เมื่อคิดเช่นนี้ หม่าฉงซิงก็พูดอย่างสั่นสะท้านทันทีว่า:”เอ่อ……คือ……คือฉัน……ฉันก็……ฉันก็พูดยาก……ฉัน…ฉันเป็นแค่คนทำตามคำสั่ง ไม่ควรคาดเดาสิ่งที่นายท่านพูด…..”

หม่าฉงซิงพูดได้เพียงเท่านั้น

เขาไม่กล้าชี้นิ้วด่าคุณท่านใหญ่ซูแทนเย่เฉิน

แต่เขาก็ไม่กล้าแก้ต่างให้คุณท่านใหญ่ซูต่อหน้าเย่เฉิน

ดังนั้น ได้แต่ตอบในวิธีที่ดูเหมือนเป็นกลางนี้เท่านั้น แต่จริงๆ แล้วก็แค่โยนความผิดให้คนอื่น

ทันทีที่เสียงหายไป เย่เฉินก็ยืนขึ้นทันที และขยับกล้องเข้าไปใกล้โรลส์-รอยซ์ เขาถ่ายตู้ไห่ชิงและซูจือหยูที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสและหมดสติ และพูดอย่างเย็นชาว่า:”ซูเฉิงเฟิง หมาแก่ตัวนี้ เพื่อการเอาหน้าของตัวเอง ทั้งที่รู้ว่าหลานสาวของตัวเองซูจือหยูอยู่ในรถคันเดียวกับตู้ไห่ชิง ก็ยังไม่กลับเนื้อกลับตัว ถึงขั้นสั่งลูกน้องให้ฆ่าซูจือหยูกับตู้ไห่ชิงไปด้วยกัน! ไอ้สารเลวแก่ๆนี้ เป็นขยะแห่งชาติ ที่ต้องได้รับโทษหนัก!”

เมื่อหม่าฉงซิงได้ยินแบบนี้ เขาก็โพล่งออกมาด้วยความตกใจและตะโกนว่า:”ไม่! มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ! นายท่าน……นายท่านเขาไม่รู้ว่าคุณหนูใหญ่อยู่ในรถด้วย!”

เย่เฉินหยุดถ่ายวิดีโอโดยตรง เดินกลับมาตรงหน้าเขา แล้วตบลงไป:”แกยังปากดีอยู่อีกเหรอ? ในเวลานี้ยังจะหาข้อแก้ตัวให้หมาแก่ตัวนั้นอยู่อีก!”

หม่าฉงซิงพูดอย่างหมดหวัง:”ฉันไม่ได้หาข้อแก้ตัว……ฉันพูดความจริง……นายท่านเขาไม่อยากทำร้ายคุณหนูใหญ่จริงๆ คือหลิวจ้าน! หลิวจ้านพาคุณหนูใหญ่ขึ้นไปบนรถโดยไม่ได้รับอนุญาต!”

เย่เฉินเยาะเย้ยและพูดว่า:”ฉันไม่สนใจเรื่องพวกนี้ ซูเฉิงเฟิงสุนัขแก่ตัวนี้ชอบใส่ร้ายคนอื่นไม่ใช่เหรอ? วันนี้ฉันจะให้เขารู้สึกเหมือนถูกคนอื่นกดขี่ และถูกใส่ร้ายบ้าง!”