บทที่ 2563

เมื่อได้ยินคำสั่งของเย่เฉิน มีคนรีบควักกุญแจออกมา เตรียมจะเปิดประตูข้างใน

เย่เฉินพูดสั่งว่า “อีกเดี๋ยวพวกนายเฝ้าอยู่ข้างนอก ถ้ามีคนมาพยายามแยกออกมาให้ได้”

พูดพลาง เย่เฉินดูเวลา แล้วพูดว่า “ฉันเดาว่าอีกเตี๋ยวจอมพลของพวกนายจะมา ถ้าเขาจะเข้ามา ให้เขาเข้ามา พวกนายทำตัวเป็น
ธรรมชาติหน่อย อย่าให้เขาจับพิรุธได้”

“ได้ครับ!” ทั้งห้าคนพูดพร้อมกัน

จากนั้น ประตูถูกเปิดออก

เมื่อเปิดประตูออก กลิ่นดินลอยออกมา เมื่อเดินเข้าไป พบว่าไม่มีอะไรอยู่ในห้อง มีเพียงโคมไฟแขวนอยู่ข้างบนเพียงดวงเดียว อีกทั้ง
กำลังวัตต์ของหลอดไฟต่ำมาก จนทำให้แสงไฟสลัว

ด้านบนห้องมีร่องรอยของการเสริมความแข็งแรงจากฝืมือมนุษย์ แต่รอบๆ ยังคงเป็นกำแพงดิน ในห้องแบบนี้ ไม่มีโอกาสให้ฆ่าตัวตาย ถึง
ชนกำแพงก็ไม่มีทางตาย

ตรงมุมกำแพง มีคนแปดคนสวมที่คลุมศีรษะ ถูกมัดมือไพล่หลัง และนั่งบนฟื้นเป็นแถวชิดกำแพง

เย่เฉินไม่เห็นใบหน้าของพวกเขา แต่ดูจากเสื้อผ้าและรูปร่างของพวกเขา ดูออกว่าเป็นหญิง 3 คน และชาย 5 คน

เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู ทั้ง 8 คนต่างตกใจ บางคนถึงกับหดตัว และสั่นไปทั้งตัว

เย่เฉินเข้ามาในห้อง และปิดประตูลง จากนั้นเขาเดินเข้าไปหาทั้ง 8 คน เขากัมตัวลง ดิ่งที่คลุมศีรษะสีดำของพวกเขาออก

เย่เฉินดึงที่คลุมศีรษะทีละคนจากซ้ายไปขวา เขาดึงที่คลุมศีรษะได้ 7 คน พบว่าผู้ชาย 5 คน และผู้หญิง 2 คน มีสี่ผิวแตกต่างกัน หนึ่งใน
ผู้ชายเป็นคนผิวเหลือง แต่ผู้หญิงสองคนเป็นคนผิวขาว ผมทอง ตาสีน้ำข้าว

เขาถอดที่คลุมศีรษะจนถึงคนสุดท้าย ในที่สุดก็เจอผู้หญิงผิวเหลือง หน้าตาสะสวย ผมสั้นประมาณติ่งหู

ทั้ง 8 คน โดนคลุมศีรษะมโดยตลอด ทำให้พวกเขาอยู่ในความมืด จู่ๆ ก็เห็นแสงสว่าง ถึงจะเป็นแสงสว่างจากดวงไฟสลัว ก็ทำให้พวก
เขารู้สึกแสบตา และพากันยกมือขึ้นมาบังแสง

หลังผ่านไปครู่หนึ่ง การมองเห็นของทุกคนเริ่มกลับมาเป็นปกติ

พวกเขารู้สึกตกใจที่มีชายคลุมศีรษ*ปกปิดใบหน้ด้วยผ้าสีดำ ยืนอยู่ตรงหน้า เป็นชายที่แต่งตัวแบบน่ากลัว

ในมือของชายคนนี้ยังมีปีน AK47 ด้วย แค่มองนึกว่าผู้ก่อการร้าย

ตอนนี้ เย่เฉินมองผู้หญิงผิวเหลือง หน้าตาคล้ายเกาหยวนหยวน ดาราจีนท่านหนึ่ง เขาใช้ภาษาอังกฤษถามว่า “คุณคือเช่อจือชิวหรือ
เปล่า”

เมื่อได้ยิน ผู้หญิงคนนั้นชะงักไป

เธอมองเเฉิน และใช้ภาษาอังกฤษถามว่า “รู้จักฉันได้ยังไง! นายเป็นคนจีนเหรอ!”

เย่เฉินยกมือดึงผ้าคลุมหน้าออก และพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “พ่อคุณขอร้องให้ผมพาคุณกลับบ้าน”

เมื่อได้ยิน เช่อจือซิวรู้สึกเหมือนโดนฟ้าผ่า!

เธอมองเย่เฉินด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ และพูดออกมาว่ “นายพูดอะไรนะ! พ่อขอร้องให้นายพาฉันกลับบ้านเหรอ! เขารู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่
อีกอย่าง ทำไมนายถึงอยู่ที่นี่ได้ นายเป็นหนึ่งในฝ่ายค้านติดอาวุธหรือเปล่า”