สักพัก หลินหว่านชิวก็เดินเอาเหล้าหมาวถาย4ลิตรหนึ่งขวดมา

กู้เย้นจงรับขวดมาแล้ว เปิดฝาพร้อมกับพูดกับเย่เฉินว่า:"เฉินเอ๋อ ตั้งแต่ปีที่หนานหนานเกิด วันเกิดของเธอทุกปี ฉันจะใช้เงินเป็นจำนวนมากเพื่อซื้อเหล้าหมาวถายที่ดีที่สุดไว้ จนถึงตอนนี้มีห้องเก็บของอยู่ที่ชั้นใต้ดิน ทั้งหมดล้วนเป็น หมาวถายชั้นยอดที่ประมูลได้เลย เดิมทีเตรียมรอวันแต่งงานของหนานหนาน เอามาเลี้ยงญาติและเพื่อนฝูง วันนี้พวกเรามาลองกันก่อน!"

หลินหว่านชิวยิ้มพูดว่า:"เฉินเอ๋อ เหล้าชุดนี้ ลุงกู้ของนายหวงมากเลยนะ ห้องเก็บของเป็นเหมือนปี่เซียะ เข้าได้ออกไม่ได้ มันถูกเก็บไว้มานานกว่า 20 ปี ไม่เคยเอาออกมาดื่มเลย วันนี้เป็นครั้งแรก!"

กู้เย้นจงยิ้มพูดว่า:"เดิมทีเหล้านี้เตรียมไว้สำหรับงานแต่งงานของเฉินเอ๋อกับหนานหนาน ดื่มตอนนี้ก็ถือว่าอุ่นก่อน!"

กู้ชิวอี๋ที่อยู่ข้างๆหน้าแดงทันที

เย่เฉินรู้สึกอึดอัดใจมากอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

แต่งงาน?

เขาแต่งงานแล้ว จะแต่งงานกับกู้ชิวอี๋อีกได้อย่างไร?

กู้เย้นจงมองออกว่าสีหน้าของเย่เฉินดูอึดอัดเล็กน้อย และพูดอย่างจริงจัง:"เฉินเอ๋อ ลุงรู้สถานการณ์ตอนนี้ของนาย ไม่ต้องมีภาระทางจิตใจใดๆ ในเมื่อตอนนี้ลุงหายดีแล้ว มีชีวิตอยู่อีก20หรือ30ปี ก็ไม่มีปัญหา ลุงตัดสินใจเอง ครอบครัวของลุงรอนายสามปี!"

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ กู้เย้นจงพูดขณะรินเหล้าว่า:"ในช่วงสามปีนี้ นานสามารถแก้ปัญหาในปัจจุบันได้ภายในไม่กี่นาที จากนั้นก็วางแผนสำหรับอนาคตของนายเอง จะกลับเย่นจิงหรือไม่ จะกลับตระกูลเย่หรือไม่ เรื่องพวกนี้นายคิดให้ดีๆ แต่ว่านายจะกลับตระกูลเย่หรือไม่ก็ไม่สำคัญ ในสายตาของลุงนายก็คือลูกเขยของตระกูลกู้ ทุกสิ่งในตระกูลกู้เป็นของนาย ไม่มีตระกูลเย่ก็ไม่สำคัญ!"

"ใช่ เฉินเอ๋อ!"หลินหว่านชิวพูดอยู่ข้างๆว่า:"นายเกิดที่เย่นจิงและเติบโตในเย่นจิงก่อนอายุแปดขวบ นี่คือรากเหง้าของนาย หลังจากที่นายแต่งงานกับหนานหนานแล้ว ทางเลือกที่ดีที่สุดก็คือกลับมาใช้ชีวิตที่เย่นจิง!"

"ถ้านายรู้สึกเบื่อหน่ายกับเรื่องยุ่งยากเหล่านี้ในตระกูลคนรวยในเย่นจิงแล้ว ป้าสนับสนุนนายกับหนานหนานไปตั้งรกรากที่ต่างประเทศด้วยกัน และนายไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องเงิน ทรัพย์สินของป้าและลุงกู้นาย เพียงพอให้พวกเธอทั้งสองอยู่ในประเทศใดไหนก็ได้ในโลก นายสามารถมีชีวิตอยู่ได้โดยไม่ต้องกังวล!"

กู้ชิวอี๋หน้าแดงก่ำ และไม่ได้พูดอะไรอย่างเขินอาย แต่เธอมองเย่เฉินเป็นครั้งคราว และดูออกได้ว่า ในดวงตาของเธอ เต็มไปด้วยความอ่อนโยนแล้ว

เย่เฉินรู้ว่า สัญญาการแต่งงานของเขากับกู้ชิวอี๋ เป็นคำสั่งของพ่อแม่ของเขา

และมันก็อยู่มานานกว่า 20กว่าปีแล้ว และตนก็ไม่รักษาสัญญาของพ่อแม่เอง ในเวลานี้หากปฏิเสธทันทีล่ะก็ เขาคงไม่มีหน้าไปพบพ่อแม่ที่จากไปแล้ว

ดังนั้น เขาจึงพยักหน้าเบา ๆ และพูดอย่างจริงจังว่า:"ลุงกู้ ป้าหลิน ผมจะพิจารณาปัญหาเหล่านี้อย่างรอบคอบ"

ในความเห็นของเขา ทางออกที่ดีที่สุด คือยื้อเรื่องออกไปก่อน แล้วจึงค่อยแก้ไขเรื่องนั้นออกช้าๆ

กู้เย้นจงตอบตกลงแน่นอน แล้วส่งเหล้าให้เย่เฉินหนึ่งแก้ว แล้วเขายังหยิบแก้วขึ้นมา พูดอย่างตรงไปตรงมาว่า:"มา เฉินเอ๋อ! หมดแก้ว!"

เย่เฉินพยักหน้า และทั้งสองชนแก้วและดื่มหมาวถายในแก้วจนหมด

กู้เย้นจงดื่มแก้วเดียวลงท้อง ความรู้สึกที่คุ้นเคยและไม่คุ้นเคย ทำให้เขาตบริมฝีปากของเขา พูดอย่างตื่นเต้นว่า:"โอ้ ตอนนี้เพิ่งจะเข้าใจว่า มีเงินและมีอำนาจ ไม่ดีเท่าการมีสุขภาพที่ดี! สุขภาพที่ดีเป็นพื้นฐาน!"

พูดไป เขาก็อดไม่ได้ที่จะถามเย่เฉินว่า:"จริงสิเฉินเอ๋อ นายสะดวกบอกลุงไหม ยาที่นายให้ลุงกิน มันเป็นยาศักดิ์สิทธิ์อะไรกันแน่ ทำไมมันถึงมีผลที่วิเศษขนาดนี้? เหมือนยาอมตะเลย!"