บทที่ 213อัมพาตครึ่งท่อนล่างหรอ（1）

“อะไรนะ？！” เซียวชูหรันสีหน้าถอดสี รีบพูดถามทันที : “อาการบาดเจ็บของพ่อเป็นอย่างไรบ้าง อยู่ที่โรงพยาบาลไหน？”

น้ำเสียงของหม่าหลันสั่นคลอน ในความร้อนใจ ก็นำมาซึ่งการร้องไห้ พูด : “อยู่ที่โรงพยาบาลชุมชนแห่งจินหลิง พ่อของลูกถูกชนจนไม่ได้สติ ลูกรีบมาเถอะนะ”

เซียวชูหรันไม่ว่ายังไงก็คิดไม่ถึง ก่อนหน้านี้แค่ชั่วครู่เดียว ตัวเองยังฉลองการเปิดธุรกิจอย่างมีความสุขอยู่เลย แต่นาทีถัดไป กลับว่าจู่ๆก็ได้รับข่าวร้ายอย่างนี้แล้ว……

เธอพูดอย่างกระวนกระวายใจ : “ค่ะ หนูจะไปเดี๋ยวนี้！”

เย่เฉินได้ยินที่สองคนคุยกันอย่างชัดเจนแล้ว ก็ตระหนักถึงความรุนแรงของเรื่องที่เกิดขึ้นแล้ว

หลังจากนั้น เขาไม่ได้พูดจาอะไร รีบบอกกับผู้คนในงาน : “ทุกคนนั่งกันไปก่อนนะครับ ผมกับชูหรันขอออกไปข้างนอกสักครู่！”

ภายใต้สถานการณ์ที่เป็นปกติ เจ้าบ้านทิ้งแขกไว้ มันเป็นพฤติกรรมที่เสียมารยาทอย่างมาก แต่คนเหล่านี้ล้วนแต่เป็นแฟนๆผู้สนับสนุนของเย่เฉินทั้งนั้น ดังนั้นก็เลยไม่ได้มีความคิดเห็นใดๆกับเย่เฉินเลย

ดังนั้น เย่เฉินจึงขับรถพาภรรยาอย่างเซียวชูหรัน มุ่งหน้าสู่โรงพยาบาลชุมชนแห่งจินหลิงเลย

เมื่อถึงโรงพยาบาล เย่เฉินและเซียวชูหรันก็เดินไปยังห้องICUของโรงพยาบาล

ผลักประตูเข้าไป เย่เฉินเห็นได้อย่างรวดเร็ว พ่อตานอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย ปิดตาทั้งสองแน่น คนทั้งคนหลับใหลไม่ได้สติ

ส่วนแม่ยายของเขาหม่าหลัน กลับว่านั่งอยู่ที่หน้าเตียงผู้ป่วย บนตัวมีร่องรอยคราบเลือด สีหน้าขาวซีด มีลักษณะท่าทางที่ไร้วิญญาณ

สีหน้าของเซียวชูหรันค่อยๆซีดลง ดวงตาแดงก่ำ รีบพุ่งตัวเข้าไปทันที เอ่ยถามด้วยความร้อนใจ : “แม่คะ เกิดอะไรขึ้นกับพ่อคะ？”

หม่าหลันเบ้าตาแดงก่ำ พูดว่า : “พ่อของลูกกำลังพาแม่ไปงานเลี้ยงฉลองเปิดธุรกิจของลูก ถูกรถบรรทุกโคลนที่ผ่าไฟแดงมาชน ตอนนี้อาการน่าเป็นห่วงอย่างมาก”

เซียวชูหรันจึงรีบถามหมอที่อยู่ในห้องผู้ป่วยอีกครั้ง : “หมอคะ ตอนนี้อาการของพ่อหนูเป็นยังไงบ้างคะ？”

หมอเอ่ยปากพูดว่า : “วางใจเถอะ อาการตอนนี้ของผู้ป่วยไม่ได้อันตรายถึงชีวิต”

เมื่อชูหรันและเย่เฉินได้ยินว่าอาการของเซียวฉางควนไม่อันตรายถึงชีวิต ทันใดนั้นก็โล่งอกแล้ว

ใครจะไปรู้ ในเวลานี้หมอเกิดความลังเลใจ พูดออกไปอีกครั้ง : “แต่ว่า……”

เซียวชูหรันอดใจรอไม่ไหวรีบเอ่ยถามออกไป : “แต่ว่าอะไรคะ？”

หมอถอนหายใจ พูดออกมา : “แต่ว่า คนไข้มีบาดแผลที่กระดูกสันหลัง หลังจากฟื้นขึ้นมาแล้วก็อาจจะเป็นอัมพาตท่อนล่าง……”

อัมพาตท่อนล่าง ก็คือการเป็นอัมพาตตั้งแต่ช่วงคอลงไป

ถ้าเป็นแบบนั้น เขาก็จะกลายเป็นคนที่ตายทั้งเป็นที่ไม่มีความสามารถอะไรเลย เพียงแค่แข็งแรงกว่าคนที่นอนเป็นผักหน่อยนึง

เมื่อได้ยินว่าพ่อมีโอกาสสูงที่จะเป็นอัมพาตท่อนล่าง

ภาพที่อยู่เบื้องหน้าของเซียวชูหรันเปลี่ยนเป็นสีดำ รู้เพียงแค่ว่าท้องฟ้ากำลังหมุน ถ้าไม่ใช่เพราะเย่เฉินสายตาไวประคองเธอไว้ได้ทัน จะต้องล้มลงพื้นไปแล้ว

ถ้าหากพ่อของเขาเซียวฉางควนเป็นอัมพาตขึ้นมาจริงๆ นั่นก็หมายความว่า ต่อไปเขาก็ทำได้เพียงนอนบนเตียงเท่านั้น ไม่สามารถทำอะไรได้ มีชีวิตอย่างไร้ซึ่งความสามารถไปโดยสิ้นเชิง！

การมีชีวิตแบบนี้ สำหรับคนๆหนึ่งแล้ว ตายไปซะยังจะดีกว่า！

เธอรีบเอ่ยถามต่อ : “หมอคะ อาการบาดเจ็บที่กระดูกสันหลังสามารถรักษาให้หายได้ไหมคะ”

หมอส่ายหน้า พูด : “โดยทั่วไปแล้วไม่สามารถรักษาให้หายได้ บนโลกใบนี้ยังไม่มีเคสที่ป่วยเป็นอัมพาตที่สามารถรักษาให้หายได้เลย อย่างมาก ก็แค่ฟื้นคืนให้ร่างกายของผู้ป่วยกลับมานั่งได้ด้วยตัวเอง ส่วนที่เหลือ โดยพื้นฐานแล้วไม่มีความสามารถพอที่จะรักษาได้ ดังนั้นคุณจะต้องเตรียมใจไว้ให้ดีนะ……”

เมื่อได้ยินมาจนถึงตรงนี้ เซียวชูหรันก็อดไม่ได้ที่จะหลั่งน้ำตาออกมาเหมือนสายฝน ร้องไห้อย่างกับดอกสาลี่ที่นำมาซึ่งสายฝน

หลังจากนั้น เธอก็สำลักพร้อมพูดถามไปยังหม่าหลัน : “แม่คะ แม่ไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ”

……