ท่านหงห้าตะโกนออกมา คนของตระกูลซุนก็รู้ได้อย่างทันที จึงพากันปรบมืออย่างไม่เต็มใจ

อันที่จริง พวกเขาไม่พอใจกับงานแต่งงานในครั้งนี้มาก เพราะเมื่อเกิดเรื่องขึ้นมา มันจะทำให้พวกเขาขายขี้หน้ามากไปอีก

แต่ในเวลานี้ก็เห็นได้ชัดแล้วว่า เรื่องราวดำเนินไปถึงขั้นที่ไม่​สามารถเปลี่ยนแปลงแก้ไขอะไรได้อีก

เซว์จิ้งจิ้งที่สวมชุดแต่งงานนั้นมีท่าทางที่เย็นชา อีกทั้งยังมีชายสวมชุดสูทที่อยู่ด้านข้างผู้แสร้งทำตัวเป็นคนดีอย่างซุนเต๋อวั่ง ทั้งสองได้เดินขึ้นไปบนเวทีด้วยกัน

จากนั้น พิธีกรก็ยิ้มและพูดว่า “ต่อไป ขอเชิญคู่ที่สองกันเลยนะครับ เจ้าบ่าวซุนหงเหว่ยและเจ้าสาวจางเสี่ยวม่าน！”

ที่จริงแล้ว เป็นคู่นี้ต่างหาก ที่คนของตระกูลซุนไม่เต็มใจที่จะปรบมือให้

ไม่เพียงแต่สวีลี่ฉินและซุนเต๋อวั่งเท่านั้นที่ดูถูกจางเสี่ยวม่าน แต่รวมไปถึงคนในตระกูลซุนที่เหลืออยู่ด้วยต่างก็พากันดูถูกหญิงสาวที่ยากจนข้นแค้นคนนี้

อย่างไรก็ตาม จากบทเรียนที่เรียนรู้ไปก่อนหน้านี้ พวกเขาไม่กล้าที่จะไม่ปรบมือกันอีกแล้ว ดังนั้นจึงได้แต่ทำมันออกไป

ซุนหงเหว่ยจับมือจางเสี่ยวม่านและขึ้นไปบนเวทีพร้อมกัน

เห็นได้อย่างชัดเจนว่าทั้งสองคนนี้มีความรักใคร่กันอย่างแท้จริง สิบนิ้วที่กุมมืออยู่นั้นดูไม่มีแววที่จะคลายออกแต่อย่างใด

หลังจากที่ทั้งสองขึ้นบนเวที บรรยากาศในงานก็ดูค่อนข้างอึดอัด

ผู้คนด้านล่างต่างพากันออกมาดื่มไวน์ในงานแต่งงาน พวกเขาไม่เคยพบกับเรื่องไร้สาระที่พ่อและลูกแต่งงานบนเวทีเดียวกันมาก่อน

แม้กระทั่งตัวพิธีกรเอง ก็ยังมีบางอย่างที่ไม่รู้เลยว่าอะไรที่เรียกว่าดี

เขาถือได้ว่าเป็นรุ่นพี่ในแวดวงพิธีกรของจินหลิง

แต่งานแต่งงานเช่นนี้ไม่เคยมีมาในประวัติศาสตร์มาก่อน ช่วงชีวิตของเขาไม่เคยพบเจอเรื่องอะไรแบบนี้

โดยปกติเมื่อเขาเป็นเจ้าภาพ เขาจะทำให้บรรยากาศทั้งของพ่อแม่ฝ่ายชายและฝ่ายหญิงมีชีวิตชีวา แต่วันนี้นั้นไม่มีทางที่จะทำแบบนั้นได้เลยจริงๆ

สิ่งนี้ทำให้เขาสงสัยว่าควรเริ่มจากตรงไหนกันแน่

ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงละทิ้งบรรยากาศที่มีชีวิตชีวาในส่วนนี้ไปซะ หลังจากกล่าวเปิดงานโดยตรงแล้ว เขาก็ได้พูดกับคู่รักทั้งสองคู่ที่อยู่รายล้อมตัวเขา “วันนี้ เราก็มีคุณชายสองท่านจากตระกูลซุน รวมถึงคุณเซว์และคุณจาง ท้ายที่สุดก็ดูเหมือนว่าหัวใจทั้งสี่ดวงที่รักกันนี้ จะได้นำพามาถึงที่โบสถ์แต่งงานอันศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้นะครับ！”

“พี่น้องทุกท่าน ขอให้เราอวยพรให้ทั้งสองจากใจจริง อธิษฐานให้แก่สองคู่แต่งงานนี้ โห่ร้องยินดีให้แก่สองคู่แต่งงานนี้ ร่วมร้องไชโยให้แก่สองคู่แต่งงานนี้ เพื่อการเฉลิมฉลองที่สมบูรณ์แบบของทั้งสองคู่นี้！ปรบมือให้อีกครั้ง และหวังว่าพวกเขาจะมีความสุขที่สดใสในอนาคตครับ！”

แม้ว่าทุกคนในกลุ่มผู้ชมจะมองหน้ากัน แต่ทุกคนก็ต่างปรบมือกันอย่างพร้อมเพรียง

หลังจากเสียงปรบมือเงียบลง นายพิธีกล่าวอย่างเสน่หาว่า “มีคัมภีร์ที่กล่าวไว้ว่า ความรักคือการอดทนอดกลั้นและมีเมตตากรุณา ความรักคือการไม่ริษยา รักคือการไม่โอ้อวด รักจะไม่หยิ่งผยอง มันจะไม่เป็นเรื่องที่น่าอาย ไม่มีการเรียกร้องผลประโยชน์ส่วนตน ไม่โกรธง่ายจนเกินไป ไม่นับเรื่องที่ไม่ดี ไม่ชอบเรื่องที่อยุติธรรม ชอบเพียงแค่เรื่องจริงเท่านั้น อดทนทุกอย่าง เชื่อทุกอย่าง หวังทุกอย่าง อดทนทุกอย่าง ความรักไม่เคยหยุดนิ่ง”

“ดังนั้น ต่อหน้าแขกจำนวนมากในวันนี้ ผมก็อยากจะขอถามหนึ่งในเจ้าบ่าวของเรา ท่านซุนเต๋อวั่งนะครับ ขอถามท่านซุนเต๋อวั่งว่า ท่านยินยอมที่จะรับคุณเซว์จิ้งจิ้งมาเป็นภรรยาหรือไม่？ท่านจะเต็มใจอยู่ข้างภรรยาของท่าน ไม่ว่ายามจนหรือยามร่ำรวย ก็จะไม่แยกจากกันไปไหมครับ？”

ซุนเต๋อวั่งพยักหน้า “ผมยินยอม！”

พิธีกรเองก็ได้ถามเซว์จิ้งจิ้งด้วยคำถามเดียวกัน “งั้นขอถามคุณเซว์ด้วยเช่นกัน ว่าคุณเต็มใจยอมรับไหมครับ？”

อารมณ์ภายในของเซว์จิ้งจิ้งในตอนนี้นั้นควบคุมไม่อยู่อีกต่อไป เธอทรุดตัวและร้องไห้ออกมา “ฉัน…ฉัน..ฉัน….”

ในเวลานี้เธออยากจะตะโกนว่าฉันไม่ยินยอม แล้วรีบหนีออกไปจากที่แห่งนี้ซะ

แต่เมื่อคิดได้ว่าพ่อได้ไปล่วงเกินผิดใจกับคนมีอำนาจมากมายนัก ถ้าฉันไม่ได้แต่งงานกับซุนเต๋อวั่งวันนี้ ครอบครัวจะต้องเจอปัญหาหนักอย่างแน่นอน และอาจจะถึงกับตายเลยก็ได้ ดังนั้นเธอจึงได้แต่กดแรงกระตุ้นที่มาจากก้นบึ้งของหัวใจ ร้องไห้และพูดว่า “ฉัน…ฉันยินยอมที่จะ…”

หลังจากพูดเช่นนี้ จิตใจของเธอก็ยิ่งเศร้าโศกมากขึ้น เธอจึงรีบปิดหน้าและร้องไห้อย่างขมขื่นทันที

———-