SPH: บทที่ 267 คัดเลือกลูกศิษย์

 

ชิ้งงง! * * * *

 

เมื่อค่ายกลป้องกันสว่างขึ้น ทุกคนบนเรือมังกรรู้สึกว่าหัวใจของพวกเขาจมดิ่งอยู่ในภวังค์ และพวกเขาก็เริ่มแสดงความเคารพต่อสํานักมากขึ้นเรื่อย ๆ

 

เหล่าลูกศิษย์ บนดาดฟ้าเรือทั้งหมดเงียบลง

 

เหล่าศิษย์ ยืนอยู่ด้านข้างพยักหน้าอย่างพึงพอใจ ในขณะที่เขาพูดด้วยน้ําเสียงจริงจัง “ที่นี่ คือที่อยู่ของสำนักเมฆาเคลื่อนของเรา”

 

ชี้ไปที่ ค่ายกลป้องกัน พลางแนะนําว่า “นี่คือค่ายกลการป้องกันของสํานักเมฆาเคลื่อนของเรา คือ ค่ายกลเก้ามังกรเคลื่อนเมฆา !”

 

ค่ายกลเก่ามังกรเคลื่อนเมฆา เป็นค่ายกลที่ทรงพลังที่สุดของสํานักเคลื่อนเมฆา มีข่าวลือว่ามันเป็น ค่ายกลที่มีการผสานลมหายใจมังกรทั้งเก้าตัว และก้อนเมฆที่เคลื่อนไหว ไม่มีที่สิ้นสุดค่าราม!

 

เสียงร้องไห้ของมังกรที่ฟังเหมือนภาพลวงตาก้องไปทั่วท้องฟ้า

 

สาวกบนดาดฟ้าซึ่งกําลังจะเข้าโรงเรียนทุกคนปิดหูด้วยสีหน้าเจ็บปวด

 

“สงบสติอารมณ์และความสนใจของเจ้า!”

 

ลูกศิษย์สํานักเคลื่อนเมฆาแห่งนี้ ส่งเสียงตะโกนดัง ๆ และเสียงของพวกเขาก็ไหลเข้ามาในจิตใจของเหล่าเด็กน้อย เพื่อช่วยบรรเทาความเจ็บปวดที่แสดงอยู่บนใบหน้าของเหล่าเด็กน้อย

 

“นี่คือพลังของค่ายกล เก้ามังกรเคลื่อนเมฆา! เพียงร่องรอยของรัศมีของค่ายกล ก็ยากที่จะต้านทานได้!”

 

ชายหนุ่ม วางฝ่ามือบนหน้าอกของเขา

 

“ฮะ!”

 

ด้วยเสียงตะโกนอย่างนุ่มนวล ค่ายกลปรากฏออกมาจากในฝ่ามือของศิษย์ส่านักเมฆาเคลื่อน เมื่อเทียบกับค่ายกลเก่ามังกรเคลื่อนเมฆา ค่ายกลนี้ออกจะเล็กไปหน่อย

 

หวืด!

 

รอยแตกขนาดเล็ก ปรากฏขึ้นในค่ายกลป้องกันที่สามารถทําให้เรือมังกรแล่นผ่านทะลุไปได้

 

“นี่เป็น ค่ายกลป้องกัน ลูกศิษย์ใหม่ทุกคนจะต้องมีการบันทึกข้อมูลส่วนตน ตราบใดที่ แสดงตัวตน ค่ายกลป้องกันจะไม่มีผลกับพวกเจ้า!”

 

เรือมังกรแล่นผ่านค่ายกลอันยิ่งใหญ่ และคลื่นพลังค่ายกลกระพริบอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นกลับสู่สภาวะปกติ

 

สิ่งที่ผู้คนบนเรือมังกรไม่รู้ ก็คืออยู่ไม่ไกลจากพวกเขา มีคนอื่นแอบตามเขาเข้ามา ซ่อนตัวอยู่ในความว่างเปล่า

 

มีการจัดพิธีรับศิษย์เข้าสํานักอยู่ที่ภูเขาที่ลอยสูงอยู่ในใจกลางสํานัก

 

เรือมังกร ที่พาลูกศิษย์ใหม่เหล่านี้ หยุดลงที่เชิงเขา

 

“น้องชายและน้องสาวตัวน้อย โปรดตามลงมาจากเรือมังกร!”

 

ภายใต้การนําของชายหนุ่ม เด็กๆหลายสิบคนติดตามอย่างใกล้ชิด พวกเขาเดินลงจากเรือมังกร และหยุดยืนอยู่ที่เชิงเขา

 

ชายหนุ่มชี้ไปที่ทางเล็ก ๆ ที่ทําจากหยกบันไดที่ทอดขึ้นไปบนยอดเขา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความทรงจํา ในขณะที่เขากระซิบ “ตราบใดที่เจ้าขึ้นไปถึงยอดเขา

 

เจ้าจะได้รับการพิจารณาให้เป็น ศิษย์ อย่างเป็นทางการของสํานักเมฆาเคลื่อน!”

 

เมื่อมองไปที่เหล่าเด็กน้อยที่วุ่นวายสับสน พวกเด็ก ๆ ก็พูดต่อว่า “ข้าจะให้คำแนะนํา คนที่มีความสามารถมากที่สุด คือจะยิ่งได้รับการสนับสนุนจากสํานักเมฆาเคลื่อน! พวกเราต้องทําให้ดีมากยิ่งขึ้น!”

 

ทันทีที่ชายหนุ่มพูดจบ คนที่ว่องไวกว่าคนอื่นในฝูงชน รีบวิ่งไปที่บันไดหยก

 

ภายใต้การนําของคนเหล่านี้ เด็ก ๆ ทุกคนตะกายขึ้นบันไดหยก

 

เด็กหนุ่มส่ายหัวของเขา ขณะที่มองไปที่เด็กน้อยที่ปีนเขาอย่างยากลําบาก ในเสียงเบาๆ เขาเอ่ยว่า “ใจกลางของสํานักเมฆาเคลื่อน จะเป็นเรื่องง่ายดายที่จะปีนขึ้นไปง่ายๆได้อย่างไร”

 

ที่หน้ากระจก เย่หยูไม่สนใจ มองตามทิศทางที่เด็กน้อยปืนขึ้นบันไดหยก เขาควบคุมกระจก และตรงไปที่ด้านบน ของภูเขา

 

ส่วนหนึ่งของยอดเขา ถูกเผยให้เห็น ถึงพื้นผิวเรียบของพื้นดิน

 

หยกขาวที่ไม่มีที่สิ้นสุด ถูกวางราบกับพื้น ทําให้เกิดความประทับใจในความสง่างาม อันสูงส่งและงดงาม

 

อาคารหยกขาวสง่างาม และประณีตหลายแห่งตั้งตระหง่านเหนือยอดเขา มีคนขี่เมฆไร้รูป เหมือนเต็มไปด้วยพลังงานไม่มีที่สิ้นสุด

 

อาคารหยกสีขาวส่วนใหญ่ ด้านหน้าเป็นประกายที่สวยงาม อยู่ภายใต้แสงแดด มันสะท้อนแสงสีขาวขุ่น

 

ไป่หยูจิง

 

คำสามคำบนป้ายนั้น สะดุดตาเป็นอย่างยิ่ง

 

ดูเหมือนจะมีลายลวดลาย ก้อนเมฆเรียงรายอยู่ทั้งสามคำนี้ ก่อให้เกิดแรงกดดันอย่างหนัก

 

ด้านหน้าของพระราชวัง ไป่หยูจิง เป็นจตุรัสขนาดเล็ก และบันไดหยกที่นําไปสู่ด้านบนนั้นตั้งอยู่กลางภูเขา

 

ในขณะนี้ผู้คน เหมือนนักปราชญ์ ยืนอยู่บนจัตุรัส แล้วรอคอยอย่างเงียบ ๆ เพื่อมองดูการปีนขึ้นบันไดหยกสําหรับเหล่าศิษย์ใหม่

 

หน้าวิหารหยกขาว มีชายเสื้อคลุมยาว ยืนเรียงกันต้านลมเป็นทิวแถว

 

บุคคลที่เป็นหัวหน้า มีเส้นผมและเครายาวสีขาวเสื้อคลุมยาวของเขา ปักด้วยรู ก้อนเมฆเริงระบําในสายลม ดูเหมือนว่า พวกมันจะล่องลอยอยู่ในสายลม

 

อย่างนิรันดร์

 

บุคคลนี้ เป็นผู้นําของ สํานักเมฆาเคลื่อน!

 

ที่ยืนถัดจากนั้น มีอีกแปดคนเป็น ปรมาจารย์ของสํานักเมฆาเคลื่อน

 

นอกจากนั้น มียอดเขาเฉิงหยู ที่หยุนเฟย อาศัยอยู่ และอีกแปดยอดเขา ตามลําดับ คือ น้ําตก แสงสว่าง อาทิตย์- เฉิงซิง เมฆฝน ก้นเหว และน้ําค้างในยามเช้า

 

หยุนเฟยหยาง และปรมาจารย์สูงสุด อีกแปดคน กําลังยืนอยู่ที่นี่ เพื่อรอเหล่าสาวกที่กําลังจะเข้าสู่สํานัก

 

ตามความสามารถโดยกําเนิด และพรสวรรค์ที่มีมาแต่กําเนิดของเหล่าศิษย์ ยอดเขาต่าง ๆ ที่จะต้องเลือกสาวกทีละคน

 

เย่หยูได้มาถึงที่ด้านหน้าของพระราชวัง ไป่หยูจิง หลังจากควบคุมกระจกแห่งอุโมงค์ข้ามกาลเวลาของเขา แล้วลาดตระเวนบริเวณนั้นสองสามครั้ง

 

พื้นผิวกระจกของอุโมงค์ข้ามกาลเวลาสั่นไหวเล็กน้อย เมื่อได้ยินเสียงของปรมาจารย์ระดับสูงหลายคน

 

“ปรมาจารย์ สงสัยว่า จะมีต้นกล้าดีกี่ต้น ปรากฏขึ้นในช่วงเวลานี้ เราจะไม่ยอมให้ หลูเฟิง เลือกก่อนอีกแล้ว คราวนี้ข้าต้องได้เลือกลูกศิษย์ก่อน!”

 

“ฮึ!” ทําไม? สามปีที่ผ่านมา ในระหว่างการต่อสู้ครั้งยิ่งใหญ่ที่ผาอสูรมืด เราจากยอดเขาอาทิตย์โชติช่วงประสบความสูญเสียอย่างหนัก

 

“ปรมาจารย์ ท่านอย่าลืมพวกเรา ยอดเขาวารีของเรามีส่วนช่วยอย่างมาก ให้สํานักของเรา! คราวนี้ ท่านต้องให้พวกเราเลือกก่อน!”

 

“และ ยอดเขาเฉินซิงของเราด้วย!”

 

“สํานักกระบี่เรืองรอง เหมือนกัน…”

 

เมื่อมองเข้าไปที่ ใบหน้าของหยุนเฟยหยาง ก็ดูเหมือนว่า หมดหนทาง ในขณะที่เขาฟังการโต้เถียงของ เหล่าปรมาจารย์ เขาทําได้เพียงตะโกนว่า “พอได้แล้ว”

 

หลังจากได้ยินเสียงตะโกนอย่างโกรธของหยุนเฟยหยาง ปรมาจารย์ทั้งแปด ก็ปิดปาก และยืนอยู่เงียบๆ ราวกับว่าพวกเขาไม่เคยโต้เถียงกันมาก่อน

 

หยุนเฟยหยาง ส่ายหัวของเขา มองไปที่ปรมาจารย์แห่งยอดเขาทั้งแปด และพูดอย่างกระด้างว่า “สาวกเหล่านี้ ยังไม่เสร็จสิ้นการพิจารณาเลย พวกท่านเป็นปรมาจารย์แห่งยอดเขา จะมาโต้เถียงกันเพื่ออะไร สํารวมตนหน่อย!

 

สายลมที่พัดผ่าน และทะเลเมฆก็กระเพื่อม

 

เมื่อเวลาผ่านไป มีผู้คนจํานวนมาก กำลังเดินทางไปยังยอดเขาของการพิจารณารับเข้าเป็นศิษย์ของสํานัก

 

ตึกๆ!

 

เสียงที่คมชัด ของเสียงฝีเท้าดังขึ้นไปยังยอดเขา ด้านหน้าของพระราชวังไป่หยูจิง ปรมาจารย์สูงสุด ทั้งหมด รวมถึง หยุนเฟยหยาง หันหน้า มาจ้องมองพวกเขา

 

มันเป็นเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่แต่งกายด้วยเสื้อผ้าที่งดงาม

 

เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ อายุประมาณแปดหรือเก้าขวบ และดูน่ารัก แก้มสีดอกกุหลาบของเธอเต็มไปด้วยเหงื่อ

 

หญิงสาวปีนขึ้นไปบนยอดเขา และมองไปรอบ ๆ เธอเห็นปรมาจารย์ทั้งเก้าคน กําลังมองเธอ

 

“ซ่างกวนชิงเสวี่ย ทักทาย ผู้อาวุโสทุกท่าน!”

 

เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ มีความรู้สึกดีมาก หลังจากเห็นหยุนเฟยหยางและคนอื่น ๆ เธอก็รีบวิ่งไปหาพวกเขา และทักทายพวกเขาด้วยความเคารพ

 

“หืมมม!” ดีๆ! สําหรับตอนนี้ เจ้าสามารถยืนข้าง ๆ และรอลูกศิษย์คนอื่น ๆ !”

 

หยุนเฟยหยาง จ้องมองที่ชางกวนชิงเสวียอย่างชื่นชม และพยักหน้ารับทราบ

 

ชางกวนชิงเสวี่ย ยืนรออย่างเชื่อฟัง รอคนอื่นๆที่กาลังปีนขึ้นมาบนภูเขา

 

ปรมาจารย์ทั้งแปดนั้น มองดูที่ช่างกวนชิงเสวี่ย อย่างลับ ๆ ดวงตาของพวกเขาแสดงออก ถึงความพึงพอใจ

 

ดูเหมือนว่าพวกเขา จะพอใจกับเด็กผู้หญิงตัวเล็กนี้มาก

 

หลังจากชางกวนชิงเสวี่ย มีสาวกอีกสองสามคนที่ขึ้นไปถึงยอดเขา แต่เหล่าสาวกอยู่ในสถานะที่เสียใจ

 

ผู้นําสํานักเมฆาเคลื่อน ไม่ได้พูดอะไรเลย แต่ปรมาจารย์ของยอดเขาสายรุ้ง ส่งสัญญาณให้พวกเขารอที่ด้านข้าง

 

ในช่วงระยะเวลานี้ เย่หยู ได้เลื่อนกระจกไปยังทิศทางอื่น ทําการลาดตระเวนรอบ ๆ ยอดเขาทั้งเก้า

 

เมื่อเปรียบเทียบกับภูเขาเหล่านี้ ซึ่งมีรูปร่างแตกต่างกัน แต่ขาดรัศมีอมตะผู้คนที่อยู่บนยอดเขา ก็ไม่ได้มีพลังมากมายนัก

 

มีลูกศิษย์เพียงไม่กี่คน ที่สวมเสื้อคลุมสีขาวกําลังบินอยู่ในเหนือชายภูเขา

 

เมื่อรวมกับข้อมูลที่เปิดเผยโดยปรมาจารย์ยอดเขาต่างๆ ดูเหมือนว่าจะมีเรื่องเกี่ยวข้องกับการต่อสู้ที่ ผาอสูรมืด เมื่อสามปีที่แล้ว

 

หลังจากที่ ศิษย์สํานักเมฆาเคลื่อน ประสบกับความสูญเสียจํานวนมาก พวกเขาจึงจะเปิดประตูสํานัก และ คัดเลือกลูกศิษย์เพื่อส่งเสริมสํานักเมฆาเคลื่อน

 

หง่างง!

 

เสียงระฆังที่ดังก้องไปทั่วทะเลเมฆ ขณะที่เย่หยู รีบควบคุมกระจกมิติ และย้ายมันไปที่ด้านหน้าของพระราชวังไป่หยูจิง

 

ในทันใดนั้น ที่ด้านหน้าของพระราชวัง นอกเหนือจาก ปรมาจารย์ทั้งเก้ายอดเขา ศิษย์ทั้งหมด ได้เข้ามายืนอยู่ที่จัตุรัส

 

ด้านหน้าของพระราชวังแล้ว