บทที่ 229 เปิดโปงการหลอกลวง（1）

เพื่อที่จะเปิดโปงโฉมที่แท้จริงของคนพวกนี้ เย่เฉินก็เอ่ยปากพูดว่า “เมื่อครู่ผมบอกไปแล้วว่า จะย้ายกลับไปก็ไม่มีปัญหา เพราะถึงอย่างไรก็เป็นคนบ้านเดียวกัน แต่ตอนนี้ออฟฟิศของเซียวชูหรันได้สร้างขึ้นมาแล้ว ดังนั้นจะต้องพูดให้รู้กันก่อนว่า เธอจะไม่กลับไปทำงานที่บริษัทเซียวซื่อแล้ว！”

“อะไรนะ?” นายหญิงใหญ่เซียวตื่นตกใจราวกับถูกเหยียบหาง ทันใดนั้นก็พูดขึ้นมาว่า “ทำอย่างนั้นได้อย่างไร！ฉันบอกไปแล้ว คนบ้านเดียวกัน ไม่เพียงจะพักที่เดียวกัน งานก็ต้องทำด้วยกัน！ชูหรันจะกลับบ้านตระกูลเซียว แต่ไม่ทำงานที่บริษัทเซียวซื่อได้อย่างไร?”

เย่เฉินก็พูดยิ้มๆ ว่า “คุณย่าครับ เมื่อครูคุณย่าบอกว่า ทำไปเพื่อให้คุณพ่อได้พักฟื้นสบายๆ ก็เลยเชิญพวกเราไปพักที่ด้วยกัน จะกลับไปก็ได้ พวกเราก็รับปากแล้ว แต่จะให้กลับทำงานที่บริษัทเซียวซื่อ มันคนละเรื่องกับการไปพักที่บ้านนะครับ อย่านับรวมกันนะ?”

“ไม่ได้！” นายหญิงใหญ่เซียวพูดตัดบทว่า “ในเมื่อกลับบ้านตระกูลเซียวแล้ว ชูหรันก็ต้องกลับไปทำงานที่บริษัทเซียวซื่อด้วย！”

พูดจบ เธอก็มาหว่านล้อมเซียวชูหรันว่า “ชูหรันเอ้ย บริษัทของหนูเพิ่งเปิดตัว ยังไม่มีงานอะไรเลย บริหารบริษัทคนเดียว

มันเหนื่อยนะ หนูจะแบกรับไหวหรือ? ไม่สู้ปิดตัวมันไปเสีย แล้วกลับมาที่บริษัทเซียวซื่อ เช่นนี้ หนูก็จะได้ใช้ชีวิตแต่ละวัน

สบายมากขึ้น ผ่อนคลายมากกว่านะ！”

เซียวชูหรันก็รู้สึกได้ถึงความไม่ปกติจากคำพูดของนายหญิงใหญ่เซียว

ดูเหมือนว่าเย่เฉินจะพูดถูก ที่นายหญิงใหญ่เซียวอยากให้ตนเองกลับไปตระกูลเซียวนั้น ไม่เป็นความจริง แต่อยากจะให้ตนเองกลับไปบริษัทเซียวซื่อมากกว่า！

คำพูดเช่นนี้ นายหญิงใหญ่เซียวพูดวกไปวนมา ที่แท้ก็ทำทุกวิถีทางเพื่อให้ตนเองกลับไป

แล้วที่เธอแสดงออกมาเมื่อครู่นั้น ก็คงจะเป็นการแสดงทั้งหมดสินะ?

พอคิดถึงจุดนี้ เธอก็ขนสันหลังลุกวูบ！

ถ้าไม่ได้เย่เฉินรับมือได้ไว ตนเองก็คงจะติดกับดักไปเสียแล้ว！

ดังนั้น เธอก็รีบพูดกับนายหญิงใหญ่เซียวว่า “คุณย่าคะ คุณย่าเชิญพวกเรากลับไปพักอยู่ที่บ้านตระกูลเซียวนั้น พวกเราซาบซึ้งมาก แต่เย่เฉินก็พูดถูก หนูกลับไปพักที่นั่น กับให้หนูหลับเข้าไปทำงานที่นั่น มันคนละเรื่องกันค่ะ ไม่สามารถนับรวมกันได้ ดังนั้น หนูจะต้องคุยกับคุณย่าให้เข้าใจ ว่าหนูกลับไปอยู่ได้ แต่ไม่กลับเข้าไปทำงานที่บริษัทเซียวซื่อ หนูอยากจะบริหารบริษัทของหนู ด้วยตัวเอง”

นายหญิงใหญ่เซียวเห็นเซียวชูหรันตัดสินใจดังนั้น ในใจก็เกลียดเย่เฉินเข้ากระดูกดำ！

ตนเองวางแผนมาตั้งมากมาย เล่นละครมาก็มาก สุดท้ายถูกคำพูดของเย่เฉินทำให้พังไปหมด！

มันน่าโมโหเสียจริงๆ ！

เธอก็รีบใช้แผนเดิม แกล้งร้องไห้เสียใจอีกครั้ง ร้องไห้พูดว่า “ชูหรัน เธอเกลียดย่าขนาดนี้เลยหรือ? กลับไปพัก กลับไปทำงาน พวกเราร่วมแรงร่วมใจกันทำมันขึ้นมาใหม่ คาวมรุ่งเรืองใหม่ มันจะไม่สมบูรณ์แบบหรอกหรือ? ทำไมจะต้องดื้อดึงอยู่กับออฟฟิศ

ของตนเอง ไม่ยอมปล่อยมือด้วยเล่า?”

พูดจบ เธอก็ปาดน้ำตาไปด้วย ถามไปด้วย ว่า “หรือว่าตอนนี้เธอยังไม่ให้อภัยย่า?”

เซียวชูหรันตั้งใจพูดว่า “คุณย่าคะ เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับว่าจะให้อภัยหรือไม่ แต่ว่าตอนนี้หนูเข้าใจอะไรแล้วเรื่องหนึ่ง ยอมอยู่ภายใต้คนอื่น สุดท้ายแล้วมันก็ไม่ใช่ทางที่ดี ทางที่ดีจะต้องมีอะไรเป็นของตัวเองให้ได้ ต่อให้เป็นเพียงกระท่อมที่ทำได้แค่

หลบแดดฝน ก็ยังดีกว่าไปอาศัยคนอื่นเขา ดังนั้น หนูเลยตัดสินใจเปิดบริษัทเอง ไม่กลับไปบริษัทเซียวซื่อแล้ว！”

เซียวฉางควนและหม่าหลันก็เข้ามาโน้มน้าว “ชูหรัน ทำไมเธอถึงได้ดื้ออย่างนี้นะ? กลับไปก็ดีจะตาย！ ดีกว่าไปทำธุรกิจเองเสียอีก！”

เซียวชูหรันพูดอย่างไม่ลังเลว่า “พ่อคะ แม่คะ นี่มันเป็นการตัดสินใจของหนูค่ะ พ่อกับแม่อย่าเกลี้ยกล่อมเลย หนูจะไม่เปลี่ยนความคิด

เด็ดขาด”

นายหญิงใหญ่เซียวรู้ดีว่า จะแพ้หรือชนะก็อยู่ตรงนี้แล้ว！

ถ้าหากว่าเซียวชูหรันไม่ยอมกลับไป ก็แสดงว่าโน้มน้าวเซียวฉางควนและหม่าหลัน ตัวถ่วง และพวกไม่เอาไหนสองคนนี้ได้สำเร็จ ก็ไม่มีประโยชน์อะไร

……