ปล้นสวรรค์ SPH:บทที่ 185 คาถาพื้นฐาน

 

เมื่อมองดูฝูงชนที่ตั้งคําถามจากทางด้านล่าง รวมถึงโจวไคว่จี ที่แสดงออกอย่างภาคภูมิใจ ท่าทีของเย่หยูนั้นไม่แยแส และไม่ตกใจแม้เพียงเล็กน้อย

 

”เนื่องจากคุณทุกคนต้องการที่จะเห็นผมวาดรูป เป็นการส่วนตัวแล้ว ผมจะทําให้คุณเห็น! เพื่อช่วยให้คนบางคนยอมแพ้!”

 

ดวงตาของเย่หยู ส่องแสงเย็นยะเยือก เมื่อเขามองที่ โจวไคว่จี และพูดขึ้น

 

ถึงแม้ว่าเย่หยู จะไม่สนใจการ โจวไคว่จี แต่ก็ยังไม่อยากเห็นโจวไคว่จี กระโดดไปข้างหน้า คอยทิ่มแทงเขาตลอดเวลา

 

โจวไคว่จี เห็นจ้องมองจากเย่หยู และอดไม่ได้ที่จะหดคอของเขากลับมา ใบหน้าของเขาแดงทันที เมื่อความโกรธท่วมท้นใจของเขา

 

ทําไมฉันถึงต้องกลัวเขาด้วยล่ะ ฉันจะทําให้เขาขายหน้าเมื่อเรื่องที่เด็กเหลือขอ คนนี้ถูกเปิดเผย! “ ” คุณ… อย่างไรก็ตาม ฉีเมิ่งคนสวย คือของฉัน!

 

“อย่ามองย้อนกลับไป จนกว่าคุณจะชนกําแพงด้านทิศใต้” ฉันต้องการดูว่าคุณมีความสามารถแบบไหน!”

 

หลังจากที่โจวไคว่จีพูดจบแล้ว เขาก็มองไปรอบ ๆ ห้องโถง และพบว่ามีหลายโต๊ะอยู่กลางห้องโถง หนึ่งในนั้นมีรูปภาพว่างเปล่า

 

โจวไคว่จี หยิบพู่กันขึ้นมาอย่างตั้งใจ แล้วส่งให้เย่หยู เปิดเผยรอยยิ้มเย็น ๆ ” เด็กน้อย เห็นภาพวาดม้วนเปล่าไหม ฉันจะให้พู่กัน วาดสิ่งที่คุณต้องการ!”

 

”เหอ ผมไม่จําเป็นต้องวาดภาพทั้งหมด แค่ต้องแสดงความสามารถของผม ครั้งเดียว ก็เพียงพอแล้ว สําหรับปรมาจารย์ตัวจริง!”

 

หลังจากเย่หยู พูดเช่นนี้ เขาก็ไม่สนใจ โจวไคว่จี และเดินตรงไปที่โต๊ะวาดรูป

 

ฮึ!

 

โจวไคว่จี มองไปที่ด้านหลังของเย่หยู พร้อมกับขว้างพู่กันในมือ ลงบนพื้นอย่างโกรธเกรี้ยว ตะโกนอย่างโกรธ ๆ “น้องชายคนนี้ช่างอวดดีเสียจริง!”

 

ฉีเมิ่ง เดินไปที่ด้านข้างของโจวไคว่จี และตะโกนว่า “เย่หยูนั้นมีความสามารถ จึงอวดดีเป็นธรรมดา! ไม่เหมือนกับคุณ ผู้ที่ไม่มีความสามารถ

 

คุณยังคงตั้งคําถามนี้อยู่!” ฉันไม่คิดว่าจะไร้ยางอายขนาดนี้! ”

 

“คุณ …”

 

ใบหน้าของโจวไคว่จี เริ่มแดง นิ้วของเขาชี้ไปที่หลังของฉีเมิ่ง เขาโกรธมากจนพูดไม่ออก

 

โจวหยู ยืนอยู่ข้างหลังโจวไคว่จี ตบไหล่และพูดด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย “หลานชายคนดี ไม่จําเป็นต้องรีบเร่ง ฉันคิดว่าเด็กเหลือขอ กําลังแสร้งทําอยู่ รอดูการแสดงที่ดีได้เลย! “

 

ภายใต้ความอยากรู้อยากเห็นของทุกคน พวกเขาเดินตามรอยเท้าของเย่หยู มาถึงที่ด้านข้างของโต๊ะวาดรูป มองดูเขาอย่างตั้งใจ

 

ตรงกลางห้องมีโต๊ะอยู่ห้าโต๊ะ ทั้งสี่โต๊ะถูกจองไว้แล้ว เพื่อให้ผู้คนแสดงความคิดเห็น ในขณะที่อีกโต๊ะว่างเปล่า

 

เย่หยู มองดูภาพวาดทั้งสี่ เสร็จแล้วหันไปหา ฉีเมิ่ง และถามว่า “ฉีเมิ่งงานของคุณอยู่ที่นี่ไหม?”

 

ฉีเมิ่ง พยักหน้า เธอว่า “ใช่แล้ว เย่หยู มอดูแผนที่ดอกไม้ร้อยดอก บนโต๊ะแรกที่ฉันวาด”

 

หลังจากที่ฉีเมิ่ง พูดเสร็จแล้ว เธอก็จ้องมองเย่หยู อย่างถี่ถ้วนว่า “เย่หยู ปูของฉันพูดว่า คุณเป็นปรมาจารย์ ดังนั้นคุณต้องมีพลังความสามารถมาก!” ช่วยดูให้หน่อยสิ ว่าฉันจะวาดยังเป็นอย่างไร?

 

เย่หยูพยักหน้า มองที่ภาพสวยงาม เขาพึมพํากับตัวเองค หนึ่งแล้วพูดว่า “ภาพดอกไม้ร้อยดอกนี้ สมบูรณ์แบบเส้นที่อ่อนโยน แต่มั่นคงและดอกไม้ก็เติมเต็มซึ่งกันและกันสิ่งที่หายากก็คือ มันสวยงาม แต่ไม่ดึงดูด ซึ่งถือว่าเป็นงานที่หายากด้วย ”

 

เมื่อได้ยินความคิดเห็นของเย่หยู ใบหน้าที่สวยของฉีเมิ่งก็แดงลง เธอก้มหัว และกระซิบว่า ” จะทํายังไงให้มันดีขึ้นตามที่คุณพูด”

 

“ แต่…” เย่หยู กล่าวต่อ“ มันน่าเสียดาย ภาพวาดนี้มีข้อบกพร่องใหญ่โต!”

 

สีหน้าของฉีเมิ่งเปลี่ยนไปเมื่อเธอถามอย่างประหม่าว่า “มีข้อบกพร่องอะไรอีกหรือเปล่า? เย่หยู รีบบอกฉันเร็ว ๆ

 

โจวไคว่จี เห็นว่าใบหน้าที่สวยของ ฉีเมิ่ง นั้นซีดเล็กน้อยและเสียงของเธอสั่นเทา เขารู้ว่าถึงเวลาที่เขาจะต้องออกโรงแล้ว!

 

โจวไคว่จี คิดว่าเมื่อ เย่หยู ชี้ให้เห็นข้อบกพร่องของภาพวาดของฉีเมิ่ง, ฉีเมิ่งคงจะอายมาก ที่เธอจะเสียหน้า ตราบใดที่เขาสามารถรักษาหน้าของฉีเมิ่งได้ เธอจะปฏิบัติต่อเขาอย่างดีแน่นอน!

 

”เป็นเรื่องตลก!”

 

โจวไคว่จี ตะโกนและดึงดูดความสนใจของทุกคน งานที่สวยงามของเมิ่ง สามารถพูดได้ว่าสมบูรณ์แบบไม่มีใครเปรียบ คุณจะพบข้อบกพร่องได้อย่างไร?”

 

หลังจากโจวไคว่จี พูดเสร็จ เขาก็จะทักทายฉีเมิ่งด้วยรอยยิ้ม แต่เขาไม่คิดว่า ฉีเมิ่ง จะตําหนิเขา

 

“หุบปาก! ไม่ใช่เรื่องของคุณ! หากเย่หยู กล่าวว่ามีข้อบกพร่อง ก็จะต้องมีข้อบกพร่อง!”

 

โจวไคว่จโกรธมาก จนเกือบจะกระอักเลือดออกมา ไม่ว่าอะไรก็ตามที่เขาพูด มันคือความจริงนี่ มันมากเกินไป!

 

แม้ว่าภาพวาดของดอกไม้ร้อยดอก ดูเหมือนจะต้องใช้เวลายากเย็นในการวาดออกมา แต่มันก็มีข้อบกพร่องใหญ่

 

เย่หยู ชี้ไปที่ภาพวาดและพูดเบา ๆ ว่า “ฉันสงสัยว่ามีใครในพวกคุณสังเกตเห็นว่ารูปดอกไม้ร้อยดอกนั้นขาดพลังไปนิดหน่อย”

 

“ชีวิตชีวา?”

 

ฝูงชนมองดูภาพวาดด้วยความงุนงง แต่ไม่ว่าพวกเขาจะมองอย่างไร พวกเขาไม่สามารถมองเห็นข้อบกพร่องใด ๆ 

 

“ภาพวาดนี้เหมือนจริงมาก มันจะขาดพลังได้อย่างไร?” 

 

“ใช่แล้ว! ดอกไม้ร้อยดอก เชื่อมั่นในความรุ่งโรจน์ และฉากนั้นสดใส และเหมือนจริงราวกับว่ามันเป็นของจริง!”

 

” ชายหนุ่มคนนี้พูดไร้สาระใช้ไหม?”

 

“ อาวุโส ทักษะการวาดภาพของคุณดีที่สุดที่นี่ คุณคิดอย่างไร?”

 

ฉีซวนเหรินขมวดคิ้ว ขณะที่เขามองภาพที่สวยงามและครุ่นคิดมาเป็นเวลานาน

 

“ฉันเข้าใจแล้ว!”

 

ฉีซวนเหริน ตะโกนอย่างกระทันหัน ” ฉันรู้ว่า เย่หยู หมายถึงอะไรโดย “ไร้ความมีชีวิตชีวา’!”

 

เมื่อพูดจบ ฉีซวนเหริน มองเย่หยู ด้วยความชื่นชม “คุณสมควรได้รับการขนานนามว่าเป็นปรมาจารย์!” ประโยคเดียวก็เพียงพอแล้ว ที่จะปลุกฉันให้ตื่นรู้แจ้ง!

 

ทุกคนถามกันอย่างต่อเนื่องว่า“ อาวุโสฉี ความหมายของ เย่หยู นี้คืออะไร?” ภาพวาดนี้ไร้ชีวิตชีวาเหรอ?”

 

“ถูกต้องแล้ว!”

 

ฉีซวนเหริน พยักหน้าและพูดด้วยเสียงที่ต่ำๆว่า “คุณต้องเข้าใจว่า ถึงแม้ว่าภาพนี้จะสดใส และเหมือนจริง แต่ก็ไม่ได้มีพลังแห่งชีวิตของธรรมชาติ

 

นั่นคือการพูดว่าภาพนี้ ไร้ซึ่งชีวิตชีวา!”

 

ทุกคนตกตะลึงว่า “ภาพวาดความแตกต่างระหว่างชีวิตกับความตายคืออะไร?”

 

ฉีซวนเหริน ถอนหายใจ และถอนหายใจด้วยอารมณ์พูดว่า “ฉันไม่เข้าใจมาก่อน แต่คําพูดของเย่หยูทําให้ฉันตื่นขึ้นมา บางทีนี่อาจเป็นความแตกต่างระหว่างเรากับเย่หยู!”

 

ฉีเมิ่ง ยืนเคียงข้าง ราวกับว่าเธอไม่เข้าใจหรือไม่มันยังเร็วเกินไป ที่เธอจะไปถึงระดับนี้

 

“เย่หยู เนื่องจากคุณบอกว่าภาพนี้ไม่มีชีวิตชีวา ดังนั้นเราควรแก้ไขมันอย่างไรดี?”

 

ฉีเมิ่ง เอียงศีรษะของเธอ แล้วมองเย่หยู ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วย ความอยากรู้อยากเห็น

 

เย่หยู หัวเราะเบา ๆ ”อยากจะรู้ระดับความสามารถของผมเหรอ? ดูให้ดีๆ ผมจะเพิ่มบรรทัดเดียวในภาพวาดนี้ เพื่อเติมเต็มชีวิตชีวาให้มัน!”

ที่ด้านข้างใบหน้าของโจวใครูจี เปิดเผยท่าทางที่ดูถูกเหยียดหยาม ขณะที่มองดูเย่หยูทําท่าทางเสแสร้ง!

 

” ขอปากกาและหมึก!”

 

เย่หยู มองดูที่ดอกไม้มากมายที่ชูช่อแข่งขันกัน แล้วตะโกนเบา ๆ

 

ทุกคนที่อยู่ในที่นี้ ตั้งความหวังไว้สูงมาก เพราะพวกเขาต้องการที่จะรู้ว่าเย่หยู จะเปลี่ยนภาพวาดนี้ ให้มีชีวิตชีวาได้อย่างไร

 

และจําได้ว่าภาพวาดเก้ามังกรทะยานทั่วเขตแดนก็เป็นเช่นนั้น และสามารถใช้ การตกแต่งขั้นสุดท้ายอีกครั้ง ?

 

ดวงตาของ ฉีเมิ่งสว่างขึ้น เมื่อเธอรีบหยิบหมึก แล้วส่งมอบให้ เย่หยู

 

เย่หยู หยิบพู่กันขึ้น ลุ่มน้ำหมึก และเริ่มวาดลงบนภาพวาด

 

ฟึ่บ!ฟึ่บ!ฟึ่บ!

 

เมื่อพู่กัน เคลื่อนที่ไปรอบ ๆ ภาพวาด ปรากฏต่อหน้าต่อตาของทุกคน

 

“นี่คือ…ผีเสื้อหรือไม่?”

 

“ถูกต้อง!” มันเป็นผีเสื้อ! อย่างไรก็ตามลวดลายบนปีกผีเสื้อนั้น แปลกตามาก!

 

“ เอ๊ะ? ไม่สามารถพูดได้ว่าภาพวาดผีเสื้อนี้ แตกต่างไปจากเดิมเล็กน้อย!”

 

เมื่อเย่หยู ยกฟูกันออก ผีเสื้อก็โบยบินด้วยปีกของมัน เส้นที่กระจัดกระจายอยู่บนปีกผีเสื้อนั้น บิดเล็กน้อย ทําให้เกิดรูนแปลก ๆ

 

คาถาขั้นพื้นฐาน “ดอกไม้จากปลายพู่กัน!!

 

พรึ่บ!

 

คาถาที่มองไม่เห็นแผ่กระจายออกไป จากตัวผีเสื้อ ที่มีเสน่ห์บนปีกผีเสื้อ

 

สายตาของผู้ชมโดยรอบพรามัว เมื่อพวกเขาเห็น ฉากที่พวกเขาไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิต!

 

ผีเสื้อที่บินอยู่เหนือภาพวาดนั้น กางปีกออกแล้วบินหนีไปเริงระบําท่ามกลางดอกไม้

 

ในภาพวาดดอกไม้ร้อยดอกกําลังบาน ราวกับว่าหญิงสาวงดงาม กําลังสวมผ้าคลุมหน้าสั่นไหวและลอยอยู่ในอากาศ 

 

บนกลีบดอกไม้ ที่ผลิดอก ออกผล เป็นประกายและโปร่งแสง ส้นเทาเล็กน้อย ด้วยเสียง “แปะ” มันตกลงบนก้าน

 

ของดอกไม้มันแตก และกระจายไปทุกหนทุกแห่ง ทําให้ภาพวาดเปียก

 

ดอกตูมที่รวมตัวกันก็ค่อยๆบาน ภายใต้สายตาที่ตกใจของฝูงชน!

 

สายลมเย็น ๆ พัดพาสายลมอันอ่อนโยน ราวกับว่าทุกคนสามารถดมกลิ่นของดอกไม้ ได้กลิ่นหอมของดอกไม้

 

ซึ่งอุดมไปด้วยความสง่างาม พุ่งสู่จมูกของพวกเขามันราวกับรมควัน!

 

เย่หยูยกคิ้วของเขา เขาพอใจมาก กับผลลัพธ์ ของคาถานั้นดีกว่าเป็นไหนๆ !

 

ไม่เพียง แต่จะส่งผลกระทบต่อภาพเท่านั้น แต่ยังมีประสบการณ์การได้ยินและกลิ่นด้วย

 

เย่หยู สํารวจสภาพแวดล้อมของทุกคนในปัจจุบัน มีความมุ่งมั่นในการสลักภาพดอกไม้ไว้ในจิตใจ

 

เกิดเป็นภาพลวงตา