SPH: บทที่ 280 บทสรุปของนักพรตต้มตุ้น

 

อาเข่อ ที่ยืนอยู่ด้านข้างเย่หยู ก็มองหลิวหมิงเต่อด้วยความไม่น่าเชื่อ

 

“คนโกหกคนนี้! เขายังกล้าสาบานกับสวรรค์ แต่มันกลับกลายเป็นเรื่องไร้สาระ! นี่ช่างน่าโมโหนัก! “

 

ในตอนนี้หลิวหมิงเต่อได้สติ สามารถควบคุมร่างกายของเขาได้ชั่วครู่ และดวงตาของเขาก็เปล่งประกายด้วยความกลัวอย่างที่สุด ขณะที่เขามองเย่หยูและตะโกนว่า “คุณทําอะไรกับฉัน!” ทําไมฉันถึงได้ …”

 

ก่อนที่หลิวหมิงเต่อ จะพูดจบประโยคของเขา เขารู้สึกว่าความรู้สึกไม่สบายใจ ก็พุ่งเข้ามาในทั้งแขนขาทั้งสี่ของเขา ออกมาจากไขกระดูก

 

ความรู้สึกไม่สบายนี้ รวมกับความเจ็บปวดที่มีนงง ปวดและคัน และปนเปความรู้สึกอื่น ๆ ไม่มีใครสามารถต้านทานความรู้สึกนี้ได้

 

เพียงเสี้ยววินาที หลิวหมิงเต่อหวังว่าเขาจะสิ้นสติได้ในทันที เพื่อที่เขาจะได้ไม่ต้องรู้สึกเจ็บปวดเช่นนี้

 

อย่างไรก็ตาม หลิวหมิงเต่อรู้สึกว่า ภายใต้ความเจ็บปวดแบบนี้ จิตสํานึกของเขาก็แจ่มชัดขึ้น และชัดเจนขึ้นอย่างมาก

 

และความรู้สึกของร่างกายของเขา ยิ่งคมชัดมากกว่าเดิม

 

“อ้ากก!”

 

เสียงตะโกนที่น่าสังเวชอย่างยิ่ง ดังออกมาจากปากของหลิวหมิงเต่อ

 

ปัง!

 

หลิวหมิงเต่อล้มลงกับพื้น ร่างกายของเขาเหมือน แมลงที่ถูกจุ่มในน้ํามันร้อนๆ บิดและหมุนอยู่ตลอดเวลา

 

“อ้ากก!” ช่วยฉันด้วย! “ปล่อยฉันไป!”

 

“ความเจ็บปวด” โอ๊ย! “ยกโทษให้ฉัน!”

 

“ฉันผิดไปแล้ว! ฉันขอร้องคุณ โปรดปล่อยฉันไป!”

 

“ฉันผิดไปแล้ว!” ฉันไม่ควรโกหก …”

 

หลิวหมิงเต่อ ยังคงเจ็บปวดอยู่

 

หลิวหมิงเต่อ ไม่สนใจเกี่ยวกับความความสกปรกบนพื้นดิน และเขาไม่สนใจเรื่องท่าทางของเขาในฐานะนักพรตผู้สูงส่ง

 

มือของหลิวหมิงเต่อ ยังคงขุดคุ้ย ถูไถร่างกายของเขาต่อไป หวังว่าเขาจะฉีกขาดเป็นชิ้น ๆ ! จะได้หลุดพ้นจากความเจ็บปวด

 

เมื่อนักท่องเที่ยวโดยรอบๆ มองเห็นสภาพที่น่าสังเวชของหลิวหมิงเต่อ พวกเขาต่างก็ผงะ ถอยหลังไปด้วยความกลัว

 

“ดี!” นี่คือวิธี ที่เขาสมควรถูกลงโทษ! “

 

“ใช่!” ใครบอกให้เขาโกหกหลอกลวงผู้อื่น และสมควรถูกธรรมชาติลงโทษ! “

 

“ชายหนุ่ม ทําได้ดีมาก!”

 

“ให้บทเรียนแก่เขา! ดูซิว่าจะกล่าหลอกลวงคนอื่นอยู่อีกมั้ย?”

 

แม้ว่ากลุ่มนักท่องเที่ยว ต่างรู้สึกเห็นอกเห็นใจต่อสภาพที่น่าสังเวชของหลิวหมิงเต่อ แต่พวกเขาก็อดไม่ได้ ที่จะกัดฟันด้วยความโกรธ เมื่อพวกเขาคิดว่าหลิวหมิงเต่อตั้งใจจะหลอกลวงพวกเขาอย่างไร

 

“ฉันขอร้องคุณ … ขอให้ฉัน …”

 

หลิวหมิงเต่อน้ําตาไหล และใบหน้าของเขาอ่อนแรง ขณะที่เขาอ้อนวอนอย่างอ่อนล้า

 

ในเวลาเพียงไม่นาน หลิวหมิงเต่อก็หมดพลังงานทั้งหมดลงแล้ว

 

ร่างของเขาหยุดเคลื่อนไหวแล้ว แต่อาการปวดที่ออกมาไขกระดูก ยังคงทําให้ร่างกายของหลิวหมิงเต๋อ ชักกระตุกโดยไม่ได้ตั้งใจ

เมื่อเห็น หลิวหมิงเต่อที่กําลังจะตาย เย่หยูรู้อยู่ในใจว่าเขาจะไม่กล้าโกหกอีกต่อไป

 

แปะ!

 

เย่หยูดีดนิ้วมือของเขา และความเจ็บปวดที่มีต่อร่างกายของหลิวหมิงเต่อนั้น ลดน้อยลงราวกับกระแสน้ํา

 

“หวิว …”

 

เมื่อสัมผัสว่า ร่างกายของเขาผ่อนคลาย หลิวหมิงเต่อก็รีบหายใจเข้า และหลังจากนั้นไม่นาน เขาก็พยายามยืนและทรงตัวขึ้น

 

“ฉันขอโทษ ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่กล้าโกหกอีกต่อไป!”

 

หลิวหมิงเต่อ ยืนอยู่ข้างหน้า เย่หยูร่างกายสั้นเทา และพูดด้วยเสียงเบาๆ

 

“ดีมาก!” ดูเหมือนว่าความจําของคุณจะเพิ่มขึ้นเล็กน้อย ในเวลานี้! “

 

เย่หยุพยักหน้า “จากนั้น ฉันจะถามคุณอีกครั้ง!”

 

ร่างกายของ หลิวหมิงเต่อสั่นสะท้าน และใบหน้าของเขาเผยให้เห็นการแสดงออกที่หวาดกลัวอย่างยิ่ง “โปรดถามมา”

 

“ฉันขอให้คุณ บริจาคเงินทั้งหมด ที่คุณได้ฉ้อโกง ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา คุณจะบริจาคหรือไม่?”

 

หลิวหมิงเต่อ พยักหน้าอย่างรวดเร็ว และพูดโดยไม่ลังเลว่า “บริจาค! ฉันจะบริจาคทั้งหมด!”

 

หลังจากนั้นไม่นาน หลิวหมิงเต่อก็รู้สึกโล่งใจ เมื่อเขารู้สึกว่าไม่มีอะไรผิดปกติ เกี่ยวกับร่างกายของเขา เขามองเย่หยูด้วยความกลัว “ฉัน ฉันกําลังพูดความจริง!”

 

เย่หยูพยักหน้า “ฉันรู้ มิฉะนั้นคุณจะเจ็บปวดเป็นสองเท่าในตอนนี้!”

 

หลิวหมิงเต๋อเกือบร้องไห้อีกครั้ง และถึงกับเจ็บปวดเป็นสองเท่า จะเกิดอะไรขึ้นตอนนี้ ถ้าเขาโกหกอีกครั้ง ร่างกายแทบจะสลายกลายเป็นผุยผง!

 

“คําถามสุดท้าย!”

 

หลิวหมิงเต่อสั่นไหวอีกครั้ง “โปรดพูด!”

 

“ในอนาคต คุณยังคงสามารถคํานวณดวงชะตาต่อไปได้! แต่คุณต้องบริจาคทุกสิ่งที่คุณได้รับมา คุณทําได้หรือไม่? “

 

“สามารถท่ามันได้!” “ฉันทํามันได้!”

 

หลิวหมิงเต่อ พยักหน้าอย่างรวดเร็ว และพูดด้วยน้ําเสียงจริงจัง “ในอนาคต ฉันจะอุทิศตนเองเพื่อการกุศล! ฉันจะไม่เสียใจเลย แม้ว่าฉันจะต้องตาย!”

 

“ดูเหมือนว่า สิ่งที่คุณพูดนั้นเป็นความจริง”

 

เย่หยหัวเราะเบา ๆ ในขณะที่เขามอง หลิวหมิงเต่อที่เต็มไปด้วยความกังวล

 

“แน่นอน แน่นอนอย่างยิ่ง”

 

หลิวหมิงเต่อรีบตอบกลับ เขาไม่ต้องการสัมผัสกับความรู้สึกอยากตายอีกต่อไป!

 

เย่หยุตบไหล่ หลิวหมิงเต๋อ”จ่าสิ่งที่คุณพูดไว้ มิฉะนั้น คุณจะรู้ถึงความรู้สึกในครั้งต่อไป ตายเสียดีกว่าอยู่!”

 

หลิวหมิงเต่อยกมือขึ้น เพื่อเช็ดเหงื่อเย็นๆบนหน้าผากของเขา และพูดด้วยเสียงสั้น “รู้แล้ว”

 

เย่หยูพยักหน้า แล้วหันไปมองอาเข่อ “อาเขื่อนําเงินของคุณกลับมา เขาไม่กล้าที่จะไม่คืนให้เธอ!”

 

เมื่อได้ยินดังนั้น ใบหน้าของอาเข่อเผยให้เห็นการแสดงออกที่น่าสนใจ แต่หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ส่ายหัว แล้วพูดว่า “ไม่ แค่บริจาคเงินให้กับพื้นที่ภูเขาที่ยากจน!” ถือได้ว่าฉัน ได้ทําดีที่สุดแล้ว “

 

หันหน้าของเธอ ไปดูหลิวหมิงเต่อ แล้วพูดออกมาว่า “ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย หากใช้เงินนี้บริจาค?”

 

หลิวหมิงเต๋อ หัวเราะอย่างขมขึ้น “ไอ้หย่า หญิงสาว ฉันไม่กล้าแล้ว!

 

สายลมภูเขาพัดผ่านเมฆและหมอกราวกับลําธารบนภูเขาชิงเหลียง ขณะที่พวกมันปั่นป่วน ทําให้ร่างของเย่หยูและอีกสองคนดูเหมือนว่าพวกเขากําลังเดินอยู่เหนือเมฆอย่างช้าๆ

 

“เฮ้!” นักพรตเต๋ที่ม ทําไมถึงตามพวกเรามา? “

 

อาเข่อมองที่ หลิวหมิงเต่อ ผู้ซึ่งตามมา และตะโกนด้วยความโกรธ

 

หลิวหมิงเต่อ หัวเราะทั้งสองคน “พวกคุณกําลังมุ่งหน้าไปยังวิหารเมฆขาว หรือไม่?”

 

อาเข่อมองเหยู เธอส่ายหัวแล้วพูดว่า “คุณไม่ต้องกังวลเรื่องนั้น!”

 

หลิวหมิงเต๋อเดินไปข้างหน้า ไม่กี่ก้าว และไปถึงข้างๆเย่หยุ”น้องชาย แม้ว่าฉันไม่รู้ว่า ทําไมคุณถึงอยากไปวิหารเมฆขาว แต่วิหารเมฆขาวนี้ไม่ใช่ที่ๆคนธรรมดาๆที่สามารถเข้าไปได้!”

 

เย่หยูมองตาหลิ่วหมิงเต่อ เอ่ยว่า “คุณเข้าไปได้มั้ย?”

 

“แค่กๆ!” หลิวหมิงเต่อยื่นหน้าอกออกมา และพูดด้วยความยินดี: “ผู้ต่ําต้อยคนนี้ กลายเป็นแขกอาวุโสของวิหารเมฆขาว ซึ่งทําให้คุณสองคนเข้าไปในนั้นได้โดยไม่เป็นปัญหา!”

 

เมื่อมองไปที่การแสดงออกที่น่ายินดีของหลิวหมิงเต่อ เย่หยูหัวเราะเบา ๆ “จากนั้น คงจะต้องรบกวนคุณด้วย!”

 

“ไม่มีปัญหา ไม่มีปัญหาเลย เหอๆ…”

 

ภายในห้องที่เงียบสงบของเจ้าอาวาส วิหารเมฆขาว เจ้าอาวาสชิงซู และ โจวไคว์จี นั่งหันหน้าเข้าหากัน และกันดื่มชาและพูดคุยกันในเรื่องของการหาเงินเข้ากระเป๋า

 

“นายน้อยโจว ตามคําแนะนําของคุณ เราจะสร้างสถานที่จองจําเอาไว้ อย่าถามถึงอย่างอื่นมากนัก เมื่อถึงเวลานั้น กํายานของวิหารเมฆขาวของฉันจะต้องเป็นที่เฟื่องฟูมากๆ ขอใช้ชาแทนไวน์ เพื่อขอบคุณนายน้อยใจกว้างอย่างมาก สําหรับความช่วยเหลือของคุณ! “

 

นักพรตชิงซู คารวะ โจวไคว์จี พร้อมถ้วยชา

 

โจวไคว์จีหยิบถ้วยน้ําชาของเขา ขึ้นมาทันที “อา – ท่านนักพรตเต๋ ท่าไมต้องเกรงใจอะไรผม อย่างนั้น? ในการช่วยเหลือคุณ มันเป็นความโชคดีของผมด้วย!”

 

โจวไคว์จี จิบน้ําชาที่ นักพรตชิงชรินให้ และหัวเราะ “ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งนี้ถือเป็นการพัฒนาวัตถุทางวัฒนธร รม ที่สําคัญของจีน!”

 

นักพรตชิงซู หัวเราะอย่างเต็มที่ เมื่อได้ยินสิ่งนี้ “สิ่งที่ นายน้อยโจว พูดนั้น ฝังลึกอยู่ในใจของฉัน!

 

นักพรตชิงซูวางถ้วยน้ําชาไว้ในมือของเขา และเอนไปข้างหน้าเล็กน้อย ขณะที่เขาพูดด้วยน้ําเสียงเบาๆ “นักบวชต่ําต้อยคนนี้ ต้องการให้” กํายานเพลิง”ของวิหารเมฆขาว มีชื่อเสียงยิ่งๆขึ้นไป สงสัยว่านายน้อยโจวนี้มีคําแนะนําหรือไม่? “

 

โจวไคว์จีได้ริมฝีปากและยิ้ม ใบหน้าของเขาเผยความมั่นใจ แต่ในใจของเขา เขากําลังสาปแช่งความโลภที่ไม่รู้จักพอของชายชราชิงซูคนนี้

 

“อืม … มันไม่ใช่ว่าไม่มีทางอื่น!” “ก็แค่…” โจวไคว์จี อยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ดวงตาของเขามองไปที่นักพรตชิงซู ที่เต็มด้วยความบ้าคลั่ง

 

“จิ้งจอกน้อย!” นักพรตชิงซู เหวี่ยงแส้หางม้าของเขา การแสดงออกของเขายังคงไม่เปลี่ยนแปลง แม้เขาจะดูถูกเหยียดหยามโจวไคว่จี

 

“ตราบใดที่วิธีการของนายน้อยโจว ยังคงมีประโยชน์อยู่ นักพรตเต๋ผู้ต่ําต้อยคนนี้ จะไม่ยอมให้นายน้อยโจวขาดทุนแน่นอน!

 

นักพรตชิงซู หยุดไปครู่หนึ่ง หลังจากเห็นว่าโจวไคว์จียังคงสงบนิ่ง และไม่พูดอะไรสักคํา แสงเย็นชาส่องเข้ามาในดวงตาของเขา และเขาพูดต่อ: “เหอเหอๆ หากนายน้อยโจวไม่ไว้วางใจ ฉันจะไม่บังคับ ช่างมันเถอะ! “

 

โจวไควตื่นตระหนก เมื่อเขาได้ยินดังนั้น เขาแค่พยายามที่จะคิดถึงเรื่องผลประโยชน์ที่จะได้รับมากขึ้น แต่นักพรตกลับผลักไสไล่ส่งเขาออกไป!

 

“อย่า! อย่าทําอย่างนั้น ท่านนักพรตเต๋! “

 

โจวไคว์จี โน้มตัวไปที่นักพรตชิงซู และพูดเบา ๆ ว่า “ผมคิดว่าผมมีความคิดที่ดีแล้วล่ะ”