SPH : บทที่ 60 การสังหารหมู่
แม้ว่าตำแหน่งของมือปืนจะกระจัดกระจาย แต่เย่หยู พร้อมทำการคำนวณขั้นสูงของเขา และรู้อย่างชัดเจนว่า พวกเขาอยู่ที่ทางเข้าโรงงานที่ถูกทิ้งร้าง จากทุกทิศทุกทาง
หัวใจของเย่หยูหนาวเหน็บ เขารู้ว่าคนเหล่านี้เป็นกลุ่มมือปืนมืออาชีพ เมื่อพิจารณาจากชุดลายพราง และอาวุธปืนขั้นสูง พวกเขาน่าจะเป็นกลุ่มทหารรับจ้างมืออาชีพ

“หนุ่มน้อยนี่ไม่ใช่สถานที่ที่นายควรมา!” ดวงตาที่คมชัดของภูติหมาป่าจับจ้องอยู่ที่ เย่หยู ทันทีที่เย่หยูทำการเคลื่อนไหวใด ๆ พวกเขายกปืนขึ้นเตรียมยิงทันที!
“เพื่อนของฉันตกอยู่ในอันตรายที่นี่ อย่าขัดขวางฉัน หรืออย่าตำหฉัน ในการเริ่มต้นการสังหารหมู่!” เย่หยู มองไปที่ภูติหมาป่าอย่างเย็นชา
ในขณะที่เขาพูดอย่างห้วนๆ เขาเริ่มจะหมดความอดทนแล้ว!
ภูติหมาป่าไม่พูดอะไรเลย ชายสวมชุดอำพรางยืน อยู่ข้างๆ เขาพูดประชดว่า “การสังหารหมู่หรือ? ฮ่าฮ่าฮ่า ขนนายขึ้่นครบทุกที่แล้วหรือยัง กล้าที่จะข่มขู่เราหรือ?”
ชายร่างสูงอีกคนหนึ่ง ยกปืนขึ้นชี้ไปที่เย่หยู แล้วหัวเราะอย่างร้ายกาจว่า “ทำไมนายถึงไปเสียเวลาพูดอยู่อีก!” เดี๋ยวมันจะกลายเป็นชิ้นๆแล้ว! “
ปัง ปัง ปัง!

ชายร่างใหญ่ดึงไกปืน และปากกระบอกปืน ก็เริ่มยิงกระสุนนัดหนึ่งไปยังหน้าอกของเย่หยู
” ถึงเวลา หยุดกระสุน!”
เย่หยู ออกเสียงตะโกนต่ำ และชะลอความเร็วลงทันที กระสุนที่เข้ามาทั้งหมดถูกเวทย์มนตร์เวลาทำให้ช้าลง เย่หยู สามารถมองเห็นระลอกคลื่นที่หลงเหลือจากกระสุนได้อย่างชัดเจน หลังจากที่พวกเขาทะลุผ่านอากาศ
และในสายตาของภูติหมาป่า และคนอื่น ๆ ร่างของเย่หยู ก็พร่ามัวในพริบตา ตามด้วยกระสุนจำนวนหนึ่ง ที่พุ่งชนอากาศเฉยๆ!
“อะไร!?” “เป็นไปได้อย่างไร?!”

“พระเจ้า! เขาเป็นปีศาจเหรอ?”
“มันเป็นผีดูดเลือด!” ความเร็วที่ผิดปกตินี้ เร็วมาก ทุกคนต้องระวังตัว! “
“อย่าตกใจ! ยิงเข้าไป!” ทุกคนจู่โจม! “
หลังจากนั้นทั้งหมด เป็นมือปืนอาชีพ ภายใต้คำสั่งของภูติหมาป่า พลปืนกลับมามีความมั่นคงทางอารมณ์อีกครั้ง และจับมือปืนไว้แน่น สะเก็ดไฟจากกระสุน
พุ่งออกมา กระสุนก็ตกลงมาที่เย่หยู
ปัง ปัง ปัง!

เสียงที่ชัดเจนของเสียงปืนดังขึ้น และรอยน้ำตาไหลลงมาจากมุมของดวงตาของชุยอิง เย่หยู ฉันทำให้นายผิดหวัง ฉันจะขอโทษนายในชาติหน้า!
เสียงปืนดังขึ้นและควันก็สลายไป ทุกคนมองไปที่ศูนย์กลางของสนามรบ พร้อมที่จะเห็นกองเนื้อสับเละๆ
เย่หยู เพิ่งยืนอยู่ที่นั่นล้อมรอบด้วยรูกระสุน อย่างไรก็ตามร่างกายของเย่หยู นั้นไม่ได้รับบาดเจ็บแม้เพียงเล็กน้อย
พลทหารรับจ้างทั้งหมดตกตะลึง เกิดอะไรขึ้น?
“เขา ยังสบายดีได้อย่างไร?” มือปืนเสียงสั่น ขณะที่เขาถาม ปืนในมือของเขา เกือบร่วงลงมาจากมือของเขา
“ฉันไม่รู้เหมือนกัน พวกเราพลาดหรือเปล่า?”
“เราควรทำอย่างไร? คุณยังต้องการจะยิงอยู่อีกมั้ย?”
การได้เห็นเย่หยู ที่ไม่ได้รับอันตรายใด ๆ ภายใต้ห่ากระสุน กลุ่มมือปืนต่างก็กระสับกระส่าย พวกเขาไม่เคยเห็นศัตรูที่ไม่สามารถฆ่าให้ตายได้จนถึงตอนนี้
เขารู้ว่ามีผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ ที่สามารถหลบกระสุนได้ หัวหน้าหมาป่าหิมะของพวกเขาสามารถทำได้ แต่เป็นเพียงหนึ่งหรือสองนัด ไม่ใช่ปืนหนึ่งโหลหรือมากกว่านั้น หรือกระสุนหลายร้อยนัด!
อึก!
ภูติหมาป่า กลืนน้ำลาย แม้ว่ามันจะไม่รู้ว่า เย่หยูหลบกระสุนจำนวนมากได้อย่างไร แต่ภูติหมาป่า รู้ว่าเขายั่วโทสะ กับคนที่เขาไม่ควรมีเรื่องด้วยเสียแล้ว!
“ทำไมยังไม่ยิงเข้าไปอีก” การแสดงออกของเย่หยู ไม่แยแสเมื่อเขามองไปที่กลุ่มมือปืน เขาเยาะเย้ย “จากนั้นก็ถึงตาฉันแล้ว!”
เย่หยูหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วถือไว้ในมือของเขา
“เหยาเจินเทียน!”

เมื่อได้ยินการเรียกของเย่หยู,เหยาเจินเทียน เปลี่ยนรูปแบบเป็นปืน ดอกไม้ปีศาจสีเงินขาวบนพื้นผิวของปืนพก ถูกจับในมือของเย่หยู
“เป็นเกียรติของพวกคุณที่ได้ลิ้มรสเทคนิคการต่อสู้ด้วยปืน!” เย่หยูพูดด้วยน้ำเสียงต่ำ จากนั้นยกปืนขึ้นและเล็งปืนไปที่มือปืนที่อยู่ไกลๆ
ปัง!

ในเวลาเพียงหนึ่งครั้ง กระสุนมากกว่าสิบนัด ถูกยิงออกจากปืนไปในทิศทางที่แตกต่างกัน กระสุนแต่ละนัดเล็งไปที่หน้าผากมือปืน
ภูติหมาป่า รู้สึกหนาวสั่นทั่วร่างกายของเขา เขาเฝ้าดูในฐานะเพื่อนร่วมงานของเขา ที่ถูกการระดมยิงด้วยปืนใหญ่ ล้มลงกับพื้นไร้ชีวิตชีวา
ตึกๆๆ!

เย่หยู ก้าวเข้าหาภูติหมาป่า ถามอย่างเยือกเย็น “บอกฉันว่าชุยอิงอยู่ที่ไหน!”
ภูติหมาป่ามองดวงตาเยือกเย็นของเย่หยู ในตอนแรก มันคิดว่าหลังจากประสบกับชีวิตที่นับไม่ถ้วน และการทดลองความตาย
มันก็ไม่มีความกลัวอีกต่อไป อย่างไรก็ตามมันพบว่ามันคิดผิด ภายใต้ความกดดันของเย่หยู มันช่างน่าสะพรึงกลัว!
ภายใต้แรงกดดันของออร่าที่สง่างามของเย่หยูใบหน้าของผีภูติหมาป่าก็ซีดเซียว ด้วยมือที่สั่นเทามันชี้ไปที่ข้างหลังเขา “นั่น!”
“คุณปล่อยฉันไปได้ไหม” ภูติหมาป่า อ้อนวอนขณะที่มองเย่หยู
เย่หยูส่ายหัวของเขา แม้จะอยู่ไกล ๆ เย่หยู ก็สามารถได้กลิ่นเลือดได้ “พักผ่อนดี คุณจะพบกับความสุขสงบ!”
เขาเหยียดนิ้วออก เหมือนสายฟ้า แล้วแตะที่หน้าอกภูติหมาป่า
ปัง!

หัวใจเต้นของเขาก็หยุดลง
“ภูติหมาป่า!” เร็วเข้า รีบกำจัดเด็กคนนั้นซะ! ใกล้จะถึงเวลาแล้ว! “เสียงคร่าวๆฟังจากอุปกรณ์สื่อสารตรงหน้าอกของภูติหมาป่า
อย่างไรก็ตาม ภูติหมาป่า เสียชีวิตแล้ว ไม่สามารถตอบ หม่าป่าหิมะได้อีกต่อไป
เย่หยู เอื้อมมือไปหาอุปกรณ์สื่อสาร หัวเราะอย่างเยือกเย็น “เจอแล้ว!”
อีกด้านหนึ่งของอุปกรณ์สื่อสารนั้น หมาป่าหิมะ กำมือแน่น แล้วอุปกรณ์สื่อสารก็ระเบิด

เขาหันหลังกลับไปทางหน้าต่างของโรงงานร้าง เสียงหมาป่าหิมะเย็นชาเหมือนหุ่นยนต์ กล่าวว่า “ฉันอยู่ที่นี่ไง เพื่อน!”
ถ้าภูติหมาป่าอยู่ทื่นี่ มันจะต้องกลัวจนตัวสั่น เพราะเมื่อ หมาป่าหิมะ พูดแบบนี้แสดงว่า มันโกรธจริงๆ แล้ว
เมื่อหลางเซี่ย ได้ยินเรื่องนี้ “นายจะกำจัดเขาใช่มั้ย”?
“ฉันจะฆ่ามัน”!
หมาป่าหิมะ พูดอย่างเยือกเย็น จากนั้นมันก็หยิบอุปกรณ์สื่อสารขนาดเล็ก และประณีต ออกมาจากกระเป๋าของมัน แล้วใส่หูฟัง “หมาป่าเร้นกาย สถานการณ์เป็นอย่างไร?”
หมาป่าเร้นกาย นั้นมีชีวิตลึกลับอย่างมากภายในฝูงหมาป่า สมาชิกสามัญขององค์กรจะไม่ทราบเกี่ยวกับการดำรงอยู่นี้ แต่พวกเขาจะบอกว่ามันเป็นผู้ช่วยที่เชื่อถือได้ของหมาป่าหิมะ
ในระยะทางที่ไกลออกไป หลังการต่อสู้ของ หมาป่าซ่อนเร้นกำลังนอนอยู่บนพื้น ถือปืนไรเฟิลซุ่มยิง บนไหล่ของเขา เขาสังเกตเห็นเย่หยูผ่านเลนส์ เล็งไปที่หัวของเย่หยู เมื่อได้ยินคำถามของหมาป่าหิมะ เขาก็กระซิบทันที “ฆ่า!”

ครู่ต่อมา เสียงหมาป่าหิมะ เปล่งเสียงผ่านอุปกรณ์การสื่อสาร “ระวังตัว สังหารในครั้งเดียว!”
หมาป่าซ่อนเร้น ปิดอุปกรณ์สื่อสาร สูดหายใจเข้าลึก ๆ มือจับปืนไว้แล้ววางนิ้วชี้ไปที่ไก
หลังจากกำจัดภูติหมาป่าเสร็จสิ้น แล้ว เย่หยู ก็ไม่ได้จากไปในทันที แต่ยกหัวขึ้นและมองไปที่ห่างไกล
เย่หยู รู้ว่ามีศัตรูซ่อนอยู่หลังกำแพง
เย่หยู หัวเราะเบา ๆ เผชิญหน้ากับการต่อสู้ และพูดว่า “ถึงตาคุณแล้ว!”
หมาป่าเร้นกาย เงียบ ๆ มองไปที่ปากของเย่หยู และรู้ว่าเย่หยู พูดถึงอะไร เขาย่นคิ้วของเขา และหัวเราะอย่างรังเกียจ “มนุษย์มีปากใหญ่โต
อย่าบอกฉันว่าคุณสามารถทุบตีฉันได้ ในขณะที่ฉันซ่อนตัวอยู่หลังกำแพง”
เย่หยูหมุน ลายดอกไม้แมนดาลา ปืนที่อยู่ในมือของเขา แกว่งแขนของเขาโดยตรง และในเวลาเดียวกันวิถีกระสุนที่งดงาม ก็ยิงออกมาทันที
กระสุนพุ่งออกมาจากปากกระบอกปืน ดึงส่วนโค้งที่สมบูรณ์แบบ และในที่สุดก็เจาะเข้าไปในหัวของหมาป่าเร้นกายที่ซ่อนอยู่
เทคนิค วิถีกระสุนโค้ง!

การแสดงออกของการดูถูกเหยียดหยามบนใบหน้าของหมาป่าเร้นกายที่ซ่อนอยู่แข็งค้าง และมันก็กลายเป็นการแสดงออกครั้งสุดท้ายบนใบหน้าของเขา
ปีนขึ้นบันได, เย่หยูก็สูดหายใจลึก ๆ เมื่อเขาเห็นสถานการณ์ในห้องโถงใหญ่
ชุยอิงยังคงถูกมัดติดอยู่กับเก้าอี้ แต่เทปก็ขาดไปบางส่วน อย่างไรก็ตามลู่ซิงซิน ก็ไม่ได้อยู่ในสถานการณ์ที่ดี

ในขณะนี้ลู่ซิงซินนอนอยู่บนพื้น หลางเซี่ยใช้นิ้วมือของเขา ทำให้เกิดรอยบุบเล็กน้อยบนพื้น ปลายด้านหนึ่งของบุ๋มเป็นลูกปัดขนาดเม็ดลำไย และอีกหนึ่งคือข้อมือของลู่ซิงซิน!
แอ่งเลือดปรากฏบนข้อมือของลู่ชิง เลือดที่สดใหม่ ก็เหมือนหยดน้ำไหลลงไปบน หลุมที่พื้น
ทำไม ลู่ชิง ก็มาที่นี่ด้วย?

แม้ว่าเย่หยู จะงงงวย แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะคิดเกี่ยวกับสิ่งต่าง ๆ ดวงตาเบิกยังคงจ้องมองเย่หยู เหมือนเสือจ้องมองอยากกินเหยื่อ
“เย่หยู เป็นอะไรมากมั้ย!” ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจโทรหาคุณ “ชุยอิงถูกผูกติดกับเก้าอี้มองเย่หยู ด้วยสีหน้าประหลาดใจอย่างน่ายินดี แม้ตอนนี้เธอยังคงกลัว เธอควรจะทำอย่างไรถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับเย่หยู?
เย่หยูขยิบตาไปที่ ชุยอิงยิ้มแล้วพูดว่า “ยืนยันด้วยสายตาของคุณ คุณเรียกคนที่ถูกต้องแล้ว จะไม่มีใครมาช่วยคุณได้รวดเร็วเท่าผม”