บทที่ 2482

ฉินเอ้าเสวี่ยนตื่นเต้นเป็นพิเศษ เธอพูดอย่างตื้นต้นว่า”นานาโกะ ขอบคุณมากเลยนะคะ! ”

อิโตะ นานาโกะพูดอย่างยิ้มๆว่า”ทุกคนเป็นเพื่อนกัน เกรงใจทำไมกันคะ”

ฉินเอ้าเสวี่ยนพูดอย่างหน้าแดง”ฉ……ฉันขอโทษด้วยนะคะ…..ก่อนหน้านี้ทำคุณบาดเจ็บในการแข่งข้น เลยไม่มีโอกาสขอโทษคุณ
เลย…..”

อิโตะ นานาโกะรีบพูดขึ้นมาว่า”ในเมื่อเป็นการแข่งขัน ก็ต้องมีแพ้ชนะ มีคนได้รับบาดเจ็บ ทุกคนต่งแข่งข้นกันอย่างยุติธรรม ไม่ต้อง
ขอโทษหรอกค่ะ คุณอย่าคิดมาก”

ฉินเอ้าเสวี่ยนพูดอย่างละอายใจ”แต่ว่า……ต่ว่า……แต่ว่าตอนนั้นฉัน……ตอนนั้นฉัน……

ชั่ขณะ ฉินเอ้าเสวี่ยนไม่รู้เหมือนกันว่าควรจะอธิบายอย่างไร

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็กัดฟัน โพล่งออกมาว่า”แต่ว่าตอนนั้นฉันไม่ได้ใช้ความสามารถของตัวเองชนะคุณ แต่ใช้การช่วยเหลือจาก
อาจารย์เย่ทั้งหมด……เพราะฉะนั้นสุดท้ายแล้ว การแข่งขันครั้งนั้นฉันชนะโดยที่อาศัยปัจจัยอื่น……”

อิโตะ นานาโกะยิ้ม แล้วพูดอย่างจริงจังว่า”เอ้าเสวี่ยน ทุกคนต่างมีโชคชะตาไม่เหมือนกัน มันก็เหมือนกับบางคนมีทักษะการต่อสู้ขั้นสูง
บางคนมีวิธีในการเสริมสร้างร่างกายที่ดีกว่า ดังนั้นไม่มีอะไรที่เรียกว่าชนะโดยอาศัยปัจจัยอื่นหรอกค่ะ อีกอย่าง ต้องขอบคุณที่คุณทำฉันบาด
เจ็บ เย่ฉินซังถึงเป็นห่วงฉันและพยายามจะช่วยฉันรักษาให้หาย และเป็นเพราะความห่วงใยนี้ ฉันกับคนทั้งตระกูลถึงได้ถูกเย่เฉินซังช่วยชีวิตไว้
ท้ายที่สุด ยังไงฉันก็ต้องขอบคุณคุณอยู่ดี..

“ห้ะ? ! “ฉินเอ้าเสวี่ยนถามอย่างแปลกใจ”มีเรื่องนี้ด้วยหรอคะ?! ”

อิโตะ นานโกะพยักหน้า”ฟังดูอาจจะอุกอาจไปหน่อย แต่มันเป็นเรื่องจริงค่ะ ถ้าไม่เป็นเพราะเย่เฉินซังตั้งใจไปที่เกี่ยวโตโดยเฉพาะ เพื่อ
ช่วยฉันรักษาอาการบาดเจ็บ ตอนนี้ฉันคงจะตายไปแล้วล่ะค่ะ”

ซ่งหวั่นถึงที่อยู่ข้างๆเมื่อได้ยินดังนั้น ในใจจึงรู้สึกเจ็บแปลบเล็กน้อย

ก่อนหน้านั้นที่ยังไม่ได้รู้จักอิโตะ นานาโกะ เธอคิดว่า มีแค่เธอเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวเท่านั้นที่เย่เฉินยอมเดินทางไกลเป็นพันลี้เพื่อช่วย
ชีวิต

แต่ความจริงพิสูจน์แล้วว่า เย่เฉินก็ปฏิบัติเช่นเดียวกันกับอิโตะ นานาโกะเช่นกัน

ขณะที่รู้สึกสะท้อนใจอยู่นั้น ซ่งหวั่นถึงก็ตื่นจากภวังค์ แล้วอดที่จะย้ำเตือนกับตัวเองได้ว่า”ซ่งหวั่นถึงเอ้ยซ่งหวั่นถึง เธอจะมานั่งหึงหวงกับ
เด็กผู้หญิงคนหนึ่งได้ยังไง ..ยังไงแล้ว อาจารย์เย่ก็ป็นผู้ชายที่แต่งงานแล้ว คนในใจของเขาคือเซียวชูหรั่น ไม่ใช่อิโตะ นานาโกะซะหน่อย และ
ไม่ใช่ซ่งหวั่นถึงด้วย..

เมื่อคิดได้ดังนั้น เธอจึงอดถอนหายใจไม่ได้ ภายในใจรู้สึกเศร้าสร้อยเป็นอย่างมาก

อิโตะ นานาโกะที่อยู่ข้างๆได้ยินเสียงถอนหายใจของเธอ จึงรีบสอบถามว่า”พี่หวั่นถึงเป็นอะไรไปคะ? ทำไมถึงได้จู่ๆถอนหายใจคะ?
อารมณ์ไม่ดีหรอคะ?

ซ่งหวั่นถิงรีบโบกมือไปมาปฏิเสธ”ไม่ใช่ๆ ฉันแค่นึกถึงเรื่องที่ตัวเองเกือบตายที่ญี่ปุ่นในตอนนั้นน่ะ โชคดีที่ได้อาจารย์เย่ช่วยเหมือนกัน
อดที่จะสะท้อนใจไม่ได้……

อิโตะ นานาโกะพยักหน้าอย่างเข้าอกเข้าใจ

เหตุผลที่เธอกับซ่งหวั่นถึงเข้ากันได้ดี และปฏิบัติกับเธอเหมือนพี่สาว นั่นก็เป็นเพราะว่าทั้งสองมีหลายอย่างที่เหมือนกัน
ทั้งสองคนต่างเป็นคุณหนูของตระกูลใหญ่ แต่ทั้งสองกลับพบเจอกับอันตรายที่แทบจะพรากชีวิตไม่เพียงแค่หนึ่งครั้ง แต่ชีวิตของทั้งสอง
เมื่อต้องอยู่ในความอันตราย กลับได้รับการช่วยเหลือจากเย่เฉินเหมือนกัน……

สิ่งที่สำคัญไปกว่านั้นก็คือ อิโตะ นานโกะมองออกว่า ซ่งหวั่นถึงเป็นเหมือนกับตน ที่แอบรักเย่เฉินสุดหัวใจ……

เพราะฉะนั้น มีประสบการณ์ที่เหมือนกัน ทำให้กันบิ้งหัวใจของเธอ เกิดความรู้สึกเห็นอกเห็นใจ