บทที่ 2483

ได้ยินเรื่องที่ทั้งสองได้รับการช่วยเหลือจากเย่เฉิน ฉินเอ้าเสวี่ยนถึงกับผิดหวังในทันที

เธอกอดโมโมตาโรในอ้อมกอด แล้วนั่งลงกับพื้น พลางถอนหายใจพูดว่า”เห้อ จู่ๆก็รู้สึกอิจฉาพวกเธออัง……

ทั้งสองอดที่จะมองไปที่เธอพร้อมกัน ซ่งหวั่นถิงเอ่ยปากถามขึ้นมาว่า”เอ้าเสวี่ยน เธออิจฉาอะไรพวกเราหรอ? ”

ฉินเอ้าสวี่ยนพูดอย่างจริงจังว่า”ฉันอิจฉาที่พวกพี่มีประสบการณ์ที่ได้รับการช่วยเหลือแบบโร่ช่วยสาวงามจากเย่เฉิน ทำไมฉันถึงไม่เจอ
เรื่องแบบนั้นนะ…..”.

อิโตะ นานาโกะรีบแทรกเธอ แล้วโพล่งออกมาว่า”เอ้าเสวี่ยนคุณอย่าพูดอะไรมั่ๆนะ! เรื่องแบบนี้อย่าเอามาล้อเล่น! ”

“จริงด้วย! “ซ่งหวั่นถึงพูดอย่างเคร่งขรึม”เรื่องแบบนี้ไม่เป็นมงคลเลยนะ! ความปลอดภัยเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด!”

ฉินเอ้าเสวี่ยนพูดเสียงเบาๆว่า”แต่ว่า……แต่ว่าฉันอิจฉาพวกพี่จริงๆนะ……”

ซ่งหวั่นถึงกับอิโตะ นานาโกะเห็นว่าเธอหมดทางเยียวยาแล้ว จึงอดที่จะจ้องมองตากันไม่ได้ แล้วยิ้มอย่างขมยื่นออกมาพร้อมกัน
อีกด้านหนึ่งทั้งสองรู้สึกแปลกใจถึงความคิดของฉินเอ้าเสวี่ยน อีกด้านหนึ่งก็อดที่จะสะท้อนใจไม่ได้ ดูท่าฉินเอ้าเสวี่ยนคนนี้ จะเป็น
เหมือนกับพวกเธอ ต่างรู้สึกแอบรักเย่เฉิน ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่มีทางจู่ๆก็มีความคิดแบบนี้ขึ้นมาได้หรอก

ซ่งหวั่นถิงมองไปที่ฉินเอ้าเสวี่ยน แล้วยิ้มพลางพูดขึ้นมาว่า”เธอน่ะ อย่าอิจฉาคนอื่นไปเลย ความจริงฉันยังอิจฉาคนแบบเธอเลยที่ในเวลา
คับขัน มีประสบการณ์ได้รับการปกป้องจากอาจารย์เย่ ก็เหมือนเจ้าหญิงน้อยๆได้รับการปกป้องจากเจ้าชายตลอดทาง ไม่จำเป็นต้องพบเจอกับ
อันตรายใดๆทั้งสิ้น”

ฉินเอ้าเสวี่ยนเขินหน้าแดงขึ้นมาในทันที แล้วพูดพึมพำว่า”เอ่อ……ม…… .ไม่ใช่ซะหน่อย…….นไม่ใช่เจ้าหญิงอะไรของอาจารย์เย่หรอก
ค่ะ…

ซ่งหวั่นถึงพยักหน้า แล้วมองไปที่อิโตะ นานาโกะ พลางยิ้แล้วพูดขึ้นมาว่า”ท่เอ้าเสวี่ยนไม่อยากเป็นเจ้าหญิงของอาจารย์เย่สินะ เดี๋ยว
เราพูดกับอาจารย์เย่ดีกว่าเนอะ”

อิโตะ นานาโกะพยักแล้วพูดอย่างเห็นด้วย”ใช่แล้ว เดี๋ยวพอเย่เฉินซังมา ฉันจะหาโอกาสบอกเขาค่ะ”

ฉินเอ้าเสวี่ยนถึงกับร้อนรน โพล่งออกมาว่า”โร่ พวกพี่อย่าเข้าใจผิดสิคะ…..ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นนะ…..”

ซ่งหวั่นถิงถามแซวขึ้นมาว่า”แล้วเธอหมายความว่าไงล่ะ? ”

ฉินเอ้าเสวี่ยนตอบอย่างเขินๆ”ฉะ…..ฉันแค่คิดว่า……ฉันแค่คิดว่าอาจารย์เยไม่มีทางเห็นฉันเป็นเจ้าหญิงหรอกค่ะ……

ซ่งหวั่นถึงหัวเราะ”เอ้าเสวี่ยน ฟังจากคำพูดของเธอ เธอคงไม่ได้ชอบอาจารย์เย่หรอกนะ? ”

“ห้ะ. “ฉินเอ้าเสวี่ยนตะลึงงัน แล้วก็โบกมือไปมาด้วยใบหน้าแดงก่ำ”ไม่นะคะ.. …ฉันไม่ได้ชอบ……

“ฉันไม่เชื่อหรอก”ซ่งหวั่นถึงหัวเราะแล้วพูดว่า”เธอต้องชอบอาจารย์เย่แน่ๆเลย ดูสิ หน้าเธอแดงหมดแล้ว”

“จริงด้วย”อิโตะ นานาโกะเองก็พูดแซวขึ้นมาว่า”เหมือนแอปเปีลฟูจิที่แดงที่สุกงอมเลย ฉันแทบอยากจะกัดกินสักคำ ถ้าเยเฉินซังเห็น ไม่
แน่อาจจะมีความคิดเดียวกันก็ได้……

ฉินเอ้าเสวี่ยนถึงกับเอาสองมือปีดหน้า แล้วพูดอย่างเขินอาย”พวกพี่อย่าพูดมั่วๆนะ ฉันไม่ได้หน้าแดงส้กหน่อย……”

ถึงปากจะพูดแบบนั้น แต่ในใจของเธอกลับเป็นกังวลมาก จึงรีบลุกขึ้นยืน พูดอย่างเร่งรีบ”พี่หวั่นถิง นานาโะ จฉะ……ฉันไปเข้าห้องน้ำ
ก่อนนะคะ พวกพี่ .พวกพี่คุยกันไปก่อนนะคะ…..”

พูดจบ เธอก็รีบวิ่งออกไป

ซ่งหวั่นถิงกับอิโตะ นนาโกะมองดูแผ่นหลังของเธอ แล้วอดมองหน้ากันแล้วหัวเราะไม่ได้ ซ่งหวั่นถึงพูดอย่างจริงจังว่า”นานาโกะ เธอว่า
อาจารย์เย่เจ้าชู้ไหม? ”

อิโตะ นานาโกะเม้มปากยิ้ม แล้วพูดอย่างจริงจังว่า”เย่เฉินซังเจ้าชู้ไหมฉันไม่รู้หรอกค่ะ แต่ฉันรู้สึกว่าเขาก็คือดอกไม้ดอกหนึ่ง อีกทั้งเป็น
ดอกไม้ที่ดึงดูดผึ้งและผีเสื้อมาดอมดม……”

ซ่งหวั่นถึงพยักหน้าอย่างเห็นด้วย แล้วพูดอย่างสะท้อนใจว่า”นอกจากเขาแล้ว อาจจะไม่มีดอกไม้ดอกไหนที่สามารถดึงดูดผึ้งและผีเสื้อ
ได้อีกแล้ว……”