สองพ่อลูกตระกูลเว่ย กำลังเพ้อฝันว่าจะได้มีชีวิตที่พลิกผัน ทันใดนั้นลมหนาวพัดผ่านภูเขาฉางไบ พัดจนทำให้ทั้งสองคนตัวสั่น

เว่ยหย่งเจิ้งถอนหายใจเฮือกหนึ่ง: “โอเค ลมที่นี่มันแรงเกินไป ลมกระโชกแรงไปทั้งตัวเลย เรารีบไปกันเถอะ”

“ครับ!” เว่ยฉางหมิงก็รู้สึกหนาวจับกระดูก รีบหดคอลง ลุกขึ้นปัดหิมะที่ก้น และก็ยื่นมือไปจับพ่อของเขาอีกครั้ง

ต้องบอกเลยว่า สองพ่อลูกพึ่งพาอาศัยกันให้รอดที่ภูเขาฉางไบอยู่ช่วงเวลาหน่วง ความสัมพันธ์ดีกว่าเดิมไม่น้อย

เมื่อก่อน แม้ว่าเว่ยหย่งเจิ้งจะรักลูกชายคนนี้มาตลอด แต่จริงๆแล้วสำหรับคนเห็นแก่ตัวอย่างเขา เป็นเรื่องยากที่จะทำดีต่อคนๆหนึ่งมาจากก้นบึ้งจากจิตใจ

ดังนั้นเขาปฏิบัติตัวต่อเว่ยฉางหมิงก็แบบธรรมดาทั่วไป ซึ่งดีกว่าเว่ยเลี่ยง

เว่ยฉางหมิง เป็นลูกผู้ดีมีเงินคนหนึ่งมาตั้งแต่ไหนแต่ไร วันๆก็คิดแต่จะดื่มเหล้าและเที่ยวผู้หญิง ความสัมพันธ์กับพ่อของเขาก็ไม่ได้ใกล้ชิดกันมากนัก

สาเหตุหลักมาจากเว่ยฉางหมิงมักฟังแม่ของเขาตอนที่เขายังเด็ก พ่อไม่สนใจครอบครัว มัวแต่เลี้ยงผู้หญิงข้างนอก

ทำให้เว่ยฉางหมิงไม่พอใจพ่อตั้งแต่ยังเป็นเด็ก

แต่ เมื่อมาถึงภูเขาฉางไบ พ่อลูกต้องร่วมมือกันเพื่อความอยู่รอด นี่ก็ยังทำให้ทั้งสองละความอคติที่มีต่อกัน และพึ่งพาอาศัยกันมากขึ้นเรื่อยๆ

ใครๆต่างก็รู้ว่า ในสภาพแวดล้อมแบบนี้ไม่สามารถสูญเสียอีกฝ่ายไปได้

ถ้าหากสูญเสียอีกฝ่ายไป คนที่เหลือก็คงไม่มีความกล้าหาญ และไม่มีความสามารถที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้

สองพ่อลูกเดินจากเนินเขาไปทางที่มีแสงระยิบระยับในระยะไกล

สถานที่ที่มีแสงสว่างก็คือหมู่บ้านที่พวกเขาอาศัยอยู่ เดินมาจากเนินเขา ยังเหลืออีก 3-4 ไมล์

ขณะที่สองพ่อลูกกำลังเดินอยู่นั้น เว่ยฉางหมิงกล่าว: “พ่อ ไอ้นักล่าในป่า เมื่อวานล่ากวางโรเดียร์ได้ตัวหนึ่ง ได้ยินมาว่าเนื้อกวางโรเดียร์อร่อยมากเลย เดี๋ยวจะไปดูที่บ้านเขาหน่อยไหม? หาโอกาสขอเนื้อกวางโรเดียร์สัก 1 กิโลกรัม!”

“ขอเนื้อของเขาเหรอ?” เว่ยหย่งเจิ้งกล่าวอย่างถอนหายใจว่า: “ไอ้คนแซ่หลี่คนนั้นเป็นคนที่ขี้งกมาก ครั้งก่อนเขาล่าหมูป่าตัวใหญ่หนักกว่า 250 กิโลกรัม พ่อขอไส้หมูสักท่อน เขาก็ไม่ให้ จะให้พ่อจ่ายเงินให้ได้”

พูดแล้ว เว่ยหย่งเจิ้งพูดด่าแช่งว่า: “พ่อรู้ไหมว่าไอ้นักล่าคนนี้มันชื่ออะไร?”

เว่ยฉางหมิงส่ายหัว: “พ่อจะไปรู้ชื่อพ่อเขาได้ยังไง รู้แค่เขานามสกุลหลี่”

เว่ยหย่งเจิ้งถ่มน้ำลายลงบนพื้น พูดอย่างดูถูก: “โธ่เอ๋ย นักล่าผู้ใหญ่โต ชื่อหลี่เหวินหาว พ่อถามเขาว่าเหวินหาวเหรอ? เขียนชื่อตัวเองเป็นไหม? ลูกทายสิว่าเขาตอบว่าไง?”

เว่ยฉางหมิงถามด้วยความสงสัย: “พูดว่ายังไง?”

เว่ยหย่งเจิ้งยิ้มและกล่าวว่า: “เขาบอกว่าเขาเขียนคำว่าหลี่เหวินเป็น คำว่าหาวเขียนไม่เป็น”

เว่ยฉางหมิงยิ้มและกล่าวว่า: “ถ้ารู้อย่างนี้ก็น่าจะสอนเขาเขียนคำว่า หาว สอนเขา ให้เขาเอาเนื้อ 1 กิโลกรัมให้ถือเป็นค่าเรียน”

เว่ยหย่งเจิ้งพูด: “ยังจะถามหาเนื้อของเขาอีก แม้แต่หนังหมู เขาก็ไม่ให้ลูกหรอก”

เว่ยฉางหมิงพูดว่า: “ผมว่าตอนนี้อากาศหนาว ข้างนอกอุณหภูมิเย็นกว่า 10 องศา กวางโรเดียร์ที่เขาล่ามา ถูกเขาฆ่าไปแล้ว เนื้อก็แขวนไว้แช่แข็งอยู่ในลาน เดี๋ยวก็ข้ามรั้วกำแพงเข้าไป ขโมยเนื้อของเขามาไม้หนึ่งเพื่อเอากลับไปชิมของสดใหม่ นอกจากนี้ยังถือเป็นอาหารเสริมได้”

เมื่อเว่ยหย่งเจิ้งได้ยินดังนั้น ก็รีบพูดว่า: “งั้นลูกรีบซ่อนโสมที่ขุดไว้ในอ้อมแขนเลย ไม่ต้องเอาให้พวกเขา พรุ่งนี้เราจะเคี่ยวเนื้อกวางกับโสมนี้ ต้องเป็นอาหารชั้นดี!”

“โอเค ดูผมแล้วกัน!”

พูดแล้ว เว่ยฉางหมิงก็หยิบโสมมาชิ้นหนึ่ง ยัดใส่กางเกงในของตัวเอง

เมื่อโสมแช่แข็งเข้าไปอยู่ในกางเกงใน เย็นจนเขาร้องตะโกนออกมา

เว่ยหย่งเจิ้งกล่าวด้วยความขยะแขยงว่า: “ทำไมเอาไปยัดใส่ไว้ตรงนั้น? แล้วมันจะกินได้ยังไงล่ะ?”

เว่ยฉางหมิงกล่าว: “ไม่เป็นไร ล้างสักหลายๆรอบก็ได้แล้ว ถ้าไม่ยัดใส่เป้า เราก็จะซ่อนมันไม่อยู่ พวกเขาต้องค้นตัวแน่ พ่อเองก็รู้”

“ก็ได้!” เว่ยหย่งเจิ้งจำใจพูด: “งั้นกลับไปจะต้องล้างให้หลายๆรอบนะ ถ้าให้ดีควรลวกน้ำต้มสุก”

เว่ยฉางหมิงโบกมือ: “โธ่เอ๋ย พ่อไม่เข้าใจ โสมนี้มันลวกน้ำไม่ได้ งั้นคุณประโยชน์ของมันก็ไปอยู่ในน้ำกันพอดี”

————