เขาขับรถออกจากตระกูลซ่ง ระหว่างทางก็โทรศัพท์หาเซียวฉางควนผู้เป็นพ่อตา พอรับสายปุ๊บ ก็เอ่ยถามทันทีว่า“พ่อครับ ฝั่งผมเสร็จแล้วนะครับ พ่อล่ะ？ถ้าฝั่งพ่อเสร็จเหมือนกันผมจะได้เข้าไปรับครับ”

เซียวฉางควรพูดอย่างเหนื่อยหอบ“เย่เฉิน ฉะ……ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว……รีบมาช่วยฉันออกไปเถอะ……”

เย่เฉินถามอย่างแปลกใจ“พ่อครับ เป็นอะไรครับ？”

เซียวฉางควนพูดด้วยน้ำเสียงหมดอาลัยตายอยาก“อย่าพูดถึงมันเลย ฉันถูกคุณน้าหานลากออกมาวิ่ง ขาจะหักอยู่แล้วเนี่ย……”

เมื่อเย่เฉินได้ยิน เขาก็หัวเราะอย่างอดไม่ได้

หานเหม่ยฉิงผู้ป่วยคนหนึ่ง จู่ๆก็ลาดเซียวฉางควรออกมาวิ่ง ดูเหมือนจะเป็นเพราะความแข็งแกร่งทางกายภาพและพลังงานที่มีมากเกินไป

เย่เฉินตอบกลับว่าได้ จากนั้นก็ขับรถมุ่งหน้าไปยังตำแหน่งที่เซียวฉางควนอยู่ทันที

ตอนนี้ เซียวฉางควนนั่งอยู่ริมถนนตรงขอบฟุตบาท เนื้อตัวเต็มไปด้วยเหงื่อ

วันนี้เขาคาดคิดไม่ถึงเลย หวังจะใช้ประโยชน์จากการป่วยของหานเหม่ยฉิง เพื่อสร้างบรรยากาศสักหน่อย เพื่อหวนรำลึกเสียหน่อย แต่ใครจะไปคิดได้ว่า พอมาถึงจะถูกหานเหม่ยฉิงลากออกมาวิ่งริมแม่น้ำทั้งคืน

นอกจากนี้ความแข็งแกร่งทางกายภาพของหานเหม่ยฉิงยังดีจนน่าประหลาดใจ แทบจะเป็นการวิ่งอย่างไรก็ไม่รู้สึกเหนื่อย ร่างกายสภาพกระดูกแก่ๆอย่างเขา วิ่งไปแค่ครึ่งชั่วโมงก็แทบจะตายอยู่แล้ว

เดิมทีอยากจะยอมแพ้ แต่เพราะไม่อยากให้หานเหม่ยฉิงดูถูกตัวเอง ดังนั้นเขาจึงได้เพียงแค่ยืนหยัดต่อไป แต่ถึงเขาจะพยายามอย่างสุดกำลัง ก็ยังคงรั้งท้ายหานเหม่ยฉิงอยู่ดี ดังนั้นหานเหม่ยฉิงจึงทำได้เพียงแค่สิ่งออกไปเอง หลังจากนั้นค่อยวกกลับมา วิ่งเหยาะๆกับเซียวฉางควนระยะหนึ่ง หลังจากนั้นก็วิ่งออกไปอีก สลับกันไปมา

เซียวฉางควนวิ่งไปด้วยสภาพร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตา

ตอนนี้เขา อย่าว่าแต่จะหาวิธีหวนเวลาอะไรกับหานเหม่ยฉิงเลย ถึงหานเหม่ยฉิงจะขอร้องด้วยตัวเอง เขาก็ไร้กำลังอยู่ดี อยากกลับไปนอนพักผ่อนเท่านั้น