เขาไม่รู้ว่าตัวเองจะปลอบคุณหนูใหญ่ของตนคนนี้ยังไงดี

เพราะเขาเข้าใจความรู้สึกของคุณหนูใหญ่ในตอนนี้อย่างดีเลย

คนหนุ่มแซ่เย่คนนั้นฝีมือน่ากลัวมากจริงๆ ยามาโมโตะ คาซึกิถือเป็นยอดฝีมือระดับท็อปของประเทศญี่ปุ่น แต่เขากลับต้านทานฝ่ามือเดียวอันนี้ไม่ไหว ถ้าตนเป็นคุณหนูใหญ่ น่ากลัวจะขาดความมุ่งมั่นในการต่อสู้ไปเหมือนกัน

อย่าว่าแต่การแข่งเล็กๆตรงหน้านี้เลย ต่อให้เป็นโอลิมปิก ก็คล้ายจะกลายเป็นหม่นหมองไร้สิ้นแสงสว่าง

หรือแม้กระทั่ง เต๋าบู๊ก็เหมือนจะกลายเป็นเรื่องตลกไปเลย

เขาตามรับใช้อิโตะ นานาโกะมาหลายปี ตอนนี้ยังอดปวดใจแทนเธอไม่ได้ และทนไม่ไหวพูดว่า “คุณหนูใหญ่ ถ้าคุณสูญเสียความเชื่อมั่นกับการแข่งครั้งนี้ไปจริงๆ งั้นพวกเรากลับญี่ปุ่นกันเถอะ!”

อิโตะ นานาโกะรีบถาม “ทานากะซัง อาจารย์ฉันล่ะ? ตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้าง?”

ทานากะซังพูดอ้ำๆอึ้งๆว่า “เมื่อกี้มีผู้ชายท่าทางน่ากลัวหลายคนมา คนที่เป็นหัวหน้าใช้มีดสลักคำว่าขี้โรคแห่งเอเชียไว้ที่หน้าผากคุณยามาโมโตะ จากนั้นคุณยามาโมโตะคิดจะกัดลิ้นฆ่าตัวตาย แต่ไม่สำเร็จ ถูกคุณโคบายาพาส่งโรงพยาบาลไปแล้วครับ”

“อะไรนะ?!” อิโตะ นานาโกะตกใจหน้าซีดเผือด น้ำตาไหลพรากในฉับพลัน โพล่งออกมาว่า “ฉันจะไปโรงพยาบาลดูอาจารย์! ตอนนี้รีบพาฉันไปเลย!”

ทานากะซังพยักหน้าบอก “งั้นผมไปคุยกับทีมกรรมการว่า พวกเรายอมแพ้การแข่งขันนะครับ”

“ได้! รีบไปเลย!” อิโตะ นานาโกะ สีหน้าร้อนใจขั้นสุด

ในสายตาเธอ ยามาโมโตะ คาซึกิเป็นอาจารย์ผู้มีพระคุณของตน ถ้าเขาเป็นอะไรไป ชาตินี้เธอคงไม่สามารถให้อภัยตัวเองได้

เพราะเขาต้องมาประเทศจีนกับเธอเพื่อการแข่งขันครั้งนี้ ถ้าไม่ใช่เพื่อตน เขาก็ไม่ต้องมาเจอเย่เฉิน และไม่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้

ในตอนที่เธอเตรียมจะยกเลิกการแข่งขันเพื่อรีบไปโรงพยาบาลดูอาการอาจารย์ตน เสียงเรียบหนึ่งดังขึ้นว่า “ในเมื่อมาแข่งแล้ว ก็ต้องตั้งใจกับมันสิ จะมาทิ้งไปกลางคันแบบนี้ได้ยังไง?”

อิโตะ นานาโกะหันไปมองตามเสียง และได้เห็นเย่เฉินที่ฝีมือน่ากลัวคนนั้นกำลังยืนมองมาทางตนด้วยสีหน้าเรียบเฉยบนเวที

หัวใจเธอกระตุกฉับพลัน ไม่คิดว่าเย่เฉินจะมาดูการแข่งของเธอด้วย และไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องมาดูมัน

ที่จริงเมื่อกี้ฉินเอ้าเสวี่ยนใช้แค่ท่าเดียวก็เอาชนะการแข่งไปแล้ว ดังนั้นเธอในตอนนี้เลยไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว

เย่เฉินว่างๆไม่มีอะไรทำ เลยคิดจะมาดูการแข่งของอิโตะ นานาโกะ แต่ไม่คิดเลยว่า อิโตะ นานาโกะคนนี้จะแพ้การแข่งรอบแรกซะอย่างนั้น

แต่เขามองออกว่า อิโตะ นานาโกะแพ้การแข่งรอบแรกเพราะมีเรื่องคิดในใจ เลยไม่มีสมาธิโฟกัสกับการแข่ง

เดิมเขาคิดว่า อิโตะ นานาโกะจะสามารถจัดระบบสมาธิ และเริ่มเปลี่ยนวิธีเอาชนะคืนมาในรอบที่สอง

แต่เขาไม่คิดเลยว่า อิโตะ นานาโกะกลับคิดจะยกเลิกการแข่งขันเอาดื้อๆ

อิโตะ นานาโกะมองเขา คิดถึงอาจารย์ที่คิดจะกัดลิ้นฆ่าตัวตายคนนั้นของตน ในใจโกรธขึ้งขึ้นมา โกรธแค้นอย่างรุนแรง!

เธอเบิกตากว้างถลึงตาใส่เย่เฉินด้วยความโกรธ “คนเลวอย่างแก! ทำไมต้องบีบคั้นอาจารย์ฉันขนาดนั้น? แกต้องให้เขาตายถึงจะพอใจหรือไง?”

เย่เฉินพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ว่า “คุณหนู ผมดูจากหน้าตาและลักษณะของคุณแล้ว น่าจะเป็นคุณหนูตระกูลสูงที่ได้รับการศึกษาอย่างดีตั้งแต่เล็กล่ะสิ ดูไม่เหมือนคนไม่มีเหตุผล เมื่อกี้การปะทะกันของอาจารย์คุณ ยามาโมโตะ คาซึกิกับผม คุณเห็นตลอดทั้งรายการ ผมหวังว่าคุณจะถามใจคุณดูว่า เรื่องทั้งหมดนี้เป็นเพราะผมบีบคั้นเขาหรือไง?”

“ถ้าเขาไม่หยิ่งยโสเชื่อมั่นในตัวเองมากเกินไป ไม่ยกตนขึ้นสูง ไม่เห็นใครในสายตา ไม่ใช้คำว่าขี้โรคแห่งเอเชียมาลบหลู่ผมก่อน ผมจะถือสาเขาได้ยังไง?”

“ประเทศจีนเรามีคำพูดโบราณคำหนึ่งว่า หนทางหลักของมนุษย์เราประหนึ่งทะเลที่ทั้งกว้างใหญ่และล้ำลึก! หรือว่า ในสายตาคุณหนูอย่างคุณ ความสัมพันธ์ฉันท์ศิษย์อาจารย์ จะสำคัญกว่าหนทางหลักแห่งมนุษย์?”

————