พ่อของจางเสี่ยวม่านใช้แรงทั้งหมดที่มี รู้สึกเหมือนไม้อันนี้ทุบบนเหล็กที่แข็งมาก แรงสะเทือนระหว่างนิ้วชี้และนิ้วโป้งของมือ เจ็บปวดจนต้องปล่อยมือออก ประคองมือของตนเองและกรีดร้อง

มองไปที่ไม้นวดแป้ง ที่หักเป็นสองท่อนไปแล้ว！

ทำให้พ่อของจางเสี่ยวม่านตกใจมาก！

ไม้นวดแป้งที่แข็งอย่างนี้ก็ทำให้หักได้ อีกทั้งฝ่ายตรงข้ามสักนิดก็ไม่เป็นไร หมอนี่แค่มองก็รู้ว่าต้องเป็นผู้ฝึกศิลปะป้องกันตัวแน่！

คนแบบนี้ ฉันจะสู้มันได้อย่างไร？ เขาเพียงฝ่ามือเดียวก็ทำให้สมองตนได้รับความกระทบกระเทือน ตนก็ไม่สามรถหาเหตุผลมาอ้าง ถึงยังไงตนก็แค่คนแก่ๆ ไม่มีเงิน ไม่มีเรี่ยวแรง โดนทุบตี หาคนช่วยล้างแค้นไม่ได้…

คิดถึงตรงนี้ เขาอดไม่ได้ที่จะอิจฉาเย่เฉินเย่เฉินเมื่อเห็นว่าเขาไม่กล้าที่สู้ต่อ จึงพูดกับเซียวชูหรันและจางเสี่ยวม่านว่า “พวกเราไป”

พี่ชายและน้องชายจางเสี่ยวม่านแม้ว่าใบหน้าจะเต็มไปด้วยความโกรธแค้น แต่เวลานี้ก็ไม่กล้าที่จะไปขวางหน้าอีก

แม่ของจางเสี่ยวม่านร้องไห้บนพื้น ตะโกนและร้องไห้พูดว่า “คนไม่รู้ผิดชอบชั่วดี ฉันเลี้ยงเธอมาตั้งแต่เด็ก ไอ้คนที่ไม่มีตาไม่รู้จักอันไหนดีไม่ดี ถ้าเธอออกไปทั้งอย่างนี้ ไปแต่งกับซุนหงเหว่ย ฉันจะกระโดดตึกถึงตายก็ช่างมัน！”

“แม่……” จางเสี่ยวม่าน ร้องไห้และคุกเข่าอ้อนวอน: "ขอร้องคุณให้โอกาสฉันในครั้งนี้ ขอเวลาให้ฉันสองปี ฉันจะต้องหาทางหาเงินเพิ่มได้ ให้เงินค่าบ้านงวดแรกให้น้องชาย ถ้าคุณรับปาก ฉันมั่นใจว่าจะต้องทำได้แน่นอน ถ้าคุณไม่ตกลง ฉันก็ไม่มีวิธีอะไรแล้ว ต่อให้คุณบังคับฉันมากแค่ไหน วันนี้ฉันต้องแต่งงานกับซุนหงเหว่ย เพื่อลูกในท้องของฉัน”

แม่ของจางเสี่ยวม่านร้องเสียงแหบ “ฉันไม่สน น้องชายเธอรอสองปีไม่ได้แล้ว อย่างมากสุด ภายในครึ่งปีเธอต้องซื้อบ้านให้ได้ ถ้าคุณรับปาก จะเขียนบันทึกเป็นลายลักษณ์อักษร โอ้ ไม่นะ จะดีกว่าถ้าให้น้องชายของคุณเขียนหนังสือรับรองการชำระหนี้ 300,000 หยวน และระบุว่าจะคืนให้ภายใน 6 เดือน ถ้าคุณเขียน ฉันจะปล่อยคุณ ถ้าคุณไม่เขียน ฉันจะตายให้เธอดู！"

“ถูกต้อง！” จางเสี่ยวม่านน้องชายของจางเสี่ยวเฟิงรีบพูด “พี่เขียนเอกสารกู้เงินให้ฉัน ฉันจะต้องกลับไปนัดบอด พวกนั้นชอบถามเรื่องบ้าน ฉันยังสามารถใช้หนังสือรับรองการชำระหนี้เพื่อพูดได้ สาวๆจะได้วางใจ”

จางเสี่ยวม่านทรุดตัวลงและเขาก็โพล่งออกมา: "ภายในครึ่งปีฉันจะไปหาเงินมาจากไหน 300,000 หยวน นี่ไม่ใช่หลอกให้ฉันไปตายเหรอ？”

แม่ของจางเสี่ยวม่านตะโกนว่า: "ถ้าแกไม่บังคับตัวเอง แกจะรู้ได้อย่างไรว่าแกมีความสามารถแค่ไหน อย่างไรก็ตามแกต้องเขียนหนังสือรับรองชำระหนี้ 300,000 วันนี้ เขียนก็ต้องเขียนหรือถ้าคุณไม่เขียนก็ต้องเขียนมัน!"

“ไม่มีทาง” จางเสี่ยวม่าน ยืนขึ้น และพูดอย่างว่างเปล่า: "ฉันไม่สามารถอยู่เพื่อคุณได้ทุกอย่าง ในเมื่อคุณไม่เห็นด้วยกับวิธีแก้ปัญหาของฉัน ลืมมันไปเถอะ พวกคุณก็คิดซะว่าไม่เคยเลี้ยงลูกสาวคนนี้ก็แล้วกัน”

หลังจากที่เธอพูดจบ เธอตบหัวใจของเธอและพูดกับเซียวชูหรัน ว่า "ชูหรัน พวกเราไปกันเถอะ"

เซียวชูหรันพยักหน้า ประคองเธอไปยังลิฟต์ เย่เฉินเดินตามหลัง สายตามองจ้องไปที่สมาชิกทั้งสามคน

ชายสองคนไม่กล้าก้าวออกมา หญิงสาวเห็นจางเสี่ยวม่านจากไปจริงๆ เธอจึงร้องไห้และกล่าวว่า “ไอ้คนไม่รู้บุญคุณ ไปซะ แล้วฉันจะกระโดดลงไปจากที่นี่เมื่อแกไป แกรอเก็บร่างฉันได้เลย”

ครั้งนี้ จางเสี่ยวม่านไม่ได้หันกลับไปมองอีก น้ำตาที่ไหลไม่หยุดก็ไม่ได้เช็ดออกไป

หลังจากที่ทั้งสามลงไปชั้นล่าง จางเสี่ยวเฟิงก็พูดอย่างกังวลว่า “พ่อ แม่ เธอเลือกที่จะแต่งงานแบบนี้ ผมจะทำอย่างไร! ถ้าผมไม่สามารถหาภรรยาได้ งั้นผมก็คงต้องตายแน่!”

ทันทีที่แม่ของจางเสี่ยวม่านได้ยินเรื่องนี้ เธอก็ลุกขึ้นจากพื้นทันที ไม่สนใจก้นของเธอที่เปื้อน กัดฟันและพูดว่า “ไปเถอะ แม้ว่าจะนอนอยู่ใต้ล้อรถในวันนี้ ฉันก็จะต้องหยุดเธอให้ได้!”

————