จากนั้น เขารีบยอมแพ้ พูดกันหม่าหลันว่า “คุณล่ะ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็อย่าผ่านการอาละวาดมาแก้ไขดีหรือไม่?”

หม่าหลันพูดเสียงเย็นชาว่า “คุณล้วนพูดแล้ว บ้านหลังนี้คุณเป็นคนตัดสินใจ ฉันไม่มีสิทธิยุ่ง งั้นฉันไม่อาละวาด จะเอาอะไรมาสร้างฐานะให้ฉันมั่นคงอยู่ในบ้านหลังนี้ล่ะ?”

เซียวฉางควนเป็นฝ่ายยอมแพ้เอง พูดว่า “คือผมพูดผิดแล้ว คุณมีสิทธิยุ่ง อย่างนี้พอได้แล้วล่ะ?”

หม่าหลันภูมิใจพูดว่า “ในเมื่อคุณล้วนพูดว่าฉันมีสิทธิ์ยุ่งแล้ว งั้นตอนนี้ฉันก็จะเรียกใช้สิทธิกับอำนาจของฉัน เซียวฉางควน คุณพูดความจริงกับฉัน ในมือคุณตอนนี้มีเงินเท่าไหร่ล่ะ? คุณค้าขายของโบราณลับหลังฉันได้เงินแล้วไม่ได้บอกกับฉันใช่หรือไม่?”

เซียวฉางควนแค้นเสียใจเต็มใบหน้า พูดว่า “ผมได้เงินเหี้ยอะไรล่ะ! ผมพูดความจริงกับคุณล่ะ ตอนนี้ผมเงินเหี้ยอะไรล้วนไม่มี สมาคมศิลปะจีนก็ได้เงินไม่เท่าไหร่เลยสักนิด ก่อนหน้านั้นค้าขายของโบราณ ยังสามารถหาเงินได้บ้าง แต่ตอนนี้ไม่มีโอกาสดีขนาดนั้นแล้ว ช่วงนี้ผมได้รับการเขียนพู่กันจีนและภาพวาดถูกๆหลายแผ่น ล้วนถูกตบตาแล้ว ภาพวาดหนึ่งแผ่นล้วนใช้เงินหลายพันบาทซื้อมาหนึ่งแผ่น ผลสุดท้ายพบเห็นว่าล้วนเป็นสินค้าหัตถกรรมที่แม้แต่ร้อยบาทล้วนไม่ถึง”

พูดอยู่ เซียวฉางควนทอดถอนใจยาวๆหนึ่งที ถอนหายใจอย่างเสียดายพูดว่า “จางเอ้อเหมาคนนั้นช่วงนี้ก็ไม่รู้ไปไหนแล้วเช่นกัน แต่ก่อนไปหาเขา ยังสามารถช่วยผมเอาของไปขายได้ราคาดีเสมอ ตอนนี้อยากจะไปหาเขาล้วนหาไม่เจอเลยสักนิด เหมือนดั่งระเหยจากโลกนี้ไปแล้ว”

เย่เฉินฟังแล้ว รู้สึกน่าขำไปพักหนึ่ง

ก่อนหน้านั้นจางเอ้อเหมาคนนั้นเพื่อที่จะประจบตนเอง ใช้เงินมากมายรับขยะหลายชิ้นจากมือพ่อตา เงินเหล่านี้ล้วนขาดทุนไปเปล่าๆนะ

ถ้าหากว่าขาดทุนอย่างนี้ไปเรื่อยๆ ทรัพย์สินร้อยล้านล้วนไม่พอให้พ่อตาหลอก

ดังนั้นเขาย่อมคิดวิธีหลอกพ่อตาอยู่

ตอนนี้พ่อตาอยากจะไปหาเขา งั้นย่อมยากดั่งปีนขึ้นฟ้าอย่างแน่นอน

หม่าหลันไม่เชื่อคำพูดของเขา พูดเสียงเย็นชาว่า “มา เอาบริการธนาคารทางโทรศัพท์มือถือ อาลีเพย์ WeChatWallet ของคุณล้วนเปิดออก ให้ฉันดูยอดเงินสิ!”

เซียวฉางควนโมโหพูดว่า “คุณทำไมยังจะตรวจสอบบัญชีของผมอีกแล้วล่ะ? ในตอนต้นที่คุณเอาเงินทั้งหมดของบ้านเสียพนันไปหมด ผมให้คุณเอายอดเงินให้ผมดู คุณยอมตายก็ไม่ให้ดู ตอนนี้คุณมีสิทธิ์อะไรให้ผมเอายอดเงินให้คุณดูล่ะ?”

หม่าหลันโมโหพูดว่า “ได้ ไม่ให้ดูใช่ไหม? ไม่ให้ดู อีกสักครู่ฉันก็ค้ำไม้เท้าไว้ ไปสมาคมศิลปะจีนของพวกคุณ เที่ยวด่าไปทั่ว! ฉันหม่าหลันพูดได้ทำได้!”

เซียวฉางควนกลัวแล้ว รีบพูดว่า “ได้ได้ได้ ผมให้คุณดูเดี๋ยวนี้!”

พูดจบ เอาบัญชีธนาคาร บัญชีอาลีเพย์ บัญชีWeChat Wallet เปิดออกมาทีละอัน ให้หม่าหลันดูแล้วดูอีก

หลังจากหม่าหลันดูเสร็จ ทันใดนั้นผิดหวังเต็มใบหน้า “เซียวฉางควน คุณทำมาหาเลี้ยงชีพให้รอดไปวันๆยังไงล่ะ? บัตรธนาคาร อาลีเพย์ WeChat รวมกันออกมา แค่หนึ่งหมื่นกว่าบาท ลูกผู้ชายที่อายุห้าสิบกว่าปีอย่างคุณคนหนึ่ง ยากจนถึงมีลักษณะโง่เขลาอย่างนี้ คุณรู้สึกขายหน้าหรือไม่ล่ะ?”

สีหน้าของเซียวฉางควนแดงพักหนึ่งขาวพักหนึ่ง โมโหพูดว่า “แม่มึงเอ่ยคุณยังมีหน้าที่จะพูดหรือ? เงินออมของกูทั้งชีวิต แม่มึงเอ่ย มึงล้วนทำให้เสียพนันหมดแล้ว ถ้าไม่งั้นล่ะก็ กูจะยากจนถึงขนาดนี้ได้ยังไงล่ะ!”

สีหน้าหม่าหลันกวาดผ่านความอึดอัดเล็กน้อย แต่ไม่นานก็แข็งแกร่งขึ้นมาอีก “ออกไปหาเงินคือหน้าที่ของผู้ชายอย่างพวกคุณ ในเมื่อเงินในบ้านหมดแล้ว คุณก็ควรออกไปคิดวิธีหา! ก็เป็นเช่นนี้แล้วทั้งวันยังมั่วแต่จะไปสมาคมศิลปะจีนเหี้ยๆอะไร มีประโยชน์อะไรอีกล่ะ? มิสู้หาร้านอาหารแห่งหนึ่งไปเสิร์ฟอาหารให้กับคนอื่นดีกว่า อย่างน้อยหนึ่งเดือนยังได้เงินสองสามพันล่ะ!”

เซียวฉางควนพูดอย่างกระหืดกระหอบว่า “หม่าหลัน กูดีเลวก็เป็นกรรมการผู้จัดการของสมาคมศิลปะจีนจินหลิงล่ะ! คุณให้ผมที่เป็นกรรมการผู้จัดการแท้ๆคนหนึ่งไปเสิร์ฟอาหารหรือ?”

“กรรมการผู้จัดการเหี้ยๆอะไรล่ะ? หาเงินไม่ได้ก็สู้ไม่ได้แม้แต่ตดหมา!” หม่าหลันโมโหร้องตะโกน “ฉันพูดกับคุณว่า รอขาของฉันนี้หายดีคล่องแคล่วแล้ว ฟันก็ใส่ดีแล้ว ทุกวันฉันก็ต้องออกไปนัดรวมตัวกันเล่นไพ่ ทำหน้า กินข้าว ร้องเพลงกับเพื่อน สิ่งเหล่านี้ล้วนต้องใช้เงินนะ ช่วงนี้คุณรีบคิดวิธีหาเงินให้ฉันไม่งั้นล่ะก็ ถึงเวลานั้นฉันไม่มีเงินออกไปเที่ยว ก็จะเกาะติดคุณอยู่ทุกวัน!”