๆนั้นจะสามารถเคลื่อนไหวพร้อมกันได้อย่างไร?

 

“ดี!” เราเห็นด้วยกับมัน! “

 

ทั้งสามคนพูดพร้อมกัน

 

เย่หยู ปรบมือของเขา “พอใจ!”

 

ทั้งสามคนผลักกัน และเดินขึ้นไปบนเวที

 

เย่หยู มองดูนกกระทาทั้งสามตัวนี้ เหมือนนักรบ และอดไม่ได้ที่จะยิ้ม แต่ก็ก้าวไปข้างหน้า

 

” หยุด!”

 

พวกเขาทั้งสามตะโกนเสียงดังทําให้เย่หยู ตกใจ “อะไรนะ?”

 

ทั้งสามอธิบายอย่างรวดเร็วว่า “เราจะเดินไปตรงนั้น!”

 

“ใช่ เราอยู่ไกลกันดีแล้ว!” อย่าเข้าใกล้

 

“ฮึ!” คุณต้องการเข้าใกล้ และเข้ามาซุ่มโจมตีเราใช่ไหม?”

 

เย่หยูตกใจ เมื่อมองไปที่คนสามคนห่างออกไปห้าสิบเมตร เขาพยักหน้าเบา ๆ ว่า “โอเค งั้นมาทําที่นี่กันเถอะ!”

 

ทั้งสามคนถอนหายใจด้วยความโล่งอกนาน ความประหม่าในหัวใจของพวกเขาก็หายไปในที่สุด พวกเขามองหน้ากันและชื่นชมยินดี

 

ดูเหมือนว่าโจวหยาง จะแขนหักทั้งสองข้าง!

 

พวกเขาทั้งสาม พยักหน้าให้เข้าใจโดยปริยาย ตราบใดที่เย่หยู่ เคลื่อนไหว ทั้งสามคนก็จะชก และเตะเขาสุดกําลังและประกาศผลการทดสอบทันที

 

แล้วถ้าคุณมีพลังที่ไม่มีใครเทียบได้? มันจะไร้ประโยชน์ แม้ว่าเขาจะไม่ตีกับคุณ!

 

เย่หยู มองไปที่พวกเขาทั้งสาม ด้วยมีท่าทางที่น่ายินดี หัวเราะเบา ๆ และพูดด้วยเสียงเบา ๆ ว่า “เด็กเหลือขอตัวน้อย คุณคิดว่า ผมไม่สามารถทําร้ายพวกคุณจากที่ไกล แสนไกลได้งั้นเหรอ?” เขาไร้เดียงสาเกินไป! ”

 

“เราเริ่มได้ไหมเลยมั้ย?”

 

ทั้งสามคนเกร็ง และตรวจสอบอย่างรวดเร็ว เพื่อดูว่าพวกเขาพลาดอะไรไปหรือไม่ หลังจากที่ไม่พบอะไร พวกเขาพยักหน้าแล้วพูดว่า “คุณสามารถเริ่มได้”

 

“วุ้ย!” “ย่าห์!”

 

เย่หยู บิดเอวของเขา และพูดกับคนประหม่าทั้งสามคนว่า “สบาย ๆ เราอยู่ไกลมาก ไม่มีทางที่เราจะต่อสู้ได้!”

 

เมื่อได้ยินอย่างนี้ ทั้งสามคนก็คลายตัวขึ้นเล็กน้อย แต่ดวงตาของพวกเขาก็ยังจับจ้องเย่หยู ตราบใดที่เย่หยูก้าวไปข้างหน้า พวกเขาจะโจมตี

 

อย่างไรก็ตามเย่หยูไม่ได้ก้าวไปข้างหน้า แต่เขาหมุนวนเป็นวงกลม

 

เงาจําแลง!

 

ทันใดนั้น ทั้งสามก็รู้สึกว่าหนังศีรษะชา เสียงเตือนดัง ขึ้นในหัวใจของพวกเขา และมือและเท้าของพวกเขากระเด็นออกไปโดยไม่รู้ตัว

 

ปัง! ปัง! ปัง!

 

เสียงของการปะทะกันดังเป็นชุดเสียงดังสนั่น

 

คนสามคนที่เฝ้าระวัง เมื่อไม่นานมานี้ ทุกคนก็ลอยออกไปพร้อมกัน

 

ในทางตรงกันข้าม เย่หยูยืนอยู่ตรงหน้าทั้งสาม ถอนกําปั้นของเขา

 

“ตั้งแต่เมื่อไหร่!”

 

เฉิงจื่อ ไม่มีเวลาให้ความสนใจกับลูกน้องที่หมดสติทั้งสามคนของเขา เนื่องจากดวงตาของเขาหดตัวเหมือนเข็ม และจ้องมองเย่หยู อย่างไม่กระพริบตา

 

มันเร็วเกินไป! ราวกับว่าเขาหายตัวไป และทันใดนั้นก็ปรากฏตัวออกไปห้าสิบเมตร!

 

เฉิงจื่อ ตกตะลึงในใจอย่างมาก เมื่อเร็ว ๆ นี้ความเร็วที่เย่หยู หายตัวไปทําให้เฉิงจื่อ รู้สึกราวกับว่าวิญญาณของเขาได้ทิ้งร่างของเขาเอาไว้

 

ดวงตาของซิงเหมิง และหยางเฟิงวู ก็เบิกกว้างด้วยความไม่เชื่อ

 

” ท่านอาจารย์ ตอนนี้ศิษย์รุ่นน้อง ดูเหมือนจะได้เคลื่อนร่างผ่านอากาศอย่างรวดเร็ว?”

 

หยางเฟิงวู ทําท่าด้วยมือเล็ก ๆ ของเธอ ราวกับกลัวว่าซิงเหมิงจะไม่เข้าใจ

 

ซิงเหมิงกระพริบตา สั่นศีรษะ “ ฉันไม่รู้ ฉันเพิ่งกระพริบตาหนึ่งครั้ง จากนั้นทั้งสามก็ลอยออกไป!”

 

เย่หยู มองไปที่คนทั้งสามที่หมดสติ หัวเราะเบา ๆ ”ไอ้หย๋า ผมขอโทษ ผมพยายามมากเกินไปอีกแล้ว!”

 

แต่ดูเหมือนว่าพวกเขายังไม่ได้ทําอะไรเลย!”

 

เฉิงจื่อถามด้วยใบหน้าที่มืดมน “คุณต้องการอะไร?

 

เย่หยูหักนิ้วของเขา มองที่ไปเฉิงจือ “ทําไมคุณไม่มาล่ะ?”

 

มุมปากเฉิงจื่อกระตุก “ เหอๆ น้องชาย ฉันกลัวว่าคุณจะไม่ได้อยู่ในขั้นกลั้นโลหิต ระดับสองเหรอ?”

 

เย่หยู ยิ้มเยาะและพูดว่า “โย่ว!” “ ผมไม่ได้คิดว่าคุณจะโง่ขนาดนี้ ผมไม่ได้อยู่ในขั้นกลั้นโลหิต แต่อยู่ที่ขั้นสร้างกระดูก!”

 

เฉิงจื่อตกใจ และพูดด้วยความไม่เชื่อว่า “นั่นเป็นไปไม่ ได้!” ” คุณก้าวไปเร็วเกินไป ขนาดนี้!”

 

ซิงเหมิงและหยางเฟิงวู ก็ตกใจเหมือนกัน เมื่อพวกเขามองเย่หยู พวกเขาไม่เคยคิดว่าจริง ๆ แล้ว เย่หยู ผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ขั้นสี่ ขั้นสร้างกระดูก!

 

เย่หยู เอียงศีรษะของเขาคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดด้วยความไม่แน่ใจว่า ”บางทีผม อาจมีทักษะพิเศษมั้ง?”

 

เฮอะ!

 

หยางเฟิงวูไม่สามารถกลั้นเสียงหัวเราะของเธอไว้ได้ ซิงเหมิงก็ไม่สามารถกลั้นเสียงหัวเราะของเขาไว้ได้เช่นกัน “เด็กคนนี้!”

 

ใบหน้าของเฉิงจื่อมืดลง ในขณะที่เขาพูดอย่างเย็นชา “ขั้นสร้างกระดูกเหรอ! คุณต้องการให้ฉันทดสอบคุณจริง ๆ หรือ?”