SPH: บทที่ 264 สถานการณ์ย่าแย่

 

หลังจากเสร็จสิ้นงานเลี้ยงต้อนรับที่แสนวุ่นวายทั้งวันของเย่หยู เขานั่งในห้องเรียนของชั้นปีที่สามอีกครั้ง

 

ดวงตาที่เปียกแฉะของฮันเสวยจ้องมองที่เย่หยูโดยไม่กะพริบ

 

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง คลื่นน้ําในฤดูใบไม้ร่วงก็กระเพื่อม

 

ฮันเสวี่ย เปิดเผยการแสดงออกถึงความคิดถึง เมื่อเธอกระซิบใส่หูของเย่หยู “เย่หยูฉันต้องไปแล้ว!”

 

“ไปไหน?” หัวใจของเย่หยูสั่นไหว และทันใดนั้นก็มอง ฮันเสวี่ยว่า “เธอกําลังจะไปประเทศหิมะ?

 

ฮันเสวี่ยพยักหน้า มองริมฝีปากของเธอ และไม่พูดอะไรเลย

 

หลังจากนั้นไม่นาน ใบหน้าของเหยูก็แสดงออกถึงความรู้สึกไม่สบายใจ และเขาสูดหายใจเข้าล็ก ๆ ปรากฏว่า คําพูดของฮันเสวี่ยทําให้ เย่หยูหยุดหายใจ

 

“ทําไมถึงต้องไปเร็วจัง” จริงๆ มันควรจะเป็นช่วงปลายปีหรือไม่? “

 

ฮันเสวี่ยก้มศรีษะ ผมสีดํายาวของเธอปิดดวงตา “สถานการณ์เปลี่ยนไปเสี่ยเกาขอให้ฉันรีบไป!”

 

“เสี่ยเกา!” เย่หยูกําหมัดของเขา และพูดในขณะที่กัดฟันของเขา

 

หลังจากนั้นไม่นาน เย่หยูก็ปล่อยลมหายใจ คลายกําปั้นของเขา แล้วถามด้วยเสียงเบา ๆ ว่า “เธอจะไปเมื่อไหร่?”

 

ฮันเสวี่ย สูดลมหายใจ แล้วพูดพร้อมกับสะอื่น “อีกสองวัน!”

 

เย่หยูยื่นมือของเขา และจับมือเย็นของ ฮันเสวี่ย”รอฉัน ฉันจะไปรับเธอเร็ว ๆ นี้!”

 

ร่างกายที่บอบบางของ ฮันเสวี่ยสั่นไหวสักครู่ ก่อนที่เธอจะพูดเบา ๆ ว่า “เฉินเยี่ย จะไม่ปล่อยให้ฉัน ไป อย่างง่ายดาย

 

ดวงตาของเหยูส่องแสง เย็นยะเยือก และกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ใครก็ตาม ที่กล้าที่จะขวาง ฉันมันต้อง ตาย!”

 

เมื่อได้ยินดังนั้น ฮันเสวี่ย หันกลับมาและจับมือเย่หยู อย่างร้อนใจ พูดว่า “เย่หยู อย่าฝืนตัวเอง!” ฉันรู้ว่านาย เป็นนักสู้ แต่ดวงจันทร์ศักดิ์สิทธิ์ (ดวงจันทร์ลึกลับ)

 

ไม่ใช่สิ่งที่จะสามารถเอาชนะได้โดยง่าย! “

 

“ไดอาน่าส่งข้อความถึงฉัน ดวงจันทร์ศักดิ์สิทธิ์ เป็นยักษ์ใหญ่ที่แท้จริง ในเมืองหิมะ! มันยังสามารถกําหนดสถานการณ์ทางการเมืองในประเทศหิมะได้!”

 

“งั้นเหรอ?” เย่หยูเยาะเย้ย “ฮันเสวี่ยไม่ต้องกังวล ในอีกไม่กี่วันฉันจะบุกไปยังดวงจันทร์อันศักดิ์สิทธิ์ และจะไปรับเธอกลับมา!”

 

ดวงตาของฮันเสวี่ย เป็นประกายแวววาว ราวกับน้ํา “เย่หยู ฉันเชื่อในตัวนาย! แต่นายต้องรู้ขอบเขตของตัวเองด้วย และฉันจะรอนายอยู่ที่เมืองหิมะ!”

 

ดวงตาของเหยจ้องเขม็ง คมกริบราวกับดาบ และพูดด้วยน้ําเสียงต่าว่า “เฉินเยี่ย! ฉันจะไปหาคุณในไม่ช้า!”

 

ครั้ง

 

ด้านนอกของโรงเรียนมัธยมเซียงหยู นักเรียนในเครื่องแบบได้ออกเดินทางกลับ แบ่งเป็นกลุ่มสองและสามกลุ่ม

 

เย่หยูยืนที่ประตูโรงเรียน โบกมือลาฮันเสวี่ย ก่อนหันหลังกลับ และมุ่งหน้าไปที่สนามของโรงเรียน

 

หลังจากเย่หยูมาถึงสนามกีฬาครูผู้ฝึกสอนพลศึกษา และหยางเฟิงคู่ก็รอมาพักนึงแล้ว

 

“เย่หยู ขอแสดงความยินดีกับอันดับหนึ่งด้วย!”

 

เมื่อซึ่งเหมิง มองเห็นเหยู ดวงตาของเขาสว่างขึ้น และเขาก็ตะโกนด้วยรอยยิ้ม

 

เย่หยูโบกมือของเขาแล้วพูดพร้อมกับยิ้มว่า “อาจารย์ซึ่งหยุดแสดงความยินดีกับผมเถอะ ผมได้ยินมานับครั้งไม่ถ้วนแล้ววันนี้!”

 

“ชิ!” “ฉันภูมิใจมาก!” หยางเฟิงวุ่ยืนที่ด้านข้างของซ่งเหมิง เมื่อเธอเห็นการแสดงออกที่น่าประหลาดใจของเหยู เธอทําท่าดูถูกเหยียดหยามเขา

 

เย่หยูดูที่หยางเฟิงวุ่ ที่เพรียวบางและสง่างาม โดยเฉพาะที่ขายาวของเธอ “ศิษย์พี่หยาง ไม่เลวเลย เธออยู่ในระยะขั้นสร้างกล้ามเนื้อระดับสามแล้ว!”

 

ดวงตาของหยางเฟิงเปิดเผยการแสดงออกที่น่าประหลาดใจ “คุณเห็นมันเหรอ?” ฉันกําลังจะทําให้คุณประหลาดใจอยู่เลยเชียว! “

 

“ฉันประหลาดใจมาก ในช่วงเวลาสั้น ๆ นี้ คุณได้กลายเป็นนักสู้ระดับที่สามแล้ว คุณเป็นอัจฉริยะของศิลปะการต่อสู้!” เย่หยูหัวเราะเบา ๆ และพูดขึ้น

 

หยางเฟิงคู่มีความสุขมาก หลังจากได้ยินคําชมจากเย่หยู เธออดไม่ได้ที่จะยกหัวขึ้น อย่างภาคภูมิใจ “กลัวไหม” เร็วมาก ฉันจะไปถึงขั้นที่สี่ระดับ ขั้นสร้างกระดูกเช่นเดียวกับนาย! “

 

เมื่อมองดูความภาคภูมิใจของ หยางเฟิงรู่ เย่หยูเผยรอยยิ้มซุกซน และแสร้งทําเป็นประหลาดใจ “เอ๊ะ?” ฉันไม่ได้บอกคุณหรือไม่ว่า

 

ฉันอยู่ในระดับที่ห้าของขั้นชําระไขกระดูกน่ะ?”

 

“นายพูดอะไรนะ?” ปากของ หยางเฟิงวู่เปิดกว้าง ในขณะที่มองดูเย่หยู ด้วยความไม่เชื่อ “คุณกําลังบอกว่า นายอยู่ในขั้นห้าชาระไขกระดูกแล้ว

 

เย่หยูพยักหน้าและพูดอย่างบังเอิญว่า “ใช่ฉันแค่บังเอิญมาถึงระดับนี้ รู้สึกว่ามันฉับพลันมาก!”

 

“คุณอยู่ในขั้น ชําระไขกระดูกระดับห้า!”

 

ตาของ หยางเฟิงว์ เบิกกว้างยิ่งขึ้น เธอขดปากของเธอแล้วพูดต่อ “คุณยังพูดว่า ฉันเป็นอัจฉริยะศิลปะการต่อสู่ใช่ไหม ในความคิดของฉัน คุณเป็นคนที่คลั่งไคล์ศิลปะการต่อสู้มากไปแล้ว!”

 

“ฮ!”

 

หยางเฟิงวู เงยหัวของเธอ แล้วก็โกรธอย่างโกรธเคือง แสดงว่าเธอไม่ต้องการพูดกับเย่หยูอีกต่อไป!

 

ในเวลานี้ซ่งเหมิง ทั้งงงวยอย่างสมบูรณ์ ดวงตาของเขาเบิกกว้าง ขณะที่จ้องมองเหย “อันดับห้า ชําระไขกระดูก?” เย่หยู, คุณไม่เพียงแค่ไปถึงขั้นสร้างกระดูก

 

เมื่อไม่กี่วันก่อน? “มันไปถึงอันดับที่ห้ได้อย่างไร ในเวลาไม่นาน”

 

เย่หยูยักไหล่ของเขา ตามคําพูดของซ่งเหมิง และยิ้มให้เขาอย่างไร้เดียงสา “อาจารย์ซ่ง ผมไม่ต้องการที่จะเลื่อนระดับ อย่างรวดเร็วเช่นกัน!”

 

“คุณ …” ซ่งเหมิงมองเหยู พูดอย่างไม่เห็นสายตาที่ผิดปกติ ในขณะที่เขาเผชิญกับสายตาอันบริสุทธิ์ของเขา ในที่สุดสิ่งที่เขาท่าได้ ก็คือถอนหายใจ “คุณเป็นเด็กเหลือขอ!”

 

เย่หยูยิ้ม แต่ไม่พูดอะไรเลย ในขณะนี้ซึ่งเหมิงได้ฟื้นฟูกําลังของเขาไปแล้ว ตัวเย่หยูอยู่ขั้นตอนการสร้างกระดูกระดับสี่เท่านั้น แต่เขายังมีวิธีเลื่อนระดับไปที่ขั้น ชาระไขกระดูกระดับห้า

 

“ใช่แล้ว อาจารย์ซ่ง ผมได้พบกับสิ่งพิเศษ ในระหว่างที่เดินทางไปสหรัฐอเมริกา”

 

สิ่งที่พิเศษคือ ศิลปินศิลปะการต่อสู้จากประเทศนี้ มันเป็นประเทศที่หลากหลายรวมตัวกัน เช่น คนที่เคร่งศาสนา เมืองหิมะหรือตระกลูเลือด ของสหรัฐอเมริกา

 

“คุณหมายถึง แวมไพร์?” ซึ่งเหมิงมองเย่หยุด้วยสีหน้าน่ากลัว ขณะที่เขาถามด้วยเสียงต่ํา

 

เย่หยู พยักหน้าว่า “ถูกต้อง แวมไพร์นั้นอ่อนแอกว่า นักรบถึงแม้ว่าพวกมันจะเร็ว และแข็งแกร่ง แต่ความแข็งแกร่งของพวกเขานั้นอ่อนแอกว่ามาก”

ซ่งเหมิงเงยหน้าขึ้นมา และพูดอย่างฉับพลันว่า “และมันแข็งแกร่งกว่าคุณ!”

 

“เย่หยู คุณยังต้องระวัง แวมไพร์เหล่านี้ไม่ง่ายที่จะเล่นด้วยนัก!” ในแง่ของความแข็งแกร่ง และความเร็ว พวกเขามีข้อได้เปรียบอย่างมาก! “

 

“นั่นคือทั้งหมด!” เย่หยูกล่าวต่อโดยไม่รอการโต้แย้งของ ซ่งเหมิง”อาจารย์ซ่ง ผมยังพบโบสถ์แห่งความมืดของตระกูลเลือดอีกด้วย!”

 

“อะไรนะ?!”

 

ทันใดนั้น ซ่งเหมิงก็ร้องอุทาน สูญเสียท่าทางสงบนิ่งของเขาอย่างสมบูรณ์ “เย่หยุ! คุณพบพวกเขาเมื่อไหร่!?” คุณเป็นอย่างไรบ้าง? “

 

หยางเฟิงวู่เห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติกับท่าทึการแสดงออกของซ่งเหมิง ความกังวลแววตาของเธอ ขณะมองดูอาจารย์ และถามว่า “ท่านอาจารย์ โบสถ์แห่งความมืดมีพลังอํานาจมากหรือ?”

 

ซึ่งเหมิงพยักหน้าอย่างหนัก พูดด้วยน้ําเสียงหนักแน่น “มันยิ่งใหญ่ กว่าน่ากลัว!

 

“โบสถ์แห่งความมืดรวมถึงประธาน ระดับเจ้าชาย มีผู้อาวุโสระดับเจ้าชายสองคน รวมถึงตัวแทนตระกูลเลือด ดยุคสิบสองคน นอกจากนี้ยังมีมาร์ควิส และมาร์ควิส

อีกนับไม่ถ้วน ซึ่งทั้งหมดนี้ทรงพลังมาก!”

 

เมื่อเห็นการแสดงออกที่สับสนของ หยางเฟิงวู่ ซึ่งเหมิงอธิบายว่า “ในตระกูลเลือด ระดับเจ้าชายนั้นเทียบเท่ากับ ระดับเจ็ดของนักสู้แห่งดินแดนเทพเจ้า ของเมืองจีน!”

 

“โอ้ๆ!” หยานเฟิงๆสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดด้วยความประหลาดใจ “นั่นไม่ได้หมายความว่าโบสถ์แห่งความมืดได้รับการปกป้องโดยนักสู้ระดับที่เจ็ดสามคน เลยเหรอ”

 

“ใช่!” ซึ่งเหมิงพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม “พันธมิตรการต่อสู้ทางฝั่งตะวันออก มีเพียงผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้มีอยู่สามคน

 

และ สมาพันธ์ลัทธิเต๋า มีเพียงสองคนเท่านั้น!” ใคร ๆ ก็สามารถจินตนาการได้ว่า โบสถ์แห่งความมืดมีพลังแค่ไหน! “

 

“นั่นเท่ากับการมีอยู่ของ พันธมิตรการต่อสู้ทั้งหมดเลย!”

 

ซึ่งเหมิงเงยหน้าขึ้น และนึกถึงโบสถ์แห่งความมืด มีความกลัวปรากฏขึ้น ในดวงตาของเขา และความเกรงกลัวต่อโบสถ์แห่งความมืดอย่างไม่รู้จบ

 

เมื่อมองดูท่าทางที่แสดงออกอย่างสบาย ๆ ของเย่หยู ซึ่งเหมิงเตือนว่า “เย่หยู แม้ว่าจะมีเหตุการณ์บางอย่างที่เผ่าพันธุ์เลือด และผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้จะไม่ก้าวก่ายซึ่งกันและกัน

 

“มิเช่นนั้น เลือดทั้งหมดของผมจะถูกดูดแห่ง และฉันจะกลายเป็นคนพิการใช่ไหม?” เย่หยูมองดูที่ซ่งเหมิงและพูดเบา ๆ

 

“คุณรู้ได้อย่างไร!” อาการช็อกปรากฏบนใบหน้าของซึ่งเหมิง ในขณะที่เขามองเหย และร้องออกมาด้วยความตกใจ

 

หยางเฟิงวุ่ มองดูที่ซ่งเหมิง แล้วก็ไปที่เย่หยู ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ระหว่างพวกเขาทั้งสอง

 

“ในสหรัฐอเมริกาฉันได้พบกับผู้อาวุโสระดับสูงของโบสถ์แห่งความมืด, วิลเลี่ยม โอเว่น!”

 

เย่หยูกล่าวต่อว่า “ไม่เพียงแต่เขาเท่านั้นยังมีหัวหน้าสภา ชาร์ลส์ สวอนน์ ผู้อาวุโส อลิธซาเบท ไดอาน่า

 

และสมาชิกสภาเลือดอีกสิบสองคน รวมทั้งใกล้ถึงหมื่นเคานต์ และมาร์ควิส นับไม่ถ้วน!”