บทที่ 148 ดื่มเหล้าไปเพื่ออะไรหรอ (2)

เย่เฉินก็ดูเวลา ก็ยังไม่ดึกมาก แล้วอีกอย่างตนเองก็ไม่ได้ดื่มอย่างมีความสุขมานานแล้ว ดังนั้น ก็เลยพยักหน้าตอบรับไป “ได้ครับ คุณเลือกสถานที่เลย！”

ซ่งหวั่นถิงก็ทำหน้าดีใจ แล้วรีบพูดว่า “ฉันรู้จัดร้านร้านหนึ่ง มันดีมาก！”

พูดจบเธอก็เหยียบคันเร่ง รีบขับเข้าเมืองไปอย่างเร็ว

……

ในกลางเมือง มีร้านเหล้าร้านหนึ่งชื่อว่า Sunny

ซ่งหวั่นถิงเอารถมาจอดที่หน้าประตู แล้วก็โยนกุญแจให้กับเด็กขับรถของร้าน จากนั้นก็พาเย่เฉินเดินเข้าร้านไป

พอพนักงานเห็นเธอ ก็รีบกล่าวต้อนรับอย่างมีมารยาท “สวัสดีตอนดึกครับคุณซ่งคุณจะนั่งที่เดิมไหมครับ?”

ซ่งหวั่นถิงพยักหน้า พนักงานก็รีบบอกว่า “เชิญทางนี้เลยครับ”

บาร์ร้านนี้ ชั้นหนึ่งเป็นเวทีเต้น มีดีเจ ครึกครื้นอยู่เหมือนกัน แต่ว่าพนักงานพาเธอขึ้นมาบนชั้นสอง เลือกที่นั่งข้างระเบียงชั้นสอง มีที่หนึ่งที่รอบๆ ไม่มีคนนั่ง ตรงนี้ไม่เพียงสามารถมองลงไปเห็นชั้นล่างได้ และยังไม่มีคนรบกวนด้วย เสียงเพลงก็ไม่ดังมาก นับได้ว่าเป็นที่ค่อนข้างเงียบในความวุ่นวาย

พอซ่งหวั่นถิงนั่งลง ก็รีบบอกกับพนักงานว่า “เอาไวน์Lafiteปี82มาสองขวด”

“ครับคุณหนูซ่ง！”

พนักงานโค้งคำนับอย่างนอบน้อม จากนั้นก็รีบไปยกไวน์สองขวดมาเสิร์ฟ

พอเปิดไวน์ออก ส่วนหนึ่งก็เทลงไปภาชนะกระตุ้นไวน์ พนักงานอยากจะคอยอยู่รับใช้ แต่ซ่งหวั่นถิงบอกกับเขาว่า “กลับไปเถอะ แล้วก็ฝากทักทายเจ้านายพวกแกด้วยนะ วันนี้บนชั้นสองก็ไม่ต้องรับแขกแล้ว”

“คุบ คุณหนูซ่ง” พนักงานโค้งคำนับแล้วถอยออกไป

เย่เฉินก็ถามอย่างสงสัย “คุณมีหุ้นอยู่ที่นี่ด้วยหรือครับ?”

ซ่งหวั่นถิงพูดยิ้มๆ “บาร์นี้ ลูกน้องของเส้นสายตระกูลซ่งเป็นคนเปิด”

เย่เฉินพยักหน้า แล้วพูดยิ้มว่า “ตระกูลซ่งเป็นตระกูลใหญ่ มีธุรกิจมากมายจริงๆ”

ซ่งหวั่นถิงก็หัวเราะเยาะตนเอง พูดว่า “ก็ถือว่าพอไปได้ เขตของเราในเมืองจินหลิงนี้ ไม่มีตระกูลไหนเทียบได้ แต่ถ้าออกไปจากเมืองจินหลิง ก็ไม่นับว่ามากมายอะไร แค่เย่นจิง ก็มีตระกูลมากมายที่ยิ่งใหญ่กว่าตระกูลซ่ง ทั้งตระกูลหลัน ตระกูลหวง ตระกูลโอ ตระกูลต่ง….ที่โหดที่สุดก็คือตระกูลซูและตระกูลเย่ อย่างตระกูลเย่ที่ยิ่งใหญ่นั้น คนเดียวก็สามารถต่อกรกับพวกเรานับสิบคนได้ พวกเราได้แต่เงยหน้ามอง”

เย่เฉินยิ้มแต่ไม่พูด

ตระกูลเย่งั้นหรือ? ก็ตระกูลของตนเองไม่ใช่หรอกหรือ?

เพียงแต่ ตอนนี้ตนเองยังคิดไม่ได้ว่าควรจะกลับไปหรือไม่

พูดจากใจเลย ชีวิตตอนนี้ก็ดีอยู่ ตนเองไม่เพียงมีตี้เหากรุ๊ป เงินสดพันล้าน แล้วยังมี ตำราเก้าเสวียนเทียน ที่สามารถให้อะไรกับตนเองก็ได้ มันสุดยอดมากเลย

พอเทียบกันแล้ว ถ้าหากว่ากลับตระกูลเย่ไป ก็จะถูกควบคุมหลายๆ อย่าง มีหรือจะเป็นอิสระดั่งเช่นเวลานี้?

ตอนนี้ซ่งหวั่นถิงก็รินไวน์ให้กับเย่เฉินและตนเอง แล้วยื่นแก้วหนึ่งในนั้นให้กับเย่เฉิน พร้อมพูดยิ้มว่า “มาค่ะ อาจารย์เย่ ฉันขอดื่มให้คุณก่อนเลย！”

แสงไฟบนชั้นสองมันสลัวๆ พนักงานจุดเทียนไว้ที่ระเบียงบันไดสองเล่ม ใบหน้าของซ่งหวั่นถิงอยู่ภายใต้แสงเทียน ก็เผยให้เห็นถึงความอมชมพูและนุ่มนวล

เย่เฉินรับเอาไวน์มา แล้วมองใบหน้าอันอมชมพูดของซ่งหวั่นถิง ก็พูดยิ้มว่า “คุณหนูซ่งครับ ถ้าจะดื่ม ก็ต้องมีเหตุผลที่ดื่มสิครับ เช่นพวกเราจะฉลองอะไรสักอย่าง หรือรำลึกอะไรสักอย่าง หรือจะดีใจ กลุ้มใจกับอะไรบางเรื่อง ดังนั้น ก่อนที่พวกเราจะดื่มมันลงไป จะต้องพูดออกมาก่อนว่าดื่มเพื่ออะไร คุณคิดว่าอย่างไรครับ?”

……