พอเห็นเย่เฉินจะมาเป็นแขกที่บ้านตอนเที่ยง ฉินเอ้าเสวี่ยนรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องพักอย่างดีใจ ก่อนไปยังบอกเย่เฉินว่า “อาจารย์เย่ รอสักครู่นะคะ ฉันต้องไปอาบน้ำก่อน แต่ว่าคุณวางใจได้ ไม่นานหรอก”

เย่เฉินพยักหน้า หัวเราะบอก “ไม่ต้องรีบ คุณไปอาบน้ำเถอะ”

อีกด้านหนึ่งฉินกางบอก “อาจารย์เย่ ที่นี่ค่อนข้างรก ถ้าไงเราไปพักผ่อนในรถกันก่อนเถอะ วันนี้ผมให้คนขับเอารถบ้านมา”

เย่เฉินหัวเราะบอก “ได้ครับ งั้นไปรอบนรถกัน”

ฉินเอ้าตงรีบบอก “อาจารย์เย่เชิญครับ!”

ตอนเย่เฉินกับฉินกางและฉินเอ้าตงออกจากโรงยิม เจ้าไห่เฉาที่โดนเย่เฉินชกจนหมัดแตกไปปรากฎตัวขึ้นที่หน้าห้องพักนักกีฬาด้วยสีหน้ามึนตึง

หน้าประตูห้องพัก มีธงชาติญี่ปุ่นแปะอยู่ ด้านบนมีตัวหนังสือเขียนว่า “นักกีฬาญี่ปุ่น : อิโตะนานาโกะ”

เจ้าไห่เฉายืนลังเลอยู่หน้าห้องพักครู่งหนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจเคาะประตูห้องพักนั่น

ไม่นานมีคนเปิดประตูห้องออกมา หนุ่มน้อยคนหนึ่งพูดภาษาจีนอย่างคล่องแคล่ว มองเขาอย่างสงสัยพลางถามว่า “คุณเป็นใคร?”

เจ้าไห่เฉารีบยิ้มเอาใจพลางว่า “สวัสดีครับ ผมอยากพบคุณอิโตะนานาโกะสักหน่อย รวมถึงโค้ชของเธอ คุณยามาโมโตะคาซึกิด้วยครับ”

หนุ่มน้อยหันไปมองผู้ชายวัยกลางคนและสาวน้อยในห้องพักพูดว่า “คุณยามาโมโตะ คุณอิโตะ คุณผู้ชายคนนี้มาหาพวกคุณครับ”

ยามาโมโตะคาซึกิคิ้วขมวดแน่น เอ่ยปากถามขึ้น “คุณเป็นใคร? พวกเรารู้จักกันหรือไง?”

เจ้าไห่เฉายิ้มแหะๆ พูดอย่างถ่อมตนว่า “คุณยามาโมโตะ ผมชื่อเจ้าไห่เฉา การแข่งซานดาเมื่อสิบปีก่อน ผมเป็นตัวแทนประเทศจีนเข้าร่วมแข่งขัน แต่ว่าแพ้ให้กับคุณ คุณจำไม่ได้แล้วหรือครับ?”

ยามาโมโตะคาซึกิพูดอย่างเย่อหยิ่ง “คนที่แพ้ให้กับผม มีมากมายนับไม่ถ้วนเลย ผมจะไปจำได้ได้ยังไง?”

เจ้าไห่เฉาพยักหน้าอย่างเก้อเขิน ก่อนพูดต่อ “เอ่อคือ คุณยามาโมโตะ ผมยังมีอีกฐานะหนึ่ง คือโค้ชของฉินเอ้าเสวี่ยนซึ่งเป็นนักกีฬาชาวจีนของการแข่งขันครั้งนี้ อ้อไม่สิ อดีตโค้ช ตอนนี้ลาออกแล้ว”

ยามาโมโตะคาซึกิขมวดคิ้วพลางว่า “ฉินเอ้าเสวี่ยน? ทำไมผมไม่เคยได้ยินชื่อนักกีฬาคนนี้เลย? การแข่งครั้งนี้ นักแข่งตัวเก่งห้าอันดับแรกไม่มีคนนี้มั้ง?”

เจ้าไห่เฉาพยักหน้าบอก “เปล่าครับ ก่อนนี้เธอไม่ได้รับเลือกเป็นนักแข่งตัวเก่ง ดังนั้นคุณเลยไม่ได้โฟกัสที่เธอ”

ยามาโมโตะคาซึกิถามเสียงเย็น “งั้นคุณมาหาผมทำไมล่ะ?”

เจ้าไห่เฉารีบบอก “ผมอยากแจ้งข่าวกับคุณเล็กน้อย ฉินเอ้าเสวี่ยนคนนี้หาไอ้หนุ่มที่เจ้าเล่ห์มาดร้ายมาเป็นโค้ช ถ้าต่อไปคุณอิโตะนานาโกะเจอกับฉินเอ้าเสวี่ยนในการแข่งขันรอบหน้า จะต้องระวังโค้ชคนนั้นของเธอเอาไว้ให้ดี!”

ยามาโมโตะคาซึกิพูดอย่างไม่แคร์ว่า “ผมไม่เชื่อหรอกว่าคนแบบนี้จะเก่งตรงไหน คนอย่างผมยามาโมโตะคาซึกิ เป็นยอดฝีมือต่อสู้อัจฉริยะของญี่ปุ่น ลูกศิษย์ที่ผมฝึกออกมา ก็เป็นนักกีฬาซานดาต่อสู้อัจฉริยะของญี่ปุ่นทั้งนั้น ด้วยฝีมือของนานาโกะ อย่าว่าแต่นักศึกษาจากทั่วโลกเลย ต่อให้เป็นโอลิมปิกที่นักกีฬาจากทั่วโลกมารวมตัวกัน นานาโกะก็สามารถเป็นแชมป์ได้! ผมไม่ปิดบังคุณเลยนะ นานาโกะมาร่วมการแข่งครั้งนี้ ก็เพื่อซ้อมมือเท่านั้นเอง เป้าหมายที่แท้จริงของเธอคือเข้าร่วมและได้เหรียญทองในการแข่งโอลิมปิกครั้งหน้า!”

เจ้าไห่เฉาพยักหน้า พูดอย่างนอบน้อมว่า “ผมรู้ว่าฝีมือคุณยามาโมโตะไม่ธรรมดา ลูกศิษย์ที่คุณสั่งสอนมากับมือก็ต้องเก่งมากแน่ แต่ชายหนุ่มที่ผมพูดนี่ มีฝีมือพอตัวอยู่บ้าง คุณดูมือขวาผมสิ!”

ระหว่างพูด เจ้าไห่เฉายื่นหมัดขวาตนออกไป

ยามาโมโตะคาซึกิมองอาการบาดเจ็บบนหมัดขวาของเขาแล้วอดมีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมาไม่ได้

————