เมื่อชายชุดดำพวกนั้นเห็นปืนนับไม่ถ้วนเล็งมาที่ตัวเอง ทุกคนตกตะลึงทันที

เกิดอะไรขึ้น？

พวกเขาขึ้นมาเพื่อสั่งสอนคนขับรถที่ปากไม่ดีไม่ใช่เหรอ？

ทำไมดูเหมือนพวกเขาตกลงมาในดงหมาป่าเลย？

ในเวลานี้ คนที่เป็นหัวหน้ารีบตะโกนทันที：“บากะ！แย่แล้ว！พวกเราโดนลอบโจมตี ทุกคนหนีเร็ว！”

เมื่อเขาพูดจบ ก็หันหลังไปมอง เขาก็เกิดความสิ้นหวังในใจทันที

ทำไมประตูรถบัสถึงปิดอยู่？！

ในขณะที่เขาไม่รู้จะทำยังไง เย่เฉินยิ้มอย่างเย็นชาและถาม：“คุณจะทำอะไร？ขึ้นมาบนรถบัสของฉัน คุณยังอยากหนีอีกเหรอ？”

“ไม่ใช่ๆ！”ชายคนนั้นรีบโบกมือทันที เขาพูดด้วยรอยยิ้ม：“พวกเราต้องมีเรื่องที่เข้าใจผิดกันอย่างแน่นอน อันที่จริงพวกเราขึ้นมาเพื่อกล่าวคำขอโทษต่อคนขับรถบัส เพราะเมื่อสักครู่กิริยาของพวกเราไม่ค่อยสุภาพ และส่งผลกระทบต่อการเดินทางของพวกคุณ…”

เย่เฉินพูดอย่างเย็นชา：“อย่าพูดเรื่องไร้สาระอีก！ถ้าคุณยังไม่เอาหัวหมอบลงกับพื้น ฉันจะทุบหัวสุนัขของพวกเจ้า！”

ผู้ชายคนนั้นกลัวจนตัวสั่น：“อย่าๆๆ！คุณใจเย็นๆหน่อย อย่าหุนหันพลันแล่น！ฉันหมอบลงก็ได้？”

เมื่อพูดจบ เขารีบยกสองมือไปไว้บนศีรษะ แล้วก็หมอบลงไปเลย

คนอื่นๆเห็นเขาหมอบลงไป ก็รีบทำตามทันที ตอนนี้ทุกคนมือไว้บนศีรษะและหมอบอยู่

ในเวลานี้ โคบายาชิจิโร่ที่อยู่ด้านนอก ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นด้านในรถบัส

เขากำลังสั่งให้คนบีบบังคับให้เว่ยเลี่ยงขึ้นไปในรถยนต์

ในเวลานี้ มีรถยนต์สีดำจำนวนมากแล่นเข้าทางโค้งทั้งสองข้าง

รถยนต์สีดำพวกนี้ล้อมรถบัสและรถยนต์ของเขาไว้อย่างหนาแน่น

โคบายาชิจิโร่ตื่นตระหนกทันที

เขาไม่ใช่คนโง่ เห็นการกระทำของอีกฝ่าย ก็รู้ได้ทันทีว่าอีกฝ่ายมาหาเรื่อง และพวกเขาก็เตรียมพร้อมมาเป็นอย่างดี

ดังนั้น เขารีบพูดกับยอดฝีมือที่มาจากญี่ปุ่น：“อย่าเสียเวลาอีก ！พวกเราต้องรีบหาทางหนีออกไปให้ได้！”

โคบายาชิจิโร่รู้ดี ตอนนี้ตัวเองกำลังตกอยู่ในหลุมพรางของศัตรู ถ้าไม่รีบหาวิธีหนีออกไป เมื่อพวกเขาหมดหนทางต่อสู้ เขาก็คงไม่มีทางเลือกนอกจากต้องยอมจำนน

หาวิธีหนีออกไปจากทางนี้ ยังมีโอกาสอยู่！

เขารู้สึกว่า ถ้าตัวเองสามารถหนีออกไปได้ คนที่อยู่ข้างๆเขาจะเสียชีวิตทั้งหมดก็ไม่เป็นไร

คนพวกนี้ยังพยายามปกป้องโคบายาชิจิโร่หนีออกไปอย่างสุดความสามารถ แต่พวกเขาไม่คาดคิดว่า บนรถบัสคันนั้น มีชายชุดดำสี่สิบกว่าคนวิ่งลงมาพร้อมกับปืน

บวกกับชายชุดดำที่ลงมาจากรถยนต์ ทั้งหมดร้อยกว่าคน

ส่วนด้านของโคบายาชิจิโร่ มีคนทั้งหมดรวมกันไม่ถึงยี่สิบคนเลย และมีหลายคนโดนจับอยู่ในรถบัสด้วย

โคบายาชิจิโร่ตื่นตระหนกมากๆ และพูดทันที：“รีบอารักขาฉันแล้วพาฉันหนีออกไป！ไม่เช่นนั้น พวกเราทั้งหมดจะตายอยู่ที่นี่！”

เมื่อเขาพูดจบ ก็มีเสียงปืนดังขึ้นทันที

หลังจากที่เสียงปืนค่อยๆสงบ โคบายาชิจิโร่ตกใจและพบว่า ข้างๆตัวเองไม่มีใครยืนอยู่อีกแล้ว

เย่เฉินสั่งการไว้ตั้งแต่แรก คืนนี้นอกจากโคบายาชิจิโร่ คนที่เหลือต้องตายทั้งหมด

ดังนั้น ลูกน้องของเฉินจื๋อข่ายลงมือสังหารอย่างไม่ปรานี

โคบายาชิจิโร่มองเห็นเลขา คนขับรถ ยอดฝีมือที่ตัวเองหามาจากญี่ปุ่น ทุกคนนอนอยู่ในกองเลือด ไม่รู้ว่าพวกเขาตายแล้วหรือยัง ทำให้เขาร้องไห้และอ้อนวอนทันที：“ได้โปรดๆ ！ได้โปรดอย่าฆ่าฉันเลย！ฉันเป็นหัวหน้าตระกูลโคบายาในญี่ปุ่น เป็นประธานของบริษัทผลิตยาโคบายาในญี่ปุ่น！ถ้าพวกคุณไม่ฆ่าฉัน พวกคุณต้องการเงินเท่าไหร่ ฉันก็ให้พวกคุณได้ทั้งหมด！”

ในเวลานี้ มีเสียงเย็นชาดังขึ้น：“โคบายาชิจิโร่ ฉันรู้สึกว่าคนของตระกูลโคบายาไม่เข็ดและไม่หลาบจำ และพวกคุณก็ชอบเป็นศัตรูกับฉันใช่ไหม？”