เนื่องจากว่า ตลอดชีวิตนี้ซูเฉิงเฟิงไม่เคยก้มหน้ายอมรับผิดกับใครมาก่อน จู่ๆก็พูดขอโทษเอง ซึ่งทำให้เขาประหลาดใจอย่างไม่มีที่สิ้นสุดจริงๆ

ยิ่งไปกว่านั้น ซูเฉิงเฟิงก็คิดการมีอยู่ของปัจจัยลึกลับอย่างเย่เฉินคนนี้ไม่ออก ดังนั้น เขาไม่ทราบแรงจูงใจที่แท้จริงของการพูดเพื่อขอคืนดีของคุณท่าน

ประกอบกับว่าตัวของเขาเองก็ถูกส่งตัวไปที่ออสเตรเลีย ต่อให้คุณท่านจะทำเรื่องที่ผิดต่อเขา ก็ไม่มีความจำเป็นต้องก้มหัวให้เขาเลย ถึงขนาด ที่ว่าคุณท่านสามารถที่จะกักบริเวณเขาไว้ในบ้าน จะได้ไม่เกิดหายนะขึ้นในภายหลัง นี่ก็เป็นรูปแบบการกระทำที่คงเส้นคงวาของคุณท่าน

แต่คุณท่านไม่ได้เลือกวิธีนี้ แต่กลับเป็นคนก้มหัวยอมรับผิดเองและขอร้องให้ยกโทษให้ด้วย สิ่งนี้ทำให้ซูโสว่เต้ารู้สึกว่า คุณท่านอาจมีความเข้าใจอย่างแท้จริง มีความคิดกลับเนื้อกลับตัวใหม่มาชดเชยให้กับตัวเอง

คุณท่านเต็มใจที่จะชดเชยให้ตัวเองยินยอมให้ตัวเองกลับประเทศ นี่เทียบเท่ากับว่าเตรียมตัวที่จะฟื้นสถานะทายาทของตัวเองคืนมา

ไม่มีใครที่จะมีปัญหากับทรัพย์สินนับล้าน ดังนั้น ในใจของซูโสว่เต้านอกเหนือจากประหลาดใจแล้ว ยังมีความตื่นเต้นอย่างหนึ่งที่ควบคุมไม่ได้

แต่ทว่า ด้านหนึ่งเป็นความโศกเศร้ากับความเป็นห่วงของลูกสาวแท้ๆที่เป็นหรือตายก็ไม่รู้ อีกด้านหนึ่งก็เป็นความตื่นเต้นกับความดีใจที่กำลังเจอจุดเปลี่ยนให้ชีวิตดีขึ้น อารมณ์หลายอย่างที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิงปะปนอยู่ด้วยกัน ทำให้ซูโสว่เต้าอดไม่ได้ที่จะละอายใจเล็กน้อย

เสียสละญาติพี่น้องของตัวเอง ถ้าหากทำเพียงแลกกับหนึ่งร้อยหยวน มีคนไม่มากนักในโลกใบนี้ที่จะเห็นด้วย

แต่ว่า เสียสละญาติพี่น้องของตัวเอง ถ้าหากสามารถที่จะแลกได้หนึ่งหมื่นล้าน ถึงขนาดหนึ่งหมื่นล้านล่ะ?

เกรงว่า ผู้คนมากมายก็จะถูกผลประโยชน์มหาศาลนี้ทำให้เสียสติอย่างสมบูรณ์

ซูโสว่เต้าก็เป็นคนธรรมดา ก็มีอารมณ์ความรู้สึกความปรารถนาแบบปุถุชนทั่วไป

หลังจากที่ถูกส่งตัวมาที่ออสเตรเลีย เขาจะสัมผัสถึงความรู้สึกที่สูญเสียอำนาจทั้งหมด และความรู้สึกสูญเสียนี้ทำให้เขาลืมไม่ลง

ตอนนี้ ในที่สุดก็เห็นโอกาสพลิกกลับมามีชัย ส่วนลึกในหัวใจของเขาจะไม่ตื่นเต้นได้อย่างไร

ดังนั้น เขาจึงโทรหาซูจือเฟย บอกสถานการณ์กับเขาอย่างง่ายดาย ต่อจากนั้นก็กำชับเขาว่า: “จือเฟย พ่อว่าครั้งนี้ปู่ของแกตระหนักถึงความผิดพลาดของตัวเองแล้วจริงๆ ดังนั้นแกก็อย่าได้ขัดแย้งกับเขามากเกินไป รู้มั้ย?”