SPH: บทที่ 275 นักพรต ที่ไม่ธรรมดา

 

กิ่งไม้หลายกนดูยุ่งเหยิง และหินไม่กี่ก้อนเกิดขึ้นเป็นแหวนหยาบๆ

 

ในพื้นที่ว่างของวงแหวน มีมดจํานวนสิบตัว ราวกับว่าหนวดของมันหายไปทั้งหมด

 

มันหมุนไม่หยุดเคลื่อนไหวตลอดเวลา ภายในวงแหวนที่เรียบง่ายและหยาบๆนี้

 

ผู้มาเยี่ยมชมอุทยาน ที่กําลังดูฉากนั้นอยู่ ไม่พูดอะไรเลย

 

พวกเขาเบิกตากว้าง ในฉากที่น่าอัศจรรย์ต่อหน้าพวกเขา

 

“มันประสบความสําเร็จจริงๆ!”

 

“ใช่ เขาประสบความสําเร็จ เขาทําเช่นนั้นได้อย่างไร”

 

“ฉันไม่เข้าใจเลย!”

 

ในห้องถ่ายทอดสดของอาเข่อใช้เวลานานมาก ตั้งแต่หน้าจอเต็มไปด้วยข้อความมากมาย

 

พวกเขาต่างก็ครุ่นคิดถึงวิธีที่เย่หยู สามารถทําตามค่าขอที่ดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้ ในลักษณะที่ไร้ที่ติเช่นนี้

 

อาเข่อมองดูเย่หยูอย่างชัดเจน ซึ่งมีสีหน้าเฉยเมย ในสายตาของเย่หยูอาเข่อ มองเห็นความมั่นใจเช่นนั้น

 

ทันใดนั้น อาเข่อเข้าใจว่า เย่หยูไม่ได้ทําเล่นๆ เขายืนยันแล้วว่าเขาจะต้องทําตามค่าร้องขอของลัทธิเต๋าผู้นั้น

 

อาเข่อส่ายหัว คิดว่าเย่หยูมั่นใจได้อย่างไร

 

นี่เป็นเหมือนกับว่า ทําไมนักศึกษาระดับสูง ถึงมีความมั่นใจที่จะทําคะแนนได้มากเท่าที่เขาต้องการ!

 

นักพรตเต๋าบ้า เพ่งความสนใจ ไปที่ความคิดของเขา หมกมุ่นอยู่กับค่ายกลที่เย่หยู วางลงบนพื้น

 

หลังจากนั้นไม่นาน นักพรตเต๋าบ้าก็ยื่นมือออกมา และแตะก้อนหินเล็ก ๆ ลงบนพื้นเบา ๆ

 

พรึบ!

 

ภายใต้การสัมผัสของนักพรตเต๋า หินก้อนเล็ก ๆ กลิ้งไปด้านข้าง

 

หวีด!

 

ในช่วงเวลานั้น ดูเหมือนว่าบางสิ่งจะหายไป จากวงแหวนที่เรียบง่าย

 

มันเป็นการเปลี่ยนแปลงเพียงเล็กน้อย แต่มันทําให้เกิดข้อบกพร่องร้ายแรง ที่จะปรากฏบนวงกลมที่สมบูรณ์แบบบนพื้นดิน

 

มดที่ถูกขังอยู่ ตอนนี้มัน กําลังวิ่งเป็นวงกลม

 

อย่างไรก็ตาม เมื่อหินถูกสัมผัส พวกมันดูเหมือนจะหาทางออก พวกเขาเดินตามรอยแตกที่อยู่ด้านข้างหิน ออกไปจากวงเวียนและกิ่งไม้

 

“นั่นเป็นวิธีที่ …”

 

นักพรตบ้า มองไปที่มดที่วิ่งออกมาจากวงแหวน แล้วพูดพึมพําว่า “ความลึกลับของค่ายกล ไม่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหน แต่ทั้งหมดนั้นเป็นเพราะคุณ!”

 

“ฉันเข้าใจแล้ว!”

 

ออร่าที่อธิบายไม่ได้ เริ่มขึ้นจากนักพรตเต๋บ้า

 

ในขณะนี้ ผู้นับถือ นักพรตเต๋บ้า ที่คอยดูแลบริเวณนี้ เป็นเวลาเจ็ดปีได้ ได้รับการปลดปล่อย

 

เช่นเดียวกับหยกที่สวยงาม ที่ถูกเจียระไน หินหนักๆ บนร่างกายของเขา ในที่สุดเขา ก็ปล่อยความสามารถ ของตัวเองออกมา

 

“ฮ่าฮ่า…ฉันใช้เวลาครึ่งชีวิต ในโลกมนุษย์ ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่า ฉันเป็นใคร!”

 

นักพรตเต๋ ยืนขึ้นแล้ว เริ่มหัวเราะอย่างบ้าคลั่งโดยยกหัวขึ้น ผมยุ่งของเขา ถูกมัดไว้ด้านหลังศีรษะของเขา และเสื้อคลุมเต่าสีเทาของเขาดูสะอาดขึ้นทันตาเห็น

 

นักรบดินแดนเทพเจ้า ระดับเจ็ด!

 

เย่หยู มองไปที่นักพรตเต๋าบ้า และยกคิ้วขึ้น

 

นี่เป็นครั้งแรกที่ เย่หยุได้เห็นนักรบแห่งดินแดนเทพเจ้า แน่นอนว่ามันเป็นครั้งแรกที่เขาเคยเห็นแบบเต็มๆตา เมื่อเขาได้รับการเลื่อนระดับ

 

ไม่มีอะไรผิดปกติเกี่ยวกับเขา สิ่งเดียวที่เหลืออยู่ คือกลิ่นอายธรรมชาติ และความเรียบง่ายของนักพรตเต๋าบ้า ดูเหมือนว่าเขาได้ผสมผสานเข้ากับพื้นที่โดยรอบแล้ว

 

นักพรตบ้ายืนอยู่ตรงนั้น แต่นักท่องเที่ยวโดยรอบดูเหมือนจะไม่สนใจเขา และตกอยู่ในภวังค์

 

“เพื่อนตัวน้อย ฉันเทียนเฟิงซื่อจะไม่ลืม การบรรลุระดับขั้นเต่ในวันนี้!”

 

นักพรตบ้า นั้นคือ เทียนเฟิงซื่อ การแสดงออกทางสีหน้าของเขาเคร่งขรึมจริงจัง เท่าที่เย่หยมองเห็น

 

เย่หยุดที่เทียนเฟิงจ่อ ซึ่งมีออร่ากลายเป็นธรรมชาติมากขึ้นหัวเราะเบา ๆ แล้วพูดว่า “ไม่จําเป็นต้องซาบซึ่งเป็นบุญคุณ นักพรตเต๋าเกรงใจไปแล้ว เป็นแค่การกระทําที่ไม่ตั้งใจ จากเด็กน้อยคนนี้!”

 

เทียนเฟิงจ๋อเปิดเผยรอยยิ้ม ดูเหมือนเด็กไร้เดียงสา “ถ้าคุณไม่ตั้งใจทํามัน คุณจะไม่เป็นห่วง และไร้กังวลเหมือนอย่างที่คุณเป็นทุกวันนี้”

 

เทียนเฟิงจื่อหายตัวไป เหมือนกับตอนที่เขามาถึงครั้งแรก

 

ไม่มีใครสนใจเกี่ยวกับการปรากฏตัวของนักพรตเต๋บ้า และไม่มีใครสนใจเกี่ยวกับความจริงที่ว่ามีนักพรตเต่า นามว่า เทียนเฟิงจือเคยอยู่ที่นี้มาก่อน

 

อย่างไรก็ตาม เย่หยูรู้ว่าที่บริเวณนี้ จะไม่ถูกเรียกว่า “จิตรกรรมจองจําอีกต่อไป!

 

“อาเข่อ!” “อาเข่อ!”

 

เย่หยู เรียก อาเข่อ ออกจากฝูงชน และปีนขึ้นไปบนภูเขา อย่างต่อเนื่อง

 

เมื่อได้ยินการเรียกของเหย อาเข่อ ก็หันหลังกลับ และมองเย่หยู เย่หยุคุณเรียกฉันเหรอ”

 

เย่หยุดที่อาเข่อที่สับสนอยู่ และอดไม่ได้ที่จะเลื่อมใสความแข็งแกร่งของนักรบดินแดนเทพเจ้าระดับเจ็ด! 

 

แค่ออร่าที่เปล่งออกมาจากร่างกายของพวกเขาก็เพียงพอที่จะทําให้คนทั่วไป ลืมเรื่องการมีดํารงอยู่ของพวกเขา นี่ไม่ใช่ทักษะการต่อสู้ธรรมดา แต่เป็นศิลปะศักดิ์สิทธิ์!

 

ไม่น่าแปลกใจที่ศิษย์การต่อสู้ระดับเดียวกันในระดับเจ็ด จึงไม่สามารถเอาชนะกันได้แบบเด็ดขาด!

 

หวิด!

 

เย่หยูยกมือขึ้น แล้วโยนไข่มุกเรืองแสงในมือให้กับอาเข่อ

 

“ผมมอบให้คุณ!”

 

อาเข่อขยับมือของเธอโดยไม่รู้ตัว

 

“เย่หยูนี่คือ …”

 

อาเข่อ มองดู ไข่มุกเรืองแสงในมือของเธอ และสับสนเล็กน้อย “เย่หย มอบให้ฉันเหรอ?” คุณได้รับไข่มุก เรื่องแสงที่สวยงามมาได้อย่างไร

 

เย่หยู ยกคิ้วของเขาแล้วหัวเราะ “คุณลืมไปแล้วเหรอ?”

 

อาเข่อ กะพริบในความสับสน “ฉันควรจําได้ใช่ไหม?”

 

เย่หยุชี้ไปที่โทรศัพท์ในมือของอาเข่อ และยิ้มอย่างลึกลับ “คุณสามารถถามพวกเขาได้!”

 

ในห้องถ่ายทอดสดของอาเข่อ จํานวนผู้ชมมากกว่าหนึ่งล้านแล้ว

 

ผู้ชมหลายล้านคน ก็ตกตะลึงเช่นกัน

 

“เกิดอะไรขึ้น ฉันดูเหมือนจะลืมอะไรบางอย่างไป!”

 

“เอ๊ะ?” ไข่มุกมาจากไหน”

 

“เจ๋งสุดๆ!” คุณไม่ใช่? มันถูกมอบให้กับเย่หยู โดยนักพรตเต๋าบ้า! คุณลืมไปแล้วเหรอ? อย่าทําให้ฉันกลัว!

 

“เดี๋ยวก่อน นักพรตเต่ที่ไหน คุณต้องล้อเล่นแน่ๆเลย!”

 

“จริง ๆ ! ฉันยังได้บันทึกวิดีโอ! โอ้พระเจ้า!” เกิดอะไรขึ้น?

 

“ช่ว!” “อย่าแม้แต่จะพูดถึงมัน คนๆนี้เกี่ยวข้องกับระดับเจ็ดที่ได้เลื่อนระดับใหม่ …”

 

หวีด!

 

ทันใดนั้น การถ่ายทอดสดของอาเข่อ ก็ดําสนิททั้งหมด

 

อาเข่อกําลังดูหน้าจอ ในห้องออกอากาศ แต่หน้าจอสีดําทําให้เธอขมวดคิ้ว

 

“ไม่มีสัญญาณเหรอ เป็นไปไม่ได้!”

 

อาเข่อ เล่นกับโทรศัพท์มือถือของเธอ และรู้ว่าสตูดิโอออกอากาศสดของเธอ ถูกปิดไว้

 

“ฉันอยู่ในอันดับหนึ่ง ในการถ่ายทอดสด!”

 

” ทําไมมาปิดช่องของฉันล่ะ!”

 

ใบหน้าของอาเข่อโกรธเคืองด้วยความโกรธ ทําให้เธอดูน่ารักทีเดียว

 

ออกอากาศสดหรือไม่?

 

เย่หยูมองไปที่ห้องออกอากาศที่มืดสนิท ในมือของอาเข่อ และรู้สึกประหลาดใจกับความเร็วปฏิกิริยาของอีกฝ่าย

 

“ดูเหมือนว่า นักรบดินแดนเทพเจ้าระดับเจ็ด นั้นพิเศษจริงๆ!” อย่างไรก็ตาม ทันทีที่มันปรากฏขึ้น มันถึงกับปิดการถ่ายทอดสด! “

 

เย่หยูพึมพํากับตัวเอง แล้วละทิ้งความคิดนี้ไปจากใจ ท้ายที่สุดแล้ว นักรบระดับเจ็ดเกี่ยวข้องกับอะไรกับเขา

 

อาเข่อที่อยู่ฝั่งตรงข้ามหยุดการถ่ายทอดสด หลังจากรู้สึกหดหูครู่หนึ่ง เธอก็มีความสุขอีกครั้ง “ห้องถ่ายทอดสดถูกปิด

 

แฟน ๆ ของฉัน จะไม่โทษฉัน “ฮิฮิ…”

 

ในขณะที่เดินขึ้นภูเขา อาเข่อกําลังเดินอยู่ข้างๆเย่หยู แนะนําชั้นถัดไปของภูเขาชิงเหลียง

 

“เย่หยู คุณรู้จักชื่อชั้นที่สองของภูเขานี้ไหม”

 

อาเข่อยิ้ม เมื่อเธอถามเย่หยู

 

เย่หยุส่ายหัวของเขา ยิ้มแล้วพูดว่า “ผมขอคําแนะนําตากคุณได้ไหม?”

 

อาเข่อ สูดลมหายใจเข้า ไอสองครั้ง แล้วพูดว่า “ชั้นที่สองของภูเขา ชิงเหลียงเรียกว่า ชีวิตของโม่เหวิน!”

 

“ไม่ต้องพูดถึงชื่อ ว่าแต่ชีวิตนี้เป็นชีวิตแบบไหน” เย่หยูหัวเราะเบา ๆ “ชื่อนี้ค่อนข้างน่าสนใจ แต่เป็นเรื่องราวแบบไหนกันนะ?”

 

ในขณะที่ปืนขึ้นบันได อาเข่อแนะนําสถานที่ให้กับเย่หยุ”บนชั้นที่สอง มีที่สําหรับคํานวณดวงชะตา”

 

“มีบางสิ่งที่พิเศษเกี่ยวกับการทํานาย นักพรตเต๋าสามารถคํานวณดวงตา ในชาติที่แล้ว หรือในอนาคตได้ใ”

 

เย่หยูยกคิ้วของเขาขึ้น กล่าวว่า “อ้าว?” มันน่าสนใจมาก! “ถ้าแบบนี้ คุณจะถามอะไรในชีวิตปัจจุบันล่ะ”

 

อาเข่อชําเลืองมองที่เย่หยู และพูดอย่างจริงจังว่า “แน่นอน ฉันอยากรู้ว่า ฉันจะรวยมั้ยในอนาคต!”