เนื่องจากอากาศที่เย็นจัด อุณหภูมิในเย่นจิงจึงลดฮวบลงในตอนกลางคืน มีหิมะโปรยปรายบนท้องฟ้า

เย่เฉินได้รับข้อความแจ้งเตือนบนโทรศัพท์มือถือ เย่นจิงได้ออกสัญลักษณ์เตือนสีน้ำเงินว่าจะมีหิมะตกหนักในคืนนี้จนถึงวันพรุ่งนี้

เย่เฉินสวมเสื้อชั้นเดียว เดินออกมาที่ระเบียงห้องรับแขก คิดถึงแต่พ่อแม่ของตนอยู่ในใจ

พรุ่งนี้เขาจะไปทำความสะอาดหลุมฝังศพของพ่อแม่

เรื่องนี้ถูกเก็บไว้ในใจของเขามาสิบแปดปีแล้ว ทุกครั้งที่นึกถึงมันก็เหมือนก้างปลาติดคอ

ขณะที่เขากำลังตกอยู่ในภวังค์ จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงของกู้ชิวอี๋ “พี่เย่เฉิน สวมเสื้อน้อยแบบนี้ไม่หนาวเหรอ?”

เย่เฉินหันกลับมา ไม่รู้ว่ากู้ชิวอี๋เข้ามาในห้องตั้งแต่เมื่อไหร่ ตอนนี้เธอเดินมาถึงระเบียงแล้ว

กู้ชิวอี๋รีบอธิบาย “ขอโทษนะพี่เย่เฉิน ฉันเคาะประตูเมื่อกี้ แต่ไม่มีใครตอบ ก็เลยเปิดประตูเข้ามาเอง”

เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย พยักหน้าเบาๆ “ไม่เป็นไร ระหว่างเธอกับฉันยังต้องสุภาพแบบนี้อีกเหรอ?”

ทันใดนั้น ใบหน้าอันงดงามของกู้ชิวอี๋ก็แดงระเรื่อขึ้น

เธอเดินเข้าไปหาเย่เฉินแล้วเอ่ยว่า “พี่เย่เฉิน เมื่อกี้พี่กำลังคิดอะไรอยู่เหรอ?”

เย่เฉินพยักหน้า “กำลังคิดถึงเรื่องในอดีตน่ะ”

กู้ชิวอี๋สัมผัสมือของเขาเบาๆ แล้วจับเอาไว้ไม่ยอมปล่อย พลางกล่าวขอบคุณ “พี่เย่เฉิน เรื่องอาการป่วยของพ่อ โชคดีที่มีพี่ ขอบคุณที่ช่วยชีวิตพ่อของฉัน!”

เย่เฉินพูดออกมาจากใจจริง “หนานหนาน ลุงกู้เป็นเพื่อนสนิทของพ่อของฉัน และเป็นรุ่นพี่ที่ฉันเคารพนับถือ ฉันไม่สามารถมองเขาป่วยหนักเฉยๆ โดยไม่ช่วยเหลือได้ ถ้าฉันไม่มีความสามารถก็ไม่เป็นไร แต่ในเมื่อมีความสามารถ ฉันก็ต้องช่วยเขาอยู่แล้ว”

“อืม!” กู้ชิวอี๋พยักหน้าอย่างหนักแน่นแล้วพูดว่า “พี่เย่เฉิน คราวนี้พี่จะอยู่ในเย่นจิงกี่วัน? คงไม่ใช่เข้าร่วมการประชุมคณะกรรมการกับพ่อของฉัน กวาดสุสานลุงเย่กับป้าเย่เสร็จในวันพรุ่งนี้แล้วก็กลับไปทันทีหรอกนะ?”

เย่เฉินกล่าว “พรุ่งนี้ฉันยังมีเรื่องส่วนตัวต้องจัดการ เสร็จแล้วก็จะกลับไป”

กู้ชิวอี๋มีท่าทางเสียใจและปวดใจ เธอเงยหน้าขึ้น มองเขาด้วยสายตาที่เร่าร้อนแล้วเอ่ยถามว่า “พี่เย่เฉิน พี่อยู่ต่ออีกสักสองสามวันไม่ได้หรือ? ใกล้จะปีใหม่แล้ว ไม่ก็อยู่ฉลองปีใหม่กับฉันเสร็จแล้วค่อยไปได้ไหม?”

เย่เฉินยิ้มเยาะ “ยังเหลืออีกตั้งยี่สิบกว่ากันกว่าจะถึงปีใหม่ ถ้าฉันไม่กลับไป จะอธิบายให้พี่สะใภ้ของเธอฟังยังไงล่ะ”

กู้ชิวอี๋พูดอย่างโกรธเคือง "ฉันไม่ยอมรับว่าเธอเป็นพี่สะใภ้ของฉัน อีกอย่างพี่ก็ไม่ใช่พี่ชายแท้ๆ ของฉันเสียหน่อย พี่เป็นคู่หมั้นคู่หมายของฉันตั้งแต่เด็ก!”

เย่เฉินส่ายหน้าอย่างจนปัญญา แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ก็ได้ เธอว่าไงก็ว่าตามนั้น”

กู้ชิวอี๋ จู่ๆ ก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แอบคิดว่า “ทุกครั้งที่คุยกับเย่เฉิน เขามักจะใช้วิธีนี้เตือนสติฉันว่าเขาแต่งงานแล้ว! แต่เขาไม่รู้หรือว่าชีวิตของพ่อแม่นั้นยิ่งใหญ่กว่าท้องฟ้า? อย่างน้อยฉันก็เตือนตัวเองแบบนี้มาหลายปีแล้ว ทำไมเขาไม่เป็นเหมือนฉันบ้าง?”

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ กู้ชิวอี๋ก็อดถอนหายใจไม่ได้ เธอจับมือเย่เฉิน ใช้พลังเล็กน้อย พูดด้วยน้ำเสียงเศร้าโศก “พี่เย่เฉิน พี่เป็นคุณชายแห่งตระกูลเย่ มีความสามารถมากมายเช่นนี้ เมืองจินหลิงเล็กๆ ไม่เหมาะกับพี่หรอก ไม่ช้าก็เร็วพี่ต้องกลับมาเย่นจิงอยู่ดี”

เย่เฉินชะงักไปเล็กน้อย แล้วพูดอย่างเฉยชา “กลับไม่ได้หรอก แล้วค่อยคุยกันทีหลังนะ”

…

คืนนี้ เย่เฉินฝันไร้สาระ

ในความฝัน พ่อแม่ของเขายังไม่ตาย เขายังคงเป็นคุณชายแห่งตระกูลเย่ และพอเติบโตขึ้น ก็เป็นที่สะดุดตาและมีพลังควบคุมธรรมชาติได้ในเย่นจิง

ในความฝัน เขาสวมใส่ชุดสูท ติดเข็มกลัดเจ้าบ่าว นำขบวนรถสุดหรู มาที่คฤหาสน์หลังใหญ่ของตระกูลกู้

ส่วนในคฤหาสน์ กู้ชิวอี๋สวมชุดแต่งงานสีขาวบริสุทธิ์ นั่งบนเตียงในห้องนอนของตัวเอง มองมาที่ตนด้วยรอยยิ้มพราวเสน่ห์

จากนั้น กลุ่มคนหนุ่มสาวที่ตัวเองไม่รู้จัก ได้ยุให้ตัวเขามองหารองเท้าสีแดงของกู้ชิวอี๋ไปทุกที่