บทที่ 2416

“คุณท่านมีอุบายนี้จริงๆ…”

“ทั้งๆที่เขาส่งฉันไปที่ออสเตรเลีย ต่อจากนั้นกักบริวณอยู่ในบ้านเพื่อตบตา ตอนนี้ต้องการให้ฉันกลับไปช่วยเหลือ กลับบอกว่าตอนนี้ฉัน
สุขสบายอยู่ที่ออสเตรเลีย ฉันแม่งอยู่สถานที่บ้าแห่งนี้สุขสบายกะผีนะสิ?”

แม้ว่าจะคิดอย่างนั้น แต่ซูโสว่เต้าก็ทำตามคำพูดของคุณท่านในทันที และเอ่ยปากพูดว่า : “พ่อ ขอโทษจริงๆครับ ช่วงนี้ผมเจียดเวลาว่าง
มาพักผ่อนจริงๆ ถ้าหากพ่อต้องการให้ผมกลับไปช่วยเหลือ งั้นผมทำตามคำสั่งของพ่อได้ตลอดเวลา”

ซูโสว่เต้าอยากจะกลับไป แต่ไม่สามารถพูดแสดงท่าทีได้ในทันทีว่า ถ้าหากพอต้องการผม ถ้าอย่างนั้นผมก็จะออกทางเดี๋ยวนี้

แม้ว่าคุณท่านพูดถึงขั้นนี้ เขาก็ต้องเอาความคิดริเริ่มไว้ในมือของคุณท่าน สุดท้ายค่อยพูดอีกประโยคหนึ่ง ทำตามคำสั่งของคุณท่านได้
ตลอดเวลา

แบบนี้ ด้านหนึ่งเห็นได้ชัดว่าตัวเองเคารพคุณท่านอย่างแท้จริง และในอีกด้านหนึ่งก็แสดงให้เห็นว่าตัวเองทำตัวถ่อมตนต่อหน้าคุณท่าน
ด้วยเหตุนี้ ก็สามารถลดความระวังใจที่คุณท่านมีต่อตัวเองได้

เมื่อคุณท่านได้ยินเช่นนี้ก็รู้สึกจิตใจสดชื่น และรีบพูดว่า: “เอาอย่างนี้นะ ฉันจะให้ทางออสเตรเลียเตรียมเครื่องบิน แกรีบกลับมาให้เร็ว
ที่สุด!”

หลังจากที่พูดจบ เขาก็พูดเสริมอีกว่า: “ใช่แล้ว ฉันตั้งใจว่าจะออกจากเย่นจิงโดยเร็วที่สุด ไปที่ซูหางหลบสถานการณ์หน้าสี่วหน้าขวาน
สักพัก ไม่อย่างนั้น รอจนฟ้าสว่าง ฝ่ายตำรวจและตระกูลตู้คงจะมาหาถึงที่ ถึงเวลานั้นคงจะเป็นปัญหาใหญ่อย่างแน่นอน”

ชูโสว่เต้ารีบถามว่า: “พ่อ พ่อออกจากเย่นจิงตั้งใจไปที่ไหน?”

ซูเฉิงเฟิงเอ่ยปากพูด: “ฉันตั้งใจไปซูหาง ที่นั่นมีอุตสาหกรรมบางส่วนของพวกเรา และก็มีคฤหาสน์ขนาดใหญ่หลังหนึ่ง ฉันอยากไปสงบ
เงียบที่นั่นก่อน นอกจากนี้ที่นั่นยังค่อนข้างใกล้กับเมืองจินหลิง ค่อนข้างสะดวกที่ฉันจะออกคำสั่ง”

ซูโสว่เต้าก็ถามว่า: “พ่อ งั้นผมจะบินไปที่เย่นจิงหรือว่าบินไปที่ซูหาง?”

“บินไปที่ซูหางน่ะ”ซูเฉิงเฟิงพูด: “ฉันวางสายก็จะตรงไปนั่งเฮลิคอปเตอร์ไปที่สนามบินเดี่ยวนี้ สามชั่โมงกว่าจะถึงซูหาง เดี่ยวแกบินตรง
ไปที่ซูหาง ฉันรอแกที่ซูหาง”

“ได้ครับ!”ซูโสว่เต้าพูดในทันทีว่า: “งั้นผมจะไปเตรียมตัวก่อน”

ซูเฉิงเฟิงเอ่ยปากพูดว่า: “โสว่เต้า บางเรื่อง พ่อก็มีความลำบากใจเหมือนกัน แกอย่าได้โทษพ่อ โดยเฉพาะเรื่องไห่ชิง พ่อก็หมดทางเลือก
ถึงได้จำใจต้องคำนึงถึงชื่อเสียงของตระกูลซู….

ซูโสว่เต้าพูดอย่างไม่ล้งเลแม้แต่น้อยว่า: “พ่อครับพ่อวางใจได้ครับ เรื่องนี้ผมเข้าใจพ่อหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์…

จากนั้น เขาอดไม่ได้ที่จะถนหายใจ แล้วพูดว่า: “พูดอย่างไม่ปิดบังพ่อนะ ผู้หญิงอย่างตู้ให่ชิง หลายปีมานี้ในใจก็ไม่เคยลืมเย่ฉางอิง! เธอ
ยังไม่ได้หย่ากับผม ก็วิ่งไปซื้อคฤหาสน์ที่ย่ฉางอิงเคยอยู่ พูดเรื่องเล็กคือตบหน้าของผมซูโสว่เต้ พูดเรื่องใหญ่ คือตบหน้าทั้งตระกูลซู! ต่อให้
พ่อไม่คิดหาหนทางไปจัดการปัญหานี้ เกิดผมกลับไป ก็ไม่มีทางปล่อยเธอไว้!”

หลังจากที่ซูเฉิงเฟิงฟังจบ พูดด้วยความพึงพอใจเป็นอย่างมากว่า: “โสว่เต้า แกมีการรับรู้นี้ ฉันก็ดีใจมาก สมกับที่เป็นลูกชายคนโตของ
ตระกูลซู อยู่ตรงหน้าปัญหาความถูกต้องและความไม่ถูกต้อง มองได้ชัดเจนกว่าคนทั่วไปมาก!”

พูดถึงตรงนี้ เขาพูดต่อไปว่า : “ดึกมากแล้ว แกรีบไปเตรียมตัว รายละเอียดของเรื่อง รอแกกลับมาพวกเราค่อยคุยกัน”

“ได้ครับ”ซูโสว่เต้าพูดอย่างเคารพว่า: “พ่อ พ่อรีบร้อนเดินทางตอนกลางคืน ดูแลสุขภาพให้มากๆด้วย!”

“ได้ ฉันรู้แล้ว”ซูเฉิงเฟิงตอบคำหนึ่ง นึกอะไรบางอย่างได้ ก็พูดว่า: “ใช่แล้วโสว่เต้า ตอนที่วิดีโอเพิ่งจะออกมา จือเฟยวิ่งมาโวยวายกับฉัน
ต่อจากนั้นก็ไม่รู้ว่าไปไหนแล้ว ถ้าหากเขาติดต่อกับแก แกอย่าลืมขอโทษเขาแทนฉันด้วย ฉันที่เป็นปูคนนี้ อารมณ์ร้อนมากไปหน่อยจริงๆ ให้เขา
อย่าได้เอาไปใส่ใจ”

ซูโสว่เต้าคาดไม่ถึงจริงๆว่า คุณท่านจะเป็นคนขอโทษลูกก่อน และเร่งรีบพูดว่า: “พ่อ เมื่อกี้นี้จือเฟยยังโทรหาผม ปัญหาใหญ่ที่สุดของ
เด็กคนนี้ก็คือไม่โตพอและพบเจอกับเรื่องราวก็ไม่มากพอ จึงมึนงงกับข้อมูลภายนอกได้ง่ายดาย ดังนั้นมองไม่เห็นแก่นแท้ของเรื่อง พ่ออย่าได้
ถือโทษโกรธเขาเลย รอหลังจากที่ผมกลับไป จะต้องพาเขามาคำนับยอมรับผิดต่อหน้าพ่ออย่างแน่นอน!”

ซูเฉิงเฟิงพอใจกับคำพูดของซูโสว่เต้าเป็นอย่างมาก และเอ่ยปากพูดว่า: “ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นฉันก็วางใจแล้ว แกรีบกลับมาเถอะ ฉันรอ
แกอยู่ที่ซูหาง!”