ปล้นสวรรค์ SPH: บทที่ 235 การสมนาคุณ จากสายการบิน

SPH: บทที่ 235 การสมนาคุณจากสายการบิน

 

เมื่อได้ยินเสียงที่ดังมาจากวิทยุ ดวงตาของกัปตันเรือลาดตระเวน โจวเจี้ยน ก็เปล่งประกายด้วยความดีใจและรู้สึกผ่อนคลาย

 

ในที่สุดเขาก็พบเครื่องบินโดยสาร ที่หายไป

” ขอโทษนะ คุณเป็นนักบินพิตต์หรือเปล่า?”

เมื่อได้ยินว่าเครื่องบินนั้นปลอดภัย เสียงของโจวเจี้ยนก็ผ่อนคลายและถามในที่สุด

เสียงของเย่หยูดังออกมาจากวิทยุ “น่าเสียดาย นักบินของพิตต์เสียชีวิตแล้ว”

 

หลังจากหยุดไปครู่หนึ่งเสียงของเย่หยูก็ดังขึ้น ”ผมชื่อเย่หยู เป็นผู้โดยสาร ผมขับเครื่องบินกลับจากเกาะด้วยความเร็วอย่างสูง”

 

โจวเจี้ยนตกตะลึง ผู้โดยสารกําลังขับเครื่องบินหรือไม่?

” เพื่อความปลอดภัยของคุณ กรุณาหยุดเครื่องบินแล้ว ไปต่อที่เรือลาดตระเวน !”

” ผมขอโทษด้วยกัปตัน!” เครื่องบินไม่สามารถหยุดได้ตอนนี้!”

 

โจวเจี้ยน ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนถามอย่างสงสัย ” ทําไมถึงหยุดไม่ได้ล่ะ”

หลังจากนั้นเสียงของเย่หยูยิ้มเล็กน้อย ดังขึ้นทางวิทยุ ” กัปตัน เราอยู่บนเครื่องบิน!” “ถ้าเครื่องยนต์หยุดลง การลอยตัวของเครื่องบิน จะไม่สามารถทําได้

 

และพวกเราจะจร

ผัวะ!

โจวเจี้ยนตบหน้าผากของเขา จากนั้นเขาก็จําได้ว่า พวกเขากําลังแล่นอยู่บนทะเลโดยเครื่องบิน!

“เอาล่ะ!” เราจะพาคุณกลับมาที่หลัง! ”

 

” ขอบคุณมากกัปตัน!”

บนพื้นผิวของทะเล เครื่องบินและเรือลาดตระเวนกําลังบินไปทางท่าเรือของจีน

โจวไท่ ผู้จัดการสนามบินนานาชาติของจีน ได้ยินรายงานของเรือลาดตระเวน และรีบนํารถแท็กซี่ไปที่ท่าเรือ

ในตอนนี้เย่หยู มองเห็นท่าเรือแล้ว

เรือที่แออัดอยู่รอบๆท่าเรือ ได้ถูกอพยพออกไป และมีการสร้างทางลาดขึ้นมาใหม่ตลอดทางจากท่าเรือสู่ทะเล

 

เสียงดังกึกก้อง …

เมื่อรวมกับเสียงคํารามของเครื่องยนต์ของเครื่องบิน โจวไท่ก็สามารถเห็นเครื่องบินเป็นรูปเป็นร่างได้แล้ว

“นั่นไง!” มันเป็นเที่ยวบิน M570! “

โจวไท่เบิกดวงตา ด้วยความประหลาดใจ ทําให้ดวงตาของเขามองเห็นเครื่องบินเข้าใกล้ท่าเรืออย่างเต็มสายตาอย่างรวดเร็ว

ตูม!

เครื่องบินที่แล่นบนพื้นผิวของทะเลตามแนวลาดชัน และแล่นไปตามพื้นผิวของท่าเรือ

เรือลาดตระเวนที่พาพวกเขาหยุดลงอย่างช้าๆ ในใจกลางของท่าเรือ

เมื่อเครื่องบินหยุดชะงัก ประตูห้องโดยสารก็เปิดออก

โจวไท่มองไปที่ประตูห้องโดยสารโดยคาดไม่ถึง และพบว่า หวูไต้เดินออกมา พร้อมกับคนจํานวนนึง!

 

ในเวลาเดียวกันประตู ห้องนักบินก็เปิดออก เย่หยูพร้อมกับเซี่ยจินซี กระโดดลงจากเครื่องบิน และเดินไปที่โจวไท่

“นี่คือ นักบินของเครื่องบินลํานี้หรือไม่?” จริงๆแล้ว ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นชายหนุ่มที่เป็นนักบิน!

ตาของโจวไท่ เต็มไปด้วยความประหลาดใจที่น่ายินดี เมื่อเขามองเย่หยู

 

เย่หยูมองไปที่ชายวัยกลางคน ด้วยท่าทางที่งุนงงว่า “คุณคือใคร?”

โจวไท่ตกใจและจู่ๆก็หัวเราะว่า “มันเป็นความผิดของฉันเอง เพราะกังวลมากเกินไป!” ฉันเป็นคนดูแลสนามบินของสายการบินนานาชาติประเทศจีน โจวไท่

 

หลังจากที่โจวไท่พูดจบ เขามองเย่หยู และพูดอย่างมีความสุขว่า “ขอบคุณทุกคนๆในเวลานี้! มันวิเศษมากที่เครื่องบินสามารถบินสามารถแล่นจากเกาะไปจนถึงท่าเรือได้! เมื่อฉันได้ยินข่าวนี้ ฉันคิดว่าฉันกําลังฟัง เรื่องเล่าจากสวรรค์อยู่! ”

เย่หยูยิ้มและส่ายหัว “คุณพูดเกินจริงไปแล้ว อย่างที่คุณพูด แรงโน้มถ่วงของเครื่องบิน และการลอยตัวของทะเล และการยกตัวของเครื่องบิน

ถ้าเราต้องการให้เครื่องบินแล่นบนทะเล ย่อมเป็นไปได้

โจวไท่ชี้ไปที่เย่หยู และยิ้มว่า “คุณถ่อมตัวเกินไป!” ในโลกนี้มีกี่คน ที่สามารถคํานวณได้อย่างแม่นยํา ”

 

หวูไต้ ที่ยืนอยู่ด้านหลัง เย่หยู จะยกถ้วยระดับรางวัลชนะเลิศ การแข่งขันคณิตศาสตร์ และกล่าวอย่างภาคภูมิใจว่า ” อย่างน้อยที่สุด สถานที่แรกของการแข่งขัน ที่มหาวิทยาลัยพรินซ์ตัน เราจะบรรลุเป้าหมายนี้!”

โจวไท่ มองดูถ้วยรางวัลในมือของ หรูได้ แล้วมองไปที่เย่หยูด้วยความประหลาดใจ เขาพูดด้วยความตกใจว่า “คุณชนะการแข่งขันคณิตศาสตร์ที่โด่งดัง เป็นอันดับแรกหรือ นี่เป็นเกียรติอย่างแท้จริงต่อประเทศของเรา!”

“ถูกต้อง!”

 

โจวไท่มองเย่หยูและคนอื่นๆ และจู่ๆก็นึกถึงบางสิ่งบางอย่างว่า “คนอื่นอาจจะเป็น …”

 

เมื่อมองดูโจวไท่ที่เป็นห่วง เย่หยูส่ายหัวของเขา “พวกเขาสบายดี พวกเขาทั้งหมดอยู่บนเกาะเดียวกัน”

 

“แล้วทําไมพวกเขา ถึงไม่กลับมาด้วยกันกับคุณ”

 

เย่หยูมองไปที่ผิวน้ําทะเลสีคราม ยิ้มและพูดว่า “พวกเขาไม่เชื่อว่าผมจะสามารถทําให้เครื่องบินลอยอยู่เหนือทะเล ดังนั้นพวกเขาทั้งหมดจึงอยู่บนเกาะ”

โจวไท่ยิ้มอย่างขมขื่นและส่ายหัว “ถ้าฉันไม่เห็นด้วยตาของฉันเอง ฉันก็จะไม่เชื่อว่า คุณจะทําสิ่งนี้ได้!”

“พวกเขาอยู่บนเกาะ!” เย่หยูยักไหล่และพูดด้วยรอยยิ้ม

ดวงตาของโจวไท่ เปิดเผยรอยยิ้ม ” แล้วตอนนี้ พวกเขาต้องเสียใจอย่างมาก!”

“เอาล่ะ ฉันจะพาคุณกลับไปที่สนามบินเดี๋ยวนี้ สําหรับผู้โดยสารบนเกาะ ฉันจะส่งเจ้าหน้าที่พิเศษเพื่อพาพวกเขากลับมา”

หลังจากที่โจวไท่พูดจบแล้ว พวกเขาก็พาเย่หยู และคนอื่นๆไปที่รถแล้ววิ่งกลับไปที่สนามบินนานาชาติของจีน

ในขณะนี้ในพลาซ่าของสนามบินนานาชาติของจีน มีพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินจํานวนหนึ่ง สวมเครื่องแบบยืนเคียงข้างกัน สร้างทิวทัศน์ที่สวยงามที่ทําให้ผู้โดยสารทุกคนต้องหยุด มองในเส้นทางของพวกเขา

ด้านหน้าของแอร์โฮสเตส ยืนเป็นแถวของชายวัยกลางคนที่มีอารมณ์สงบ พวกเขาดูเหมือนจะเป็นผู้บริหารของสายการบิน

เมื่อเห็นฉากนี้ผู้โดยสารที่ผ่านไปมาก็อดไม่ได้ แต่เริ่มกระซิบกันและกัน

“เฮ้เกิดอะไรขึ้น ผู้คนมากมายที่สายการบิน”

 

“ ฉันไม่รู้ บางทีเขาอาจต้อนรับบางคนใหญ่คนโต!”

“บางทีเขาอาจเป็น นายกรัฐมนตรีของประเทศ!”

“จ้าๆ ฉากนี้ยิ่งใหญ่จริงๆ!”

 

เอ๊ยดอ๊าด!

เสียงล้อรถเคลื่อนไปกับพื้นดังขึ้น

 

เจ้าหน้าที่การจัดการของสายการบิน ที่ยืนเคียงข้างเห็นรถ ดวงตาของพวกเขาสว่างขึ้น และพวกเขาทั้งหมดยิ้ม

เมื่อพวกเขาเดินหน้า เข้าไปต้อนรับพวกเขา

ปัง!

 

ประตูรถเปิดออก และโจวไท่เดินออกมาก่อน จากนั้นกลุ่มคนก็ก้าวขาออกไป

ฝูงชนที่อยู่โดยรอบ มองอย่างตื่นเต้น พวกเขาอยากรู้ว่า ทําไมคนกลุ่มนี้จึงได้รับการต้อนรับที่ยิ่งใหญ่จากสายการบิน

 

“คุณโจว คนเหล่านี้คือ ?”

เย่หยูมองไปที่พนักงานต้อนรับที่สวยงาม และฝ่ายบริหารของสายการบินที่ให้เกียรติ จึงสอบถามโจวไท่

โจวไท่ ยิ้มและพูดกับ เย่หยูว่า “ทั้งหมดนี้ เพื่อขอบคุณ!”

“ขอบคุณ?” นัยน์ตาของเย่หยูสงสัยในขณะที่เขาถามโจวไท่

โจวไท่พยักหน้า และพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “สองครั้ง! คุณเย่หยู คุณได้ช่วยชีวิตผู้โดยสารบนเครื่องบินทั้งหมดสองครั้ง!”

“ในนามของสายการบินไชน่าอินเตอร์เนชั่นแนล ผมขอแสดงความขอบคุณอย่างจริงใจที่สุดต่อพวกเรา!”

 

หลังจากที่โจวไท่ พูดจบ เขาได้ติดต่อกับผู้บริหารของบริษัท และแอร์โฮสเตสที่สวยงามยืนอยู่ข้างหลังเขา

 

เย่หยูตกใจ แต่โบกมือของเขาทันที ยิ้มแล้วพูดว่า “คุณไม่ต้องทําแบบนี้ มันเป็นแค่ความสามารถของผม มันแค่นั้นเอง!

 

โจวไท่ยืนขึ้น และโบกมือให้เขา

พนักงานต้อนรับบนเครื่องบิน ที่ด้านหลังส่งการ์ดให้โจวไท่หยิบมันแล้วส่งไปให้เย่หยูด้วยมือทั้งสองข้าง ” คุณเย่หยู

นี่เป็นบัตรสั่งทําพิเศษสําหรับคุณ ในอนาคต ตราบใดที่คุณใช้เที่ยวบินของสายการบินระหว่างประเทศ

คุณจะสามารถนั่งชั้นหนึ่งฟรี และเพลิดเพลินไปกับบริการที่สูงที่สุด!»

 

โจวไท่ก็มอบบัตรให้เย่หยู และบอกด้วยรอยยิ้ม “นี่คือ 10 ล้านหยวน อยากจะขอให้คุณเย่หยูรับไว้”

ฝูงชนโดยรอบมองเย่หยูด้วยความชื่นชม ไม่เพียงแต่เขาจะสามารถโดยสารเครื่องบินโดยสารชั้นหนึ่งได้ฟรี

เขายังได้รับความขอบคุณ นับสิบล้านหยวนด้วย!

“ว้าว!” ชายหนุ่มผู้นี้ ช่างน่าทึ่งจริงๆ! “

“จุ๊ๆ สายการบินนานาชาติจีนใจดีจริงๆ!” ตั้ง10 ล้านนะนั่น! ”

“คุณรู้อะไร!?” ชายหนุ่มคนนี้ ช่วยเครื่องบินถึงสองครั้ง! ถ้าคุณบอกว่า 10 ล้าน นี่น้อยกว่าด้วยซ้ํา นั่นก็คือชีวิตของคนกว่าร้อยคน!

“แน่นอน! ฉันหวังว่าจะได้อยู่บนเครื่องบินลําเดียวกันกับชายหนุ่มคนนี้ อย่างน้อยที่สุดชีวิตของฉันก็ปลอดภัยแล้ว!”

 

หูของเย่หยูกระตุก เมื่อเขาได้ยินการสนทนาของผู้โดยสาร โดยรอบดวงตาของเขาเผยรอยยิ้ม เพราะเย่หยูได้ยินเสียงของระบบในหัวของเขา

 

“ปิ๊บ” “ขอแสดงความยินดีกับเจ้าของร่าง ที่ได้รับความชื่นชมอย่างมาก! รางวัลจะสามารถจับได้หนึ่งครั้ง!”

 

Related