SPH: บทที่ 262 คนจากโลกอื่น

 

เย่หยุและนักพรตเต๋าเทียนซวนจื่อ นั่งอยู่บนเนินเขาเล็ก ๆ บนทางหลวง ที่มุ่งหน้าไปยัง เมืองหมิงโจว

 

สายตาของเทียนซวนจื่อแสดงท่าทีตาละห้อย เมื่อเขามองเย่หยู “เพื่อนตัวน้อยเย่หยู ฉันมีค่าถาม ที่ฉันต้องการให้คุณตอบอย่างจริงจัง ถือว่าฉันขอร้อง!”

 

เย่หยู หัวเราะเบา ๆ “นักพรตเต๋า ต้องการที่จะรู้ว่า ทําไมผมถึงมีความสามารถของพ่อครัวศักดิ์สิทธิ์?”

 

การแสดงออกของ เทียนซวนจื่อนั้น เคร่งขรึมอย่างที่เขาพูด ด้วยเสียงเบา ๆ ว่า “ถูกต้อง! ตามความเห็นของฉัน ฉันเป็นคนเดียวในโลกนี้ที่มีความสามารถในการเป็นพ่อครัวศักดิ์สิทธิ์!” และคุณได้รับมาจากไหน?

 

เย่หยู พึมพํากับตัวเองอยู่ครู่หนึ่ง ขณะที่เขามองเทียนซวนจื่อ ด้วยสายตาที่จ้องมองอย่างแผ่วเบา และพูด เบา ๆ ว่า “นักพรตเต๋า ไม่ใช่คนจากโลกนี้ใช่หรือไม่?”

 

ชิ้ง! * * * *

 

ในทันใดนั้น ร่างกายทั้งหมดของ เทียนซวนจื่อเกร็ง เมื่อเขาจ้องที่เย่หยูด้วยสายตาที่จ้องมอง “เพื่อนตัวน้อย เย่หยู ความหมายของคุณคืออะไร?”

 

เย่หยู หัวเราะเบา ๆ “ความหมายตรงตามคําพูด!”

 

หลังจากหยุดพักสักครู่ เย่หยู กล่าวต่อ “นักพรตเต๋า คุณไม่ใช่คนจากโลกนี้ แต่มาจากโลกอื่นใช่ไหม?”

 

ร่างกายที่แข็งเกร็งของ เทียนซวนจื่อ ผ่อนคลายเล็กน้อย สายตาเขากลับมาอ่อนลงอีกครั้ง “เพื่อนน้อย เย่หยู ถูกต้อง! ชื่อจริงของฉันคือ เทียนซวน สิบปีที่ผ่านมา

 

ฉันบังเอิญมาที่โลกนี้!”

 

“ในเวลาต่อมาหลังจากนั้นไม่นาน เขาก็เข้าร่วมกับสมาพันธ์นักพรตเต๋า ชื่อเต๋าของเขาคือ เทียนซวนจื่อ และเขาก็กลายเป็นรองประธานของสมาพันธ์นักพรตเต๋า!” ในช่วงสิบปีที่ผ่านมา ฉันค้นหาเหตุผลของการสถานที่ของโลกของฉันอย่างต่อเนื่อง แต่ฉันกลับไม่พบอะไรเลย! “

 

เทียนซวนจื่อ ถอนหายใจ “ดี แล้วบอกฉันว่า ความสามารถของคุณมาจากไหน”

 

เย่หยูดูที่ เทียนซวนจื่อและพูดเบา ๆ ว่า “แม้ว่าฉันจะไม่ใช่คนจากโลกแห่งครัวปีศาจ ความสามารถของ ฉันมาจากโลกแห่งครัวปีศาจจริงๆ!”

 

“โอ้?” เทียนซวนจื่อมองเย่หยู และหัวเราะว่า “นี่ค่อนข้างน่าสนใจ”

 

“ฉันเรียนรู้จาก เด็กที่ชื่อเทียนเป่า สําหรับรายละเอียด โปรดอย่าถามผม ผมบอกไม่ได้”

 

ทันทีที่ เย่หยูพูดจบ เทียนซวนจื่อ ก็ลุกขึ้นยืน แล้วมองเย่หยู ด้วยความตกใจ เขาถามว่า “เพื่อนตัวน้อย คุณบอกว่า ได้เรียนรู้จากใครนะ”

 

“เขามีนามสกุลเดียว กับนักพรตเต๋า เทียนเป่า เขาควรมีอายุประมาณสิบปี!” เย่หยู คิดถึงการขโมยในครั้งนั้น ที่เขาเห็นจากหลังผอมๆ และพูด

 

“เทียนเป่า, เทียนเป่า..” เทียนซวนจื่อ พูดซ้ําตัวเองด้วยเสียงเล็ก ๆ ดวงตาของเขาเปียกชื้นจริงๆ

 

เย่หยู มองดูที่ชายตัวโตแข็งแกร่งเหมือนเหล็กคนนี้ ที่เกือบจะร้องไห้ต่อหน้าเขา และรู้ว่า เทียนเป่า น่าจะมีความสัมพันธ์ที่สําคัญกับเขา

 

“ผู้อาวุโสเต๋า อาจเป็นไปได้ว่าเทียนเป่านี้ เป็น …”

 

เย่หยู ไม่ได้พูดต่อ แต่ เทียนซวนจื่อ เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร

 

“ถูกต้อง!” ฉันมีลูกชายคนหนึ่ง ในโลกแห่งครัวปีศาจ ชื่อของเขาคือเทียนเป่า! เมื่อฉันออกจากโลกแห่งครัวปีศาจ เขาอายุเพียงไม่กี่ปี โดยตอนนี้

 

เขาควรจะอายุสิบห้าปี! “

 

เย่หยู มองดูที่ เทียนซวนจื่อ และถามด้วยความประหลาดใจว่า “เทียนเป่า เป็นลูกชายของคุณจริงเหรอ?”

 

เทียนซวนจื่อ กล่าวด้วยสีหน้าเสียใจ บนใบหน้าของเขาว่า “ฉันไม่เคยคิดเลยว่า มันจะเป็นเรื่องบังเอิญ”

 

เมื่อมองไปที่ เย่หยู, เทียนซวนจื่อถามด้วยความเข้าใจว่า “ลูกชายของฉันเป็นยังไงบ้าง?”

 

เมื่อเผชิญหน้ากับความคาดหวังของเทียนซวนจื่อ เย่หยูก็พูดเบา ๆ ว่า “เทียนเป่า เป็นคนเก่งมาก เขามาถึงระดับพ่อครัวศักดิ์สิทธิ์แล้ว!”

 

“พ่อครัวศักดิ์สิทธิ์? ลูกชายของฉันเป็นพ่อครัวศักดิ์สิทธิ์?”

 

ดวงตาของเขาปีติยินดี ในสายตา

 

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ เทียนซวนจื่อ ก็ไม่เชื่อหูของเขา เมื่อเขาพูดประโยค และเขาก็เริ่มหัวเราะดัง ๆ ทันที “ฮ่าฮ่า…เป็นไปตามที่คิด

 

ลูกชายของฉัน เขาเป็นพ่อครัวศักดิ์สิทธิ์ ระดับเริ่มต้นแล้วตอนอายุ 15 ปี!”

 

หลังจากหัวเราะไปพักหนึ่ง รอยยิ้มในดวงตาของ เทียนซวนจื่อก็ค่อยๆหายไป การแสดงออกของเขาก็เหงาหงอย

 

เมื่อเขาพูดว่า “น่าเสียดายที่ฉันไม่สามารถพบเขาได้อีกแล้ว!”

 

เย่หยู มองดูที่ เทียนซวนจื่อ ที่อ้างว้าง และอดไม่ได้ที่จะช่วยปลอบโยนเขา “อย่าท้อแท้ นักพรตเต๋า เพราะคุณสามารถมาที่โลกนี้ได้ นั่นหมายความว่าคุณยังมีโอกาสได้พบกัน!”

 

เมื่อ เทียนซวนจอได้ยินสิ่งนี้ ดวงตาของเขาเผยความหวัง ขณะที่เขาพูดอย่างตื่นเต้น “เพื่อนน้อยเย่หยู พูด ถูก! ฉันเชื่อว่าวันหนึ่ง เราจะได้พบกันอีกครั้ง!”

 

เทียนซวนจื่อ เงยหน้าดูเย่หยู เผยให้เห็นภาพของความซาบซึ้งใจ ในขณะที่เขาพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “เพื่อนน้อยเย่หยู ขอบคุณสําหรับการแจ้งให้ฉันทราบ เกี่ยวกับสถานการณ์ของอาเป่า “

 

“ในอนาคต หากคุณต้องการให้ช่วยอะไร อย่าลังเลที่จะบอกฉัน!”

 

เย่หยู พยักหน้า ขณะที่มองใบหน้าที่เคร่งขรึมของ เทียนซวนจื่อ ดวงตาของเขากระพริบตา พร้อมกับยิ้ม “นักพรตเต๋า ยังต้องการที่จะยอมรับผมในฐานะศิษย์ของคุณหรือไม่?”

 

เทียนซวนจื่อ ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะยิ้มอย่างขมขื่น และส่ายหัว “เพื่อนตัวน้อย โปรดอย่าหยอกล้อกับ นักพรตเต๋าผู้ต่ําต้อยนี้!”

 

“ตอนนี้ฉันกินไก่ย่างหนึ่งคํา ที่คุณทํา มันทําให้ฉันตกใจจริงๆ!”

 

“ปลดปล่อยศักยภาพอย่างสมบูรณ์แบบในส่วนผสม ช่วยให้คุณสมบัติความว่องไว ในไก่ย่างเพิ่มขึ้นสูงสุด! นี่ไม่ใช่สิ่งที่พ่อครัวปีศาจธรรมดาๆสามารถทําได้!”

 

เทียนซวนจื่อ จ้องมองที่ เย่หยูด้วยสีหน้าแปลก ๆ “ความสามารถแบบนี้ เป็นอะไรที่ฉันไม่สามารถเปรียบเทียบได้!”

 

“ด้วยระดับการฝึกฝนในปัจจุบันของคุณ ฉันกลัวว่าคุณจะไม่ใช่แค่พ่อครัวระดับสูง แต่เป็นหัวหน้าพ่อครัวระดับสูงแทนใช่มั้ย?”

 

มุมปากของ เย่หยู เผยรอยยิ้ม เขาพยักหน้าแล้วพูดเบา ๆ ว่า “ไม่เท่าไร!”

 

จริงๆแล้วระดับ พ่อครัวศักดิ์สิทธิ์ ปัจจุบันของ เย่หยูนั้นไม่ใช่ พ่อครัวศักดิ์สิทธิ์ ระดับบนสุด แต่เป็น เทพเจ้าแห่งการปรุงอาหาร!

 

สิ่งที่พ่อครัวระดับเทพเจ้า ผู้มีความสามารถพิเศษ มอบให้กับเย่หยู คือระดับสูงสุดของโลกพ่อครัวปีศาจผู้ยิ่งใหญ่!

 

อย่างไรก็ตาม ไม่จําเป็นต้องบอกเรื่องนี้กับ เทียนซวนจื่อ

 

เมื่อเห็น เย่หยู พยักหน้า เทียนซวนจอ ก็ยิ่งตกใจมากยิ่งขึ้น โดย เย่หยุ”ผู้ที่ถ่อมตนนี้ ได้ฝึกฝนมาหลายสิบ ปี และอยู่ในระดับของหัวหน้าพ่อครัวศักดิ์สิทธิ์ระดับสูงเพื่อนตัวน้อยเป็นพ่อครัวระดับพิเศษแล้วงั้นสิ!”

 

“นักพรตเต๋าไร้ถิ่นฐานนี้ ไม่เคยเชื่อในคําพูดว่า อัจฉริยะ อย่างไรก็ตาม หลังจากที่ได้เห็นเพื่อนตัวน้อย ฉันรู้ว่ามีอัจฉริยะในโลกนี้!”

 

“ความคิดในการรับเป็นศิษย์นั้น ยิ่งอุกอาจกว่าเดิม!

 

เมื่อเทียนซวนจื่อ นึกขึ้นมาได้ว่า เขาจะรีบพาเย่หยู มาเป็นศิษย์ของเขา เขารู้สึกแสบร้อนบนใบหน้า

 

นี่เทียบเท่ากับนักเรียนประถม ที่พยายามสอนนักเรียนมัธยม

 

ก่อนหน้านี้เทียนซวนจื่อ เป็นกังวลอย่างมากเกี่ยวกับการเอาเย่หยู มาเป็นลูกศิษย์ของเขา แต่ตอนนี้ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

 

“แค่กๆ!” เทียนซวนจื่อ มีอาการไอแห้งสองสามครั้ง “เพื่อนตัวน้อยเย่หยู มันถึงเวลาแล้ว นักบวชผู้สิ้นไร้ไม้ตอกคนนี้

 

จะขอตัวไปก่อน หากมีอะไรอย่างอื่น คุณสามารถไปที่สมาพันธ์ลัทธิเต๋า เพื่อตามหานักบวชผู้นี้ได้!”

 

เทียนซวนจื่อยืนขึ้น ให้โค้งคํานับเย่หยู ก่อนที่จะหันหลังกลับ

 

เย่หยู มองดูเทียนของซวนจื่อ ที่มีรูปร่างเล็กๆ หายไปในป่ากว้างใหญ่ จากนั้นจึงหันไปรอบ ๆ และกระโจนเข้าสู่เครื่องเหล็กที่อยู่ข้างหลังเขา

 

ตูม!

 

เหยาเจินเทียนนําเย่หยู เข้าสู่ทางหลวง เมื่อมีการเปลี่ยนแปลงทางกลไก หุ่นยนต์เหล็กสูง ก็กลับกลายเป็นรถสปอร์ตที่เท่ห์

 

และวิ่งฉิว เข้าสู่เมืองหมิงโจวอย่างรวดเร็ว