SPH: บทที่ 283 ฝ่ามือสายฟ้า

 

เย่หยู วางนิ้วมือไว้ที่ด้านหน้า ของหน้าอกของเขา คีบกระดาษแผ่นบาง ๆ อยู่ระหว่างนิ้วมือ

 

กระดาษบาง ๆ นั้น ตรงเหมือนดาบ และแข็งเหมือนเหล็ก

 

มันสั่นสะเทือน ระหว่างนิ้วมือของเย่หยู

 

ดวงตาของนักพรตชิงซู เบิกกว้างเล็กน้อย ขณะที่มองดูเย่หยูอย่างน่าประหลาดใจ

 

“ฉันไม่คาดคิดว่า นายจะเป็นผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้!”

 

เย่หยุปล่อยนิ้วมือของเขา และดาบกระดาษเปลี่ยนเป็นยันต์ซีดจางตกลงกับพื้น

 

“นี่คือเทคนิคการใช้ยันต์ของ ลัทธิเต๋างั้นเหรอ? เฮอะ, มันไม่ได้มีอะไรมากมายเลย!”

 

“ถ้าคุณมีวิธีการเพียงแค่นี้ อย่าเอามันออกไปอวดคนอื่นที่ไหนอีกจะดีกว่า!”

 

ความโกรธพุ่งขึ้นใบหน้าของนักพรตชิงซู ในขณะที่เขาพูดอย่างเยือกเย็นว่า “เด็กน้อย! อย่าคิดว่าความสามารถระดับนายจะสามารถยั่วยุฉันได้!”

 

“เทคนิคของเครื่องราง เป็นเทคนิคลับที่ตกทอดโดยลัทธิเต๋ จะพูดถึงเรื่องไร้สาระแบบนี้ได้อย่างไร”

 

“ศิลปะลับ?” เย่หยได้ยินเรื่องนี้ และยกคิ้วของเขาขึ้น ถามด้วยความสนใจอย่างมากว่า

 

“โอ้ เป็นเรื่องบังเอิญ ที่ฉันได้รับรู้ถึงความสามารถของยันต์ เหล่านี้เหมือนกัน ซึ่งมันก็ไม่ได้มีอะไรมากเลย

 

“แกเนี่ยนะ?” นักพรตชิงซูมองเย่หยูด้วยสีหน้าแปลก ๆ และล้อเลียนว่า “แกจะพูดว่า รู้จักเครื่องรางงั้นหรอ? เป็นเรื่องตลกน่า!”

 

“เมื่อแกบอกว่า แกเข้าใจ งั้นบอกหน่อยว่า ฉันใช้เทคนิคยันต์ชนิดใด ในการแปลงกระดาษให้เป็นดาบ?”

 

“ไม่รู้!” เย่หยูส่ายหัวของเขาอย่างใจเย็น และพูดด้วยเสียงเบาๆ

 

“ฮ่าฮ่า …” นักพรตชิงซูเงยหน้าขึ้น แล้วหัวเราะ เขาพูดด้วยเสียงดูถูกเหยียดหยามว่า

 

“แกไม่รู้ด้วยซ้ํา แกกล้าพูดว่ารู้วิธีการใช้เครื่องรางได้อย่างไร”

 

เย่หยู ลดระดับศีรษะของเขาเพื่อก้มดู ยันต์สีเหลืองจาง ๆ บนพื้น บิดริมฝีปากของเขา แล้วพูดว่า “ยันต์แบบไม่สมประกอบนี้ ไม่นับเป็นสิ่งที่จําเป็นต้องรู้ไม่ใช่เหรอ?”

 

“แก!” ใบหน้าของนักพรตชิงซูเปลี่ยนเป็นสีแดง ในขณะที่เขาตะโกนด้วยเสียงเย็น “ชั่งหน้าเย้ยหยัน! ชะโงกดูบ่อน้ําและเงยหน้าดูท้องฟ้าซะบ้างนะ เครื่องรางนี้เป็นเครื่องรางที่ได้รับการจัดอันดับให้เป็นระดับกลาง ในกลุ่มเครื่องรางลับของสํานักเต๋า แกบอกว่ามันไม่ได้มาตรฐานงั้นหรือ? “

 

“ใช่ มีปัญหาอะไรไหม?” เย่หยูพยักหน้าอย่างสงบนิ่ง และพูดขึ้น

 

อีก!

 

นักพรตชิงซูโกรธมาก จนเกือบจะกระอักเลือด

 

นี่เป็นเครื่องรางระดับกลางที่ฉันพูดถึง ในสายตาของนาย มันไม่มีอะไรพิเศษงั้นเหรอ? ทําไมนายไม่มองขึ้นไปบนฟ้าล่ะ มีที่ไหนดีกว่านี้อย่างนั้นเหรอ!

 

“ดี! ถ้างั้น ฉันจะขอดูว่าสิ่งที่ เรียกว่าพื้นฐาน ยันต์ที่แกพูดถึงคืออะไรกันแน่! “

 

เย่หยุถอนหายใจ และพูดอย่างช่วยไม่ได้ว่า “ทําไมคุณถึงได้โอ้อวดและหลงตัวเองได้ขนาดนี้! ช่างมันเถอะ ฉันจะทาให้คุณได้เปิดหูเปิดตา จะได้ไม่ต้องจมอยู่บนกองขยะ ที่มองเห็นเป็นสมบัติล่าค่า!”

 

ใบหน้าของนักพรตชิงซูซีดเผือด และเขาเกือบสําลักความโกรธของเขา เขาขบฟันของเขา และพูดว่า “ตกลง! มาให้ฉันดูหน่อยสิ ว่าอะไรเป็นอะไร! “

 

เย่หยูจับนิ้วมือของเขาเหมือนดาบ ปรากฏดาบพลังปราณสายฟ้า พุ่งออกมาจากปลายนิ้วของเขา วาดเส้นที่สลับซับซ้อนในอากาศตรงหน้าเขา

 

พลังปราณสายฟ้าส่องแสงเจิดจ้า กลั่นตัวอยู่ในอากาศ โดยไม่กระจายตัวไปไหน

 

ทันใดนั้น ยันต์ที่เปล่งประกายด้วยสายฟ้า ก็ปรากฏตัวต่อหน้าเย่หยู

 

“คาถาว่างเปล่า!” (ยันต์ที่ไม่ต้องใช้วัสดุในการเขียนเพียงวาดตัวอักษรในอากาศ)

 

นักพรตชิงซู ร้องออกมาด้วยความตื่นตระหนก ดวงตาของเขาเบิกกว้าง เขาจ้องมองเย่หยูอย่างไม่เชื่อ

 

หลิวหมิงเต่อ ได้เปิดหูเปิดตา มองเย่หยูราวกับว่าเขาได้เห็นผี

 

“วิธีนี้มัน การวาดยันต์คาถาว่างเปล่า จริง ๆ !”

 

“ในสํานักลัทธิเต๋ทั้งหมด มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่สามารถทําสิ่งนี้ได้! เย่หยุทําได้จริงๆหรือ? นอกจากนี้ คาถานี้ไม่อ่อนแรงลงเลย มันไม่กระจายตัวไปราวกับว่ามันแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ!”

 

ในทันใดนั้น นักพรตชิงซู ก็รู้สึกว่าเทคนิคยันต์ ที่เขาภูมิใจนักหนาในสายตาของเย่หยูนั้นดูเหมือนจะธรรมดาๆไปเลย!

 

นักพรดชิงซูส่ายหัว บังคับตัวเอง ให้กําจัดความคิดที่ไร้สาระออกจากหัวของเขา

 

“เป็นไปไม่ได้!” นี่เป็นเพียงแค่กลลวง! “

 

ในขณะที่ยันต์ ที่ส่องประกายด้วยสายฟ้ายังคงควบแน่น

 

“ย่ะ!”

 

เย่หยูส่งเสียงตะโกน และลําธารของอากาศสีเขียวอ่อนที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า ที่พันรอบๆรูนวายุ

 

นักพรตชิงซูรู้สึกอย่างถี่ถ้วนถึงชีพจรของเลือดที่มีอยู่ในร่างกายของเขา และเผยให้เห็นการแสดงออกที่น่าตกใจ “กระแสพลังงานนี้ มันอาจเป็นกระแสลมจริงหรือน”

 

ลมที่นักพรตชิงซูพูดถึง ไม่ใช่ลมธรรมดา แต่เป็นลมแห่งต้นกําเนิดของโลกนี้

 

ทําไมถึงเป็นอย่างนี้? มันเป็นเพราะการเคลื่อนที่ของพลังงานต้นกําเนิด ที่ทําให้เกิดระเบิดพายุหรือไม่

 

มีเพียงเครื่องราง ที่มีคุณภาพสูงสุดเท่านั้น ที่จะสามารถกระตุ้นสายลมแห่งต้นกําเนิดได้!

 

แต่ในขณะนี้ นักพรตชิงซูเห็นจริง ๆ แล้วว่าเย่หยูเรียกแหล่งต้นกําเนิดลมได้!

แม้ว่าจะเห็นเป็นเพียงแสงสีเงินๆที่วนเวียนอยู่ แต่นักพรตชิงซูไม่มีความสามารถที่จะทําได้เช่นนี้!

 

“ดาบ!”

 

เย่หยูตะโกน

 

ในอากาศ ดาบสีน้ําเงินที่เปล่งประกายสีขาวเรืองรองได้ก่อตัวขึ้นอย่างสมบูรณ์!

 

คาถาพื้นฐาน ยันต์ดาบสายฟ้าวายุ!

 

พรึ่บ!

 

แสงดาบส่องประกายระยิบระยับ ขณะที่มันพุ่งผ่านท้องฟ้าในชั่วพริบตา

 

ก่อนที่ นักพรตชิงซูจะสามารถตอบสนองได้ทัน ดาบสายฟ้าวายุแฉลบผ่านหูของเขา และพุ่งออกไปในระยะไกลๆ

 

ตูม!

 

เสียงระเบิดดังขึ้น ข้างหลังนักพรตชิงซู

 

สายลมที่พัดโชยมาจากวิหารเมฆขาว

ผมยาวหนึ่งส่วนถูกตัดตกลงมาจากสายลม ที่พัดผ่านหัวของนักพรตชิงซู

 

นักพรตชิงซูหันศีรษะของเขาอย่างแข็งที่อ และเห็นว่ามีหลุมขนาดใหญ่ถูกเจาะ บนผนังของลานวิหารเมฆขาว

 

ข้างนอกวิหารเมฆขาว เมฆฝุ่นตลบอบอวล และเมฆหมอกไม่จางหาย อยู่เป็นเวลานาน

 

สําหรับ ดาบนั้น มันหายไปแล้วอย่างไร้ร่องรอย!

 

“นี่มัน…”

 

นักพรตชิงซูจ้องมองอย่างไม่เชื่อ ในอํานาจพลังการทําลายล้างที่น่ากลัวของดาบ ในขณะที่เขาพึมพําว่า

 

“สิ่งนี้เป็นเครื่องรางชนิดใดกันแน่” ดวงตาของนักพรตชิงซู เป็นประกายแวววาว จ้องมองเย่หยูอย่างมั่นคง “คาถาที่ทําให้เกิดลม และฟ้าร้อง เคลื่อนไหวพลังปราณดาบ นั้นทรงพลัง และไร้รูปร่าง กล้าหาญและไร้คู่แข่ง!”

 

“ชื่อของมันคืออะไร นี่ไม่ใช่คาถาพื้นฐานแน่ ๆ !”

 

เย่หยยักไหล่, การแสดงออกของเขาไม่แยแส “ชื่อ?” ไม่! นี่เป็นเพียงยันต์พื้นฐาน คุณต้องการชื่อไปทําไม

 

“เป็นไปไม่ได้!”

 

นักพรตชิงซูส่งเสียงตะโกนดัง ๆ ท่าทางโกรธจัดของเขา ราวกับเป็นตัวตลกในสายตาของเยี่หยู

 

“แกโกหกฉัน! คาถานี้มีพลังมาก ไม่สามารถเป็นยันต์พื้นฐานได้แน่ๆ!”

 

“เอ๊ะ…” เย่หยู มองดูการแสดงออกที่ไม่พอใจของนักพรตชิงซู และไม่กล้าที่จะยั่วเขาอีกต่อไป เขากลัวว่าชายชราจะเป็นลมจากการเลือดในสมองแตกเสียก่อน

 

“เอาล่ะ ก็ได้ ถ้าคุณไม่คิดอย่างนั้นก็ช่วยไม่ได้”

 

“ฮ่าฮ่า…ฉันรู้ว่าแกโกหกฉัน!” นักพรตชิงซูหัวเราะ ราวกับว่าเขาชนะสงคราม มองดูเย่หยูอย่างภาคภูมิใจ

 

“จริง ๆ แล้ว แกต้องการใช้ยันต์คาถาระดับสูง เพื่อหลอกลวงฉัน แกประมาทฉันมากเกินไป!”

 

“เด็กน้อย!” “แกพยายามที่จะทําเป็นกล้าหาญ และใช้คาถาระดับบนสุด ด้วยพลังงานเลือด และร่างกาย ในปัจจุบันของแก แกต้องสูญเสียพลังอย่างมาก!”

 

ใบหน้าของนักพรตชิงซูนั้นซีดเซียว เขาเย้ยหยัน

 

“ฮ่ม! ดาบเมื่อกี้ ไม่ได้ทําร้ายฉัน มันเป็นความสะเพร่าอย่างแท้จริง!”

 

“แต่ฉันจะไม่แสดงความเมตตาใด ๆ แก่แก! ถ้าแกยังยั่วยุฉัน ก็ไม่ต้องคิดจะกลับไปในวันนี้!”

 

หวิด!

 

แขนยาวๆของ นักพรตชิงซูสั่นคลอน และยันต์หนึ่งชิ้น ถูกยึดไว้ระหว่างนิ้วมือของเขา

 

“ฉันจะให้ แกได้เห็นพลังของเครื่องรางคุณภาพสูงของสมาพันธ์ลัทธิเต๋!”

 

ฉีก!

 

สายฟ้าที่พุ่งออกมาจากยันต์ในมือของชิงซูเปลี่ยนเป็นสายฟ้าที่เปล่งประกายอย่างรวดเร็ว

 

“นี่คือเครื่องรางระดับสูงของสมาพันธ์ลัทธิเต๋

 

สายฟ้า!”

 

“ไป!”

ด้วยเสียงตะโกนจาก นักพรตชิงซูลูกสายฟ้าเล็กๆในมือของเขา ก็บินไปในทิศทางของเย่หยูอย่างรวดเร็ว

 

“เย่หยู ระวังตัวด้วย!”

 

ด้านหลังเย่หยู อาเข่อร้องอุทาน เมื่อเธอมองที่ลูกสายฟ้า เต็มด้วยความกังวล ในสายตาของเธอ

 

“ไร้ยางอาย ไร้ยางอายจริงๆ! นักบวชผู้ไร้มลทินคนนี้จะอยู่เคียงข้างคุณ!”

 

ร่องรอยของความโกรธ พุ่งผ่านสายตาของหลิวหมิงเต่อ เมื่อเขาจ้องมองที่นักพรตชิงซู

 

ลูกบอลสายฟ้าพุ่งทะลุผ่านอากาศอย่างรวดเร็ว ราวสายฟ้าผ่า ทําให้เกิดประกายไฟ ในอากาศจนไหม้เกรียม จนกระทั่งมันบิดเบี้ยว

 

มันเพียงพอแล้ว ที่จะเห็นพลังของลูกบอลสายฟ้า

 

แสงเย็นชาส่องเข้ามาในดวงตาของนักพรตชิงซู หลังจากเห็นความสามารถของพลังดาบของเย่หยู เขาก็ตัดสินใจกําจัดเย่หยูทิ้ง!

 

ถึงแกเป็นอัจฉริยะ! ฉันก็จะตามเอาชีวิตของแก ในขณะที่แกกําลังอ่อนแอ!

 

นักพรตชิงซู เชื่อว่า เย่หยูจะอ่อนแออย่างไม่มีที่เปรียบ ในเวลานี้ ลูกบอลสายฟ้านี้ ก็เพียงพอที่จะทําให้ร่างกายของเขาแตก

 

เป็นเสี่ยง ๆ !

 

“ลูกบอลสายฟ้า”

 

เย่หยูไม่ได้เปิดเผยความกลัว แต่มองไปที่ลูกบอลสายฟ้าที่กําลังมาถึงอย่างรวดเร็ว ด้วยความสนใจอย่างมาก

 

เปรี้ยะ!

 

ลูกสายฟ้าผ่า มาถึงหน้าเย่หยูในพริบตา ในเวลานี้สายฟ้าก็ยิ่งเปล่งประกาย และอากาศก็เต็มไปด้วยกลิ่นของบรรยากาศ หลังจากที่สายฟ้าพัดผ่านไป

 

“มันจบแล้ว!”

 

หลิวหมิงเต่อและอาเข่อปิดตา ไม่เต็มใจที่จะเห็นเย่หยูถูกเผาด้วยลูกบอลสายฟ้า

 

“ง่า …อ้าท์!” รสชาตินี้ดีจริงๆ! “

 

ไม่มีเสียงกรีดร้องใด ๆ ที่มาจากเย่หยู แต่มีเสียงที่เต็มไปด้วยความพึงพอใจ