หลิวจ้านในตอนนี้ ตระหนักได้แล้วว่าตัวเองถูกตระกูลซูหลอกอย่างสมบูรณ์

ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส โดยเหลือเพียงไม่กี่นาทีสุดท้ายในชีวิตของเขา ดังนั้นเขาจึงเต็มไปด้วยความโกรธต่อหม่าฉงซิงสุนัขของตระกูลซู

ตอนนี้หม่าฉงซิงก็ตกใจและหวาดกลัว เขาเพียงทำตามคำแนะนำของพ่อ เลียนแบบราชวงศ์ยุโรป และจัดการตู้ไห่ชิงด้วยวิธีเดียวกันเท่านั้นเอง

ในตอนนั้น เจ้าหญิงยุโรปคนนั้นก็ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ในอุโมงค์เช่นกัน และเสียชีวิตในปารีสพร้อมกับคู่หมั้นและลูกในท้องของเธอ

อุบัติเหตุทางรถยนต์ในอุโมงค์เป็นวิธีในการปิดหูปิดตาคนที่ดีที่สุด ดังนั้นหม่าฉงซิงจึงหาหลิวจ้านแพะรับบาป ตามคำสั่งของพ่อของเขา

แต่ไม่นึกเลยว่าคุณหนูใหญ่ซูจือหยู กลับนั่งรถคันเดียวกับตู้ไห่ชิง……

หม่าฉงซิงไม่ใช่คนโง่ เขารู้ว่าคุณท่านรักซูจือหยูหลานสาวมากที่สุด และทั้งตระกูลซูเห็นเธอหัวแก้วหัวแหวนมาก และในตอนนี้ เมื่อเห็นว่าซูจือหยูกำลังจะตาย ไม่ว่าเขาจะอธิบายอย่างไร หรือพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของเขาอย่างไร ก็ไม่สามารถลบป้ายที่ทำงานไม่สำเร็จได้

เมื่อเวลานั้นมาถึง คุณท่านก็โกรธจัด และยังไม่รู้เลยว่าจะลงโทษตัวเองอย่างไร!

ตอนนี้ เจ้าบ้าหลิวจ้านกลับยังดูหมิ่นเขามาก และเขาไม่อยากแม้แต่จะเล่าเรื่องราวทั้งหมดออกมา เรื่องนี้ทำให้หม่าฉงซิงโกรธมาก เขาหยิบปืนออกมาทันที และชี้ไปที่หน้าผากของหลิวจ้าน คำรามอย่างบ้าคลั่งว่า:”มึงแม่งจะพูดไหม? ถ้าไม่พูดความจริง กูจะส่งมึงไปนรกตอนนี้แหละ!”

เมื่อเผชิญหน้ากับปากกระบอกปืน หลิวจ้านไม่เกรงกลัวเลย เขายิ้มอย่างน่าสังเวช เผยให้เห็นฟันที่เปื้อนเลือดของเขา และพูดอย่างเย็นชาว่า:”เอาสิ ยิงเลย! ตอนนี้พ่อเจ็บไปทั้งตัวแล้ว ลูกชายที่รัก รีบยิงสิ ช่วยพ่อหลุดพ้นไปเถอะ!”

“แก……”หม่าฉงซิงโกรธจนยั้งอารมณ์ไว้ไม่ได้ เขายัดปากกระบอกปืนเข้าปากหลิวจ้านโดยตรง และพูดอย่างเคร่งขรึม:”ไอ้สารเลว ไปลงนรกซะ!”

เสร็จแล้วก็เหนี่ยวไกทันที

“ปัง!”

ท้ายทอยของหลิวจ้านเลือดกระจาย ตายสนิททันที

ในเวลานี้ หม่าฉงซิงเห็นซูจือหยูที่อยู่แถวหลังอ่อนแอมากจนแทบจะหมดสติและรีบตะโกนว่า:”เร็วเข้า รีบช่วยคุณหนูใหญ่!”

หนึ่งในนั้นมองไปที่โรลส์รอยซ์ ซึ่งชนเข้ากับเศษโลหะจำนวนมาก และพูดอย่างลำบากใจว่า:”หัวหน้า เราไม่มีอุปกรณ์ ไม่สามารถแยกโครงรถที่เสียรูปเหล่านี้ได้! อย่างน้อยต้องมีไฮดรอลิกขนาดใหญ่ หรืออุปกรณ์ตัดขนาดใหญ่ถึงสามารถถอดประกอบของโครงเหล็กได้……”

หม่าฉงซิงโพล่งออกมา:”ฉันไม่สนหรอกว่าพวกแกจะทำยังไง รีบเอาคุณหนูใหญ่ออกมา! ไม่อย่างนั้นถ้าคุณท่านตำหนิ พวกเราทุกคน ก็จะถูกฝังกันหมด!”

เมื่อคนอื่นๆ ได้ยินเช่นนี้ ก็ตกใจทันที จากนั้นหลายๆคนก็รีบวิ่งไปข้างหน้า และพยายามอย่างเต็มที่เพื่อแยกโครงรถที่บิดเบี้ยวรอบตัวซูจือหยู จะได้ช่วยซูจือหยูออกมา

แต่ แม้ว่าคนกลุ่มนี้จะเป็นบอดี้การ์ดระดับแนวหน้าทั้งหมด แต่ความแข็งแกร่งที่แท้จริงของพวกเขานั้นแย่กว่าผู้เชี่ยวชาญศิลปะการต่อสู้อย่างมาก เมื่อเปรียบเทียบกับซูรั่วหลี ผู้ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ภายในมาตั้งแต่เด็ก มันยังมีช่องว่างอยู่บ้าง และจะแยกโครงเหล็กที่บิดเบี้ยวแตกออกจากกันด้วยมือเปล่าได้อย่างไร มันไร้ประโยชน์เท่านั้นแหละ

ในตอนที่หม่าฉงซิงใช้กำลังทั้งหมด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ซูจือหยูก็ฝืนพูดขึ้นว่า:”ไม่ต้องช่วยฉัน ช่วยแม่ฉันเร็ว!”

สีหน้าของหม่าฉงซิงเกิดความลำบากใจขึ้นมาทันที และพูดว่า:”คุณหนูใหญ่ ผมไม่มีอำนาจมากขนาดนั้นครับ สิ่งเดียวที่ผมตัดสินใจได้ตอนนี้คือ ช่วยคุณออกมา แล้วส่งคุณไปโรงพยาบาลโดยเร็วที่สุด……”

ซูจือหยูร้องไห้และตะโกนว่า:”คุณโทรหาซูเฉิงเฟิง! บอกเขาว่า ถ้าช่วยแม่ของฉันไม่ได้ ถึงฉันตายก็จะไม่ปล่อยให้เขาไป!”

หม่าฉงซิงพูดอย่างลำบากใจสุดๆ:”คุณหนูใหญ่……คำ……คำพูดแบบนี้……คนที่เป็นคนใช้อย่างผม ไม่สามารถพูดกับคุณท่านได้หรอกครับ คุณอย่าทำให้ผมลำบากใจเลยครับ สิ่งสำคัญตอนนี้คือช่วยคุณออกมา…..”

ซูจือหยูร้องไห้เสียงดังและพูดว่า:”ฉันไม่ต้องการให้คุณช่วย! ถ้าคุณอยากช่วยก็ช่วยแม่ฉันก่อน มิฉะนั้นฉันจะตายกับแม่ฉัน!”

ลูกน้องหลายคนของหม่าฉงซิงไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรทันที หนึ่งในนั้นถามว่า:”หัวหน้า เราจะทำอย่างไรดี……”

หม่าฉงซิงกัดฟันและโพล่งออกมาว่า:”อย่าไปสนอะไรมากนัก ช่วยคุณหนูใหญ่ออกมาก่อน!”

ซูจือหยูตะคอกอย่างกระตือรือร้น:”ฉันให้คุณช่วยแม่ฉันก่อน!”

พูดไป เธอก็รู้สึกปวดหัวมาก และหมดสติไปเลย