SPH: บทที่ 269 ศัตรูคู่อาฆาต

 

ในสายตา อุโมงค์แห่งกาลเวลานั้น ค่อยๆปิดลง เบื้องหน้าเย่หยู

 

เมื่อถอนมือขวาของเขาออกมา เย่หยู ก็มีสายตาที่สนใจในดวงตาของเขา

 

“นี่คือ สัญลักษณ์เมฆ? นั่นวิเศษมาก!”

 

บนฝ่ามือขวาของเย่หยู มีก้อนเมฆเล็ก ๆ ที่เปล่งประกายด้วยจิตวิญญาณ

 

ลวดลายนั้นเหมือนเมฆ ที่ลอยอยู่ และพวกมันไม่มีตัวตน และไร้รูปร่าง

 

” ปี๊บ” ขอแสดงความยินดีเจ้าของร่างขโมยได้สําเร็จแล้ว รางวัลของคุณคือ 200 คะแนน! “

 

“ปี๊บ” “ขอแสดงความยินดีกับเจ้าของร่างที่ขโมย สัญลักษณ์เมฆได้ คุณต้องการแยกวิญญาณหรือไม่?”

 

ในความคิดของเย่หยู เสียงของระบบดังขึ้น

 

“แยกวิญญาณ!”

 

หวืด!

 

ลวดลายเมฆ ที่เปล่งประกายบนฝ่ามือของเย่หยู ส่องประกายอย่างฉับพลัน ก่อนที่จะหายเข้าไปในฝ่ามือของ เย่หยู ได้หายไปอย่างไร้ร่องรอย

 

เย่หยูปิดตาของเขา รับข้อมูลที่ไหลผ่านจิตใจของเขา

 

หลังจากนั้นไม่นาน เย่หยู ก็ลืมตา และแสดงร่องรอยแห่งการรู้แจ้ง

 

“ปี๊บ” “ขอแสดงความยินดีกับเจ้าของร่างส่าหรับการได้รับการฝึกฝนพลังของพลังสัญลักษณ์เมฆ!”

 

ก้อนเมฆ ที่ เย่หยูได้รับ นอกเหนือจากการเป็นของที่ระลึกจากสํานักเมฆาเคลื่อน ยังเป็นรากฐานของการสร้างพลังทั้งหมด

 

ลูกศิษย์ใหม่ทุกคน จะได้รับสัญลักษณ์เมฆ นี้

 

อย่างไรก็ตาม มันแตกต่างจากสํานักเมฆาเคลื่อน ซึ่งสาวกต้องการศึกษาอย่างหนัก เพื่อปลดล็อค พลังของสัญลักษณ์เมฆทีละขั้นตอน

 

ผ่านระบบนี้ เย่หยู สามารถเข้าใจ ข้อมูลที่มีอยู่ในสัญลักษณ์เมฆได้ในทันที แม้กระทั่งการสะสมมากกว่าสิบปีในลูกศิษย์ของสํานักเมฆาเคลื่อน

 

ในใจกลางของ เมืองหมิงโจว หน้าประตูบ้านของตระกูลถัง …

 

เย่หยู ผลักเปิดประตู แล้วเดินเข้ามา

 

ที่สนามหญ้า ถังฉี กําลังเอนกายพิงเก้าอี้หวายขณะจิบชา

 

เมื่อเห็นเหยู เดินเข้ามา ถังฉี วางกาน้ําชาไว้ในมือ แล้วโบกมือของเขาไว้ด้านหลัง

 

“ท่านผู้นํา!”

 

ถังอี้ ตอบรับด้วยเสียงต่ํา ในเวลาเดียวกันเขา ก็ส่งกล่องผ้าให้

 

ถังฉี หยิบกล่องปักมา ยิ้มแล้วพูดกับ เย่หยูว่า “ฉันได้ให้ช่างเหล็กที่ดีที่สุดในตระกูลถัง ให้แกะสลักหยกชิ้นนี้ อย่างพิถีพิถัน

 

เมื่อได้ยินอย่างนี้ ดวงตาของเย่หยู ก็ยื่นมือออกมาเพื่อเปิดกล่องปัก

 

สร้อยข้อมือหยกสีเขียวนอนนิ่ง ๆ อยู่ในกล่องผ้าปัก

 

สร้อยข้อมือแกะสลักอย่างประณีตด้วยรูปมังกร และหงส์ มันดูพร่ามัว แต่หลังจากดูเป็นเวลานาน คน ๆ หนึ่ง จะเห็นว่ารูปมังกรและหงส์กําลังเคลื่อนไหวอยู่ตลอดเวลา

 

ในขณะที่เล่นกับสร้อยข้อมือหยกในมือของเขา ความสุขในดวงตาของเย่หยู ค่อยๆจางหายไป

 

เมื่อเห็นการแสดงออกที่แปลกประหลาดของเย่หยู ถังฉี ขมวดคิ้ว และถามว่า “เย่หยู การออกแบบสร้อยข้อมือนี้ ผิดปกติหรือเปล่า?” ฉันยังมีหยกจักรพรรดิ์ หากคุณไม่พอใจ ฉันจะให้แกะสลักอีกอันหนึ่ง “

 

เย่หยู ส่ายหัวของเขา “ผมชอบสไตล์ของสร้อยข้อมือนี้มาก”

 

“ถ้างั้น…”ถังฉี พึมพํากับตัวเอง ในขณะที่เขาถาม เย่หยู”ถ้าอย่างนั้น ทําไมท่าที ถึงไม่เป็นแบบนั้นล่ะ?”

 

เย่หยู ถือว่าไลไว้ในมือของเขา แล้วพูดเบา ๆ ว่า “วัสดุที่ใช้ท่าสร้อยข้อมือนี้ ไม่ใช่ชิ้นส่วนของหยกที่ผมนํามา!”

 

“อะไรนะ?!”

 

ถังฉี ตกตะลึง แสงเย็นชาส่องประกายในดวงตาของเขา

 

“ถังอี้!”

 

ถังฉี ตะโกนที่ ถังอี้ “ไปเรียกช่างที่แกะสลักสร้อยข้อมือนี้มา!”

 

“ครับท่าน!”

 

ถังอี้ ตะโกนอย่างนุ่มนวล ขณะที่เขาหันกลับและออกไป

 

“เย่หยู เรื่องนี้ค่อนข้างแปลก ฉันจะอธิบายรายละเอียด!”

 

ความโกรธพุ่งไปทั่วใบหน้าของ ถังฉี ขณะที่เขานั่งลงบนเก้าอี้หวายอย่างแรง

 

เย่หยู เห็นการแสดงออกที่โกรธของ ถังฉี และอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ”ทําไมอาวุโสถัง ต้องโกรธมาก? มันเป็นเพียงหยก!”

 

“แต่เดิมมันไม่ได้มีอะไร แต่เย่หยู นี่เป็นสิ่งที่คุณ สั่งให้ฉันทำ แต่หยกก็หายไปจากใครบางคน!” นี่ไม่ใช่การตบหน้าฉันหรือ! “

 

ถังฉี อดไม่ได้ที่จะรู้สึกอึดอัดใจ เมื่อเขานึกถึงความจริงใจเมื่อวานนี้

 

เมื่อเย่หยู เห็น ถังฉี เป็นแบบนั้น เขาก็ไม่ได้พยายามเกลี้ยกล่อมให้เขาสบายใจ เขานั่งบนเก้าอี้ใกล้ ๆ และรอการกลับของ ถังอี้

 

ถังฉี นั่งตัวตรงกลางลาน และมองดูช่างฝีมือที่ประหม่าเล็กน้อย ต่อหน้า ดวงตาของเขาแสบร้อนด้วยความโกรธ

 

ปัง!

 

โต๊ะไม้หนา พังโดยตบของ ถังฉี

 

“พูด!” ทําไมหยกที่แกะสลักบนกําไลนี้ ไม่ใช่หยกที่ให้ไปเมื่อวานนี้! “

 

ร่างของช่างฝีมือสั่นเทา ใบหน้าของเขารู้สึกกระวนกระวายใจ ขณะที่เขาพูดสั้นๆ “ท่านผู้นํา ทําไมคุณถึงพูดอย่างนั้น? วัสดุที่ใช้ทําสร้อยข้อมือนี้ เป็นหยกจักรพรรดิ!”

 

“ฮุ!” “คุณยังกล้าที่จะเล่นลิ้น!” ถังฉี คํารามด้วยความโกรธ และกล่าวอย่างหนักว่า “ผู้อาวุโส เย่หยู ยืนยันว่า มีการสับเปลี่ยนหยกจักรพรรดิ ในการแกะสลัก!”

 

ช่างฝีมือเงยหน้าขึ้นมองเย่หยู กัดฟันและพูดว่า “บางที อาวุโสเย่ อาจมองผิดไป! ผมรับประกันได้ว่า สร้อยข้อมือนี้ จะถูกแกะสลักจากหยกจักรพรรดิ!”

 

เช่นเดียวกับที่ ถังฉี กําลังจะพูดอะไรบางอย่าง เย่หยู ยกมือขึ้นเพื่อหยุดเขา

 

เมื่อมองไปที่ช่างฝีมือด้านหน้าเขา เย่หยูพูดด้วยความสนใจอย่างมากว่า “สร้อยข้อมือนี้ แกะสลักจากหยกจักรพรรดิ แต่จริง ๆ แล้ว ไม่ใช่ของที่ฉันเคยได้มา!”

 

เมื่อได้ยินอย่างนี้ ปากของช่างฝีมือโค้งลงไปด้วยรอยยิ้ม “ฉันขอถามผู้อาวุโสว่า คุณจะรู้ได้ว่า เป็นหยกจักรพรรดิของอาวุโสอย่างไร?”

 

เย่หยู มองดูการแสดงออกอย่างมั่นใจของช่างฝีมือ หัวเราะเบา ๆ และพูดว่า “ในโลกนี้ ไม่มีของสองอย่างที่เหมือนกัน ถึงแม้ว่าพวกมันทั้งคู่ จะเป็นหยกจักรพรรดิ แต่ก็มีความแตกต่างกัน”

 

สร้อยข้อมือหยกที่ฉันได้มานั้น สดใหม่ เย็นชา เหมือนหิมะในฤดูหนาว แม้ว่าสร้อยข้อมือนี้ จะเป็นหยกจักรพรรดิ แต่ถูกวางไว้ที่นี่เป็นเวลานาน และเมื่อคุณสัมผัสมันจะรู้สึกราวกับว่าคุณได้สัมผัสกับผิวที่เรียบเนียน!

 

เย่หยู มองดูที่ช่างฝีมือ สายหัวและพูดพร้อมกับยิ้มว่า “นี่แตกต่างอย่างแน่นอน!”

ช่างฝีมือมองไปที่ เย่หยู ด้วยความตกใจ คุกเข่าลงบนพื้น ไม่สามารถสู้หน้าเขา และโต้ตอบใดๆ

 

เมื่อ ถังฉี เห็นสิ่งนี้ เขาตะโกนใส่ช่างฝีมือ “รับสารภาพมา! เพราะเห็นว่าคุณมีส่วนกับตระกูลมานานหลายปี ชายชราคนนี้จะลงโทษคุณเบา ๆ อย่างไรก็ตามถ้าคุณยังดื้อรั้น อย่าตําหนิชายชราผู้นี้ที่ไร้ความปรานี้!”

 

ช่างฝีมือฝังหัวของเขาลึกลงไปในพื้นดิน และพูดด้วยน้ําเสียงสํานึกผิดว่า “ท่านผู้นํา ผมเป็นคนโง่ โปรดอภัยต่อความผิดด้วย!”

 

“เมื่อวานนี้ ภรรยาและหลานชายของผม มาเยี่ยมและค้นพบชิ้นส่วนของหยกจักรพรรดิของอาวุโสเย่หยูโดยบังเอิญ…”

 

ช่างฝีมือนั่งเป็นอัมพาตบนพื้น และเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวันก่อน

 

สกุลภรรยาของช่างฝีมือ คือโจว เธอป่วยและไม่สามารถมีลูกได้ เธอปฏิบัติต่อหลานชาย เหมือนลูกชายของตัวเอง

 

เมื่อวานนี้หลานชายของเขาก็มาเยี่ยม และเห็นแร่หยกจักรพรรดิ ที่ช่างฝีมือน่ากลับมา เขายินดี และยืนยันที่จะขอจากภรรยาของช่างฝีมือ

 

แม้ว่าหลานชายยืนยันจะเอาหินก้อนนี้ แต่อาวุโสเย่ มอบให้กับพวกเขา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่เห็นด้วยที่จะมอบให้หลานชาย

 

แต่หลานชายของเขา เสนอการประนีประนอม

 

แทนที่ด้วย หยกจักรพรรดิของเขา!

 

หลังจากที่ซื้อมานาน หลานชายช่างฝีมือก็ตกลงกันในที่สุด

 

หลานชายของเขาออกจากบ้าน ของช่างฝีมือ และหลังจากนั้นไม่นาน เขาก็น่าหยกที่เหมือนกันกลับคืนมา แต่มีขนาดเล็กลง

 

แต่ไม่สําคัญ มันสามารถสลักเป็นกําไลได้เหมือนกัน

 

ช่างฝีมือแกะสลักมันเสร็จ ในชั่วข้ามคืน และชิ้นหยกของเย่หยู ถูกหลานชายนําไป

 

“… เรื่องทั้งหมดเป็นแบบนี้! ผมเลอะเลือนไป และคิดว่าไม่มีใครจะรู้ได้ ดังนั้นผมจึงทําสิ่งนี้ และขอร้องหัวหน้า และผู้อาวุโสโปรด เมตตาด้วย!”

 

ช่างฝีมือคุกเข่าลงพื้น ขอร้องการให้อภัยโทษต่อเย่หยู

 

“หลานชายของภรรยาคุณ … “ดวงตาของเย่หยูเป็นประกาย “เขาชื่ออะไร?”

 

ช่างฝีมือก้มหัวลงแล้วกระซิบ “โจวไควจี”

 

แสงแฟลชแห่งความเข้าใจ ปรากฏขึ้นในสายตาของ เย่หยู โจวไคว์จี! ดูเหมือนว่า คุณยังไม่เต็มใจยอมแพ้!

 

เขาบอกว่า เขาเอาหยกมา ทํากําไลได้ เอามาจากที่ไหน?

 

ช่างฝีมือกลอกตาของเขา ในขณะที่เขาจําได้ว่า “ผมเคยได้ยินว่า ดูเหมือนว่าจะมาจาก วิหารเมฆขาว ในชานเมือง!”

 

“วิหารเมฆขาว?” คุณก็มีเคล็ดลับบางอย่างขึ้นมาแล้วสินะ! “

 

เย่หยู เล่นกับสร้อยข้อมือในมือ แล้วพูดด้วยเสียงเบา ๆ

 

ดาบปราณสายฟ้า ถูกปล่อยออกมาจากปลายนิ้วของเย่หยู และเกิดสัญลักษณ์ที่เรียบง่าย ปรากฏบนกําไลบนฝ่ามือของเขา