บทที่164คนรักในฝันที่แท้ก็เป็นเขานี่เอง（2）

ฝ่ามือนี้ดูราวกับการเขียนพู่กันเบา แต่ว่าเมื่อฝ่ามือปะทะลงมา พลังภายในอันทรงพลังเจาะลงมาที่หัวของเขา จากนั้นเส้นลมปราณภายในร่างวิ่งสับสนอลหม่าน เหมือนดั่งเปลวไฟมิปาน ทำให้เส้นชีพจรสำคัญภายในร่างของเขาระเบิดออกมาพร้อม ๆ กันจนขาดสะบั้น

เส้นชีพจรสำคัญภายในร่างของเขาทั้งหมดระเบิดจนขาดเป็นเสี่ยง ๆ สูญเสียพลังยุทธไปจนหมดสิ้น!

บุรุษชุดขาวตกใจสุดขีด แผดเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด

มีพลังภายในลึกล้ำซ่อนอยู่โดยไม่เผยออกมา ยากที่จะคาดเดาได้จริง ๆ เขาไม่สามารถประเมินพลังที่แท้จริงของเย่เฉินได้เลย

แม้แต่สุดยอดฝีมืออันดับหนึ่งของสมาคม ที่เก่งกล้าที่สุดทางภาคใต้ ก็ไม่แน่ว่าจะมีพลังยุทธที่ลึกล้ำขนาดนี้!

อีกทั้งพลังภายในของเย่เฉิน เกรงว่าจะสูงกว่าเขาเสียด้วยซ้ำ

คนนี้ เป็นจอมวายร้ายจากที่ไหนกันแน่?!

ตนเองและน้องชาย ครั้งนี้ไม่ใช่มาฆ่าคน แต่มารนหาที่ตาย!

เวลานี้ เย่เฉินใช้หมัดโจมตีที่จุดตันเหยียนใต้สะดือเขาอย่างรุนแรง เขาโดนหมัดเดียวทำให้จุด ตันเหยียนที่อยู่กลางท้องแตกละเอียด ส่งผลให้มือและเท้าของเขาไร้ความรู้สึกกลายเป็นคนอัมพาต ความตายอยู่ใกล้แค่เอื้อม

หมัดซัดออกไป เย่เฉินก้มลงไปมองบุรุษชุดขาวจากด้านบน ภายในดวงตาเต็มไปด้วยความเย็นชายากปฏิเสธได้ สอบถามด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า: “พูดมา ใครที่ต้องการฆ่าต่งรั่งหลิน?”

ใบหน้าบุรุษชุดขาวซีดราวกับคนตาย เวลานี้เขาเป็นคนพิการไปแล้ว สำหรับผู้ฝึกยุทธตายเสียดีกว่าอยู่ให้อับอาย กำลังวังชาของเขาได้ถูกทำลายโดยสิ้นเชิง พูดออกมาด้วยความสิ้นหวังว่า: “เจ้าสังหารข้าเถอะ ให้ข้าได้ตายอย่างมีเกียรติ!”

เย่เฉินพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า: “มีเกียรติเหรอ? เจ้าไม่คู่ควร! ถ้าเจ้าไม่บอกว่าใครเป็นผู้บงการอยู่เบื้องหลัง ข้าจะทำลายเส้นชีพจรในร่างของเจ้าให้ขาดสะบั้น ทำให้ชีวิตที่เหลือของเจ้าแม้คิดจะกะพริบตาก็ยังทำไม่ได้! จากนั้นพาเจ้าไปส่งให้กับตำรวจ ดูเหมือนว่าเจ้าเป็นคนที่ถูกออกหมายจับ ยังสามารถแลกรางวัลนำจับได้อีกไม่น้อย และถึงเวลานั้น ชีวิตของเจ้าที่เหลือก็นอนเป็นผักในห้องขังตลอดชีวิต!”

บุรุษชุดขาวตื่นกลัวสุดขีดพูดออกมาว่า: “ผู้อาวุโส ผู้น้อยมีชีวิตอยู่ต่อไปก็ไม่เหลือความเป็นคน มิสู้ตายเสียดีกว่า ขอให้ท่านเตะข้าให้ตายเถอะ!”

เย่เฉินผงกศีรษะพูดว่า: “ เจ้าพูดมา พูดแล้ว ข้าจะให้เจ้าตายอย่างมีความสุข!”

บุรุษชุดขาวนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ปริปากพูดว่า: “ผู้ว่าจ้าง……ก็คือพี่ร่วมสำนัก……คนหนึ่งของต่งรั่งหลิน ผู้ว่าจ้างมีคำสั่ง ให้ข้าสองคนสังหารต่งรั่งหลินที่เมืองจินหลิงให้ได้ อย่าให้เธอมีชีวิตรอดไปได้”

เย่เฉินพยักหน้าเล็กน้อยพูดว่า: “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นเจ้าตายได้แล้ว……”

พูดจบ เย่เฉินใช้พลังยุทธ ซัดเข้าไปที่บุรุษชุดขาวตายในทันที!

ต่งรั่งหลินได้ยินคนทั้งสองสนทนากัน ในใจถึงกับตกตะลึง คนที่ต้องการฆ่าเขานั้นคือพี่ร่วมสำนัก?

หรือว่า ที่บ้านมีเหตุร้ายเกิดขึ้น? เขาไม่อยากให้ตนกลับไปถึงเย่นจิง นี่มันช่างโหดร้ายจริง ๆ?

เวลานี้ จางเอ้อเหมามุดออกมาจากใต้ท้องรถ สังเกตเห็นหินสีขาวก้อนนั้นที่ต่งรั่งหลินทำตกไว้

เขารีบหยิบขึ้นมา ครั้นเมื่อกำลังจะส่งให้กับเธอ ถึงกับตกตะลึงขึ้นทันที

“พี่สาว นี้เป็นหินคุ้มกันไม่ใช่เหรอ? เหตุใดถึงอยู่ที่คุณ?”

ต่งรั่งหลินตกใจ ถามกลับด้วยความประหลาดใจว่า: “คุณรู้จักมันเหรอ?”

จางเอ้อเหมาเกาหัวแกรก ๆ พูดทีเล่นทีจริงว่า: “หินก้อนนี้ผมซื้อให้กับอาจารย์เย่ หลังจากนั้นไม่รู้เขาไปทำหายที่ไหน และยังมาถามผมอีกว่ามีหินก้อนที่เหมือนกันนี้อีกหรือไม่ น่าเสียดายหินก้อนนี้เพียงก้อนเดียวในโลก จะมีก้อนที่สองได้ยังไง ผมยังทำเรื่องนี้แทนอาจารย์เย่ไม่เสร็จ…… “

ต่งรั่งหลินไม่เชื่อกับหู หน้าอกเหมือนมีอะไรกระแทกดัง “ปุบ” ราวกับจะเปิดออกมา คำพูดของจางเอ้อเหมายังดังก้องอยู่ภายในหูไม่หยุด เธอพึมพำถามขึ้นมาว่า: “หินก้อนนี้ มีก้อนเดียวในโลกเหรอ?”

“มีเพียงก้อนเดียว!” จางเอ้อเหมายืนยันและพูดอีกว่า: “ในโลกใบนี้ไม่มีใบไม้ที่เหมือนกัน และเป็นไปไม่ได้ที่จะมีหินที่เหมือนกิน หินก้อนนี้ผมรู้จักเป็นอย่างดี หินก้อนนี้และมีก้อนเดียวเท่านั้น!”

พูดมาถึงตรงนี้ จางเอ้อเหมาถอนหายใจพูดอีกว่า: “เฮ้อ แต่น่าเสียดาย ตั้งแต่วันนั้น ผมไม่สามารถหาหินที่มีลักษณะเดียวกันนี้ให้กับอาจารย์เย่ได้”

“อาจารย์เย่?!”

“คุณปิดบังฉันมาตั้งนาน……”

ผู้มีพระคุณที่ตนเฝ้าคิดถึงตลอดเวลา คนรักในฝันที่ตนแอบรักมาตั้งนาน ที่แท้……ที่แท้ก็เป็นเขานี่เอง!”

ที่แท้ตนหลงรักสามีของเพื่อนสนิท เย่เฉิน!!

เธอผิดหวังจนน้ำตาแทบจะไหลบ่าออกมา

ในใจร้องถามสวรรค์ไปว่า: “ในโลกใบนี้ ยังมีเรื่องที่น่าอดสูกว่านี้อีกไหม?!”

……