สามารถทำให้ตัวเองรู้สึกมีความสุขจากก้นบึ้งของหัวใจ

เนื่องจากขั้นบันไดหินนี้สูงชันจริงๆ เย่เฉินไม่ได้คิดอะไรมาก ดังนั้นเขาจึงยื่นมือออกมาและพูดกับเธอว่า “ให้ผมจูงคุณขึ้นไปเถอะ”

หัวใจของซ่งหวั่นถิงเต็มไปด้วยความเขินอายและความตื่นเต้นของผู้หญิงตัวเล็กๆ และเธอก็ยื่นมือออกมาอย่างมีความสุข โดยปล่อยให้เย่เฉินจูงมือนำเธอไป

สำหรับตัวเธอเอง ตามเย่เฉินไปอย่างเชื่อฟัง เดินขึ้นไปทีละขั้น

เมื่อกลับมาถึงที่รถ ใบหน้าสวยงามของซ่งหวั่นถิงยังแดงอยู่

เพราะความประหม่าและเขินอาย หัวใจของเธอเต้นเร็วกว่าปกติมาก

เธอสตาร์ทรถด้วยความตื่นตระหนกและพูดกับเย่เฉินว่า “อาจารย์เย่ ถ้าอย่างนั้นหวั่นถิงส่งคุณกลับบ้านตอนนี้เถอะ”

เย่เฉินพยักหน้าและซ่งหวั่นถิงขับรถกลับไปที่ถนน

รถข้ามแม่น้ำแยงซี มาถึงที่ประตูเขตคฤหาสน์Tomson Riviera

หลังจากที่รถหยุดลง เย่เฉินพูดกับซ่งหวั่นถิงว่า "ขอบคุณที่ส่งผมกลับมา"

ซ่งหวั่นถิงพูดอย่างเร่งรีบว่า “อาจารย์เย่ ไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้นก็ได้”

เย่เฉินกล่าวว่า “ขับช้าๆนะ ระหว่างทางกลับ”

"ได้"

ซ่งหวั่นถิงพยักหน้าอย่างไม่อยากจากไป เมื่อเห็นว่าเย่เฉินกำลังจะผลักประตูเพื่อออกจากรถ หัวใจของเธอก็เต้นแรง และเธอก็รีบพูดว่า “อาจารย์เย่ โปรดรอสักครู่”

เย่เฉินดึงมือของเขาที่กำลังจะเปิดประตูรถกลับและถามเธอว่า "ทำไม? มีอะไรอีกไหม?"

ซ่งหวั่นถิงพูดอย่างเขินอาย "ฉันยังมีของขวัญที่อยากจะมอบให้คุณ"

เย่เฉินยิ้มและพูดว่า “วันนี้เป็นวันเกิดของคุณ ทำไมคุณถึงเตรียมของขวัญให้ผมล่ะ?”

ซ่งหวั่นถิงพูดด้วยอาการกระตุกกระตักเล็กน้อย “มันเป็นของขวัญที่ค่อนข้างพิเศษ อันที่จริง ฉันอยากจะมอบให้อาจารย์เย่มาตลอด แต่ฉันไม่เคยมีโอกาสเลย”

เย่เฉินพยักหน้าและยิ้ม “โอเค งั้นขอบคุณมากนะ”

ซ่งหวั่นถิงตอบอย่างเขินอาย "เพื่อรักษาความรู้สึกลึกลับไว้ รบกวนอาจารย์เย่โปรดหลับตาด้วย"

“โอเค” เย่เฉินไม่ได้คิดมาก คิดว่านี่คงเป็นความเป็นพิธีของผู้หญิง ดังนั้นเขาจึงพลอบหลับตาลงด้วย

หลังจากนั้นไม่นาน เย่เฉินก็รู้สึกว่าริมฝีปากอ่อนนุ่มคู่หนึ่งก็ได้มาแนบที่ปากของเขา

ริมฝีปากไม่เพียงแต่นุ่ม แต่ยังหวานอีกด้วย หลังจากจูบเขา มันไม่ได้ออกไปในทันที แต่ยังคงกดทับริมฝีปากของเขาแบบนี้

เย่เฉินตกใจและลืมตาขึ้นโดยไม่รู้ตัว และเห็นดวงตาที่สวยงามของซ่งหวั่นถิงที่ใกล้มากในเวลานี้

คาดไม่ถึงจริงๆ ว่าซ่งหวั่นถิงจะจูบตัวเอง…

ในขณะนี้ เขาอยากหลีกเลี่ยงโดยสัญชาตญาณหรือผลักซ่งหวั่นถิงออกไปเบาๆ

อย่างไรก็ตาม ลึกลงไปในหัวใจของเขา เขารู้สึกลำบากใจและสับสนอย่างมาก

การดิ้นรนและความสับสนแบบนี้ ทำให้เขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ในชั่วขณะหนึ่ง

ซ่งหวั่นถิงเริ่มจูบเขา จูบไปหนึ่งนาทีเต็มๆ…